Θεώμενοι: Sexy Laundry @ Θέατρο Κάππα

Που λες, γιατρέ μου, κάποτε ήταν ένα κορίτσι σε μια παραλία. Φορούσε μαγιό, ένα διάφανο πράσινο παρεό από πάνω και ήταν σφριγηλό και ερωτεύσιμο. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά το κορίτσι, στα μάτια του δικού του ανθρώπου, παρέμεινε «εκείνο το κορίτσι». Στα δικά της μάτια όμως… ο καθρέφτης είναι αδυσώπητος. Η όποια ανασφάλεια συντροφεύει. Και ο κακός σύμβουλος παραμονεύει.

Ευκατάστατο το ζευγάρι. Με τις δουλειές τους και οι δυο τους, με την άνεση να ξοδέψουν, με την οικογένειά τους. Τρία παιδιά και αρμονική συμβίωση. Τους λείπει όμως η αμεσότητα, τους λείπει το να βρεθούν μόνοι τους, έστω και για δύο μέρες. Να χαρούν, να θυμηθούν, να ερωτευθούν ξανά, να νιώσουν την ξεγνοιασιά των πρώτων ετών της σχέσης τους, πριν έλθουν τα παιδιά στο προσκήνιο.

Τρίτη χρονιά επιτυχίας για την εν λόγω παράσταση, η οποία παραμένει συγκινητική, γλυκιά, επίκαιρη, άμεση και χωρίς χαϊδέματα. Με φόντο ένα φαντασμαγορικό σκηνικό, το οποίο υπογράφει η θαυματοποιός του είδους, η κυρία Ηλένια Δουλαδίρη, η οποία μάλιστα υπογράφει και τα κοστούμια και μέσα από την γεμάτη απόδοση του κειμένου της Michele Riml από την κυρία Νικολέτα Κοτσαηλίδου, παρακολουθήσαμε ένα έργο που αγγίζει όλους μας. Παρακολουθήσαμε ένα έργο που αγγίζει όλα τα ζευγάρια. Και οι δύο πρωταγωνιστές μετέδωσαν με τον ίδιο τρόπο συγκίνηση, γέλιο, ρίγος και τροφή για σκέψη. Υπήρξαν στιγμές που το ατακαριό ήταν τέτοιο, που δεν προλάβαινες να σκεφτείς από τα γέλια.

Ο κύριος Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, είχε δηλώσει κάποτε πως κάποιοι παρομοίαζαν το στυλ του με εκείνο του Ντίνου Ηλιόπουλου και αυτό τον είχε κολακεύσει πολύ. Στο «Δείπνο ηλιθίων» είχα παρατηρήσει το απίστευτο στυλ με το οποίο ερμήνευε και είχα ταξιδέψει κι εγώ κατά κείνη την κατεύθυνση. Ο Παπαδόπουλος το πήγε παραπέρα όλο αυτό όμως, έγινε σχολή από μόνος του. Ο τόσο άνετος τρόπος που κουμπώνει στον ρόλο και το αβίαστο γέλιο, χωρίς την τραβηγμένη από τα μαλλιά πρόκληση… Να, σε αυτό το έργο, οι δύο ηθοποιοί βρίζουν. Και πίτσες ακούσαμε και τάβλες και μπλε και μαμήσι και διάφορες άλλες γιαπωνέζικες λέξεις. Και δεν μας ενόχλησε ούτε στο τόσο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το έκαναν σαν να το κάναμε εμείς. Στην πραγματική μας ζωή. Στους κατ’ ιδίαν διαλόγους. Η κυρία Ρένια Λουιζίδου ήταν και εκείνη τόσο γνήσια, τόσο άνετη, τόσο αληθινή, που το μόνο μου παράπονο είναι γιατί δεν κράτησε παραπάνω η παράσταση. Ξέρετε κάτι πάντως; Πέρα από τα γέλια και το υπέροχο κλίμα κατά τη διάρκεια του έργου, πέρα από τις θαυμάσιες ερμηνείες και το εκπληκτικό σκηνικό, τι μένει στο τέλος της ημέρας για ένα ζευγάρι; Ένα κρεβάτι και η κουβέντα μεταξύ τους. «Πώς ήταν η μέρα σου»; Και αυτό είναι κάτι που λέω χρόνια. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν… Λέω να ξαναπάμε να δούμε αυτό το έργο. Και λέω να πετύχουμε και εσάς εκεί.

