Paradise Lost
Ascension
2025 – Nuclear Blast
Τριάντα επτά χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Paradise Lost κυκλοφορούν το Ascension, έναν δίσκο που δεν προσπαθεί να αναβιώσει το παρελθόν ούτε να επαναπροσδιορίσει το μέλλον. Αντίθετα, λειτουργεί ως φυσική συνέχεια μιας πορείας που έχει διαμορφώσει το ευρωπαϊκό doom/gothic metal όσο λίγα συγκροτήματα. Το “Ascension” δεν είναι επαναστατικό, αλλά είναι βαθιά ουσιαστικό. Δεν προσφέρει εκπλήξεις, αλλά προσφέρει βάθος. Και αυτό, για μια μπάντα με τόσο πλούσιο παρελθόν, είναι ίσως το πιο τίμιο δώρο που μπορεί να προσφέρει.
Η παραγωγή του δίσκου, επιμελημένη από τον Gregor Mackintosh, είναι καθαρή και στιβαρή, με έμφαση στην ατμόσφαιρα και τη δυναμική ισορροπία. Οι κιθάρες είναι βαριές αλλά όχι υπερβολικές, οι μελωδίες σκοτεινές αλλά όχι καταθλιπτικές και η φωνή του Nick Holmes πιο ώριμη από ποτέ, παρόλο που στη Μαλακάσα, όταν τον ακούσαμε, νιώσαμε μεγάλη απογοήτευση. Η εναλλαγή μεταξύ καθαρών και μπρουτάλ φωνητικών είναι οργανική, χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Ο Holmes δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει και απλώς αφηγείται. Και αυτό αρκεί.
Το εναρκτήριο “Serpent On The Cross” θέτει τον τόνο. Mid-tempo doom, με γοτθική ατμόσφαιρα, στιχουργική που αγγίζει θεολογικά και υπαρξιακά θέματα και riff που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές στιγμές του “Icon”. Το “Tyrant’s Serenade” συνεχίζει με πιο αργό τέμπο και σχεδόν τελετουργική διάθεση, ενώ το “Salvation” ξεχωρίζει ως το πιο φιλόδοξο κομμάτι του δίσκου, με πολυεπίπεδη δομή και συναισθηματική κορύφωση που παραπέμπει στο “Draconian Times”, χωρίς να το αναπαράγει. Το “Silence Like The Grave”, που κυκλοφόρησε ως πρώτο single, είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου, καθώς συνδυάζει doom riffing με γοτθική μελωδία και στίχους που εξερευνούν την αδυναμία ως μορφή εσωτερικής δύναμης. To “Lay A Wreath Upon The World” είναι πιο εσωστρεφές, με ψιθυριστά φωνητικά και ατμόσφαιρα που θυμίζει τις πιο μελαγχολικές στιγμές του “One Second”. Το “Diluvium” φέρνει μια πιο σκληρή προσέγγιση, με τραχιά riff και σχεδόν sludge αισθητική, ενώ το “No Celebration” και το “The Devil Embraced” λειτουργούν ως υπενθυμίσεις της doom κληρονομιάς της μπάντας.
Το “Ascension” δεν είναι δίσκος που επιδιώκει να εντυπωσιάσει με τεχνική δεξιοτεχνία ή στιλιστική ποικιλία. Είναι δίσκος που βασίζεται στην ατμόσφαιρα, στη συνέπεια και στην εσωτερική συνοχή. Δύσκολα εδώ θα βρεις fillers, ενώ δεν υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν αδιάφορες. Κάθε κομμάτι έχει ρόλο, κάθε στίχος έχει βάρος. Η μπάντα δείχνει ότι δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και αυτό είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του δίσκου. Το “Ascension” δεν είναι απλώς μια νέα κυκλοφορία· είναι μια υπενθύμιση του γιατί οι Paradise Lost παραμένουν θεμελιώδεις στο ευρωπαϊκό metal στερέωμα. Η θεματολογία του δίσκου περιστρέφεται γύρω από την πτώση και την ανάταση, όχι ως μεταφυσικές έννοιες, αλλά ως ψυχολογικές καταστάσεις. Οι στίχοι δεν προσφέρουν απαντήσεις αλλά θέτουν ερωτήματα. Τι σημαίνει λύτρωση; Ποια είναι η θέση της ενοχής στον σύγχρονο άνθρωπο; Πώς μεταφράζεται η απώλεια σε ήχο;
Αυτό που ξεχωρίζει στον δίσκο είναι η αίσθηση ότι η μπάντα δεν γράφει για να εκφραστεί, αλλά για να επικοινωνήσει. Υπάρχει μια ειλικρίνεια στη σύνθεση, μια αίσθηση ότι κάθε στοιχείο έχει περάσει από εσωτερική διεργασία πριν καταλήξει σε τελική μορφή. Οι Paradise Lost δεν αναπαράγουν τον εαυτό τους, μα τον επαναπροσδιορίζουν με τρόπο που δεν είναι δραματικός αλλά ουσιαστικός. Σε μια εποχή που το metal συχνά καταφεύγει σε υπερβολή ή ανακύκλωση, το “Ascension” προσφέρει μια σπάνια ποιότητα. Την ωριμότητα χωρίς αδράνεια, τη σκοτεινότητα χωρίς πόζα, τη μελωδία χωρίς επιτήδευση. Είναι ένας δίσκος που δεν φωνάζει για να ακουστεί, απλώς περιμένει να τον ακούσεις.
Βαγγέλης Φαρρής
Serpent On The Cross
Tyrants Serenade
Salvation
Silence Like The Grave
Lay A Wreath Upon The World
Diluvium
Savage Days
Sirens
Deceivers
The Precipice
0 Comments