Ο ήχος και μόνος του μπορεί να προκαλέσει τον πιο δυνατό συνειρμό. Λάστιχα που στριγκλίζουν, φρένα που αγκομαχούν και… σύγκρουση! Εκείνη τη στιγμή ανάβουν τα φώτα. Δύο γυναίκες στη σκηνή. Στο εσωτερικό ενός σπιτιού. Δύο αδελφές, που συζητούν για ένα «ενκάουντερ» που είχε η μια τους σε ένα μπαρ. Η κουβέντα θα περάσει από διάφορα σημεία, έτσι ώστε να καταλάβουμε εμείς οι θεατές το πρόσφατο παρελθόν των δυο τους. Τον πόνο που έχει βιώσει η μια τους, όταν ένα αυτοκίνητο έκοψε το νήμα της ζωής του μονάκριβου παιδιού της. Έχουν περάσει οκτώ μήνες, αλλά το βάθος της κουνελότρυπας είναι λίγο μεγαλύτερο από εκείνο του βυθού στο Μιντανάο…
Παρακολουθούμε τα έργα και τις ημέρες ενός ζευγαριού, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του μετά το χαοτικό εκείνο χτύπημα της μοίρας. Ο σύζυγος θέλει να ξαναπροσπαθήσουν, η σύζυγος όμως παραμένει αμετακίνητη στις θέσεις της. Η αδελφή της είναι λίγο στην κοσμάρα της και η μητέρα της εντελώς στην κοσμάρα της. Οι σχέσεις εντείνονται, πλήττονται και μένουν εκτεθειμένες. Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι τέρατα. Είναι όμως ανασφαλή μικρά παιδιά, με μεγάλες «στολές», που φθείρονται ανάλογα με τις διαθέσεις τους. Το έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ μεταφέρει στη σκηνή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα και για δεύτερη σεζόν φέτος, ο κύριος Βαγγέλης Λυμπερόπουλος. Βασισμένος σε μία «γήινη» και ευτυχώς όχι λόγια μετάφραση – της κυρίας Χριστίνας Μαλακού – η οποία μετατρέπει το έργο σε ιστορία της οικογένειας στο δίπλα διαμέρισμα, ο σκηνοθέτης πλάθει μία πολύ ξεχωριστή εξιστόρηση, έχοντας στη φαρέτρα του έναν θίασο εξαιρετικά λειτουργικό.
Ο κύριος Νίκος Γεωργάκης είναι η αιχμή του δόρατος. Υποδύεται με τέτοια άνεση, που πραγματικά σπάει κάθε όριο μεταξύ ερμηνείας και βιωματικής εμπειρίας. Μπροστά μας έχουμε έναν άνθρωπο που έχει περάσει αυτά που αναφέρει το κείμενο και όχι έναν ηθοποιό που ξεδιπλώνει τα του ρόλου του. Απίστευτος ηθοποιός, πραγματικά χαρισματικός. Η κυρία Έλενα Παπαβασιλείου, στον ρόλο της συζύγου, εμφανίζει ένα ειλικρινέστατο κούμπωμα στον χαρακτήρα που υποδύεται, παρουσιάζει μία κλειστοφοβική πλευρά ενός ανθρώπου που απλά θέλει να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Και το κάνει με ευφυία και δεινότητα.
Η κυρία Εύη Δόβελου είναι η μικρότερη αδελφή και καταφέρνει να μας πείσει με άνεση. Κάπου γίνεται αντιπαθής, ελέω τρόπου ζωής και συμπεριφοράς, το γυρίζει με την αλλαγή πεποιθήσεων και θεώρησης, γίνεται πολύ συμπαθής και επιτυγχάνει να κάνει τον ρόλο της ό,τι εκείνη θέλει και ό,τι κάνει τον θεατή να παρακολουθήσει μία παράσταση με όρεξη. Στέκεται υψηλά υποκριτικά, όπως όλοι οι συνάδελφοί της φυσικά. Στον ρόλο της μητέρας βρίσκουμε την κυρία Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, η οποία είναι μία γιορτή από μόνη της! Υποκριτική μαεστρία, τρομερή άνεση και εδώ πρόκειται για μία καλλιτέχνιδα που έχει εμβαθύνει σε κάθε λεπτομέρεια του χαρακτήρα της. Σχεδόν κινηματογραφική σε σημεία, η ηθοποιός μας κρατά σχεδόν μαγκωμένους στις θέσεις μας, όχι όμως παγιδευμένους. Απλά δεν θέλουμε με τίποτα να χάσουμε έστω και ένα δευτερόλεπτο ερμηνείας της.
