Ο σύζυγος της Μπερνάρντα πεθαίνει και η ίδια δηλώνει απερίφραστα πως οκτώ χρόνια πένθους έπονται για εκείνη και τις κόρες της. Την Αγκούστια, τη Μαγκνταλένα, την Αμέλια, τη Μαρτίριο και την Αδέλα. Τους χρυσώνει το χάπι λέγοντας ότι «Έτσι θα έχουν χρόνο να φτιάξουν τις προίκες τους» σε αυτό το διάστημα. Πένθος για τη Μπερνάρντα σημαίνει πλήρης αποξένωση, καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Ο συντηρητισμός, με τον οποίο ανατράφηκε, την έχει κάνει σκληρή, απότομη και καθόλου διαλλακτική. Όσο εκείνη αφεντεύει αυτό το σπίτι, όλοι κι όλες θα κάνουν ό,τι ζητήσει. Το αυστηρό της ύφος δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης στις κόρες της, που νοιώθουν πιεσμένες, νοιώθουν ότι βρίσκονται σε τέλμα και ότι ποτέ δεν θα καταφέρουν να ξεφύγουν. Θέλουν να ζήσουν, να ερωτευθούν, να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν πέρα από την μαυρίλα που περικλείει αυτήν την οικογένεια. Δεν τολμούν όμως. Ο Πέπε Ρομάνο, που έρχεται για τη μεγαλύτερη κόρη της Μπερνάρντα, Αγκούστια, αναστατώνει στο πέρασμά του όλο τον γυναικείο πληθυσμό του σπιτιού. Η πιο μικρή, η Αδέλα, ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον νέο και χωρίς να σκεφτεί τις επιπτώσεις ή την αδερφή της, αφήνεται και κυριεύεται από το πάθος. Τι θα συμβεί;
Η μητριαρχία, η επιβολή και η άσκηση δύναμης, ο τρόπος που οι άνθρωποι εγκλωβίζουν την ελευθερία των άλλων, οι κοινωνικές διαστάσεις αλλά και ο έρωτας, είναι λίγα από τα θέματα που θίγονται μέσα από την παράσταση. Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία έχει επιμεληθεί ο Αλέξανδρος Κοέν, έχοντας στο μυαλό του την κλασσική φόρμα και εμμένοντας στα νοήματα αλλά και στις πτυχές που φωτίζει το ίδιο το έργο. Πολλά συγχαρητήρια για την ευαισθησία και την επιμονή του στο κείμενο. Το εκτιμήσαμε δεόντως. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη ήταν «πολύπλευρα» και απίστευτα λειτουργικά, ώστε να εκτοξεύσουν την εμπειρία μας.
Οι κυρίες Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ιωάννα Αγγελίδη, Αλεξάνδρα Κουλούρη, Δάφνη Καμμένου, Μαρία Σαρέλη και Φλώρα Καραβελατζή, λειτούργησαν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, έπαιζαν ακόμα και όταν δεν είχαν ατάκες, το βλέμμα περιφερόταν σε όλη τη σκηνή παρακολουθώντας τα πάντα, βιώνοντας πιο βαθιά και απόλυτα όλα όσα διαδραματίζονταν. Η κινησιολογία της Σοφίας Μιχαήλ, σε συνάρτηση με τη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν και τη μουσική του Γιώργου Πούλιου, έφεραν μια τρισδιάστατη, ίσως και κινηματογραφική αίσθηση. Τα φώτα του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου ήταν καθοριστικά για κάθε σκηνή. Φώτιζαν ή υποδήλωναν τον συναισθηματισμό των ηρώων ή έδιναν ένταση στις σκηνές.
Η κυρία Υψηλάντη γίνεται εξουσιαστική, γίνεται απότομη, κόντρα στη γλυκιά εμφάνισή της, κάνοντας την ηρωίδα της πολυδιάστατη. Ερμηνεύει με τέτοιο πάθος που μονοπωλεί τις αισθήσεις σου. Είναι απίστευτα κουμπωμένη στον ρόλο και όλες τις οι κινήσεις, το ύφος ακόμα και η αύρα της, μεταμορφώνονται και καθρεπτίζουν όλα τα συναισθήματα της Μπερνάρντα. Μοναδική και μαγική ακόμα μια φορά. Ένοιωσα δέος βλέποντάς την.
Το ασταμάτητο χειροκρότημα στο τέλος ήταν πολύ λίγο για τη συγκλονιστική παράσταση που παρακολουθήσαμε.
Σας ευχαριστώ θερμά για την πολύτιμη εμπειρία και εύχομαι να συνεχίσει αυτή η εξαιρετική παράσταση και την επόμενη σεζόν!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments