Τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης @ Θέατρο ΙΣΟΝ

Έναν διαφορετικό Φιλοκτήτη μας παρουσίασαν οι συντελεστές της παράστασης.

Ο Φιλοκτήτης δεν βρίσκεται στη Λήμνο, όπως αυτός στην αρχαιότητα. Δεν είναι πολεμιστής αλλά εργάτης. Βρίσκεται κλεισμένος στο σπίτι του, αφού η εταιρεία, στην οποία έδωσε κάθε ρανίδα του ιδρώτα του, τον άδειασε όταν πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει. Εκεί θυμάται, θυμώνει, αντιμετωπίζει με απελπισία αλλά και ελπίδα τη σαθρή πλευρά της κοινωνίας, που τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Δυο αντικρουόμενα συναισθήματα που κάνουν τον ήρωα να ταλαντεύεται μονίμως σε τεντωμένο σκοινί, σαν ακροβάτης που ψάχνει να βρει την ισορροπία του.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Νοιώθει πως έχει ακόμα πολλά να δώσει. Πως χρειάζεται μια ευκαιρία ακόμα να αποδείξει ότι αξίζει, ότι μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει. Το σώμα του πληγωμένο… αλλά αντέχει. Η «ταφόπλακα» του εργασιακού αδιεξόδου αντί να τον γονατίζει, του δίνει δύναμη να επαναστατήσει.

Ο Οδυσσέας, φερόμενος από την εργατική τάξη, έρχεται για να δώσει ελπίδα αλλά και να αποκομίσει οφέλη από τον εργάτη Φιλοκτήτη.

Η Ήρα εμφανίζεται με τη μορφή της ανώτερης τάξης, της τάξης που εκμεταλλεύτηκε και θα συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τους «Φιλοκτήτες» αυτής της γης. Εδώ κατατρέχει τον ήρωα, του «πουλά» σαν υπέρτατος πωλητής όλα όσα δεν χρειάζεται, για να συνεχίσει να δουλεύει σαν σκλάβος για να τα αποκτήσει. Να συνεχίσει να είναι εξάρτημα μιας μηχανής που θα αποφέρει πλούτη σε έναν ή σε λίγους.
Η παράσταση είναι γεμάτη αλληγορίες, γεμάτη αλήθειες, που στριφογυρίζουν στο μυαλό σου συνεχώς. Καταναλωτισμός, πρέπει και δήθεν. Όλα όσα μας ταλανίζουν στο σήμερα, όλα όσα φοβόμαστε για το αύριο. Ο εργασιακός εφιάλτης, η αβεβαιότητα, η ζωή που περνά χωρίς να το καταλάβουμε, οι αξίες που χάνονται, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που θίγει το έργο.

Ο τρόπος που «επικοινωνεί» η ομάδα τα μηνύματα του έργου με το κοινό είναι καθοριστικός και καταλυτικός. Είναι νέα παιδιά και το μέλλον για αυτά αλλά και για όλους μας είναι γεμάτο μαύρες σκιές σε έναν εμπορικά καλοκαιρινό ήλιο.

Έξυπνο και λιτό το σκηνικό, αφήνει χώρο στη δραματουργία να αναπτυχθεί, να κορυφωθεί και να έρθει πολύ κοντά στο κοινό.

Εξαιρετικές ερμηνείες μέσα από και επική βοή αλλά και μέσα από μια ζωντανή πάλη. Εντυπωσιάστηκα με τη θέρμη των τριών νέων παιδιών. Έχουν πολλά να δώσουν στον χώρο, τόσο του θεάτρου όσο και του πολιτισμού.

Μαίρη Ζαρακοβίτη