Κώστας Κούλης

Αντί επιλόγου: δυστυχώς, το κοινό που βρέθηκε μαζί μας στην αίθουσα, «περιείχε» μερικούς από τους χειρότερους θεατές που έχουμε συναντήσει και μακάρι να ΜΗΝ ξανασυναντήσουμε. Κάποιοι μιλούσαν συνέχεια και δημιουργούσαν άθλιο βόμβο κατά τη διάρκεια της ροής του έργου, κάποιοι δεν έλεγαν να βάλουν τα κινητά τους στο αθόρυβο ή σε λειτουργία πτήσης και κάποιοι μιλούσαν στο κινητό τους κιόλας! Η κυρία πίσω μου, σε μία παύση του διαλόγου των δύο πρωταγωνιστών, αναφώνησε «Και τώρα τι γίνεται;», λες και έβλεπε ταινία σε τοπικό θερινό σινεμά. Τραγική η κατάσταση, δεν έχω ιδέα αν διορθώνεται, ξέρω όμως ότι είναι καλό να αναφέρεται. Μπας και διαβάσουν και μας κάνουν τη χάρη. Λέω τώρα εγώ… γερνώντας και παραξενεύοντας…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο κύριος Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, είχε δηλώσει κάποτε πως κάποιοι παρομοίαζαν το στυλ του με εκείνο του Ντίνου Ηλιόπουλου και αυτό τον είχε κολακεύσει πολύ. Στο «Δείπνο ηλιθίων» είχα παρατηρήσει το απίστευτο στυλ με το οποίο ερμήνευε και είχα ταξιδέψει κι εγώ κατά κείνη την κατεύθυνση. Ο Παπαδόπουλος το πήγε παραπέρα όλο αυτό όμως, έγινε σχολή από μόνος του. Ο τόσο άνετος τρόπος που κουμπώνει στον ρόλο και το αβίαστο γέλιο, χωρίς την τραβηγμένη από τα μαλλιά πρόκληση… Να, σε αυτό το έργο, οι δύο ηθοποιοί βρίζουν. Και πίτσες ακούσαμε και τάβλες και μπλε και μαμήσι και διάφορες άλλες γιαπωνέζικες λέξεις. Και δεν μας ενόχλησε ούτε στο τόσο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το έκαναν σαν να το κάναμε εμείς. Στην πραγματική μας ζωή. Στους κατ’ ιδίαν διαλόγους. Η κυρία Ρένια Λουιζίδου ήταν και εκείνη τόσο γνήσια, τόσο άνετη, τόσο αληθινή, που το μόνο μου παράπονο είναι γιατί δεν κράτησε παραπάνω η παράσταση. Ξέρετε κάτι πάντως; Πέρα από τα γέλια και το υπέροχο κλίμα κατά τη διάρκεια του έργου, πέρα από τις θαυμάσιες ερμηνείες και το εκπληκτικό σκηνικό, τι μένει στο τέλος της ημέρας για ένα ζευγάρι; Ένα κρεβάτι και η κουβέντα μεταξύ τους. «Πώς ήταν η μέρα σου»; Και αυτό είναι κάτι που λέω χρόνια. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν… Λέω να ξαναπάμε να δούμε αυτό το έργο. Και λέω να πετύχουμε και εσάς εκεί.

Κώστας Κούλης

Αντί επιλόγου: δυστυχώς, το κοινό που βρέθηκε μαζί μας στην αίθουσα, «περιείχε» μερικούς από τους χειρότερους θεατές που έχουμε συναντήσει και μακάρι να ΜΗΝ ξανασυναντήσουμε. Κάποιοι μιλούσαν συνέχεια και δημιουργούσαν άθλιο βόμβο κατά τη διάρκεια της ροής του έργου, κάποιοι δεν έλεγαν να βάλουν τα κινητά τους στο αθόρυβο ή σε λειτουργία πτήσης και κάποιοι μιλούσαν στο κινητό τους κιόλας! Η κυρία πίσω μου, σε μία παύση του διαλόγου των δύο πρωταγωνιστών, αναφώνησε «Και τώρα τι γίνεται;», λες και έβλεπε ταινία σε τοπικό θερινό σινεμά. Τραγική η κατάσταση, δεν έχω ιδέα αν διορθώνεται, ξέρω όμως ότι είναι καλό να αναφέρεται. Μπας και διαβάσουν και μας κάνουν τη χάρη. Λέω τώρα εγώ… γερνώντας και παραξενεύοντας…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Σπύρος Παπαδόπουλος

Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου

Σκηνικά – Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Μουσική επιμέλεια:Ιάκωβος Δρόσος

Πρωταγωνιστούν: Σπύρος Παπαδόπουλος- Ρένια Λουιζίδου

Τιμές Εισιτηρίων

Τετάρτη 15€

Πέμπτη 20€

Παρασκευή 20€

Σάββατο απόγευμα 15€