Θεώμενοι: Θέλω να σου κρατάω το χέρι @ Θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου

Ξεκίνησε η σεζόν με μια παράσταση που αγαπήσαμε και διανύει τον τρίτο της χρόνο. Το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη είναι μια γήινη και καθηλωτική παράσταση, με θέμα τις σχέσεις. Τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ερωτικές σχέσεις, τα κουρασμένα ταμπού, που ευτυχώς τείνουν προς έκλειψη. Τον έρωτα που πάει περίπατο όταν τα προβλήματα αρχίζουν, τις ιδιοσυγκρασίες που επιτίθενται η μια στις άλλες. Τους εγωισμούς που πρέπει να μπαίνουν στην άκρη και ειδικά σε ένα γάμο, όπου το εγώ γίνεται εμείς.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η παράσταση ξεκινά και βρισκόμαστε σε ένα ξενοδοχείο ημί-διαμονής. Αυτό που δεν περιμένεις να δεις, είναι έναν άνδρα να χρησιμοποιεί το δωμάτιο σαν σπίτι του. Η πόρτα χτυπά, μια γυναίκα μπαίνει εμφανώς ταραγμένη, ενώ μιλά στο κινητό της σε έντονο ύφος.

Το τηλεφώνημα τελειώνει και ο άνδρας, περιμένοντας στωικά καθόλη τη διάρκεια της συνομιλίας, προσπαθεί να την ηρεμήσει. Είναι ξεκάθαρο ή έτσι δείχνει, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παράνομο ζευγαράκι. Λίγες ώρες έντονων συναισθημάτων και μετά… όχι, η γυναίκα θέλει ξεκάθαρα να μιλήσει, να πει τι την απασχολεί, ο άνδρας δεν θέλει να μπει σε αυτό το λούκι. Φυσικά και είναι λούκι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όπως ένας ελέφαντας πίσω από μία μαργαρίτα.

Το να μπλέξει ένας άνδρας σε μια συζήτηση με μια γυναίκα και ειδικά για συναισθήματα, σκέψεις, φόβους και λοιπά, είναι λες και τον συλλαμβάνουν. Ό,τι πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Και μην μου πείτε όχι, σε μένα μιλάτε… Είμαστε πολύ περίεργα όντα εμείς οι γυναίκες. Σκεφτόμαστε πεντακόσια πράγματα το δευτερόλεπτο, κυκλώνουμε από όλα τα σημεία ένα πρόβλημα και πώς να μας παρακολουθήσει το αντίθετο φίλο, που στο κάτω κάτω σκέφτεται σε ευθεία γραμμή, άντε και με μερικές διακλαδώσεις. Πώς όμως λύνονται τα προβλήματα, θα ρωτήσετε. Μα αμοιβαία συζήτηση, όχι μονολόγους, που διογκώνουν το πρόβλημα και με καταμερισμό ευθυνών, αγάπη και σεβασμό. Κλείνω την παρένθεση.

Στα μάτια μας αυτό το ζευγάρι ακροβατεί, επεξεργάζεται, βιώνει, απωθεί, αλλά δεν παύει να συναντιέται. Είναι σαν τον αέναο κύκλο των σχέσεων, με τα καλά και τα άσχημά του. Εκείνος σιγά σιγά αρχίζει να ανοίγεται, βγαίνει από το καβούκι του, ωθείται από εκείνη να μιλήσει, να πει πώς βλέπει τα πράγματα στον κατεστραμμένο του γάμο. Εκείνη, από την άλλη, ξεσπά κάθε φορά, φέρνοντας στο μυαλό της αναμνήσεις με τον σύζυγο, καλές αλλά και δύσκολες στιγμές. Οργώνει τον χώρο μέχρι να ηρεμήσει εξαπολύοντας κατηγορώ. Υπάρχουν και στιγμές που οι καλές αναμνήσεις χαμηλώνουν τις εντάσεις. Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;

Είναι σαν να είναι αληθινοί για πρώτη φορά, σαν να έχουν πέσει οι μάσκες, σαν να έχουν χαθεί τα πρέπει και τα φαίνεσθαι.

Δεν θα σας πω περισσότερα, θα είναι κρίμα να χαθεί αυτή η τόσο ρεαλιστική παράσταση μέσα στις λέξεις. Σαν θεατής βίωσα συναισθηματικά αλλά και ρεαλιστικά όλη την κοινωνική μας υπόσταση και από τις δυο μεριές. Δεν θα ντραπώ να ομολογήσω πως πήρα αρκετές φορές το μέρος του Τάσου και άλλες τόσες της Θάλειας. Η αλήθεια πάντα κρύβεται κάπου στην μέση. Ακριβώς όπως και στη ζωή. Οι σχέσεις ταλανίζονται και η μόνη ισορροπία είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η Θάλεια, που σκηνοθέτησε και την παράσταση, είναι δεσποτική στον ρόλο της γυναίκας. Παρουσιάζει τους χαρακτήρες όπως είναι και στη ζωή. Απογυμνωμένους από τα βαριά πέπλα των θεατρικών υποστάσεων. Ακροβατεί πάνω στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία σαν ζογκλέρ. Δεν γίνεται να μην ταυτιστείς.

Πολλές φορές φορές, κατά τη διάρκεια της παράστασης, ένοιωσα ότι παρακολουθούσα στιγμές τόσο οικείες, τόσο αληθινές, τόσο ανθρώπινες. Σαν να έβλεπα από κάποια κλειδαρότρυπα ή σαν να αφουγκραζόμουν τα δρώμενα πίσω από έναν τοίχο ή σαν κάποια φίλη να μου εξιστορούσε τι είχε συμβεί και εγώ το έκανα εικόνα μπροστά μου.

Ο Τάσος, ο συγγραφέας του έργου αλλά και ο άνδρας της παράστασης, εμφανίζει την αρσενική αλήθεια χωρίς περιτυλίγματα. Γήινα, καθηλωτικά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, απογυμνώνει την ψυχισμό του ήρωά του. Ίσως τον ενηλικιώνει κατά μία έννοια.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδήρης είναι εξαιρετικά. Αναπνέουν στην παράσταση. Δίνουν στίγμα και διαμορφώνουν τη διάθεση και τον ψυχισμό των ηρώων. Οι φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά-Φαμέλη αναδεικνύουν τις συναισθηματικές ταλαντώσεις, εξισορροπούν με ένα όμορφο τρόπο τις διακυμάνσεις και αφήνουν μια γενικότερη σφραγίδα υπόκωφου ερωτισμού.

Πριν την πρώτη παράσταση, η Θάλεια και ο Τάσος μίλησαν μαζί μας, σε μια από τις πιο τρυφερές συνεντεύξεις που έχουμε κάνει και αυτή η συνέντευξη θα δημοσιευθεί σύντομα. Όσοι έχετε δει ήδη την παράσταση, προτείνω να ξαναπάτε, καθώς έχει εμπλουτιστεί με… όχι δεν θα κάνω spoiler, θα σας κλείσω συνωμοτικά το μάτι και όσοι παρακολουθήσετε και τη συνέντευξη των παιδιών θα καταλάβετε…

Τάδε Έφη… όχι, Μαίρη με λένε. Ζαρακοβίτη.

Καλή σεζόν!

Αντί επιλόγου

Δεύτερα φορά που το βλέπω. Και αν σας πω ότι θα ήθελα να το δω ακόμα μία, τουλάχιστον; Είναι αυτή ακριβώς η παράσταση, για την οποία θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων. Το κείμενο του κύριου Τάσου Ιορδανίδη, το τόσο γήινο και οικείο, το τόσο ανθρώπινο και τόσο καθημερινό. Με γλώσσα που χρησιμοποιούμε εμείς, οι απλοί άνθρωποι. Αυτή ίσως να είναι και η μαγεία της εν λόγω παράστασης. Ότι οι λέξεις είναι εκείνες που θα χρησιμοποιούσαμε και εμείς, για να συνεννοηθούμε ή να τσακωθούμε με τον άνθρωπό μας. Η σκηνοθεσία της κυρίας Θάλειας Ματίκα, η οποία χρησιμοποιεί όλο τον χώρο, είναι αυτή που μεταμορφώνει τους ηθοποιούς σε μη-πρωταγωνιστές. Είναι απλά δύο άνθρωποι που μιλάνε. Απλά, συμβαίνει να υπάρχει κόσμος που να τους παρακολουθεί. «Τι βραδιά! Κι ας είναι μόνο μία από τις επτά».

Ο μονόλογος του Ιορδανίδη είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία του έργου. Η καταβαράθρωση ενός ανθρώπου, ενός συζύγου, ενός πατέρα, ενός πλάσματος που θέλει το καλύτερο για την οικογένειά του και επιτυγχάνει μόνο το χειρότερο. Για μερικά λεπτά παγώνει ο χρόνος. Για μερικά λεπτά, ελέω οξύνου στησίματος και σκηνοθετικής ευφυίας, νιώθουμε τόσο κλειστοφοβικά… Όλος ο κόσμος είναι ένα καρυδότσουφλο σε θάλασσα δώδεκα μποφόρ. Η Ματίκα έχει προηγηθεί, με μία σειρά μονολόγων που τονίζει τη φύση του ανθρώπου να θέλει το καλύτερο, αλλά να επιμένει να κολλήσει το τζάμι που δεν έχει ραγίσει. Η κάθαρση θα αφήσει το ένα χέρι μετέωρο και τα φώτα θα σβήσουν. Έχει προηγηθεί μία σπαραξικάρδια διασκευή του τραγουδιού των Beatles. Τα φώτα θα ανάψουν ξανά. Το ζευγάρι στέκεται απέναντί μας χέρι-χέρι και απολαμβάνει το μπιζάρισμα. Έξι φορές υποκλίθηκαν και ήταν στο χέρι τους να ξημερωθούμε στο θέατρο, χειροκροτώντας. Δεν νομίζω ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος να υποδεχθούμε την καινούργια σεζόν.

Κώστας Κούλης

Εννοείται ότι στον γυρισμό ένα μόνο τραγούδι τριγυρνούσε στο μυαλό μου. «Θα σου πω κάτι. Νομίζω ότι θα καταλάβεις»…

Ταυτότητα παράστασης

«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη
Σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Θάλεια Ματίκα

Σκηνικά, κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατεράκης (2021-22), Ελίνα Γιουνανλή (2022-23)

Official Trailer: Jaco and the Magic beans

Video (Στιγμιότυπα παράστασης): Liccorice Pizza

Σχεδιασμός ήχου: Στέφανος Κεραμίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καρτσαφλέκη

Επικοινωνία θεάτρου: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble