Η ερμηνεία της Μαρίας Μαλταμπέ δεν είναι απλώς αποτύπωση της υποκριτικής της δεινότητας· είναι μια συναισθηματική συμφωνία που ερμηνεύεται με απόλυτη δεξιοτεχνία και ειλικρίνεια. Είναι η φωνή μιας γυναίκας που αρνείται να σιγήσει, ακόμα και όταν βρίσκεται μόνη της.

Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι τα παιδιά μπορούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε τόσο μικροί μπροστά στο ταλέντο τους, μπροστά στην ευρηματικότητά τους, μπροστά σε όλη αυτή την υπέροχη διάθεση να μας ταξιδέψουν. Είναι η πρωταγωνίστρια που είχαμε τη χαρά να δούμε στην πρεμιέρα και ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ άλλο παιδί σε αυτό το ρόλο.

Ο Βουρνάς σκηνοθετεί με γνώμονα ένα πανέξυπνο κείμενο και μία ανατροπή, η οποία λειτουργεί όχι ως κάθαρση αλλά ως σημείο αναφοράς. Στην ουσία, το τελείωμα της παράστασης αφήνει τους πρωταγωνιστές κάπου στον χωροχρόνο, χωρίς να προτίθεται να εστιάσει στις ζωές τους μετά. Η σκηνοθεσία είναι κατ’ ουσίαν μία αφήγηση μέσω των δύο χαρακτήρων, οι οποίοι βρέθηκαν, ήλθαν πολύ κοντά και κανείς δεν ξέρει αν θα ξανανταμώσουν. Φυσικά, για κάθε τέτοια περίπτωση, υπάρχει και το «σίκουελ» και σ’ αυτά ο σκηνοθέτης είναι μάστορας.

Το “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” είναι κάτι παραπάνω από μια θεατρική εμπειρία. Είναι μια υπενθύμιση της σημασίας της ανθρώπινης επικοινωνίας. Το έργο μας καλεί να αναλογιστούμε πώς οι προκαταλήψεις και οι φόβοι μας μπορούν να μας κρατήσουν πίσω, ενώ παράλληλα μας δείχνει τη δύναμη της συγχώρεσης και της αποδοχής.

φορά που τα φώτα σβήνουν και ανάβουν αμέσως, μεταμορφώνονται και μεταφέρονται σε μία άλλη στιγμή της ζωής των ηρώων.

Παρατηρώντας τη δράση, διαπιστώνω δύο πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, το ότι το έργο εστιάζει σε θεμελιώδεις αξίες, όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, η αγάπη, η φροντίδα… Και δεύτερο, το ότι η ίδια η παράσταση ζητά από το κοινό της να είναι ενεργό, καθόλη τη διάρκειά της. Ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο αποδίδεται επίσης εξαιρετικά, από δύο ηθοποιούς που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν.

Η παιδική παράσταση “Συρανό” στο θέατρο Χώρα είναι μια πραγματική γιορτή της φαντασίας και της θεατρικής τέχνης, που καταφέρνει να μιλήσει στις καρδιές μικρών και μεγάλων θεατών. Η Ελένη Βλάχου, με τη σκηνοθετική της δεξιοτεχνία, προσφέρει μια εξαιρετική διασκευή του κλασικού έργου, γεμάτη χιούμορ, συγκίνηση και δημιουργικότητα.

Dear syntelestes of this parastasi…

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την άριστη διδασκαλία, το τάλαντο και τη σκληρή δουλειά. Ο κύριος Κωνσταντίνος Μάρκελλος, ο οποίος υπογράφει κείμενο και σκηνοθεσία, φρόντισε να «ραντίσει» στους πρωταγωνιστές του την αστρόσκονη του ηθοποιού μέσα από ένα κοστούμι «απλού» ανθρώπου. Οι τρεις τους δεν ερμηνεύουν, δεν παίζουν. «Βρίσκονται» σε έναν χώρο και ζουν τις ζωές που τους εμπιστεύτηκε ο δημιουργός. Μία «έκδοση» θεάτρου που μας βρίσκει απόλυτα εντυπωσιασμένους.

Η ένταξη μουσικοχορευτικών στοιχείων απέδωσαν με καλλιτεχνικό τρόπο τη σημασία της ομαδικότητας και της συλλογικής θεραπείας. Το κοινό έγινε μάρτυρας μιας δυναμικής που προσομοίαζε μια ομαδική συνεδρία, όπου κάθε άτομο μπορούσε να βρει τη θέση του και να αισθανθεί μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Κανείς δεν είναι πραγματικά μόνος.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Μπέλλος είναι καθηλωτική. Οι δύο ηθοποιοί λειτουργούν ως μονάδα. Τα χάνεις με την αμεσότητα που τους διακρίνει. Έρχονται τόσο κοντά και οι δύο στον ρόλο, ο καθένας με τη δική του δυναμική.

Η κυρία Μπουριώτη όργωσε την αίθουσα. Κάθισε, ανασηκώθηκε, ξαπλώθηκε, περπάτησε και στηρίχτηκε και έκανε τη μία ώρα αφήγησης να μοιάζει πεντάλεπτο. Αφήνω στην άκρη την εκνευριστική ομορφιά της και εστιάζω στην αψεγάδιαστη ερμηνεία της και στο γλυκύτατο ύφος, κατά τη διάρκεια της υπόκλισης, εκεί που έδειξε πόσο συγκινημένη ήταν και πόσο αγάπησε την αντίδραση του κοινού.

Ο Γιώργος Κιμούλης, με την εμπειρία και το ταλέντο του, αποδίδει τον Τόμπι ως έναν ευάλωτο, αλλά περήφανο άνδρα, που παλεύει με το παρελθόν του. Η Κατερίνα Θεοχάρη φέρνει στη Λίζα μια αυθεντικότητα και έναν αφοπλιστικό συναισθηματισμό, ενώ ο Βασίλης Γιακουμάρος δίνει στον Μάικλ μια σκληράδα που ενισχύει τη σύγκρουση.

Ένα έργο για τη ζωή, τη μετάβαση και την αποδοχή. Οι «Λύκαινες» είναι μια παράσταση που θίγει καίρια ζητήματα. Την αναμέτρηση με το παρελθόν, τις δυναμικές της οικογένειας, τη διαφορετικότητα. Μέσα από το χιούμορ, τη συγκίνηση και τις έντονες αντιθέσεις, το έργο προσφέρει μια βαθιά ανθρώπινη εμπειρία.

Είναι λυρική η κυρία Λυκοτσέτα. Είναι απόλυτα περιγραφική. Η σταθερή φωνή της, η ηρεμία του προσώπου της, οι τονισμοί και οι εμφατικές αλλαγές σε ένταση, κάνουν κάθε ιστορία ξεχωριστή. Η ίδια κινείται κατά μήκος της σκηνής, ενώ άλλες φορές αφηγείται καθισμένη.

Οι χαρακτήρες, οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που μας μετέφεραν εκεί, με όλο αυτό το παραμυθένιο σκηνικό, ήταν τοποθετημένοι με μαεστρία στις θέσεις τούς. Είναι απίθανο το πώς πάντα οι άνθρωποι θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παράσταση, η οποία προκαλεί έντονα και ποικίλα συναισθήματα στους θεατές. Επίσης, μας βάζει όλους σε σκέψεις ανάλογα με το πού πρέπει να σταματάει και πού πρέπει να τελειώνει η εξουσία. Επισημαίνει τέλος τη διαχρονικότητά του, όπως ακόμη και σήμερα, που έχουμε πολλά κοινά σημεία, όσον αφορά την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στην εξουσία. Είναι μια παράσταση που πραγματικά αξίζει όλοι να δουν.

Θαυμάζω στους ηθοποιούς τη μοναδική μαεστρία τους, σε σκηνές γκροτέσκ μέσα στην παράνοια της «Στρινμπεργκικής» δραματουργίας, να δίνουν στο κοινό τους στιγμές εύθυμου πνεύματος, που δεν αλλοιώνουν με αστεϊσμούς τη μοναδική πλοκή του έργου και οι Ιωάννης Παπαζήσης και Γιάννης Κακουράκης είναι αριστοτέχνες σ’ αυτό. Η Ιωάννα Παππά είναι στο κεντρικό πλάνο, με μια συγκλονιστική ερμηνεία. Η Μαρίζα Τσάρη στον κόντρα ρόλο της Καταρίνα.

