Έχετε δει το «από μέσα» ενός θεάτρου, πριν από πρεμιέρα παράστασης; Θυμίζει εργοτάξιο, καθώς πάντα χρειάζονται αλλαγές και προσαρμόσεις, ανάλογα με την παράσταση. Από το φουαγιέ καταλάβαινες ότι κάτι συνέβαινε. Το θέατρο ήταν ανάστατο. Η σκηνή ήταν γεμάτη καλώδια, σκάλες, σκηνικά, σε μια περίεργη «χωροθεσία». Πολλά καθίσματα ήταν σκεπασμένα, υπήρχαν κάποια ξύλα εδώ και εκεί, ένα τραπέζι με ένα λάπτοπ στο πλάι.
Η Ευσταθία ανεβάζει Άμλετ. Εκτός από θιασάρχης είναι και σκηνοθέτης, αλλά και πρωταγωνίστρια στην παράσταση. Σε αυτό το θέατρο έχει μεγαλώσει, έχει μπαρουτοκαπνιστεί, μια και ανήκει πάρα πολλά χρόνια στην οικογένειά της. Είναι πέρα για πέρα drama queen και ο τρόπος που αντιμετωπίζει φίλους αλλά και συνεργάτες, υποδηλώνει μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Μπορεί να γίνει ο γλυκύτερος άνθρωπος του πλανήτη, αλλά με την παραμικρή αφορμή ή ακόμα και σκέψη, ορμά και παλεύει χωρίς αύριο, σαν ένας νέος Δον Κιχώτης, απέναντι σε «γίγαντες». Η σκηνογράφος, ο ηλεκτρολόγος και η υπεύθυνη του θεάτρου ασφυκτιούν με αυτή την συμπεριφορά, αλλά κάνουν υπομονή. Την αγαπούν και τη φοβούνται. Ίσως βαθιά μέσα τους να τη λυπούνται κιόλας. Το ποτό, οι ναρκωτικές ουσίες, παράλληλα με το δύσκολο παρελθόν της και την ευαίσθητη υπόστασή της, συγκρούονται μέσα της και οι εκρήξεις της μοιάζουν να φωνάζουν για βοήθεια. Τα θέλει όλα τέλεια, διψά να κατακτήσει τη σκηνή, να νοιώσει ισάξια της φήμης της μητέρας της. Να κάνει περήφανο τον πατέρα της, αν και του προσάπτει πολλά σφάλματα. Αποζητά την προσοχή του και…
Η Ευσταθία κινείται με τοξικότητα, νοιώθεις ότι φοβάται να ζήσει, φοβάται να αφεθεί, να νοιώσει. Γίνεται χειριστική, επικριτική, ζητά συγνώμη και επαναλαμβάνει τις ίδιες συμπεριφορές χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα δικά της προβλήματα είναι πιο σημαντικά. Οι δικές της ανάγκες παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Η παράσταση σε ρουφά από τα πρώτα λεπτά, έχει μια στεντόρεια δυναμική, έναν ρεαλισμό που σε τρομάζει.
Μπορεί να μην έχει χτυπήσει το τρίτο κουδούνι, αλλά εσύ, από τη στιγμή που μπαίνεις στο θέατρο, αντιλαμβάνεσαι ότι η παράσταση έχει αρχίσει.
Γίνεσαι μάρτυρας μιας κατάστασης που σε προβληματίζει βαθιά. Ίσως να σου θυμίζει και κάτι που βίωσες.
Ο Τάσος Ιορδανίδης ακροβατεί βαθιά στον ψυχισμό της ηρωίδας του. Μια σύγχρονη δεσποινίς Τζούλια, που βρίσκει τον Ζαν της στα μάτια του ηλεκτρολόγου της παράστασης. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το έργο είναι κλειστοφοβική, έχει έναν ωμό ρεαλισμό και γίνεται γροθιά στο στομάχι μας. Περνά μέσα από τα σκοτεινά δρομάκια της ψυχοσύνθεσής μας και αφουγκράζεται την ανάγκη ενός ανθρώπου να αγαπηθεί, να νοιώσει σημαντικός, να ξεφύγει και να λυτρωθεί.
Η Ευσταθία Τσαπαρέλη οργώνει όλο το θέατρο με απίστευτη ένταση. Καταφέρνει να επιβληθεί της παράστασης με μοναδικό τρόπο. Κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή με μαγεύει. Κάθε φορά συμβαδίζει απόλυτα με τον ρόλο της και τον αναδεικνύει με απλότητα και πάθος. Οι Κυριάκος Σαλής, Δήμητρα Βήττα και Μαρία Καρτσαφλέκη έπαιξαν με ρεαλισμό. Συνόδευαν την Ευσταθία στον περίπατό της στα σκληρά μονοπάτια του ρόλου της. Τα κοστούμια της Σίσσυς Σουβατζόγλου για την Ευσταθία ήταν υπέροχα, δίνοντας μια αίσθηση yin yang στην παράσταση.
Είναι μια παράσταση που θα σας αγγίξει βαθιά θα τορπιλίσει το είναι σας.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments