«Με λένε Sad. Που στα αγγλικά σημαίνει λυπημένος. Αλλά δεν είμαι λυπημένος».
Μπροστά μας, σε ένα υγρό υπόγειο, βρίσκεται ένας νέος άνθρωπος, μετανάστης από τη Βασόρα του Ιράκ. Αυτόν τον χώρο τον μοιράζεται με έναν Αιγύπτιο. Υπό το φως των κεριών μας καταθέτει την ιστορία του. Πουλά σε δρόμους και μπαρ τριαντάφυλλα για να ζήσει.

Είναι τριάντα ετών, αλλά θέλει να δηλώνει νεότερος. Του αρέσει να διηγείται ιστορίες, άλλοτε αληθινές και άλλοτε…
Δεν του αρέσει να τον ρωτούν το επώνυμό του. Το επώνυμό του το φωνάζει την ώρα που περνούν τα τρένα και δεν μπορεί κανείς να τον ακούσει.
Νοιώθει αόρατος, νοιώθει παιδί ενός κατώτερου θεού. Νοιώθει υπόλογος για το αίσθημα ρατσισμού που ο ίδιος βιώνει.
Σε τεντωμένο σκοινί όλη του η ύπαρξη.
Ο Sad, προσπαθεί να συμφιλιώσει το θυμό που νοιώθει με το να είναι ευγενικός με τους ανθρώπους που προκάλεσαν αυτό τον θυμό. Ξέρει… Είναι παράνομος μετανάστης που ζει σε μια χώρα που δεν μπορεί να αποκαλέσει δική του και θα πρέπει να είναι ευγνώμων για τη ζωή του, ανεξάρτητα από την σκληρότητα που βιώνει. Ποια ζωή όμως; Περιθωριοποιημένος, φοβισμένος, απλά ζει, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει όνειρα, δεν έχει το δικαίωμα να είναι άνθρωπος.

Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σκηνοθέτησε με περίσσια ευαισθησία ένα τέτοιο θέμα, ξεγυμνώνοντας την πολύπλευρη διάσταση του ρατσισμού. Ήταν ανατριχιαστικά ρεαλιστικός ο τρόπος που χειρίστηκε τον ήρωα. Δεν χάιδεψε αυτιά. Έδωσε κατευθείαν μία γροθιά στο στομάχι.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού υπέγραφαν τη δεινότητα της κατάστασης, ενώ η μουσική του Γιάννη Μαθέ ανέδιδε τη δική της πτυχή στην ιστορία.
Ο Κωνσταντίνος Φάμης στο ρόλο του Sad ήταν καθηλωτικός. Αξιοποίησε με μοναδικό τρόπο την υπόσταση του ήρωα, μπαίνοντας βαθιά στη ρίζα του ρατσισμού. Ακροβατούσε μοναδικά, δίνοντας όλες τις διαστάσεις του θέματος, ενώ ξεκλείδωνε αμέτρητα συναισθήματα στους θεατές.
Ο φόβος, η προκατάληψη και η περιφρόνηση, ο παραλογισμός μιας κοινωνίας ή ενός μέρους της, η λανθασμένη αντίληψη της υπεροχής αυτής σε συνάρτηση με όποια άλλη διαφέρει, είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που περικλείουν την έννοια του ρατσισμού.
Η παράσταση «Βρωμιά» δίνει τη δική της αντιρατσιστική μάχη μέσα από έναν συγκλονιστικό μονόλογο, που αφυπνίζει συνειδήσεις.
Μην τη χάσετε!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συντελεστές
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικό/Κουστούμι: Παναγιώτα Κοκκορού
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Μαθές
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωνσταντίνος Φάμης
Σχεδιασμός αφίσας: Κάρολος Πορφύρης
Φωτογραφία αφίσας: Γιώργος Γιαννίμπας
Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη
Εκτέλεση Παραγωγής: Νικήτας Καστής
Στον ρόλο του Σαντ, ο Κωνσταντίνος Φάμης
Πληροφορίες Παράστασης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Θέατρο Πλύφα
Από 9 – 31 Οκτωβρίου
Κάθε Δευτέρα και Τριτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο(φοιτητές, άνεργοι, ΑΜΕΑ, άνω των 65): 8€

Διάρκεια παράστασης
70 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων
Viva,gr
https://www.more.com/theater/vromia/
Πληροφορίες – κρατήσεις
Τηλ.: 6946649550
FacebookPage
0 Comments