Η «Αμφιβολία» είναι μια παράσταση που ξεχωρίζει για τις δυνατές γυναικείες ερμηνείες της, τη σκηνοθετική της προσέγγιση και τη διαχρονικότητα της θεματικής της. Εστιάζοντας στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη βεβαιότητα και την αμφιβολία, το έργο προσφέρει στο κοινό μια αξέχαστη εμπειρία, γεμάτη σκέψη και συναισθηματική φόρτιση.

Ο δωδεκαμελής θίασος αποτελείται από καταξιωμένους και νέους ταλαντούχους ηθοποιούς και παιδιά που αναπαριστούν μια πληθώρα χαρακτήρων της εποχής, με αμεσότητα και κέφι. Η ζωηρή κινησιολογία σε αρκετές περιπτώσεις και η συνολική ροή, διατηρούν το ενδιαφέρον του παιδικού κοινού αμείωτο.

«Δύο γυναίκες χορεύουν», μια παράσταση που αναδεικνύει τον κύκλο της ζωής και τις διάφορες πτυχές του. Μας παρουσιάζει δυο «απρόσωπες» γυναίκες που αλληλοεπιδρούν, μαθαίνοντας η μια από την άλλη για τις κακουχίες που τους επιφυλάσσει η ζωή, αλλά συγχρόνως τους δίνει το δώρο να ορίσουν εκείνες το δικό τους μονοπάτι. Και εκείνες γνωρίζοντάς το, δειλά δειλά, βηματίζουν και χορεύουν προς αυτό… Δίνοντας, για πρώτη φορά, νόημα στις ζωές τους!

Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλης της ομάδας και οι αντιθέσεις, αλλά και οι ομοιότητες των ζευγαριών που παρακολουθούμε. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη σκληρή πραγματικότητα.

Υπάρχουν και μουσικά όργανα στη σκηνή, τα οποία χρησιμοποιούνται ανάλογα και αντίστοιχα και τα οποία βγάζουν ακόμα και γέλιο. Έχω την εντύπωση πως η οξύνοια και η ευφυής παρουσίαση από τον κύριο Ασπιώτη και τους ηθοποιούς του, εισαγάγουν ένα νέο θέατρο. Αυτό της πολύπλευρης επικοινωνίας, που κάνει ακόμα και το κοινό συμμέτοχο. Κι αν δεν με πιστεύετε, για ρωτήστε και την κυρία που… Όχι, δεν σποϊλάρω! Να πάτε να το δείτε μόνοι σας!

Οι τρεις υπέροχοι ηθοποιοί  δημιουργούν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα από το γέλιο. Ο Σπύρος Πούλης, ο αρχιφύλακας Πλοντ, κρατά τα ηνία της διάδρασης από τα πρώτα λεπτά. Είναι ευρηματικός, ετοιμόλογος και δεν σταματά πουθενά και σε τίποτα. Οπότε μην κάνετε το λάθος να τον προκαλέσετε… θα ενδώσει!

Μέχρι τώρα είναι η πιο εικαστική παράσταση του συγκεκριμένου σκηνοθέτη και το αποτέλεσμα, εκτός από πλήρως πετυχημένο, είναι από τις καλύτερες παραστάσεις φέτος.

Η παράσταση είναι συγκλονιστική. Ξεδιπλώνεται αργά και σε ταράζει συθέμελα. Όλα οι μικρές κινήσεις, τα μισά λόγια, οι εκφράσεις, αποτελούν στοιχεία ενός μεγάλου παζλ που εσύ χρειάζεται να φτιάξεις. Γίνεσαι μάρτυρας της σκληρής πραγματικότητας και δεν είναι λίγες οι φορές που το στομάχι σου σφίγγεται και το μυαλό σου αντιδρά σε όλο αυτό που βιώνει. Τίποτα δεν προμηνύει αυτό που θα συμβεί, παρά την πατριαρχική φιγούρα του Στάθη.

