Χρήστος Μούσκος

Το δώμα

Bookstars Εκδόσεις – Free Publishing

Σαν τώρα το θυμάμαι. Ο Τάσος Ζερβουδάκης μου είχε μιλήσει για τον Χρήστο Μούσκο και τον ραδιοφωνικό σταθμό που έτρεχε, πέρα απ’ όλα τα άλλα που έκανε παράλληλα. Μερικά λεπτά μετά βρέθηκα να μιλάω στο τηλέφωνο μαζί του και να συμφωνούμε ότι συμφωνούμε σε διάφορα πράγματα. Αμοιβαία τρελοκομειακή προσέγγιση των πραγμάτων, αμοιβαίο πάθιασμα για να κάνουμε τη διαφορά, αμοιβαία εκτίμηση. Και ξαφνικά μαθαίνω ότι κυκλοφορεί αυτή την ποιητική συλλογή.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Χρήστος καταπιάνεται με διάφορα θέματα γύρω από τον άνθρωπο. Το μοναδικό πλάσμα που επιθυμεί να κάνει πιο δύσκολα όλα όσα του τυχαίνουν ή είναι να του τύχουν. Το «κακό ζώο», που έχει στο DNA του μία τάση να μισεί τους γύρω ανθρώπους, ακόμα κι αν περνάει καλύτερα από κείνους. Για τον Χρήστο η ποίηση είναι «Μια σφαίρα στον κρόταφο μιας σκέψης». Είναι η πνευματική σκανδάλη, που η χρήση της δεν αφήνει πίσω νεκρούς. Μόνο προβληματισμένους και υποψιασμένους.

Σκέτο τον πίνει πάντα τον καφέ του. Σκέτο σημαίνει ανόθευτο; Σημαίνει αμόλυντο και άσπιλο; Οι γραφές του δημιουργού είναι γεμάτες συμβολισμούς. Φτάνουν στον άνθρωπο, ξεκινούν από εκείνον. Σαν μια κλεφτή ματιά στη ρωγμή ενός παραθύρου. Πραγματικού ή μη. Οι πτώσεις της ζωής. Δεν είναι για να κλίνεις. Είναι για να μην κλείνεσαι. Καλό είναι να πέσεις, για να μάθεις πώς είναι να σηκώνεσαι. Όμορφα και με απλά ελληνικά τα ποιήματα της συλλογής. Στιγμές που ο εγκέφαλος ίπταται. Το υπερβατικό οδηγεί σε περισσότερες ακόμα σκέψεις. Περισσότερες ακόμα στιγμές. Ονειρέψου τον ήλιο, βασίλισσα της βροχής!

Το να χαζεύεις ένα ηλιοβασίλεμα, στηρίζοντας το απανοκόρμι – όπως θα έγραφε και ο μεγαλύτερος των μεγάλων Έλληνας συγγραφέας – σου στον αστράγαλο του ανθρώπου που αγαπάς. Το να περπατάς και να θωρείς αυτό που οι άλλοι επέλεξαν να μην βλέπουν. Θα έλεγε κανείς, στηριζόμενος σε μία πρόχειρη ανάγνωση, πως ο Μούσκος είναι πεσιμιστής. Δεν είναι. Του αρέσει η αλήθεια, έτσι όπως διαπερνά το μολύβι. Του αρέσει η καθαρότητα, έτσι όπως καταλαμβάνει ένα δωμάτιο. Του αρέσει το φως, έτσι όπως αναδύεται καθημερινά.

Θα διαβάσετε και θα συμφωνήσετε μαζί μου. Είναι στάλες σκέψης, είναι δροσιάτικα μισχάκια, που μόνο καλό θα κάνει η ανάγνωσή τους. Δεν διαβάζετε απλά ποιήματα. Βουτάτε στο καταγάλανο χωρίς να σας πολυαπασχολεί η επιστροφή στην επιφάνεια. Ίσως γιατί διαθέτετε και βράγχια. Και αυτό είναι το υπερφυσικό που πηγάζει από την τέχνη. Ίσως και η εσώτερη ουσία της.

Θα καταφέρεις να περάσεις την κλωστή μέσα από το μάτι της βελόνας; Θα νιώσεις πως είσαι αθάνατος την ίδια στιγμή; Πώς μπορείς να πας από δω μέχρι την Αμερική με ένα σάλτο, με ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών; Είναι μια όμορφη συλλογή, διαβάζεται νεράκι, ρουφιέται σαν λεμονάδα το κατακαλόκαιρο. Καλοτάξιδο, Χρήστο! Καλή δύναμη!

Κώστας Κούλης

Buy the book HERE!