Ο Αβδελιώδης έχει επιτύχει να μας ταξιδέψει περίπου εκατόν πενήντα χρόνια πίσω και ακόμα πιο πίσω, την εποχή που οι γονείς άφηναν μακριά μαλλιά στα αγόρια τους και τα έντυναν με φούστες, για να μην υποψιαστούν οι γενίτσαροι. Ο Νικόπουλος αναδεικνύεται σε έναν μεστό πρωταγωνιστή, ο οποίος χρησιμοποιεί πέρα από τον λόγο του και το σώμα του και τις ανάσες του και την αύρα του και ό,τι άλλο μπορεί να συλλογιστεί ο ανθρώπινος νους.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι καταιγιστικός στον ρόλο του Τζέι Ο’Νιλ. Γεμίζει τη σκηνή με την αλαζονεία, την γοητεία, αλλά και την ενέργεια του ήρωά του. Η δύναμη της ερμηνείας του κρύβεται στην αντίθεση. Στο χαμόγελο που τρέμει από πόνο, στην έκρηξη που δεν κραυγάζει αλλά αποκαλύπτει.
Μέσα από μια σειρά ηχητικών και οπτικών τεχνασμάτων, οι θεατές παγιδεύονται στον κατακερματισμένο κόσμο της άνοιας, όπου δυσπιστία, θυμός, ταραχή και αβεβαιότητα διαδέχονται η μία την άλλη σε ένα φρενιασμένο γαϊτανάκι συναισθημάτων. Επιπλέον, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λέας Κούση ήταν τόσο προσεγμένα, που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τα κινηματογραφικά αδελφάκια τους.
Το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» είναι μια παράσταση που περιγράφει το σήμερα, το τώρα. Ωμή, καυστική, τραγικά επίκαιρη. Θίγει, με χιούμορ και οξυδέρκεια, τα όρια του ιδιωτικού και του δημόσιου, της ενοχής και της υποκρισίας. Πότε το προσωπικό γίνεται θέαμα; Μήπως η ψηφιακή εποχή έχει καταργήσει κάθε σύνορο; Είναι το σχολείο μικρογραφία της κοινωνίας εκεί έξω;
Μια παράσταση που διαρκεί περίπου ογδόντα λεπτά και η οποία δεν σε κουράζει, γιατί είναι πολύ έξυπνα δομημένη και αξίζει τον κόπο να δώσετε μια ευκαιρία στον εαυτό σας να παρακολουθήσετε μια καινούρια άποψη και αισθητική στο έργο του Μπραμ Στόκερ. Εμείς περάσαμε πολύ καλά.
Οι ηθοποιοί συγκρότησαν ένα σύνολο με δυνατή συνοχή και φανερή αφοσίωση στο υλικό. Η Μυγδαλιά Ανδρέου, ως Μπερνάρντα, απέδωσε μια αυστηρή, απόλυτη φιγούρα εξουσίας, με βλέμμα που δεν άφηνε χώρο για αμφισβήτηση. Η Σωτηρία Χρυσικοπούλου (Ανγκούστιας), η Χριστίνα Μούζη (Μαγκνταλένα), η Αναστασία Ραβάνη (Αμέλια) και η Παναγιώτα Χαϊδεμένου (Μαρτίριο), έδωσαν στις αδελφές σαφή, ξεχωριστή ψυχή, με αποχρώσεις επιθυμίας, φόβου και εσωτερικής αντίστασης. Η Μαρία Δώρα Λέων, ως Αδέλα, υπήρξε η φλόγα της παράστασης, προσφέροντας μια συγκινητική ερμηνεία γεμάτη ζωή, σώμα και καρδιά. Η Σόνια Πούλη, ως Μαρία Χοσέφα, άφησε τρυφερές και γήινες στιγμές, θυμίζοντας πως ακόμη και μέσα στην καταπίεση, η ελπίδα βρίσκει τρόπο να ψιθυρίσει. Η Αριστέα Ανύση (Δούλα) και η Σοφία Πασπαλιάρη (Πόνθια) συμπλήρωσαν με ακρίβεια την καθημερινή, σιωπηρή αλήθεια του σπιτιού.
Είναι υπεράνω κριτικής μία τέτοια παράσταση. Είναι ένα γερό στοίχημα και – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα αντιδράσεις – έχει κερδηθεί από τα αποδυτήρια. Το όραμα της δημιουργικής αυτής ομάδας δεν σταματά ούτε καν στον ουρανό. Η νοηματική είναι πιο γρήγορη και πιο περιεκτική από κάθε άλλη γλώσσα.
Οι ηθοποιοί, με την ερμηνεία τους, κράτησαν ατόφια την ένταση. Ήταν αληθινοί, βαθιά συγκινητικοί, χωρίς υπερβολές. Κάθε βλέμμα, κάθε παύση, κάθε μικρή χειρονομία, έδινε χώρο στο συναίσθημα να αναπνεύσει. Ένιωθες πως δεν έπαιζαν ρόλους, αλλά ζούσαν την ιστορία. Αυτή η αυθεντικότητα είναι που έκανε το έργο να αποκτήσει δύναμη — η απόλυτη ειλικρίνεια στο παίξιμο.