Ένας ερωτικός λόγος, που άλλοτε ήταν ποίηση, τραγούδι, ή ακόμα και ψίθυρος, μετατρέπεται σε σκηνικό λόγο, φέρνοντας νέες διαστάσεις και σύγχρονη κατανόηση για το συναίσθημα. Η αστΕΡΩΣκονη, λοιπόν, δεν περιορίζεται σε μια απλή αφήγηση παλιών ιστοριών, αλλά ενσαρκώνει αυτές τις παλιές φωνές και το ερωτικό συναίσθημα, με τρόπο που να μιλά στους ανθρώπους του σήμερα.

Ο κύριος Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι τεράστιος ηθοποιός! Το βήμα του, οι κινήσεις του, η εκφορά του λόγου του. Ακόμα και εκείνο το δασύ «είκοσι» που ξεστόμισε αρκετές φορές, ακούστηκε τόσο διαφορετικό και τόσο γλυκύ, που θα θέλαμε να το ακούμε καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς.

Είναι ένας θεατρικός μονόλογος, που ερμηνεύει ο Σαμψών Φύτρος, ο οποίος ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο τον αφηγητή και τους  χαρακτήρες των ιστοριών. Με εκφραστικότητα και αμεσότητα, ο ηθοποιός καταφέρνει να γεφυρώσει το κείμενο του Καρκαβίτσα με τον θεατή, αποδίδοντας αυθεντικά την εσωτερική δύναμη, τον πόνο και τη νοσταλγία των ναυτικών.

Η παράσταση ισορροπεί στα όρια της απλότητας, αλλά και της πολυσύνθετης αισθητικής, κάτι που το κάνει άριστα, χωρίς να στέκεται μόνιμα σε κάποιο από αυτά τα όρια.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δημιούργησε στο Θέατρο Κνωσός μια εμβληματική παράσταση, που έντυσε υπέροχα με ένα σύνολο εξαιρετικών καλλιτεχνών. Ένα ξύλινο σκηνικό, σαν να βρίσκεσαι σε ένα τεράστιο κουτί κλεισμένος και απομονωμένος, γίνεται όλες οι εικόνες. Εικόνες τόσο ζωντανές και  πραγματικές.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι εξαιρετικός στον ρόλο του Μπεν. Κάθε κίνησή του, κάθε έκφραση που χρησιμοποιεί και κάθε ατάκα, κεντρίζουν τον θεατή, ενώ ο Μιχάλης Τιτότπουλος, μέσα από τη γήινη απόδοση του ρόλου του, προκαλεί ερωτήματα που φέρουν διαφορετικές απαντήσεις. Είναι τόσο καλά κουμπωμένοι και οι δύο στους ρόλους τους και ενεργούν με ρεαλισμό, βυθίζοντάς μας σε αδιέξοδα. Πού σταματά το θέατρο και πού ξεκινά η ζωή;

Είναι μία παράσταση που οφείλουν να δουν όλες οι γυναίκες που θέλουν να λένε και βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως τα παρουσιάζουν άλλοι. Είναι μία παράσταση που οφείλουν να δουν όλοι οι άνδρες που διατυμπανίζουν ότι πραγματικά νοιάζονται για τις συντρόφους τους, τις γυναίκες και τις κόρες τους και τις γυναίκες γενικότερα. Νοιάζομαι σημαίνει στηρίζω.

Αυτή η ισχυρή θεματική αποτελεί τον κεντρικό άξονα της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Σταύρος Στάγκος στο θέατρο Olvio. Η παράσταση μεταφέρει στη σκηνή την ένταση και την αίσθηση εγκλωβισμού των ατόμων εκείνης της εποχής, αναδεικνύοντας το πόσο βαθιά μπορεί να επηρεαστούν ο τρόπος σκέψης, τα όνειρα και οι αντιδράσεις μας από τον αυταρχισμό.

Η σκηνοθεσία είναι μετρημένη και βασίζεται εξ ολοκλήρου στις δύο πρωταγωνίστριες, ενώ είναι και εναρμονισμένη με την ερμηνευτική βαρύτητα των ρόλων. Εξυπηρετούν επαρκών τα σκηνικά και κουστούμια, όπως, για παράδειγμα, η ολόσωμη φόρμα και οι φθαρμένες μπότες, που παραπέμπουν στην ατμόσφαιρα του έργου και στην εποχή που όλα αυτά συμβαίνουν.

