Ο ζωγράφος είναι επιτυχημένος, αρρενωπός, συνηθίζει να τσιλημπουρδίζει με τα κατά καιρούς μοντέλα του και στη συνέχεια επιστρέφει στη συζυγική φωλιά. Η γυναίκα του είναι όμορφη, νέα, θελκτική και γλυκιά, εκείνος όμως προτιμά το ξένο. Δεν ξέρω αν είναι πιο γλυκό, είναι όμως (ακόμα) πιο νεανικό και ο διάσημος καλλιτέχνης δεν θέλει να χάνει ευκαιρία.
Δεκαέξι χρόνια μετά δύο άνθρωποι συναντώνται. Είναι η κόρη του ζωγράφου και ένας αστυνομικός επιθεωρητής, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με πολλές επιτυχίες στον χώρο του. Η νεαρή γυναίκα θέλει να αποδείξει ότι η μητέρα της αδίκως καταδικάστηκε για τον φόνο του πατέρα της. Δεν άντεξε ούτε ένα χρόνο στη φυλακή και οι μαρτυρίες λένε ότι δέχτηκε την ποινή της χωρίς να διαμαρτυρηθεί, να φωνάξει, να δημιουργήσει σκηνή. Ο επιθεωρητής ανοίγει την πόρτα του παρελθόντος, μιλά με τους ανθρώπους που ήταν εκεί, στο σπίτι του ζωγράφου, εκατόν ενενήντα δύο μήνες πίσω στον χρόνο. Η αλήθεια είναι απλή, απτή και πανδύσκολη στην εύρεση. Ένας είναι ο δολοφόνος. Μόνο ένας.
Το μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι μετέφρασε και απόδωσε ο πρωτομάστορας του είδους και ένας από τους πιο φωτισμένους ανθρώπους στον χώρο του θεάτρου, ο κύριος Αντώνης Γαλέος. Στη συνέχεια έρχεται ο κύριος Γιώργος Φραντζεσκάκης, ο οποίος βάζει τις δικές του σκηνοθετικές πινελιές και κρατά για κείνον τον ρόλο του επιθεωρητή Τέρνμπολ (στο βιβλίο είναι ο Ηρακλής Πουαρώ). Πολύ έξυπνα έχει τους ηθοποιούς του σε “rotation”, ούτως ώστε να μην είναι όλοι μαζί στο σκηνικό την ίδια στιγμή. Έχει να χειριστεί ακόμα επτά ηθοποιούς και ο χώρος θέλει μία ντελικάτη μεταχείριση, προκειμένου να μην ασφυκτιά. Και το καταφέρνει με άνεση και ευστροφία.
Η πρώτη πράξη κυλά σαν νεράκι, με τον κύριο Κωνσταντίνο Λάγκο να υποδύεται με ενθουσιασμό και πάθος τον ζωγράφο, έχοντας στη φαρέτρα του όλα τα κατάλληλα βέλη. Καταλαμβάνει όλο τον χώρο που του δίνεται, είναι εκδηλωτικός και κλειδωμένος στον ρόλο του και διαθέτει εκείνη ακριβώς την προσωπικότητα που απαιτείται για να ωφελήσει τη ροή της παράστασης. Η σύζυγός του, από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου εντυπωσιακή. Η κυρία Ελένη Μπουκουβάλα (υποδύεται και την κόρη, στη δεύτερη πράξη) δεν είναι απλά μία πολύ όμορφη γυναίκα. Είναι μία στρατευμένη καρατερίστα, σε αυτή την παράσταση, η οποία υποδύεται με εξαιρετικό τρόπο τη σύζυγο, η οποία δεν έχει να ζηλέψει σε κάλος τίποτα από τις «άλλες», όμως η ίδια δείχνει τόσο ανασφαλής, που αμέσως γίνεται τρωτή.
Στον ρόλο του Φίλιπ Μπλέικ, του φίλου του ζωγράφου, ο κύριος Σαράντος Γεωγλερής. Τον έχουμε δει σε αρκετές παραστάσεις, στον αυτό χώρο και μας άρεσε σε όλες. Υποδύεται με άνεση, καταφέρνει και βάζει τον χαρακτήρα του σε ένα ανθρώπινο κοστούμι, αφού μέσα του «συγκατοικούν» το καλό με το κακό, δεν εκρήγνυται, αλλά παραμένει ένας δύσκολος άνθρωπος, σύμφωνα πάντα με τις εκφάνσεις του. Την πέτρα του σκανδάλου, το μοντέλο του ζωγράφου, υποδύεται η κυρία Στέλλα Κοσμοπούλου. Ακόμα μία εντυπωσιακότατη εμφάνιση στη σκηνή, η οποία συνοδεύεται από εστίαση στον ρόλο, ανάλυση και απόδοση του χαρακτήρα και παίξιμο όπως θα το ζητούσε ο κάθε σκηνοθέτης. Στέκεται, βηματίζει, μιλά, σιωπά… Μία καλή ερμηνεία, που θα προσέξετε και εσείς.
Στον ρόλο της Μις Ουίλλιαμς, της οικονόμου του σπιτιού, συναντάμε την κυρία Κορίνα Αλεξανδρίδου. Η ήρεμη δύναμη του θιάσου. Αποτελεσματικότητα στην απόδοση και την κίνηση, μία ηθοποιός που αφήνει πραγματικά το έργο να περάσει μέσα της και να γίνει κατευθυντήριος μοχλός για όλες τις ενέργειές της επί σκηνής. Ακόμα και μία ατάκα να είχε σε όλο το έργο, θα την είχαμε προσέξει επιτόπου. Στον ρόλο του Μέρεντιθ Μπλέικ, αδελφού του Φίλιπ και φίλου – αλλά όχι με τη στενή έννοια – του ζωγράφου, ο κύριος Παναγιώτης Καρμάτης, ο οποίος μεταμορφώνεται σε έναν χαρακτήρα κατά τι γκροτέσκο, αλλά και τόσο αληθινό. Ο Μέρεντιθ δεν γοητεύει τις γυναίκες, είναι μάλλον βαρετός, είναι τίμιος, αλλά δεν «προτείνεται» για μεγάλα πάθη ή/και περιπέτειες. Και ο εν λόγω ηθοποιός είναι απόλυτα πειστικός.
Στον ρόλο της Άντζελα Γουόρεν, της ετεροθαλούς – και μικρότερης – αδελφής της συζύγου, βρίσκουμε την κυρία Στυλιανή Κλείδωνα. Οι αλλαγές κοστουμιών και χτενισμάτων είναι χρησιμότατοι αρωγοί σε αυτό που θέλει να περάσει. Μία έφηβη με διάφορα θέματα, η οποία, σε καμία περίπτωση, δεν επιθυμεί την εγγραφή της σε σχολείο ως εσωτερική. Η ηθοποιός ερμηνεύει υποδειγματικά και αναδεικνύεται σε βασικό μέλος της συνολικής εικόνας της παράστασης. Θα πρέπει εδώ να πω πως ο θίασος κινήθηκε στο σύνολό του πολύ υψηλά ποιοτικά και δημιούργησε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να απολαύσουμε μία παράσταση εκατό-και-κάτι λεπτών.
Σε κάποια στιγμή θα παρακολουθήσετε και ένα διαδραστικό ιντερμέδιο, το οποίο – σαν ιδέα και εκτέλεση – αφήνω στην κρίση σας, αφού εγώ προτιμώ να προσπεράσω. Επίσης, στη δεύτερη πράξη, είναι πιθανό να χάσετε πληροφορίες για την υπόθεση, καθώς η «τροφοδοσία» είναι συνεχής και καταιγιστική. Αυτό που θα σας ενθουσιάσει, είναι ο τρόπος των πρωταγωνιστών και της σκηνοθεσίας, να σας κάνουν να αναρωτιέστε συνεχώς για τον ένοχο. Ο κακός λύκος ξέχασε να φυσάει; Οψόμεθα…
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments