Πανέξυπνο και απόλυτα λειτουργικό το σκηνικό της κυρίας Κυριακής Πανούτσου, η οποία έκανε παρομοίως εντυπωσιακή δουλειά και στα κοστούμια. Πολύ καλό γούστο και ευφάνταστοι συνδυασμοί. Όσον αφορά τα σκηνικά, στην ουσία μιλάμε για δύο σε ένα, με τη βοήθεια των φωτισμών της ίδιας της σκηνοθέτιδας και πρωταγωνίστριας, της κυρίας Αναστασίας Παπαστάθη.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
Στο σαλόνι οικείας μικρό-μεσοαστικής οικογένειας, η μητέρα είναι δεσποτική, με τεράστιο κόλλημα με τον εικοσιδιάχρονο γιο της και πλήρη αδιαφορία για τον σύζυγό της. Η αδελφή της, η οποία μένει μαζί τους, είναι ο άνθρωπος που τα φροντίζει όλα. Από το μαγείρεμα και τη λάτρα, μέχρι την οικονομική διαχείριση. Τους αγαπάει και εκείνοι το εκμεταλλεύονται. Εν γνώσει τους και εν γνώσει της…
Τα νερά έρχεται να ταράξει η ανακοίνωση του κανακάρη της, ότι γνώρισε μία κοπέλα και ότι επιθυμεί να μείνει μαζί της. Η μητέρα ούτε να το ακούσει. Για κείνη το παιδί της είναι πάντα οκτώ χρονών, με άγνοια κινδύνου. Η θεία είναι κοντά στον ανιψιό της και πραγματικά θέλει την ευτυχία του. Και ο πατέρας, χαμένος στις εφευρέσεις του και τις «καινοτομίες», έχει ένα μυστικό που μάλλον απειλεί να ανατινάξει τα πάντα στον αέρα. Ακόμα και τη σχέση του γιου του…
Το έργο του Ζαν Κοκτώ ανεβαίνει στη σκηνή του Radar για τρίτη χρονιά και πραγματικά χαίρομαι που παρακολουθώ ξανά μία παράσταση σε έναν τόσο ζεστό χώρο. Τα φώτα σβήνουν και η πλοκή αναλαμβάνει να μας συντροφέψει για τα επόμενα λεπτά.
O κύριος Χρήστος Ευθυμίου υποδύεται τον πατέρα. Και είναι κουμπωμένος στον ρόλο του. Με φιζίκ εξαιρετικό, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των αντίστοιχων και ανάλογων «πατεράδων», ακόμα και του σήμερα, με αεικίνητη παρουσία, πειστικός στα αγχώδη του και στα ήπιά του, ο γνωστός ηθοποιός εμφανίζει έναν χαρακτήρα, ο οποίος είναι καλός κατά βάση, αλλά η αφοσίωσή του στη δουλειά του ίσως να αποτελεί εμμονή, που βλάπτει την επαφή με την οικογένεια. Στον ρόλο της μητέρας συναντάμε την κυρία Αναστασία Παπαστάθη. Πολυπράγμων καλλιτέχνιδα, η ίδια έχει αναλάβει τη μετάφραση, τη δραματουργική επεξεργασία, καθώς και τη σκηνοθεσία. Και της έχει δώσει μοντέρνες πινελιές, της έχει δώσει τη διάσταση και τη φύση μίας οικογενειακής ιστορίας, με τα πάνω της και τα κάτω της, με την τραγωδία να παραμονεύει τη χαρά. Όμορφη και με τα δικά της μοτίβα, υποδύεται μία ωραία και εύθραυστη γυναίκα, που έχει παρατήσει τον εαυτό της για χάρη του παιδιού της και μας πείθει απόλυτα. Είναι άμεση, είναι γεμάτη η παρουσία της, ίσως και λίγο σουρεάλ, αλλά και η ίδια η ζωή είναι σουρεάλ.
Την αδελφή της υποδύεται η κυρία Μαρία Μαυροματάκη, η οποία ίσως και να έχει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο του έργου. Η ίδια όμως δεν αφήνει τίποτα στη διανομή. Είναι τόσο πληθωρική η παρουσία της, που κερδίζει αμέσως τους θεατές. Αυτό ένιωσα, αυτό εισέπραξα, αυτό μεταφέρω. Είναι γλυκιά, είναι όμως και χαλύβδινη, με αίσθηση του δικαίου και παίρνει τα πράγματα στα χέρια της, όταν κανείς άλλος δεν μπορεί ή δεν τολμά. Είναι μία εξαίρετη καλλιτέχνις, το αποδεικνύει με άνεση και στέκεται με τον αέρα του βιρτουόζου.
Στον ρόλο του γιου ο κύριος Πάνος Κούλης. Τον έχω ξαναδεί σε παράσταση τον συνεπώνυμο και είχα εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που ερμηνεύει. Και σε αυτή την παράσταση είναι γνήσιος, πειστικός, τίμιος και δείχνει πόσο σκληρά δουλεύει. Υποδύεται χωρίς υπερβολές, ανεβοκατεβάζει εντάσεις και στέκεται το ίδιο ψηλά με τους συμπρωταγωνιστές του. Τη Μαρία, τη σχέση του, υποδύεται η κυρία Ευδοκία Ασπρομάλλη. Γλυκύτατο πλάσμα, με όμορφη κίνηση και άρθρωση, η νεαρή ηθοποιός είναι απόλυτα πειστική και θα πρέπει να πω ότι είναι πολύ σημαντικό που ακόμα και οι αναστεναγμοί ή οι ανάσες της ήταν εναρμονισμένες με τον χαρακτήρα της στο έργο.
Παράσταση η οποία θα σας θυμίσει ποιοτικά το περίφημο «Θέατρο της Δευτέρας» και η οποία θα σας κάνει να περάσετε όμορφα κατά τη διάρκειά της, ενώ θα πάρετε και ερωτήσεις για μετά. Τελικά, το παιδί κατά πόσο είναι «των γονιών του»; Τις υπόλοιπες ερωτήσεις τις αφήνω σε σας.
Κώστας Κούλης
0 Comments