Είναι μία συγκινητική παράσταση, η οποία, όπως με χαρά μου έμαθα, είναι sold out για τα επόμενα Σάββατα και που πραγματικά ελπίζω και πιστεύω ότι θα ήταν καλό να επεκταθεί για μερικά ακόμα. Το μυστικό της Μιμόζας χρειάζεται να το μάθει κι άλλος κόσμος. Όπως χρειάζεται να μάθει κι άλλος κόσμος για αυτή την παράσταση και να έλθει να δει, για να χαρεί την επιτυχία μίας ομαδικότατης δουλειάς.

Η ομάδα MONKS επικεντρώνεται στην καινοτομία και τη δημιουργία μιας έντονης θεατρικής εμπειρίας. H παράσταση χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερα προσεγμένη σκηνοθετική προσέγγιση, που αξιοποιεί απλά σκηνικά, φωτιστικά και ζωντανή μουσική επί σκηνής, συχνά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα σχεδόν κινηματογραφική.

Οι χορογραφίες ήταν άρτια σχεδιασμένες και ο τρόπος με τον οποίο εκτελέστηκαν κατέδειξε τη σοβαρή προετοιμασία και την αφοσίωση των χορευτών. Με κομψότητα και χάρη οι χορευτές απέδωσαν τις κινήσεις με ακρίβεια, δημιουργώντας όμορφες εικόνες στη σκηνή και αποτυπώνοντας την κλασική αισθητική του μπαλέτου. Οι τεχνικές απαιτήσεις ήταν υψηλές και το αποτέλεσμα ενίσχυσε την καλλιτεχνική ποιότητα της παράστασης.

Οι τρείς ηθοποιοί, Μικαέλα Καρή, Χαρά Νικολάου και Χάρης Γεωργιάδης, κατάφεραν να μας αφηγηθούν με πολύ όμορφο και έξυπνο τρόπο, τη ζωή μιας γυναίκας που θα ήθελε να ζήσει πραγματικά. Οι εναλλαγές στα ρούχα τους έδιναν κάθε στιγμή τις εικόνες της ιστορίας. Μας ταξίδευαν στον χώρο και στον χρόνο, με το σωστό συναίσθημα και την κατάλληλη ένταση. Μας έδειξαν μια ιστορία με δυσκολίες, αντιφάσεις, προσπάθεια, απόγνωση και τέλος.

Ανυπομονώ για την επόμενη ιστορία της κυρίας Βρανά. Θέλω να ακούσω αυτό το ζιζάνιο να αφηγείται την επόμενη δημιουργία της. Θυμάμαι το σκηνικό, που καλούν τον πατέρα της από τη Μαλαισία, για να του πουν ότι η κόρη του είναι στο νοσοκομείο. Ζόφος, θα σκεφτείτε. Κι όμως η Κατερίνα το έκανε θέμα για πολλά γέλια. «Κύριε Βρανά, έχετε επισκεφθεί ποτέ τη Μαλαισία; Όχι, ε; Τι θα λέγατε να έλθετε τώρα»;

Στη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, αλλά και τον ρόλο του Αλφόνς, βρίσκουμε τον Χρήστο Άνθη. Έχει δημιουργήσει την κατάλληλη γοτθική ατμόσφαιρα, έχει μπολιάσει με χιούμορ τα δρώμενα, ενώ αφήνει να ξεδιπλώνονται από την παράσταση μύρια ερωτήματα για τη ζωή, τον θάνατο, την οικογένεια και πολλά άλλα.

Η σκηνοθεσία και ο φωτισμός παίζουν σημαντικό ρόλο στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Ο φωτισμός ακολουθεί τον χαρακτήρα του Zo, δημιουργώντας εντυπωσιακές σκηνές, όπως εκείνη με τον φακό μέσα στο σκοτάδι, που προσθέτει μια αίσθηση μυστηρίου.

Και οι τρεις ήταν υπέροχοι! Κρεσέντο δεξιοτεχνίας στην υποκριτική, μεγαλείο ψυχής και μοναδικός συνδυασμός ψυχαγωγίας και συγκίνησης. Πάνος Σκουρολιάκος, Κώστας Αρζόγλου και Χρήστος Βαλαβανίδης. Χωρίς αξιοκρατική σειρά. Άριστα δέκα και στους τρεις τους.

Φανταστείτε αυτό. Είτε πιστεύετε, είτε δεν πιστεύετε, είτε είστε υπέρ των δογμάτων ή υπέρ της λογικής, αυτή η παράσταση σας καλύπτει. «Φύλακας άγγελός μου» το ξεδίπλωμα μίας ιστορίας που έχει σαν κεντρικό σημείο της τον αδύναμο άνθρωπο και εκείνον που η παντοδυναμία του του επιτρέπει να είναι ασύδοτος. Εννιά στις δέκα φορές θα κερδίσει ο ασύδοτος, αλλά πόσο υπέροχο είναι το συναίσθημα όταν συμβεί εκείνη η δέκατη φορά;

Ο Ελισσαίος Βλάχος, στον ρόλο του Γιοσίρου, ενσαρκώνει με ακρίβεια την εσωτερική πάλη και το αίσθημα εγκατάλειψης του ήρωα που υποδύεται. Τον φέρνει κοντά μας, τον εναρμονίζει με το περιβάλλον και μέσα από τα κωμικά στοιχεία της παράστασης ανοίγει τις σκοτεινές αλλά και γλυκές αποχρώσεις της ψυχοσύνθεσης του ήρωα.  

Ο κύριος Παύλος Κοντογιαννίδης δεν χρειάζεται καμία σύσταση. Και μόνο το γεγονός ότι υποδύεται αυτόν που υποδύεται σε ένα έργο του οποίου το κείμενο είναι εντελώς τρελοκομείο, είναι ευκαιρία για γιορτή. Και έτσι ακριβώς το μεθοδεύει ο μεγάλος αυτός ηθοποιός. Με άνεση, με φοβερές εφευρέσεις επί σκηνής και ίσως ένα αυτοσχεδιαστικό μοτίβο υψηλής ποιότητας, καταφέρνει να μας κάνει να συμμετέχουμε και εμείς. Και το εννοώ. Το έργο είναι διαδραστικό.

Στον ρόλο του πατέρα ο κύριος Γιάννης Βούρος. Όποτε τον έχω δει, έχω συγκλονιστεί. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα καλύτερος. Από την ατάκα «Τι συμβαίνει εδώ;» μέχρι τον τρόπο που ξεκλείδωσε τη Rock Star πανοπλία του και βρέθηκε να πετά πιο κοντά στη γη. Περπάτησε μερικά βήματα και έγινε σεισμός! Έμεινε ακίνητος και θεωρήσαμε ότι όλοι οι υπόλοιποι κινούμαστε γύρω του. Ο Roger Daltrey συναντά τον Graham Bonnet και το μείγμα είναι κάτι παραπάνω από εκρηκτικό.

Η κυρία Νατάσα Ασίκη είναι απίστευτη στον ρόλο της Βιολέτας. Έχει την κωμωδία στο αίμα της. Ο τρόπος που χειρίζεται τον ρόλο σκορπά αβίαστα το γέλιο. Ο κύριος Αντώνης Αντωνίου είναι μια κατηγορία μόνος του. Μπορεί να τον έχετε απολαύσει στη μικρή οθόνη, αλλά πραγματικά είναι θησαυρός πάνω στη σκηνή. Εκατό φορές καλύτερος!

Ο Βασίλης Καλφάκης στη σκηνοθεσία φωτίζει το κείμενο, εναλλάσσοντας με δεξιοτεχνία το τραγικό και το κωμικό στη σύγκρουση των στάσεων και των παθών. Ο ίδιος στον ρόλο του Λεωνίδα και η Σάντρα Λειβαδάρα, ως Ελένη, προσφέρουν δύο εξαιρετικές ερμηνείες με βάθος, όπου η ειρωνεία διαδέχεται τη δύναμη.

Κάποια στιγμή, κατά τη ροή του έργου, ακούγεται από σκηνής η κορυφαία ατάκα της παράστασης. «Τι θα πρέπει να γίνει για να ξεσηκωθούμε»; Ακριβώς αυτό! Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντιδρά πλέον. Από το γεγονός ότι ενάμισι εκατομμύριο Γάλλοι πλημμύρισαν τους δρόμους, για να αντιταχθούν στην κατάργηση του αξάν σιρκονφλέξ, στο έτερο γεγονός, ότι για εγκλήματα κατά της δημοκρατίας, κατά της ανθρωπότητας της ίδιας, ο κόσμος δεν αντιδρά.