Στιβαρές ερμηνείες και υπέροχος λόγος θα δώσουν όσα η παράσταση χρειάζεται. Οι αρμονικές τους κινήσεις χορογραφούν την ιστορία και μεταφέρουν όμορφα τον θεατή στην εποχή του έργου. Φωτισμοί και κοστούμια συμπληρώνουν ολοκληρωτικά το σύνολο.
Ο Δημητρης Λιόλιος και η Αναστασία Χατζάρα είναι πραγματικά υπέροχοι, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους σε όλα τα σημεία της παράστασης, με τρομερή ενέργεια και υποκριτική ικανότητα, άψογη κινησιολογία και πολύ τρυφερή φιλοξενία στον χώρο τους.
Στο θέατρο Αργώ, η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου μιλούν για τον άνθρωπο που δεν χωρά σε κανένα κοινωνικό και ταξικό κουτάκι. Που προσπαθεί να βρει τη δική του ταυτότητα έξω από την αγέλη των ζωντανών νεκρών.
Δίπλα του, στον ρόλο του Λουκά, η ίδια η ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, της ελληνικής τηλεόρασης και ό,τι άλλο βάνει ο νους. Ο κύριος Γιώργος Κωνσταντίνου, ο ηθοποιός, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο «Και εκείνος». Σαν Λουκάς είναι απλά εξαίρετος, είναι μοναδικός, είναι φαινόμενο φαινομένων.
Φεύγοντας από το θέατρο, είχα την αίσθηση ότι είχα ταξιδέψει. Ότι είχα βρεθεί σε μια άλλη διάσταση, εκεί όπου η φαντασία συναντά την αλήθεια και το συναίσθημα γίνεται καθρέφτης του ίδιου μας του εαυτού. Αλλιώς, μια Κυριακή γεμάτη θέατρο, σκέψη και ψυχή. Τι συνέβη στη Ρούμπι; Ζει; Πού βρίσκεται; Θα βρεθεί ποτέ; Τελικά, υπήρξε άραγε στ’ αλήθεια;
Η κυρία Υρώ Μανέ. Η γλυκιά μας Ραραού. Εκρηκτική, γεμάτη χιούμορ αλλά και ευαισθησία, ζωντανεύει υποδειγματικά την ηρωίδα που υποδύεται. Η πληθωρική και χειμαρρώδης ερμηνεία της κάνει το κοινό να γείρει πάνω της. Να ανοίξει τα χέρια και να την αγκαλιάσει. Είναι οικεία και άμεση.
Δεν θα περίμενα ποτέ κάτι λιγότερο από άψογο από την κυρία Θέμιδα Μαρσέλλου. Εδώ όμως… εδώ όμως μπορεί να έχει ξεπεράσει και τον ίδιο της τον εαυτό.
O Γιώργος Καραμίχος από την πλευρά του, ολοκληρώνει ακαταπόνητα τον άθλο της αναπαράστασης οκτώ διαφορετικών ηρώων. Ένας αυτός, ενσαρκώνει πολλούς μαζί, που συνομιλούν, ερωτοτροπούν , αντιπαρατίθενται και όλα αυτά μέσα από την ακρίβεια και τη συγκέντρωση του πρωταγωνιστή.
Στη σκηνή του Nous ο «γελοίος» ξαναζωντανεύει μέσα από τα μάτια του Δημήτρη Μαζιώτη. Ήδη, από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τη γυμνή αλήθεια του γελοίου και τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτή, αλλά τελικά βιώνει και ο ίδιος μια υπαρξιακή αναταραχή για το εγώ και τον κόσμο γύρω του.
Η παράσταση IRЯINA αποτελεί μια τολμηρή και βαθιά συγκινητική συνομιλία με το κλασικό έργο του Τσέχωφ «Οι Τρεις Αδελφές», φωτίζοντας ξανά την εμβληματική φιγούρα της Ιρίνας, μέσα από ένα σύγχρονο, φεμινιστικό και πολυεπίπεδο πρίσμα. Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές...
Το «Απόρρητο» σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Σε κάνει να αναρωτιέσαι όχι μόνο για το πού φτάνει η τεχνολογία, αλλά και για το πού φτάνει ο άνθρωπος. Για το αν υπάρχει ακόμα χώρος για ευαισθησία, ειλικρίνεια και αποδοχή, μέσα σε έναν κόσμο που διαρκώς μετράει, αναλύει και καταγράφει.
Φεύγοντας από το θέατρο, δεν είχα την αίσθηση ότι είδα κάτι «μεγάλο». Είχα την αίσθηση ότι είδα κάτι αληθινό. Και αυτή είναι η ουσία. Η Δουλεία δεν ήρθε να αλλάξει τη ζωή μας. Ήρθε να μας τη δείξει, όπως ακριβώς είναι – γυμνή, σιωπηλή, γεμάτη οθόνες, αλλά και με μια μικρή φλόγα ανθρωπιάς που, ευτυχώς, ακόμη δεν έχει σβήσει.
Paradise Lost Ascension 2025 – Nuclear Blast Τριάντα επτά χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Paradise Lost κυκλοφορούν το Ascension, έναν δίσκο που δεν προσπαθεί να αναβιώσει το παρελθόν ούτε να επαναπροσδιορίσει το μέλλον. Αντίθετα, λειτουργεί ως φυσική συνέχεια μιας...
