Θερισμός @ Θέατρο 104

Παραθερίζεις στο Ακαπούλκο και διαπιστώνεις ότι… μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Άκυρη η πρόταση, απ’ άκρη σ’ άκρη. Μα είναι δυνατόν; Να είσαι σε μια ξενοδοχειάρα απίστευτη, να έχεις τη θάλασσα πιάτο, να είναι η μοναδική έγνοια αν θα κολυμπήσεις στον ωκεανό ή στην πισίνα και να αισθάνεσαι ή διαισθάνεσαι ότι μάλλον κάτι δεν πάει καλά… Οι πέντε τουρίστες της ιστορίας μας αμφιταλαντεύονται. Το ένα ζευγάρι έχει αφήσει πίσω του ένα γιο που δεν ήθελε να έλθει και τώρα τους ζαλίζει στο τηλέφωνο με τα ψυχολογικά του. Το έτερο ζευγάρι τραβάει τα ίδια με την κόρη του, που επίσης δεν ήθελε να έλθει και που θέλει να τιμωρήσει τους γονείς της κάνοντας σεξ με οποιονδήποτε κινείται σε ακτίνα δεκαπέντε χιλιομέτρων από το σπίτι της. Και η πέμπτη της παρέας… Τούτη εδώ πάλι έχει μπλέξει με έναν φαιδρό τύπο, ο οποίος θεωρεί λογικό να την καλεί στο τηλέφωνο κάθε εκατόν είκοσι δευτερόλεπτα και να την πρήζει.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Βαρύ κείμενο, με την υπογραφή του κυρίου Δημήτρη Δημητριάδη, κατά τι κλειστοφοβικό, με στοιχεία ακόμα και ψυχολογικού θρίλερ. Μια κατάσταση που φαντάζει ανεξέλεγκτη από ένα σημείο και μετά. Ο κύριος Γρηγόρης Καραντινάκης σκηνοθετεί έχοντας ένα όμορφο σκηνικό, το οποίο έχει επιμεληθεί ο ίδιος, όπως και τα κοστούμια. Πραγματική κολεκτίβα οξύνοιας. Οι ξαπλώστρες και οι άνετες πολυθρόνες, οι ομπρέλες και η μουσική.

Η κυρία Έλενα Μαρσίδου υποδύεται τη Ζουζού. Είναι μητέρα, είναι σύζυγος, θέλει να ησυχάσει λίγο στις διακοπές της και δεν μπορεί, δεν την αφήνουν. Αυτή η κόρη της φταίει για όλα. Η ερμηνεία της είναι πειστική, το κούμπωμα στον ρόλο της αυτό που πρέπει. Έχει μία σκηνή, η οποία πρέπει να της απορροφά τρελή ενέργεια, πρέπει να την κατατρώει. Το γρέζι που βάζει στη φωνή της μόνο… Στον ρόλο του συζύγου της Ρουμί ο κύριος Κωνσταντίνος Πασσάς. Επίσης πειστικός, επίσης προσηλωμένος σε αυτό που κάνει. Μας βγάζει μία πλευρά του καλή και μία… που είναι πάλι καλή, απλά μας ξενίζει. Για λίγο ίσως. Γιατί όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί να τα παρατήσουμε όλα και να εξαφανιστούμε.

Η κυρία Βίβιαν Κοντομάρη υποδύεται τη Λίκρα. Πάντα είναι καλή σε ό,τι κάνει. Όποτε την έχω δει στη σκηνή, κερδίζει τις εντυπώσεις. Είναι εκφραστικότατη, είναι γεμάτη ηρεμία και ένταση, την ίδια στιγμή. Όταν το κείμενο ορίσει να κάνει το δικό της κρεσέντο, είναι απλά έξοχη. Στον ρόλο του συζύγου της Ασσούρ συναντάμε τον κύριο Γιάννη Σιαμσιάρη. Η ήρεμη δύναμη. Θαυμάσιος στην εκφορά και πραγματικά τίμιος σε όλη την προσέγγισή του στον χαρακτήρα του. Η σκηνή που ο ένας δίνει κάτι στον άλλο, για να το δώσει με τη σειρά του στον επόμενο, είναι παράλληλα χιουμοριστική ατάκα χωρίς λέξεις. Η βραδύτητα με την οποία κινούνται οι ηθοποιοί σε εκείνο το σημείο είναι από μόνη της ένα σεμινάριο και ευκαιρία για γέλιο. Δεν είναι κωμωδία η παράσταση. Είναι όπως η ζωή. Έχει τα χαρούμενά της, έχει όμως και τα σκοτάδια της. Και εδώ τα σκοτάδια δεν τα ακολουθεί ανατολή.

Η κυρία Ηρώ Κισσανδράκη υποδύεται τη Μπόνα. Ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, που έχει κολλήσει – κλασσικά – με έναν μαλάκα. Που ανέχεται να την καταδυναστεύει. Που δεν έχει πρόβλημα να την κερατώνει, γιατί «σε εκείνη θα ξαναγυρίσει». Υποδύεται με άνεση το «καμένο χαρτί», ενώ κινείται κάτω από την ομπρέλα, κλείνοντάς τη.

Η τελευταία σκηνή της παράστασης είναι ένα αριστοτεχνικό ερωτηματικό και μία πανδύσκολη άσκηση. Είναι αυτή η όμορφη παραλληλία που κερδίζει βλέμματα και αυτιά και είμαι σίγουρος πως θα συζητηθεί.

Κώστας Κούλης

Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γρηγόρης Καραντινάκης

Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Κινησιολογία: Γιάννα Μελλά

Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς

Φωτογραφίες: Bill Patrick

Φωτογραφίες Παράστασης: Πηνελόπη Γερασίμου

Κατασκευή κοστουμιών: Atelier Τσιούνη

Γραφιστικά: Γιάννης Σιμιτσής

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη