Πώς είναι να ερωτεύεσαι και να διαπιστώνεις ότι αυτός ο έρωτας είναι τόσο καταδικασμένος, που ούτε καν θα εκδηλωθεί ποτέ; Θα το γνωρίζουν οι φίλοι σου, οι αγαπημένοι, μπορεί και εκείνη/εκείνος, όμως η ουσία παραμένει ότι θα ζήσεις την απόλυτη εν δυνάμει ευτυχία ως απόλυτη δυστυχία στο ακέραιο. Ο Βέρθερος είναι αγαπημένος. Αυτό πάει να πει το όνομά του, αυτό εκπέμπει όλη η ύπαρξή του. Γνωρίζει τον έρωτα, έτσι όπως τον είχε φανταστεί από παιδί… Μπα, ούτε καν. Γνωρίζει τον έρωτα έτσι όπως θα έπρεπε. Καταιγιστικό, αφανιστικό, γιγάντιο, αισθαντικό. Τον γνωρίζει και τον θάβει μέσα στον εαυτό του, αφού εκείνη είναι ήδη παντρεμένη.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Οι επιστολές του Βέρθερου, άλλως Βίλχεμ, το αριστουργηματικό έργο του Γκαίτε για το μεγαλύτερο όλων των καλών, έρχεται να γίνει παράσταση. Τα γράμματα που έστελνε ο αγαπημένος στον συγγραφέα φίλο του, οι εικόνες που αναδίδονταν σαν ευωδίες. Λεμονανθοί και καρποί ελιάς έναστρου βραδιού. Μυρωδιές πέρα από κάθε λογική.

Πέντε ηθοποιοί, ένα τραπέζι, καρέκλες και εκατοντάδες σελίδες σβησμένου κειμένου. Βέρθερος μπορεί να είναι ο καθένας από εκείνους. Ο κάθε ηθοποιός παίζει τον ρόλο του, που ποικίλει ανάλογα με την κατάσταση, τη ροή, την εξέλιξη. Παρακολουθώ από την άκρη της αίθουσας. Η αφήγηση είναι γλαφυρή και μέσα σε δευτερόλεπτα έχουμε καταλάβει όλοι οι θεατές τι παρακολουθούμε. Και εκεί πλέον… ήλθε ο Ian Gillan!

Τι δουλειά έχει ο υπέρτατος τραγουδιστής με τον συγκεκριμένο θίασο; Να σας πάμε μια βόλτα στο παρελθόν, σε μία κλασσική του δήλωση. «Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, κοιτάζω τον κάθε θεατή στα μάτια. Θέλω να τον κάνω να πιστέψει ότι τραγουδάω μόνο για εκείνον απόψε». Αυτό βιώσαμε από τους ηθοποιούς και μάλιστα από τον ηθοποιό που φρόντισε να κάνει την παράσταση γιορτή. Ο κύριος Δημήτρης Καπουράνης δεν ερμήνευσε «απλά» με αρτιότητα, δεν ήταν «απλά» εξαίρετος στις υποκριτικές του υποχρεώσεις. Μας κοίταξε στα μάτια και έκανε τον κάθε ένα από εμάς να πιστέψει πως έπαιζε μόνο για τον κάθε ένα από εμάς εκείνο το βράδυ. Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν πως δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως ο νεαρός ηθοποιός όχι μόνο το ξανάκανε… Πήρε έναν από τους θεατές από το χέρι, να τον περπατήσει μέσα από την ιστορία και τη σκηνή, εκεί που ένας από τους συναδέλφους του ανέλαβε να γυρίσει τον θεατή στη θέση του.

Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, από τώρα όμως σπεύδω να γράψω πως πρόκειται για μία θαυμάσια περίπτωση ξεχωριστού ανθρώπου της τέχνης. Δεν διαθέτω καμία κρυστάλλινη σφαίρα, θεωρώ όμως ότι αυτός ο ηθοποιός είναι πλασμένος για πολύ μεγάλα πράγματα.