Συμπερασματικά, η παράσταση «Ράφτης Κυριών» συνιστά μια εύστοχη επιλογή για όποιον επιθυμεί να περάσει ένα ευχάριστο και ανάλαφρο θεατρικό απόγευμα.
«Το POS Της Ταβέρνας» έχει σειρά και η σάτιρα δεν έχει τελειωμό. Έχουν ακριβύνει οι ταβέρνες; Σωπάτε, καλέ! Που τα είδη τους θα έπρεπε να βρίσκονται στις προθήκες κοσμηματοπωλείων; Μουσικά, το τραγούδι βρίθει κοπανήματος και κιθαρογκαζιών. Θα γίνει τρελό χιτάκι αυτό και στα LiVE… Τη βλέπω να φωσφορίζει…
Ακολουθεί το «Σουξέ», στο οποίο συμμετέχει στη φωνή ο Νίκος Ρέντζος. Μία μονολογική αναρώτηξη (ίσως και ανατάραξη) του πρίγκηπα και ένα μιξάζ από διάφορα τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει σαν γενιά. Να σας πω κάτι; Αν ο Γιώργος και αυτό το υπέροχο τσούρμο του, έκαναν μια διασκευάρα στο “Video Killed The Radio Star”;
Το άλμπουμ παρόλη την ένταση και την ζωντάνια που το διέπει είναι concept και μιλά για τον καλλιτέχνη, όχι με την ψευδαίσθηση που έχουμε εμείς ως κοινό αλλά για την πραγματικότητα που δεν είναι ρόδινη και για την συνεχή μάχη που δίνει κάποιος για να διατηρήσει την καλλιτεχνική του ταυτότητα χωρίς να συμβιβαστεί πλήρως στις απαιτήσεις της βιομηχανίας. Αφηγείται ένα ταξίδι από την αυταπάτη προς την αυθεντικότητα και από τον συμβιβασμό προς την αυτογνωσία.
Στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ο Ντίνος Γκελαμέρης αποφασίζει να μην παραμείνει μόνο στον ρόλο του ηθοποιού, αλλά για πρώτη φορά υπογράφει και ως συγγραφέας και σκηνοθέτης την παράσταση «Ωριμότητα», η οποία έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου.
Ο κύριος Ζήσης Ρούμπος επιστρέφει στη σκηνή του TGI Fridays και μαζί του φέρνει πολλά πιάτα με το απόλυτο φαγητό για όλες τις ηλικίες, ανεξαρτήτως προέλευσης, θρησκεύματος (ίσως) και πολιτικών πεποιθήσεων. Τηγανητές πατάτες ή τσιπς – κατά Βρετανούς – ή φρεντς φράις – κατά ανιστόρητους δηλαδή Γιάνκηδες – και μην με βάλετε να μιλήσω για φρίντομ φράις, γιατί θα γελάμε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.
Ο κύριος Σταμάτης Πακάκης επιστρέφει με καινούργιο έργο και έναν εξαιρετικό προβληματισμό πάνω στη μοναξιά. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; Μήπως η μοναξιά; Ίσως το γεγονός ότι μπορεί να γεράσετε έχοντας μηδέν άτομα γύρω σας; Ο «συντονιστής» του πειράματος και τα τέσσερα γενναία πειραματόζωα, σας καλωσορίζουν σε ένα παιχνίδι με τον άνθρωπο.
Πόση τόλμη χωράει άραγε στο ταξίδι της δημιουργίας; Η απάντηση φαίνεται να κρύβεται στον πειραματισμό, ο οποίος αιφνιδιάζει χωρίς να αυθαδιάζει, αυτοσχεδιάζει χωρίς να σοκάρει, παρόλο που το ρίσκο συνιστά την ιδιοσυστασία του. Μέσα από αυτήν την τόλμη, αναδεικνύεται το ανόθευτο ταλέντο αυτών των ανθρώπων.
Επιτρέψτε μου να κατατάξω αυτή την παράσταση στις πέντε καλύτερες που έχω δει ποτέ μου, όσον αφορά τέτοιους μονολόγους. Εννοείται ότι δεν χάνεται αυτό το θέαμα. Θα εισέλθετε σε ένα μαγικό σημείο του χωροχρόνου, το οποίο σπάνια θυμόσαστε αλλά ποτέ – ποτέ όμως – δεν ξεχάσατε.
Ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή να υποδύεται ο κύριος Κωνσταντίνος Τσονόπουλος. Ο κόσμος έμπαινε στον χώρο και εκείνος ήταν ήδη κουμπωμένος στον ρόλο του. Ο τρόπος που έξυνε το κεφάλι του σε συγκεκριμένο σημείο… Ένας “rainman” που δεν θα πήγαινε ποτέ στο Vegas…
Η παράσταση «Αυτοί που κοιτούν» αποτελεί για μένα ένα εξαιρετικό δείγμα θεάτρου, που συνδυάζει ψυχαγωγία και κοινωνική κριτική. Από τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς μέχρι τη σκηνογραφική επιμέλεια, όλοι οι συντελεστές συνθέτουν ένα πολυεπίπεδο και καθηλωτικό αποτέλεσμα.
