Τα σεντόνια καλύπτουν το σκηνικό. Το ξεσκέπασμα αποκαλύπτει. Τύμπανα, καρέκλες, τραπέζι… Τρεις γυναίκες που εισέρχονται στον χώρο από διάφορες μεριές. Και ένας μαυροντυμένος άντρας. Ο θλιμμένος χωρίς όνομα. Ο λαβωμένος από τη μοναξιά. «Θέλεις να ζήσεις»; «Να ζήσεις θέλεις»; Η απώλεια έχει χτυπήσει κατευθείαν στην ψυχή και το μυαλό. Οι τρεις αέρινες κυρίες συντονίζονται και προσπαθούν να κάνουν τον ήρωά μας να ανέβει το δύσβατο μονοπάτι.
Απαιτητικό το κείμενο του κυρίου Simon Gleave και της κυρίας Αλίκης Στενού, η οποία μάλιστα υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία. Κείμενο που θα μπορούσε άνετα να εκληφθεί και ως άσκηση για τους ηθοποιούς που καλούνται να ερμηνεύσουν. Κάπου μιλούν όλες μαζί, κάπου ακολουθούν η μία την άλλη, έχοντας αυτοματισμούς στην εκφορά λόγου, κάπου κινούνται σαν σε χορογραφία, κάπου είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη. Κάποιος που παρακολουθεί επιδερμικά, μπορεί ακόμα και να ενοχληθεί. Τι έγινε μόλις τώρα; Γιατί οι παράλληλες φωνές, γιατί η σουρεάλ απεικόνιση; Και ο άνδρας; Γιατί χτυπάει τα τύμπανα με αυτό τον τρόπο; Γιατί χτυπά το τραπέζι με τα χέρια του, σαν να παίζει κρουστά;
Υπάρχουν στο ίδιο το έργο οι απαντήσεις. Το κλειδί είναι η ουσία και η έννοια της απώλειας. Και εδώ θα πρέπει να εστιάσετε και σεις. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Οι ώρες δεν περνούν γιατί, απλούστατα, ο πόνος δεν το επιτρέπει. Ξέρετε, λένε πως ο πόνος υπάρχει, επειδή ακριβώς υφίσταται και λόγος να υπάρχει. Αλλιώς δεν θα είχαμε ιδέα για τα όρια του σώματός μας, για τα όρια του σώματος του δίπλα μας και θα τους κάναμε μεγάλο κακό, ίσως και εν αγνοία μας. Αυτό πιστοποιείται στην παράσταση μέσω των ρόλων των τριών κυριών. Κορίνα Κόκκαλη, Δήμητρα Νταντή και Αλίκη Στενού, κινούνται με τρόπο που θα σας θυμίσει μπαλέτο, θα σας θυμίσει γυμναστικές επιδείξεις υψηλού επιπέδου. Η κυρία Κορίνα Κόκκαλη έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην κίνηση των πρωταγωνιστριών, έχει φροντίσει για τους τέσσερις, προκειμένου να πάνε πολλά βήματα πιο πέρα τα νοήματα του κειμένου. Οι φωνές των κοριτσιών είναι όμορφες στην πρόζα, το ίδιο και όταν γίνονται μελωδικές και τραγουδιστικές. Οι κινήσεις και οι ατάκες ενώνονται σε ένα μωσαϊκό εκδηλώσεων και αφηγήσεων που πλέκουν και μπλέκουν. Και στην άλλη πλευρά… ο κύριος Νίκος Τουλιάτος.
Δεν έχει λόγια ο χαρακτήρας του, δεν έχει λόγια, έτσι όπως τα ορίζει ο ανθρώπινος νους. Έχει όμως εκφράσεις. Έχει ψυχικά φερσίματα, έχει μερικά απίστευτα χτυπήματα στα τύμπανα, τα οποία τα ζήλεψα πολύ. Έχει την τάση να λυγίζει μπροστά σε μια αγκαλιά. Έχει την τάση να πάρει τηλέφωνο, ενώ μάλλον γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να βγει κανείς στην άλλη γραμμή. Είναι μία αλληγορία, ένα παραμύθι χωρίς καλό τέλος. Είναι ο πόνος και όλες οι μορφές του. Ο πόνος για τον οποίο υπάρχει λόγος. Μάλλον…
Τα πολύ όμορφα κοστούμια έχει επιμεληθεί η κυρία Μαίρη Λημνιού και θα έλεγα ότι έχει καταφέρει να φαίνονται οι κυρίες εντελώς αέρινες και σχεδόν εξανθρώπινες – πλάσματα όχι αυτού του κόσμου – σε αντίθεση με τον άνδρα, ο οποίος είναι ο γείτονάς μας, είναι ο φίλος ή ο άγνωστος σε εμάς, που τον βρήκε κάποιο κακό. Το χρώμα της απώλειας είναι η απουσία χρωμάτων. Ακριβώς σαν την απουσία του αγαπημένου προσώπου.
Είναι πάντα μεγάλη η ικανοποίηση του να επιστρέφω σε ένα τόσο υπέροχο κτίριο σαν το Μπάγκειον. Θα έλεγα ότι άνετα αποτελεί μία από τις κορυφαίες εμπνεύσεις του θεόρατου Ερνέστου Τσίλλερ και ένα από τα πιο όμορφα οικήματα που έχει δει ποτέ ο τόπος μας. Τι κρίμα που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα η ανακαίνιση και η ανάστασή του, πάντα με τη φροντίδα που του πρέπει. Οψόμεθα.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments