Θεατρίζομαι: Δεσμώτης @ Θέατρο OLVIO

Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι… Φαντάσου να τους χρωστούσαμε εμείς δηλαδή… Όταν δεις αυτή την παράσταση, τούτο εδώ μπορεί να είναι και το πρώτο πράγμα που θα σου περάσει από το μυαλό. Φαντάσου να τους χρωστούσαμε κιόλας…

Ο Νήφος και ο Κάλλιος είναι φίλοι και γνωρίζονται από το πανεπιστήμιο. Ο Κάλλιος έχει γίνει δικαστής, ο Νήφος εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και κάποια στιγμή έχει ανάγκη από χρήματα. Η δόση του δανείου για το σπίτι. Μάλλον… Οι δόσεις – πληθυντικός – που έχουν μαζευτεί. Στρέφεται στον φίλο του. Εκείνος του δίνει το χέρι του και την υπόσχεσή του. Θα του δανείσει τα χρήματα για να ξεχρεώσει. Ο δικαστής έχει μόλις μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Και «βγαίνουν» κάποια μερεμέτια. Ο Νήφος προθυμοποιείται. «Εγώ θα σε βοηθήσω. Και δεν θέλω λεφτά». Έχει πάρει δύο εβδομάδες άδεια από τη δουλειά του, κατά συνέπεια δεν έχει θέμα. Άνετα θα έχει τελειώσει. Τα «μερεμέτια» όμως δεν τελειώνουν. Αντίθετα, εμφανίζονται κι άλλα. Κι άλλα. Κι άλλα…

Ένα έξοχο κείμενο, ήδη βραβευμένο μάλιστα, μας προσφέρει η κυρία Νατάσα Σίδερη. Καλογραμμένο, γλαφυρό στην έλιξή του και άψογο στη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Θα μπορούσε άνετα να γίνει μία καταπληκτική ταινία και είμαι σίγουρος πως κάποιος ή κάποιοι θα κρούσουν την πόρτα του συγγραφέα σύντομα. Η θεατρική απεικόνιση από τον κύριο Κώστας Παπακωνσταντίνου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, είναι εξίσου καλή και εξίσου περιγραφική. Έχει πλάσει τη θέση και την κίνηση των χαρακτήρων σύμφωνα με τα προστάγματα της ιστορίας και τα έχει πάει περίφημα.

Και επειδή το θέατρο είναι καθαρά η τέχνη των ηθοποιών, η τετράδα που εμφανίζεται, είναι το λιγότερο εντυπωσιακή και μας κάνει πραγματικά να απολαύσουμε όλο αυτό που αντικρύζουμε επί σκηνής. Ο κύριος Δημοσθένης Ξυλαρδιστός στον ρόλο του Νήφου μας πείθει για τον χαρακτήρα του, καθώς κινείται και μιλά όπως θα έκανε αν ήταν όντως ο χαρακτήρας του. Υπάρχει μία ηπιότητα, η οποία χαρακτηρίζει κατά κύριο λόγο τη συμπεριφορά των τεσσάρων ηρώων και η οποία απλά «διακόπτεται» από ψήγματα έντασης, που όμως δεν φτάνουν ποτέ στα όρια της κραυγής. Εκτός από μία φορά – ίσως. Στον ρόλο του Κάλλιου (πολύ ιδιαίτερες οι επιλογές των ονομάτων) βρίσκουμε τον κύριο Στέφανο Κοσμίδη, ο οποίος είναι απίστευτα ήπιος και θιασώτης της λογικής και ο οποίος τα αποπνέει αυτά από σκηνής. Ακόμα ένα δείγμα καλλιτεχνικής οξύνοιας από αυτό τον σπουδαίο ηθοποιό.

Η κυρία Αγγελική Μαρίνου… Μάλιστα… Είναι τόσο πειστική και κουμπωμένη σε αυτό που κάνει, ως η κυρία του δικαστή, που θα ήθελα πραγματικά να τη βουτήξω από το μαλλί και να τη σφάξω στα γόνατά μου! Μία ερμηνεία ψυχής από μία καλλιτέχνιδα που μας ξετρέλανε με την παρουσία της. Στον ρόλο της κόρης του δικαστή, η κυρία Ειρήνη Δένδη, η οποία διαθέτει μία λαμπερή περσόνα, που είναι αναγκασμένη να κρύβεται σε σκούρες γωνιές, φορώντας ακόμα πιο σκούρες μεταμφιέσεις. Η κρίση της είναι ορθή, η σκέψη της είναι καθαρή. Αλλά…

Αξίζουν πολλά μπράβο στην ευρηματική εισαγωγή του έργου, που θυμίζει κάτι από show, κάτι από τηλεπαιχνίδι και κάτι από reality και πραγματικά μας εξέπληξε αρχικά, αλλά μας έβαλε στο παιχνίδι με τον καλύτερο τρόπο, δείχνοντας ένα βασικό πράγμα. Τη μανία του ανθρώπου να κάνει κακό στον συνάνθρωπό του, για να βαυκαλιστεί, έστω και για μερικούς μήνες, μερικές μέρες ή κάποια δευτερόλεπτα, ότι έχει δύναμη και εξουσία και δη πάνω σε αυτόν ακριβώς τον συνάνθρωπό του. Από τις κορυφαίες παραστάσεις της σεζόν και να μου το θυμηθείτε αυτό, την επόμενη φορά που θα θελήσετε να δείτε ένα έργο.

Κώστας Κούλης

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.