Οι λέξεις φαίνονται μικρές και λίγες για να περιγράψω τον υπερταλαντούχο Θανάση Κουρλαμπά. Κάθε φορά μεταμορφώνεται άριστα στον χαρακτήρα που υποδύεται. Κάθε φορά «μεγαλώνει» στα μάτια μας για τον τρόπο που χειρίζεται τον κάθε ρόλο. Τον παρακολουθείς με πραγματικό δέος εκεί πάνω, να αποτυπώνει βαθιά στον θεατή κάθε πτυχή του ρόλου του.

Σαρκαστικές και χιουμοριστικές συμπεριφορές, που με αρκετή παραστατικότητα μας δείχνουν τα κρυμμένα μηνύματα. Παράλληλα, η σκηνοθεσία της Λίνας Φουντόγλου αναδεικνύει ακριβώς κάθε συναίσθημα που θέλει το σενάριο να μας μεταφέρει.

Η θεατρική ομάδα 4Frontal απέδειξε τη δύναμη της πραγματικής ομάδας σε μία σκηνή, με ένα υπέροχο κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη, τόσο σκληρό όσο και πραγματικό. Σύμμαχος του κειμένου η μουσική από ελληνικούς και πανκ ήχους των Θραξ Πανκc.

Ο κύριος Αντώνης Καλομοιράκης υπογράφει ένα κείμενο φινετσάτο, φρέσκο, γρήγορο στη ροή και έντονο σε συναισθήματα. Οι χαρακτήρες είναι ανθρώπινοι, με το γκροτέσκο του θεάτρου να καλύπτεται με άνεση από αυτό της καθημερινότητας, ενώ όλα εκείνα που συμβαίνουν βγάζουν άνετα το γέλιο από τους θεατές, οι οποίοι ώρες-ώρες δεν προλαβαίνουν να «χωνέψουν» το αστείο, αφού το ατακαριό είναι καταιγιστικό.

Στο επίκεντρο της αφήγησης βρίσκεται η φράση «Γιατί η ιδιαίτερη ζωή έχει πολλές τρύπες και η συνηθισμένη… μπαλώματα». Η πρωταγωνίστρια μιλά για τις τρύπες ως μεταφορές για τα κενά, τις ελλείψεις και τις στιγμές απώλειας, τις αναποδιές και τις απογοητεύσεις. Όμως, αντί να τις κρύψει ή να τις διορθώσει με μπαλώματα, τις αφήνει ανοιχτές, επιλέγοντας να ζήσει με αυτές, να τις αποδεχτεί.

Και οι τρεις κυρίες μας έκαναν να ασφυκτιούμε για όση ώρα διήρκησαν οι μονολογήσεις τους. Με το εξαίρετο τρικ της εναλλαγής προσώπων ανά περίπτωση και το δέσιμο των χαρακτήρων μέσω της καίριας τοποθέτησης των ηθοποιών, μας σέρβιραν τις ιστορίες σχεδόν κινηματογραφικά. Η διήγηση άψογη, το αποτέλεσμα εντελώς επιθυμητό.

Το μινιμάλ σκηνικό και η μετρημένη χρήση ήχου και φωτισμών, αφήνουν ολόκληρη την προσοχή στραμμένη στους ηθοποιούς, επιτρέποντάς τους να αναδείξουν πλήρως το ταλέντο και τις ερμηνείες τους. Παρόλ’ αυτά, όταν ο ήχος και τα φώτα χρησιμοποιούνται, το κάνουν με ακρίβεια και επιδέξιο σχεδιασμό, προσθέτοντας ουσιαστική βαρύτητα σε κάθε σκηνή.

Μια παράσταση που διαρκεί περίπου μία ώρα και θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική επιλογή για ένα βράδυ Τετάρτης, σε συνδυασμό με βόλτα στο κέντρο. Γελάς με την καρδιά σου και φεύγεις με πολύ καλύτερη διάθεση!