Θεατρίζομαι: Όλος ο χρόνος του κόσμου @ Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου

Με μια επίσημη πρεμιέρα, που συγκέντρωσε έντονο ενδιαφέρον, η παράσταση «Όλος ο χρόνος του κόσμου» της Δανάης Επιθυμιάδη έκανε τη δική της άφιξη στην Αθήνα, μεταφέροντας στην ελληνική σκηνή τη δυναμική που είχε ήδη κατακτήσει στο εξωτερικό. Από τις 27 Οκτωβρίου 2025, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, το έργο παρουσιάζεται στη σκηνή Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, συστήνοντας στο ελληνικό κοινό ένα βαθιά βιωματικό θεατρικό σύμπαν, που καταπιάνεται με τη μνήμη, την απώλεια και τη διαδικασία συμφιλίωσης με τις προσωπικές μας ιστορίες. Η παράσταση είχε προηγούμενα παρουσιαστεί στο Εθνικό Θέατρο La Colline του Παρισιού, όπου τον Ιανουάριο του 2024 σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Wajdi Mouawad, αποσπώντας θερμές κριτικές και απολαμβάνοντας sold out παραστάσεις.

Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η Χριστίνα, η οποία ανοίγει τα μάτια της σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου χωρίς καμία εξήγηση για το πώς κατέληξε εκεί. Η αμνησία της γίνεται το πρώτο εμπόδιο αλλά και το κλειδί για να αποκαλυφθούν πλευρές της ζωής της που είχε βαθιά θάψει. Στην πορεία της εμφανίζονται τρεις απρόσμενοι επισκέπτες, που επιχειρούν να φωτίσουν όσα η λογική δεν αγγίζει, καθώς και μια διάσημη δύτρια, που λειτουργεί σαν οδηγός σε ένα εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας. Με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα, η Χριστίνα μετακινείται από τη σύγχυση και την άρνηση προς μια επίπονη αλλά αναγκαία διαδικασία αποδοχής. Η ελεύθερη κατάδυση, κεντρικό μοτίβο της αφήγησης, μετατρέπεται σε ισχυρή σκηνική μεταφορά. Κάθε βύθισμα σηματοδοτεί και μια κάθοδο στα αχαρτογράφητα βάθη του νου και των μυστικών που προτίμησε να ξεχάσει.

Η σκηνοθεσία της κυρίας Δανάης Επιθυμιάδη αξιοποιεί με ευρηματικό τρόπο το υλικό του έργου, δημιουργώντας μια σκηνική ατμόσφαιρα που κινείται αδιάκοπα ανάμεσα στο χειροπιαστό και στο ονειρικό. Το δωμάτιο νοσοκομείου της Φρυνίχου, αρχικά λιτό και ρεαλιστικό, μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα άυλο, ρευστό τοπίο, χάρη στο στοχευμένο video mapping της Όλγας Σφέτσα. Οι τοίχοι μοιάζουν να ανοίγουν, το πάτωμα να κυματίζει και ο κλειστός χώρος γίνεται μια υδάτινη άβυσσος που καταπίνει τις μνήμες και τις φαντασιώσεις της ηρωίδας. Η κυρία Επιθυμιάδη χειρίζεται αυτό το συνεχές πέρασμα από το πραγματικό στο συμβολικό με ακρίβεια και μέτρο, αφήνοντας τις εικόνες να υποβάλλουν χωρίς να επιβάλλονται. Η παρουσία του κυρίου Γιάννη Καραούλη, ο οποίος αλλάζει ρόλους με ένταση και εσωτερικό ρυθμό, ενισχύει τη ρευστότητα της δράσης, ενώ η ίδια η δημιουργός λειτουργεί ως σταθερό σημείο αναφοράς μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται. Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου και η μουσική του Δημήτρη Τάσαινα συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα, σμιλεύοντας ένα περιβάλλον όπου η σιωπή, ο ήχος και το φως γίνονται οργανικά στοιχεία της αφήγησης.

Η ερμηνεία της Δανάης Επιθυμιάδη ως Χριστίνα αποτελεί αναμφίβολα τον πυρήνα της παράστασης, μια ερμηνευτική κατάθεση υψηλής ακρίβειας και συναισθηματικής διαφάνειας. Με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, χτίζει έναν χαρακτήρα εύθραυστο αλλά ποτέ ανίσχυρο, αποτυπώνοντας το ψυχικό της ταξίδι μέσα από υποδόριες μετατοπίσεις, λεπτές σιωπές και στιγμές όπου η εσωτερική της πάλη γίνεται σχεδόν χειροπιαστή. Η μετάβαση από τον φόβο στη σύγχυση και από την άρνηση στη λύτρωση αποκτά μια σπάνια αίσθηση αλήθειας, κάνοντας τον θεατή να παρακολουθεί όχι μια ηθοποιό που «παίζει», αλλά μια γυναίκα που αποκαλύπτεται.

Εξίσου εντυπωσιακή είναι η συμβολή του κυρίου Γιάννη Καραούλη, ο οποίος μεταμορφώνεται με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία στους πολλαπλούς ρόλους που αναλαμβάνει. Από τον αυστηρό αστυνομικό μέχρι το αινιγματικό μέντιουμ και την παγκόσμιας κλάσης δύτρια, αλλάζει ενέργεια, σωματικότητα και φωνή με τέτοια άνεση που κάθε εμφάνισή του μοιάζει με νέο, αυτόνομο πρόσωπο επί σκηνής. Η παρουσία του λειτουργεί ως σκηνικός καταλύτης. Φωτίζει τις αντιφάσεις της Χριστίνας, υποδαυλίζει τις αποκαλύψεις της και προσδίδει στο έργο έναν ρυθμό που ανεβοκατεβαίνει με την ένταση των ερμηνευτικών του επιλογών. Πρόκειται για δύο ερμηνείες που όχι μόνο στηρίζουν το απαιτητικό υλικό του έργου, αλλά το απογειώνουν.

Η παράσταση αποτελεί μια παράσταση που δεν περιορίζεται στη θεατρική εμπειρία, αλλά συνεχίζει να επιδρά και μετά την έξοδο από τη σκηνή. Η δραματουργική συνοχή, η εικαστική δύναμη και οι δύο εξαιρετικές ερμηνείες συνθέτουν ένα σύνολο που αγγίζει κατευθείαν έναν βαθύτερο, πιο προσωπικό χώρο μέσα μας. Η κυρία Επιθυμιάδη σκηνοθετεί με γενναιότητα και ευαισθησία ένα έργο που λειτουργεί σαν ανοιχτή επιστολή προς όσα ξεχάσαμε, όσα προσπαθήσαμε να θάψουμε και όσα ακόμη μας διαμορφώνουν. Και όταν στο φινάλε η αφήγηση καταδύεται για τελευταία φορά στα σκοτεινά νερά της μνήμης, η παράσταση μάς αφήνει με εκείνη τη λεπτή, γνώριμη συγκίνηση που προκαλεί η επαφή με κάτι αληθινό. Την αίσθηση ότι κουβαλάμε μέσα μας ανθρώπους που έχουν φύγει, στιγμές που δεν θα ξανάρθουν, αγάπες που μάς έπλασαν. Μια υπενθύμιση πως ο χρόνος, όσο κι αν μας ξεγλιστρά, γίνεται πιο φωτεινός όταν τον μοιραζόμαστε, ακόμη και με τα φαντάσματα των αναμνήσεών μας.

Φένια Φελέκου

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.

Κείμενο, Σκηνοθεσία: Δανάη Επιθυμιάδη

Δραματουργία, Μετάφραση: Βασίλης Δογάνης

Σκηνογραφία, Κοστούμια: Εύα Γουλάκου

Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Επιμέλεια κίνησης: Ελεάνα Γεωργούλη

Πρωτότυπη μουσική, Σχεδιασμός ήχου: Δημήτρης Τάσαινας
Video Art: Όλγα Σφέτσα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου

Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη

Β’ βοηθός Σκηνοθέτη: Εβελίνα Τζουμερκιώτη

Ηχογράφηση Voice-over, Επεξεργασία, trailer: Παναγιώτης Δεληνικόλας
Φωτογραφίες: Tuong-Vi Nguyen (Γαλλία), Hadrien Daudet (Ελλάδα)

Επικοινωνία: Μαρία Λάμπρου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δανάη Επιθυμιάδη, Γιάννης Καραούλης