#Γουντ_όνλυ λοιπόν και η λέξη «φρενήρες» είναι μεν κατάλληλη, αλλά μάλλον λίγη για να χαρακτηρίσει το άλμπουμ, αν και – μεταξύ μας πάντα – εγώ θα έγραφα αυτή τη λέξη στην παρουσίαση του δίσκου και το όνομά μου από κάτω. Τίποτε άλλο. Και θα ήμουν ευτυχής. Από το πρώτο σκάσιμο διαπιστώνεις ότι οι Darklon θα σου πάρουν το κεφάλι και θα σ’ αρέσει κιόλας.
Κάθε στιγμή σε αγγίζει, σε ανατρέπει λίγο, σε κάνει να σταθείς και να σκεφτείς τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος – να ζεις, να χάνεσαι, να ακούς και να εκφράζεις την αλήθεια σου.
Το «Φίλεμα» δεν είναι απλώς μια σύγχρονη ιστορία εμπνευσμένη από την κατοχή. Είναι μια αλληγορία για την εποχή μας, για τη στάση που επιλέγουμε απέναντι στον «άλλο», για τα όρια της φιλοξενίας, για την ευθύνη και το δίλλημα του ανθρώπου να παραμένει άνθρωπος, ακόμη και όταν οι συνθήκες σε δοκιμάζουν.
Ο τίτλος της παράστασης, που με έκανε να θέλω να πάω σε αυτήν, είναι δεδομένα ειρωνικός και σαρκαστικός, θέλοντας να δείξει τι θα γινόταν αν η αλήθεια και η αυθεντικότητα των παιδιών κυριαρχούσαν σε έναν κόσμο βασισμένο στην υποκρισία των ενηλίκων.
Στο «Δράμα της Δημοκρατίας» υπάρχει μια ανάδρομη στα αρχαία κείμενα που μιλούν για τις αρχές, τα ιδεώδη αλλά και τους κινδύνους και τις δυσλειτουργίες της αρχαίας δημοκρατίας. Απέναντί τους στέκονται σύγχρονες μαρτυρίες από διαφορετικές γενιές πολιτών και στοιχεία-ντοκουμέντα που αποτυπώνουν την τωρινή μας σχέση με τη δημοκρατία. Στόχος του έργου είναι όλο αυτό το υλικό να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε να ανοίξει στο τέλος διάλογος με το κοινό.
Πιτσάρει τη φωνή του. Η χροιά του, αυτή η γεμάτη γρέζι και μπράσσο, έρχεται να παίξει με την ακοή μας. Ο Καταλειφός αποδεικνύει σε κάθε παράστασή του πως δεν κλειδώνει απλά στον ρόλο. Τον κάνει ενδοσκελετό του.
Η “Τέλεση” δεν είναι μια εύκολη παράσταση. Είναι μια τολμηρή, βαθιά βουτιά στον κόσμο του ηθοποιού, ο οποίος, στην προσπάθειά του να φέρει σε πέρας έναν ρόλο, κινδυνεύει να χάσει την ψυχή του. Το Studio Μαυρομιχάλη φιλοξενεί ένα έργο που θέτει κρίσιμα ερωτήματα για την αλήθεια και το ψέμα…
Ήταν μια από εκείνες τις παραστάσεις που μπορούν να μεταμορφώσουν την πιο κουραστική μέρα της εβδομάδας σε μια βραδιά γεμάτη γέλιο και καλή διάθεση. Προσωπικά, γέλασα πολύ και θαύμασα το ταλέντο όλου του θιάσου.
Με καθαρά συνεχίζει το “Fiery Serpent”. H χροιά του μπάσου είναι χαρακτηριστική, το ηλεκτρικό μπάσιμο αποτελεί ερωτεύσιμη είσοδο και η φωνή συνεχίζει να είναι αθώα και διαολεμένη, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, ανάλογα με τις μουσικές έλξεις.
Η μουσική έχει έναν καταθλιπτικό αλλά και λυτρωτικό τόνο, καθώς έχει φτάσει το στάδιο της αποδοχής. Έχει μια οπερετική στατικότητα, μια μεγαλοσύνη που σε συγκινεί.
Συνοδοιπόρος μας σε αυτή τη μουσική διαδρομή γίνεται η Ελληνίδα πρέσβειρα της bossa nova, Μιράντα Βερούλη, με το φανταστικό κουιντέτο της. Αν και η πρόκληση ήταν μεγάλη, το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία!
Και όταν αυτή η μπάντα έφτασε στο “Fortress Of Sorrow”… Ίσως η πιο επική στιγμή της βραδιάς και ας με συγχωρήσουν για την «απολυτοποίηση» οι φίλοι και οι φίλες που παρακολουθούσαν μαζί μου. Είναι αυτό το ρεφρέν, είναι αυτές οι λέξεις… Ψηλότερα! Ψηλότερα! Στο πέρας του ουρανού!
Ο Γιώργης Κοντοπόδης δεν «παίζει» τον Χαλεπά. Γίνεται ο Χαλεπάς. Μπαίνει στη δίνη του νου του με τόση αφοσίωση, που ο θεατής σχεδόν φοβάται μήπως χαθεί κι ο ίδιος εκεί μέσα. Πώς δεν χάνεται πάνω στην ορμή των λόγων του; Πώς κατορθώνει να κρατήσει ζωντανό το νήμα της λογικής, την ώρα που το βλέμμα του βυθίζεται στην άβυσσο;
Η ματιά του Κιμούλη δεν χαρίζεται στον θεατή. Τον κοιτά κατάματα και τον προκαλεί να σταθεί απέναντι σε όσα προτιμά να ξεχνά. Δεν είναι εύκολη, δεν είναι “ευχάριστη”, είναι όμως αληθινή. Και αυτή η αλήθεια καίει, όσο και φωτίζει.
Ο δίσκος ανοίγει με το “It Takes Two To Tango”, ένα κομμάτι που θέτει τον τόνο με δυναμικά riff και μια μυστικιστική εναλλαγή φωνών μεταξύ του Udo και της Manuela, μια τολμηρή επιλογή για εισαγωγή, ούτε καθαρός οδοστρωτήρας αλλά ούτε και μπαλάντα, κάτι ενδιάμεσο που ισορροπεί τέλεια και αμέσως σου δίνει να καταλάβεις ότι εδώ θα περάσεις καλά.
To “Serenades” θα μπορούσε να ανήκει στο οπλοστάσιο των ΑΒΒΑ, αλλά και των Journey, των Roxette, αλλά και του Peter Cetera. Να, αυτά μου κάνεις, ρε Erech και πώς να σε ξεχάσω. Πάλι ΑΒΒΑ και μετά πάλι κάτι από Thin Lizzy (ναι, όπως το διαβάσατε) και στο καπάκι ένα σόλο αλά Malmsteen! Εντάξει, θα μας τρελάνουν.
Οι συμμετοχές στο 14ο Film Olympiad ήταν ογδόντα πέντε, προερχόμενες από τριάντα δύο χώρες. Μεγάλος αριθμός και σίγουρα οι κριτικοί είχαν μπόλικη δουλειά για να καταφέρουν μέσα από όλες αυτές να επιλέξουν τις τρεις καλύτερες.
Για δύο ώρες ακριβώς, οι θεατές παρασύρονται σε μια αφήγηση που ορμά μπροστά, μα την ίδια στιγμή σκαλώνει σε λούπες. Παρόλο που δεν διαφαίνεται κάποια αίσθηση σχεδιασμού, τα γεγονότα κατατείνουν σχεδόν νομοτελειακά στο φινάλε. Η τραγικότητα του έργου έγκειται ακριβώς στην ανυπέρβλητη φύση του.
Μεταξύ μίας αγκαλιάς και οτιδήποτε άλλου, πάντα να επιλέγετε την αγκαλιά.
Έχω καινούργια ρούχα, έχω ένα ωραίο κόκκινο τριαντάφυλλο και μια γυναίκα που αποκαλώ φίλο μου.
Αρθρωμένη γύρω από μια ραχοκοκαλιά διπολικών όρων (π.χ., σκοτάδι- φως), γύρω από τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, η παράσταση μυεί τους θεατές σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη, όπου οι άγνωστοι γίνονται συνομιλητές και η ατμόσφαιρα φορτίζεται από μια νοσταλγική αίσθηση οικειότητας.
Το έργο της Μάρτα Μπουτσάκα είναι ζωντανό, είναι θορυβώδες… Από την άλλη μεριά… ενώ εισχωρεί αθόρυβα στο μυαλό, κάνοντας τις σκέψεις μας να παίρνουν φωτιά, καταφέρνει να μας γυρίζει τη ματιά και τη θεώρηση προς τον θόρυβο του πράγματος. Το χιούμορ και η υπερβολή είναι απλώς ένα περιτύλιγμα. Δυο πινελιές αποσυμφόρησης.
Οι Septicflesh, διεθνώς αναγνωρισμένοι στον χώρο του συμφωνικού death/black metal, συνάντησαν την Κρατική Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ολλανδού μαέστρου Koen Schoots και πραγματικά μας θάμπωσαν.
Τελευταίο τραγούδι λοιπόν το “Locomotive Breath”. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και με το τέλος των νοτών, άρχισαν το χειροκρότημα και τα μπράβο και τα κι άλλο.
Βγήκαν γύρω στις δέκα και πέντε. Όλοι ήταν εκεί. Η πρώτη σειρά προετοιμάζεται να κοπανηθεί. Από δίπλα και οι επόμενες πέντε σειρές τουλάχιστον. To “Just A Burn” τσουρουφλίζει την πέτσα με καλλιτεχνικό τρόπο και το κουαρτέτο μπαίνει σε ένα μοναδικό grove mode, το οποίο κουνάει ολόκληρη την Τεχνόπολη. Πολύς κόσμος στο photo pit γέμιζε επικίνδυνα. Είναι πάντα ωραίοι οι τυπάδες. Φωνάζουν, ευχαριστούν, προσκαλούν για ωραία φασαρία, γκαρίζουν εκεί που πρέπει και δεν αφήνουν το κοινό σε ησυχία.
Στο τέλος της παράστασης το χειροκρότημα ήταν ατελείωτο! Τα μπράβο ηχούσαν στην ακουστική του θεάτρου. Και κάπου εκεί κατεβαίνει ο μαέστρος από τη θέση του, πάει στο πλάι για να ανέβει στη σκηνή και μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές ξεδιπλώνουν μια σημαία της Ουκρανίας!