Στον ρόλο του νεαρού… Δεν θα σποϊλάρουμε, γράφοντας «παραπεμπτικές» λέξεις, συναντάμε τον κύριο Πολύκαρπο Φιλιππίδη, ο οποίος έχει εναρμονιστεί ιδανικά με το περιβάλλον του και ο οποίος είναι απολαυστικός στη σκηνή του με την κυρία Ανδρεαδάκη. Είναι σίγουρο πως το ότι συμπρωταγωνιστεί με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς, του έχει δώσει μία επιπλέον ώθηση, ενώ το τάλαντό θα έλεγα πως είναι δεδομένο.
Τα σκηνικά του κυρίου Δημήτρη Κατσίκη είναι ιδανικά και οι πανέξυπνες επιλογές στα κοστούμια ανήκουν στην κυρία Σάντυ Καραγιάννη. Αυτό που ήθελα να γράψω από την αρχή, το ξέχναγα κατά τη διάρκεια και το θυμήθηκα τώρα, είναι η ευρηματική σκέψη να «παίζουν» ήχοι από το εξωτερικό περιβάλλον κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτοκίνητα που περνάνε κοντά από το σπίτι, που σταματούν και ξεκινούν… Πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω, σαν ανθρώπινη πινελιά σε έναν ακόμα πιο ανθρώπινο καμβά.
Μιάμιση ώρα συμπυκνωμένων συναισθημάτων και αγνών διδαγμάτων. Η ελπίδα όντως πεθαίνει τελευταία. Αξίζει να προσπαθήσουμε ξανά; Αξίζει. Αξίζει να επιδιώξουμε ξανά να ανταμώσουμε. Αξίζει.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Εύη Δόβελου, Έλενα Παπαβασιλείου, Πολύκαρπος Φιλιππίδης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λυμπερόπουλος
Μετάφραση: Χριστίνα Μαλακού
Σκηνικά: Δημήτρης Κατσίκης
Κοστούμια: Σάντυ Καραγιάννη
Σχεδιασμός Φώτων:Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Κυριακόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάιρα Στυλιανού
Βοηθός Ενδυματολόγου: Καλλιρρόη Φώνη Φωτογράφιση: Σπύρος Περδίου
Οργάνωση Παραγωγής: Μάιρα Στυλιανού
Επικοινωνία – Δημ. Σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου
Παραγωγή: Play Productions
Έναρξη παραστάσεων: Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024
Ημέρες & ώρες: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 90’
Γενική Είσοδος: 17 €
Μειωμένο (φοιτητών-ανέργων-άνω των 65 ετών): 14 €
Ατέλεια: 8€
Προπώληση εισιτηρίων: https://t.ly/XA5Zf
Θέατρο ΕΛΕΡ, Φρυνίχου 10, 105 58 Αθήνα
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 211 735 3928
Σταθμός μετρό: Ακρόπολη
Χώρος Στάθμευσης: ΠΑΝ ΑΕ,Ναυάρχου Νικοδήμου 35, 105 58 Αθήνα
Τηλ. 210 3230379, 6944 759828
Арматура диаметром 32 мм, изготовленная из стали марки А500С, является одним из самых востребованных видов металлопроката в строительстве. Она применяется при возведении фундаментов, армировании стен и перемычек. https://armatura32.ru