Θεώμενοι: Την Κυριακή έχουμε γάμο @ Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Ένα ταξίδι στο τέρμα του Θεού είναι η αρχή. Μια ιστορία που ταξιδεύει από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα. Ο εβδομηντατριάχρονος Ιορδάνης Λεοντίου, που πάσχει από άνοια, φεύγει από το σπίτι του γιατί πιστεύει ότι πρέπει να παραστεί σε ένα γάμο. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο γάμος είχε γίνει όταν εκείνος ήταν παιδάκι και είχε πάει στην Αλεξανδρούπολη με την μητέρα του για διακοπές. Το ταξίδι τους τότε δεν είχε να κάνει μόνο με αναψυχή. Είχε να κάνει με επιστροφή στις ρίζες, με την αναζήτηση απαντήσεων σχετικά με την εξαφάνιση ή τον θάνατο του πατέρα του και με έναν απροσδόκητο γάμο.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Άνθρωποι και ιστορίες, πόνος και χαρά, γέλιο και δάκρυ, ορφάνια και ενηλικίωση, στιγμές πάθους και στιγμές μοναξιάς, παιδικά όνειρα και τραγωδίες πλέκονται μέσα σε μια αναδρομή της ζωής του Ιορδάνη στην μεταπολεμική Ελλάδα του ’50, μέσα από μικρές ή μεγάλες ιστορίες, με πρωταγωνιστές εκείνον, τη μητέρα του και τους κατοίκους του χωριού.

Η ομάδα «Αυτή κι Αυτοί» έδωσε σάρκα και οστά στο υπέροχο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. Τα ευρηματικά σκηνικά και κοστούμια της Αλεξάνδρας Μπαρή μας ενθουσίασαν. Η μουσική επένδυση αλλά και τα τραγούδια της Ελένης Αληφραγκή, έδωσαν άλλη διάσταση σε ό,τι παρακολουθούσαμε.

Η έξυπνη σκηνοθεσία του Αντρέα Ψύλλια, ο τρόπος που χειρίστηκε το έργο, είναι εξαιρετικός. Κέντριζε και άνθιζε συνεχώς. Ένα ατελείωτο ταξίδι που απολαύσαμε μέχρι τέλους.

Η ομάδα των οκτώ απίστευτα ταλαντούχων ηθοποιών ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Οι εναλλαγές στις σκηνές, η ταχύτητα με την οποία λειτουργούσαν αυτά τα παιδιά ήταν αξιοσημείωτη.

Έκαναν σκηνή όλο το θέατρο, χρησιμοποίησαν το χιούμορ, τη ζωντάνια τους, το είναι τους, για να αποδώσουν πολυδιάστατα τους χαρακτήρες τους.

Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Πάνος Μαλικούρτης και ο τρόπος που χειριζόταν τους χαρακτήρες που υποδυόταν, αλλά και οι εναλλαγές συναισθημάτων που καθρεπτίζονταν στο πρόσωπό του. Τρομερά ενεργητικός, ατακαδόρος και ευρηματικός. Η Ηρώ Κόκκινου είχε κάνει κτήμα της όσους ρόλους της ανατέθηκαν, περνούσε με ευκολία από τον έναν ρόλο στον άλλο, άλλαζε ηχόχρωμα, άλλαζε γενικώς, ώστε να αποδώσει τα μέγιστα.

Όσο για το μπιζάρισμα; Το βρήκα υπέροχο, όπως θα το βρείτε και εσείς!

Το μόνο μείον που χάλασε λίγο την ατμόσφαιρα που τόσο περίτεχνα είχε δημιουργηθεί από όλο το επιτελείο, ήταν η αποπνικτική ζέστη του χώρου.

Ελπίζω να κάνουν κάτι άμεσα για αυτό στο ΙΜΚ.

Μαίρη Ζαρακοβίτη