Η Τροία έπεσε…

Οι υπερασπιστές της κείτονται νεκροί. Ήρωες χαμένοι στη δίνη του πολέμου και της καταστροφής.

Χρυσός, πλούτη και οι γυναίκες της Τροίας, σωριασμένα σε ένα σωρό. Λάφυρα των νικητών, περιμένουν να μοιραστούν…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η Εκάβη, μάνα, βασίλισσα, γυναίκα, θρηνεί. Θρηνεί τα παιδιά της, τον άντρα της, την πόλη της, τη θέση της, τα πλούτη. Θρηνεί, αλλά στέκεται ορθή, στήριγμα και φάρος για τις υπόλοιπες γυναίκες.

Η σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη εστιάζει στο μέλλον. Στις συνέπειες ενός πολέμου στους επιζώντες, στην ανάγκη για ελπίδα, όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες και όσο ζοφερό να φαίνεται το μέλλον. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ως Ποσειδώνας, μας μεταφέρει στα ερείπια της Τροίας, της πόλης που, μαζί με τον Απόλλωνα, βοήθησε να χτιστούν τα τείχη της και τώρα οι Αχαιοί λεηλατούν και καίνε. Εκεί τον συναντά η Αθηνά Παλλάδα (χορός) και του ζητά να βουλιάξει τα καράβια των Ελλήνων, που χωρίς σέβας βεβήλωσαν τον ναό της και την ιέρειά της, την Κασσάνδρα.

Η μεγάλη κυρία του θεάτρου, Ρούλα Πατεράκη, στον ρόλο της Εκάβης, γίνεται η μάνα που έχει χάσει τα πάντα, παρόλα αυτά, με τη δύναμη της ψυχής της, καταφέρνει να αποτελεί στήριγμα και οδηγό.

Η Μαρία Διακοπαναγιώτου ενσαρκώνει τη βακχική μανία της Κασσάνδρας και μας παρασύρει στην ανάγκη για εκδίκηση απέναντι στον οίκο των Ατρειδών και τον Αγαμέμνονα, που μαγεμένος μαζί της, τη ζήτησε για δούλα και κυρά στο κρεβάτι του. Την ύβρη των Αχαιών που οδήγησε στην καταστροφή, έκανε την Παλλάδα από σύμμαχο εκδικητή.

Ο Δημήτρης Πιατάς, ο Ταλθύβιος, κήρυκας των Αχαιών, μηνυτής των κακών, φέρνει στις Τρωάδες τα νέα της μοίρας τους. Βλέπει και συμπονά, ανήμπορος να επέμβει, προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο και την οδύνη. Ζει μαζί τους τις συμφορές και μας ανατριχιάζει με τον πόνο ενός κήρυκα με οίκτο, που γίνεται και δικός μας πόνος.

Η Μαρία Τσάρη – Ανδρομάχη σπαράζει από τον χαμό του Έκτορα και μακαρίζει την Πολυξένη, που σφαγιάστηκε πάνω στον τάφο του Αχιλλέα, για την τύχη της. Παρηγοριά της ο γιος της, ο φόβος του χωρισμού όμως υπάρχει, μέχρι που ο κήρυκας ανακοινώνει την απόφαση των Αχαιών να σκοτώσουν το παιδί. Η πιο δυνατή σκηνή όλης της παράστασης, πολλά δάκρυα από το κοινό κύλησαν αβίαστα μπροστά στον πόνο της μάνας που βλέπει το παιδί της να χάνεται άδικα.

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Μενέλαος) έρχεται να πάρει πίσω την γυναίκα του Ελένη (Λουκία Βασιλείου), διχασμένος ανάμεσα στον έρωτά του και την προδοσία της. Αποφασίζει να την πάρει πίσω στο Άργος και να αποφασιστεί εκεί η τύχη της. Η Ελένη, στολισμένη και υπέρλαμπρη, επιχειρηματολογεί για την αθωότητά της και δηλώνει θύμα της Αφροδίτης και της ζήλιας των θεών που υποσχέθηκαν στον Πάρη ανταλλάγματα για να διαλέξει.

Αν κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια, αλλάξεις τα φώτα με δαυλούς, με τον ήχο από το θρόισμα των φύλλων σαν εφέ (και αγνοήσεις τον ήχο των σκουπιδιών του Έλληνα που παρασύρει ο άνεμος), ο βράχος γίνεται τα τείχη της Τροίας και φαντάζεσαι ότι βρίσκεσαι κι εσύ εκεί με τους αρχαίους δασκάλους της τέχνης.

Και όταν τα ανοίγεις, σαν γροθιά στο στομάχι, συνειδητοποιείς, δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά, ότι το ανθρώπινο γένος δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ο ισχυρός εξακολουθεί να καταχράται, ο φόβος οδηγεί στο μίσος και στον θάνατο, ο επιτιθέμενος είναι πάντα ο φταίχτης, ο αμυνόμενος ο ήρωας, αλλά στο τέλος αυτό δεν έχει καμία σημασία μπροστά στις χιλιάδες των νεκρών και των ζωντανών που, όπως οι Τρωάδες, οδηγούνται στην εκπόρνευση, ηθική και σωματική, κρατώντας μόνο ζωντανή μια στάλα ελπίδας για το μέλλον.

Έφη Τσιμπούκη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Θόδωρος Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Στέφανος Κορκολής

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Οργάνωση παραγωγής: Marleen Verschuuren

Υπεύθυνος Περιοδείας: Ηλίας Κοτόπουλος

Παίζουν:

Εκάβη: Ρούλα Πατεράκη

Μενέλαος: Αλέξανδρος Μπουρδούμης

Κασσάνδρα: Μαρία Διακοπαναγιώτου

Ανδρομάχη: Μαρίζα Τσάρη

Ταλθύβιος:  Δημήτρης Πιατάς

Ποσειδώνας: Αντώνης Καφετζόπουλος

Αθηνά: Μελίνα Αποστολίδου, Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Χαρά Γιώτα, Ηλέκτρα Γωνιάδου, Χριστίνα Μπακαστάθη, Μπέτυ Νικολέση, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Ταμπαροπούλου Βιργινία, Θεοφανώ Τζαλαβρά.

Ελένη: Λουκία Βασιλείου – Κλειώ Δανάη Οθωναίου

Χορός:

Μαριάννα Αβραμάκη, Μελίνα Αποστολίδου, Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Γιώτα Χαρά, Ηλέκτρα Γωνιάδου, Ζωή Ευθυμίου, Ηλέκτρα Καρτάνου, Εύη Κουταλιανού, Λωξάνδρα Λούκας, Ελένη Μισχοπούλου, Χριστίνα Μπακαστάθη, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Μπέττυ Νικολέση, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Θεοφανώ Τζαλαβρά, Φωτεινή Τιμοθέου, Μάρα.Τσικάρα