Οι κύριοι Μπάμπης Αλεφάντης και Μιχάλης Ψαλίδας με εξέπληξαν επίσης, καθώς η ιστορία περνούσε από το ένα κεφάλαιο στο άλλο. Οι ρόλοι είναι περίεργα μοιρασμένοι, με την έννοια ότι κάποιος ηθοποιός μπορεί να έχει λιγότερα λόγια στην αρχή και περισσότερα στη συνέχεια ή το αντίθετο. Και οι δύο κύριοι έλαμψαν, παίζοντας με τους ρόλους και τους χαρακτήρες και σπάζοντας σε διάφορα κομμάτια, κάνοντάς μας να ζήσουμε την ιστορία στο πετσί μας.

Το ίδιο ισχύει και για τις δύο κυρίες του θιάσου. Οι Ιόλη Χαραλαμποπούλου και Εύη Χρόνη ήταν γλυκύτατες, πειστικότατες και μας κέρδισαν αμέσως με τις ερμηνείες τους. Κρατώντας τρεις καρέκλες ταυτόχρονα, μεταξύ πολλών άλλων, μας έκαναν να πιστέψουμε ότι πρόκειται για στάμνες. Έπεσαν και σηκώθηκαν ουκ ολίγες φορές. Ήταν πρωταγωνίστριες σε μια εκκωφαντική ησυχία ανυπολόγιστου πολιτιστικού μεγέθους.

Η σκηνοθεσία μόνο ευφυής μπορεί να χαρακτηριστεί, αν όχι ιδιοφυής. Ο κύριος Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ξέφυγε από τα συνήθη και έπλασε μία ιστορία που ήταν ομαλότατη στην αφήγηση και πανέξυπνη στους ελιγμούς. Το όλο στήσιμο ήταν τόσο καλοφτιαγμένο, που θύμισε μεγάλους στρατηλάτες του παρελθόντος. Μακάρι να υπάρχει πάντα τόση έμπνευση στους καλλιτέχνες. Όλο το όφελος, όλο το κέρδος πάει στους θεατές.

Κώστας Κούλης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος
Δραματουργία: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος, Ιόλη Χαραλαμποπούλου, Αθηνά Παπαδάκη
βασισμένο στο μυθιστόρημα του Johann Wolfgang von Goethe : “Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου”, σε μετάφραση της Στέλλας Νικολούδη
Πρωτότυπη μουσική & σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Ροΐδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Σκηνικά: Σοφία Ελένη Ξεζωνάκη
Κοστούμια: Ουρανία Φραγγέα
Επιμέλεια κίνησης: Δάφνη Δρακοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αθηνά Παπαδάκη
Βοηθός Φωτιστή: Αγγελική Λεοντάρη
Επικοινωνία: Μάρθα Κοσκινά
Παραγωγή: 400lbs με συμπαραγωγή το ΠΛΥΦΑ

Παίζουν: Μπάμπης Αλεφάντης, Δημήτρης Καπουράνης, Ιόλη Χαραλαμποπούλου, Εύη Χρόνη, Μιχάλης Ψαλίδας

Κατάλληλο για ηλικίες 15+

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 22, 23, 24, 25, 26, 30 Μαρτίου και 5, 6, 7, 8, 11, 12 Απριλίου στις 21:15
Στις 25 και 26 Μαρτίου και στις 8 Απριλίου, διπλή παράσταση και στις 18:30.

Διάρκεια 100’

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/vertheros-plyfa/?lang=el
15 ευρώ – Φοιτητικό: 12 ευρώ – Ανέργων: 10 ευρώ – Ομαδικές κρατήσεις (8+ άτομα): 8 ευρώ

Πληροφορίες: 6982080791
ΠΛΥΦΑ – Κορυτσάς 39, Βοτανικός