Μία που δημοσιεύσαμε για την πρεμιέρα του καινούργιου, ολόφρεσκου, τραγουδιού του Δημήτρη Φάκου, «Σώσε Με» και μία που βρέθηκε στο νούμερο ένα των Greek Eclectic Hits. Μάλλον το είχε ανάγκη ο κόσμος αυτό το αμάλγαμα δροσιάς και τέχνης. Μάλλον το ήθελαν τα αυτάκια μας αυτό το δημιουργικό υπεροχάκι.
Ο Γιώργος Κιμούλης, ο Γιώργος για όλο το κατάμεστο θέατρο, που ζητωκραύγασε «μπράβο» στο τέλος της παράστασης, που κατέχει τον κεντρικό ρόλο και τη σκηνοθετική ματιά, άρτια, ταπεινά με σεβασμό στο κοινό του. Κάθε φορά που βλέπω τον Κιμούλη στο θέατρο, νιώθω την ίδια έλξη για την υποκριτική του δεινότητα, τη λεπτότητα και την αφοσίωση με την οποία προσεγγίζει κάθε ρόλο.
Έχω ακούσει όλα τα τραγούδια του Δημήτρη. Έχω γελάσει, έχω δακρύσει, έχω τσιτώσει, έχω διασκεδάσει… Το χάρισμα αυτού του τραγουδοποιού είναι αυτό ακριβώς που συνοδεύει τους μεγάλους δημιουργούς. Καταφέρνει να κάνει το κοινό του να ταυτιστεί με τον κάθε ήρωα, κάθε κομματιού του. Έτσι και τώρα. Ο Δημήτρης μιλάει μέσω ημών και υμών και όλοι εμείς – και εσείς φυσικά – φωτίζουμε το παρόν…
I want the L.P., I want the CD, I want all the merch, but most of all, I want to see this band live!
Θα πρέπει να βάλω το “Gala” να παίξει ξανά από την αρχή. Ο τρόπος που μας συστήνεται το πιάνο, με πάει από τους Van Halen μέχρι τον Θάνο Μικρούτσικο και από την ποίηση του Καββαδία μέχρι εκείνη του Καρυωτάκη. Του ποιητή που επέλεξε να μελοποιήσει η Μαρία Φιρλίγκου. Πιανίστα η ίδια, τραγουδίστρια και συνθέτις, υπογράφει αυτό το άλμπουμ – το ντεμπούτο της μάλιστα – απ’ άκρη σ’ άκρη και μας δείχνει από το πρώτο λεπτό το πού φτάνει το τάλαντό της. Στα ασημοδάχτυλα μιας γιγαντιαίας καλλιτεχνικής παλάμης…
Το όγδοο πνευματικό τέκνο των ACIDDEATH πραγματεύεται την εξέλιξη του ανθρώπου από την πλευρά του παρατηρητή. Διάφορες ιστορίες με κοινό παρονομαστή. Και μέσα σε όλο αυτό, η μουσική τους. Άπειρα κιθαριστικά θέματα, συμπαγές παίξιμο, βιρτουοζιτέ αντίληψη και δύο καλεσμένοι υψηλής ποιότητας.
Οι Absinthe Green κυκλοφορούν τον ντεμπούτο δίσκο τους, με τίτλο “Of Love And Pain”. Στα πάντα και πολύ φιλόξενα Underground Music Studios, δώσαμε το παρών αρκετοί άνθρωποι από τον χώρο. Τον χώρο εκείνων που γράφουν για συγκροτήματα και δίσκους, για μπάντες και συναυλίες. Παρούσα, εννοείται, η μπάντα, πλην ενός μέλους, που όμως φρόντισε να μην περάσει απαρατήρητο και μπροστά μας μία οθόνη και ένα ηχητικό σύστημα. Βλέπετε, το σχήμα έχει κάνει βίντεο για κάθε ένα τραγούδι του.
Όλο το σκηνικό θυμίζει κάτι από “One” των Metallica ή από “Another Brick In The Wall, Pt. 2” των Floyd (και όχι του άθλιου Waters), ιδίως με εκείνον τον προβολέα που «υποδύεται» το ελικόπτερο. Τρομερό μπάσιμο, με την υπογραφή του κυρίου Θέμη Μαμουλίδη, ο οποίος σκηνοθέτησε το έργο με σαφή διάθεση να τιμήσει το θεόρατο κείμενο του ακόμα πιο θεόρατου Σοφοκλή.
Αν έχεις ήδη κλείσει εισιτήριο για εκεί, ετοιμάσου να νιώσεις κάτι που δεν περιγράφεται. Αν δεν το έχεις κάνει ακόμα… ίσως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτείς τι σημαίνει να είσαι μέρος του wrecking crew.
Θα ήθελα να πάει σεζόν αυτή η παράσταση. Θα ήθελα να φιλοξενηθεί σε μία στέγη για τους μήνες που έπονται. Είναι ένα κείμενο που εξιτάρει και έχει γίνει μία παράσταση που προβληματίζει. Πόσο κακό κάνει η έπαρση στον άνθρωπο; Είναι όντως το μέτρο της βλακείας; Και τι κάνει τη διαφορά, όταν πρόκειται για την επιβίωση του ισχυρότερου, χωρίς καν να συντρέχει τέτοιος λόγος;
Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι συγκλονιστικός, γεμίζει τον χώρο με το ταλέντο του. Σε κεντρίζει, σε παγώνει, σε ταλανίζει. Γίνεται η Οφηλία, η Γερτρούδη, ο Κλαύδιος, ο Πολώνιος και φυσικά γίνεται ο Άμλετ του τότε και του τώρα. Καταφέρνει να δώσει μια γερή μπουνιά στο στομάχι μας. Να αφυπνίσει, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του σήμερα, παίζοντας ένα έργο που γράφτηκε τετρακόσια χρόνια πριν. Πόσο δυσοίωνο ακούγεται… Πόσο θλιβερό…
Στο τελευταίο μέρος παρακολουθήσαμε κάτι απίστευτα γλυκύ και συγκινητικό. Ένας καλός χαμός, από παιδάκια ντυμένα στα λευκά (Xορωδία του CGS, Εκπαιδευτήρια Κωστέα – Γείτονα), με συνοδό την κυρία Κλαυδία, συνέδεσε φωνές και συναίσθημα και η Ειρήνη ξεπρόβαλε, πιο αναγκαία και πιο επιτακτική από ποτέ. Ο Αριστοφάνης τρόλαρε το σύμπαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Και δεν σταματά να το κάνει, μέσω των έργων του.
Το πρώτο βιβλίο από μία τριλογία επιστημονικής φαντασίας, από τον, βραβευμένο με το βραβείο Hugo, Liu Cixin. Τα άλλα δύο βιβλία είναι τα «Σκοτεινό Δάσος» και «Το Τέλος του Θανάτου». Λογοτεχνικό είδος που ονομάζεται σκληρή επιστημονική φαντασία.
O καινούργιος δίσκος των Αμερικανών κυκλοφορεί σαράντα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους. Ο Geoff Thorpe, ο πρωτομάστορας των Vicious Rumors, παρέα με τον Larry Howe, που ήταν και τότε παρών και με τη βοήθεια τριών ακόμα ΚΑΛΩΝ μουσικών, οι δύο εκ των οποίων μπήκαν στη μπάντα μόλις πέρυσι, παρουσιάζει το μέλλον του σχήματος. Και αν κρίνω από το πρώτο τραγούδι…
Ωστόσο, αυτός εδώ ο δίσκος δεν περιορίζεται μόνο στην επιθετικότητα. Κομμάτια όπως τα “Heathen” και το “Body Behavior” εναλλάσσονται αβίαστα μεταξύ συντριπτικής έντασης και μελωδικής μαγείας, αποδεικνύοντας την ικανότητα της μπάντας να δημιουργεί δυναμικές συνθέσεις που εξελίσσονται διαρκώς.
Το άλμπουμ κλείνει με το “Sunset”. Οι νότες του θυμίζουν τη μαγική στιγμή του δειλινού, αυτή την ισορροπία ανάμεσα στη χαρά και τον πόνο. Είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο προς το παρελθόν, γεμάτο εικόνες γνώριμες, ενώ παράλληλα σου δίνει μια αίσθηση ελπίδας. Ίσως μέσα από αυτή τη νοσταλγική διαδρομή να βρεις τη λύση και να απελευθερωθείς από την απομόνωση που φέρνει η τεχνολογία.
Picture yourself before these astonishing vines, whose shoots have been woven into
crown shapes close to the ground, protecting their clusters like precious jewel cases.
Με τη βοήθεια της φίλης της, της εκκεντρικής ζωγράφου Maggie Amato (Debi Mazar), κάνει ένα γερό makeover και πιάνει δουλειά ως βοηθός της αυστηρής αλλά “πολύχρωμης” Diana Trout (Miriam Shor). Εκεί γνωρίζει τη δυναμική Kelsey Peters (Hilary Duff) και μπαίνει σε έναν κόσμο που κινείται με ρυθμούς social media. Από γκάφες άλλο τίποτα, ενώ οι ατάκες πέφτουν βροχή σε επτά γεμάτες σεζόν.
“But what if it does not rain”, you ask? Awesome, be grateful, be happy! However, even with promising weather forecasts, it is recommended to always be prepared for all possibilities as the wind changes quickly and it only takes one heavy shower to turn soil into chocolate pudding, sometimes chocolate soup.
May I wonder if Mike Myers will be announcing the infield opening with the “Party on!” slogan? And why not add Jason Momoa to the lineup, as he recently rocked Ozzy Osbourne’s final Birmingham show, both as a host and diving deep into the moshpit?
Φυσικά εδώ θα λέγαμε ότι ζεις σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν δράκοι… γιατί να μην θέλεις να καβαλήσεις έναν; Είναι σίγουρα το όνειρο των περισσότερων, καθώς οι δράκοι ως επιβλητικά, τρομακτικά πλάσματα, υπάρχουν στους μύθους, τους θρύλους και τις λαϊκές αφηγήσεις στη λογοτεχνία των περισσότερων, αν όχι όλων, των λαών. Να μην αναφέρω και το DnD, στο οποίο οι δράκοι αποτελούν ένα από εξυπνότερα και δυνατότερα πλάσματα που μπορείς να συναντήσεις.
Φούντωσα, κύριε προφέσορα, λέμε. Ψυχική ανάταση, στα όπλα και όλα εκείνα τα παλαβά που σου βγάζουν τα τραγούδια που μένουν στον χρόνο, γιατί, να μου το θυμηθείτε, έτσι θα γίνει. Πορωτικό μέχρι τελικής πτώσεως. Να μην μιλήσω για τις στιγμές που οι νότες και οι φωνές μελαγχολούν ελαφρά και νοιώθεις την καρδιά να πάλεται πιο δυνατά.
Ο Αύγουστος δεν μπήκε με το δεξί… Μπούκαρε και με τα δύο πόδια και με τα δύο χέρια, με το κεφάλι και ένα ρουκετοβόλο από δίπλα! Παρασκευή και Gagarin, ένας εθιστικός συνδυασμός, που αυτή τη φορά φέρει επί σκηνής τέσσερις μπάντες. Και το αποτέλεσμα; Ιδρώτας, απίστευτο ξύλο, stage diving και crowd surfing, καθώς και ένα γεμάτο μαγαζί, που το χάρηκε τελείως και εντελώς. Και μια και είμαστε μέσα στην υπερβολή, πάμε να δούμε τι μας έκανε να θέλουμε να γκρεμίσουμε φρούριο με μια κουτουλιά…
Τούτη τη βραδιά απολαμβάνουμε στην Ελλάδα μας δύο από τους μεγαλύτερους και πλέον επιδραστικούς κιθαρίστες όλων των εποχών. Joe Satriani και Steve Vai. Μαζί!
Θέλω να βγει ο καινούργιος δίσκος ΧΘΕΣ! Θέλω να ανοίξει δισκάδικο στις δώδεκα το βράδυ και να κάτσω να περιμένω να αγοράσω κόπια και μάλιστα βινυλίου. Και ας μην είμαι οπαδός του ακραίου ήχου. Και ας μη με πονάει το δοντάκι για τους Dark Angel. Μόνο και μόνο να κάτσεις να διαβάσεις την ιστορία τους, να ανατρέξεις σε συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις συναυλιών και κριτικές κυκλοφοριών. Μόνο να κάτσεις να ασχοληθείς με το φαινόμενο Hoglan…
Για να μπείτε στο κλίμα, εδώ οι Cyrox συνδυάζουν old-school thrash metal με μοντέρνα death metal στοιχεία, δημιουργώντας έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα ωμός, ογκώδης και τεχνικός. Οι επιρροές τους είναι εμφανείς και κυμαίνονται από τους Slayer και Sepultura, μέχρι τους Death και At The Gates, προσφέροντας μία αίσθηση νοσταλγίας, αλλά με μια σύγχρονη προσέγγιση στην παραγωγή και τη σύνθεση.
These boys have the blessing to deliver great riffs, beautiful and active melodies and we can only hope at some point to see that energy on stage. The “Die To Survive” song finds the band to vibrate some catchy tunes and I believe that’s their ticket to absolute success.
Οι Destiny Calls υπάρχουν εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, τα μέλη τους όμως, στην πλειοψηφία τους, είναι μπαρουτοκαπνισμένα. Έχοντας παίξει σε δύο και τρεις μπάντες, τουλάχιστον, ο κάθε ένας από αυτούς τους μουσικούς, έχει συγκροτημένη και ολοκληρωμένη εικόνα για το τι θέλει στη μουσική του. Και η επιλογή των γυναικείων φωνητικών, ιδίως σε μία μπάντα τελείως έξω από το συμφωνικό, δείχνει ότι οι ματιές προς την ως άνω αναφερομένη δεκαετία, είναι κάτι περισσότερο από πυκνές.
Ο Dave Holland διανύει την έκτη δεκαετία της τεράστιας καριέρας του. Miles Davis, Chick Corea, Steve Coleman… Η στάση του αυτή στη γη και τη σκηνή των θεών, αποτελεί κομβικό σημείο στη μουσική περιήγησή του στον κόσμο και ο ίδιος το βάζει στο τραπέζι με το που παίρνει το μικρόφωνο για να μας απευθυνθεί. Ένας υπέροχος χώρος, μία υπέροχη βραδιά.
Στο “L.O.V.E. Machine” χάζεψα την απόδοση της μπάντας και το πόσο εντυπωσιακή ακουγόταν. Στο “Sleeping (In The Fire)” απλά τραγουδούσα μόνος μου – έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Και όταν οι τύποι μας είπαν «Καληνύχτα»… Τι μας περιμένει τώρα;
Η Λένα Παπαληγούρα στο ρόλο της Αντιγόνης διαθέτει μια καταγγελτική ορμή που εντυπωσιάζει. Ο Μελέτης Ηλίας στον ρόλο του Κρέοντα σμιλεύει προσεχτικά την εικόνα μιας εξουσιαστικής φιγούρας που εργαλειοποιεί τον φόβο, για να διασώσει την αυθεντία της. Ο Μιχάλης Οικονόμου, στον νευραλγικό ρόλο του φύλακα, αποδίδει έξοχα την ηθική τρικυμία ανάμεσα στο σωστό και το άδικο, ενώ η Λίλα Μπακλέση ενσαρκώνει πιστά το εύθραυστο σθένος της Ισμήνης.
Στις δέκα και μισή ο Alice Cooper ήρθε και μας πήρε τα μυαλά! Αλήθεια τώρα, γίνεται ένας άνθρωπος εβδομήντα επτά ετών να τραγουδά λες και είναι τριάντα; Σουπερμαντολίνη παίρνει; Δεν γίνεται, σας λέω, κάθε φορά που τον βλέπουμε να είναι και τελειότερος.