Πιστή στη συνθήκη “An evening with…”, η Κατερίνα Κυρμιζή έφερε και έπαιξε τραγούδια της από διάφορες δουλειές της, βαπτίζοντας κάθε μια από τις εν λόγω εμφανίσεις «Κοντσέρτο για Κεραία και Κάκτους».

Πιστή στη συνθήκη “An evening with…”, η Κατερίνα Κυρμιζή έφερε και έπαιξε τραγούδια της από διάφορες δουλειές της, βαπτίζοντας κάθε μια από τις εν λόγω εμφανίσεις «Κοντσέρτο για Κεραία και Κάκτους».
Οι Meden Agan γίνονται όλο και μεγαλύτεροι, παίζουν σε όλη την Ελλάδα, δουλεύουν συνεχώς και σκληρά και το μέλλον τους ανήκει.
Το κοινό είναι ο κορυφαίος, ο μεγαλύτερος και ο πιο φασαριόζικος σύμμαχος της μπάντας. Στο «Το Μέγεθος Μετράει» καλύπτει τα πάντα, ακόμα και το Ρ.Α., στο «Καριόλα» εξαφανίζει τα μικρόφωνα και στο «Στο Πρώτο Ραντεβού» μετατρέπει το LiVE στο καλύτερο πάρτι που πήγαμε φέτος.
Ο Γιάννης κατάφερε και μας έκανε μία οικογένεια σε εκείνο το LiVE. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που αγκαλιάζουν το κοινό τους. Είναι αυτή η ίδια στόφα που έκανε τον Springsteen τόσο αλληλένδετο με ιστορίες και πλήθη. Είναι η καλή μαγιά, που θα οδηγήσει σε ένα πεντανόστιμο καρβελάκι.
Άπειρα μπράβο στους φοβερούς και τρομερούς μουσικούς του, που κινήθηκαν στα πλαίσια και μοτίβα συμφωνικής ορχήστρας, άπειρες ευχαριστίες στον ίδιο τον Γιώργο Περρή, που φρόντισε να ζεστάνει τις ψυχές μας τέτοιες μέρες. Μάλλον θα πρέπει να γίνει θεσμός όλο αυτό. The most wonderful time EVERY year;
Στα του live, οι Gamma Ray τα έσπασαν όλα, μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι, στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε αλλά χαλάλι, τέτοιες βραδιές είναι που σου μένουν χαραγμένες για πάντα, τέτοιες βραδιές είναι που έχει να λες στα παιδιά σου ότι ήσουν εκεί με περηφάνια, τέτοιες βραδιές είναι που ανδρώνουν τα παιδιά που τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν τι εστί καλό και ποιοτικό metal, τέτοιες βραδιές είναι που επιζητάς και τίποτα άλλο.
Η ώρα έχει έλθει, έχει φτάσει πλέον, για τους Demoralize. Θέσεις μάχης, εισαγωγή και το κάλεσμα του δράκου ήτοι “Dragon’s Call” πετάει πάνω από το κοινό στο Temple. Συμφωνικό, γεμάτο, μελωδικό, με ένα ρεφρέν που κολλάει αμέσως και με μία μπάντα που παίζει όπως πρέπει, όπως θέλει και όπως το έχουμε ονειρευτεί.
Η κορυφαία pop star Έλενα Παπαρίζου και ο δυναμικός ράπερ Mente Fuerte ένωσαν τις δυνάμεις τους για μια αξέχαστη βραδιά στο Christmas Factory, προσφέροντας στους θεατές μια μοναδική εμπειρία, γεμάτη μουσική, χορό και εορταστική ατμόσφαιρα. Η συναυλία, που χαρακτηρίστηκε ως η “Συναυλία της Χρονιάς”, κατάφερε να συγκεντρώσει πλήθος κόσμου, που ανυπομονούσε να απολαύσει τις αγαπημένες επιτυχίες των δύο καλλιτεχνών.
Έχοντας μαζί του μία νεανική μπάντα, από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αφού ο ένας κιθαρίστας του είναι Γάλλος και ο άλλος Ιταλός, ο μπασίστας του Αυστραλός και… Και γιουνάιτεντ κόλορς οβ μπένετον η ομάδα και πολύ λίγο μας χάλασε, αφού απέδωσε τίμια, στρατευμένα και με σεβασμό στο πρωτότυπο. Ο G.Wayne.T φρόντισε να μας κάνει και ένα δωράκι και πάτησε την αγαπημένη νότα στο “Take Hold Of The Flame”, ενώ, κάπου στο πρώτο κουπλέ, μου φάνηκε πως το κοινό σκέπαζε τη φωνή του. Τι υπέροχα τρελοκομεία είμαστε εμείς οι Έλληνες…
Πάνω στη σκηνή όλοι φάνηκαν ευδιάθετοι και κυρίως ο Jeff φάνηκε να απολαμβάνει περισσότερο τη μεγάλη αγάπη και αποθέωση που του επιφύλασσε το κοινό.
Είκοσι τεσσάρων χρονών φέτος… Δεν τη θέλουμε τη θλίψη απόψε. Όχι σε αυτή τη γιορτή. Το ξανασκέφτομαι. Καλοδεχούμενη η θλίψη απόψε. Και σε κάθε απόψε. Γιατί φέρνει μαζί της τη θύμηση. Εκείνων που δεν. Εκείνων που ποτέ δεν θα. Και γιατί αυτή ακριβώς τη θύμηση την αγαπάμε. Πολύ.
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το “Orvam: A Song For Home”, ε; Και δεν το γιορτάζουμε; Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι Need και κάπως έτσι χτίστηκε το σκηνικό για απόψε. Λίγα λεπτά μετά τις δέκα (και δεκατρία έλεγε το ρολόι μου – έτσι για να ικανοποιήσω διαφόρων ειδών OCD) ακούγονται οι πρώτες νότες και η μπάντα δείχνει εκρηκτική.
O Blaze είναι μία από τις πιο ευγενικές και αγαπητές φιγούρες στη metal σκηνή και η σχέση του με το ελληνικό κοινό ξεπερνάει τα τυπικά. Αυτό φάνηκε και στην κατάθεση ψυχής που έκανε ο άνθρωπός στα μέσα του set, όταν και ευχαρίστησε θερμά τους Έλληνες οπαδούς και την υποστήριξη και την οικονομική βοήθεια που του παρείχαν στις δύσκολες προ τριετίας καταστάσεις, που βίωσε με την υγεία του.
Οι Disillusive Play καταλαμβάνουν θέσεις. Όλο το δεύτερο άλμπουμ τους θα παιχτεί ζωντανά απόψε. Είναι σε κέφια, έχουν την καλύτερη των διαθέσεων και αυτό το διαπίστωσα νωρίς, μιλώντας τους λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή, που λέγαμε και πιο πάνω.
Η μπάντα έπαιξε υλικό από τους δύο δίσκους της (μετρούν και ένα ΕΡ), έπαιξε διασκευές, έπαιξε ακόμα και καινούργιο υλικό, από το άλμπουμ που ετοιμάζεται να εισβάλει λίαν συντόμως. Κάπου πιάνει το αυτί την κιθάρα να ακούγεται τόσο πεντακάθαρη και τόσο όμορφη, που μου θυμίζει αυτές του “Bridge”…
Έχω την τύχη να έχω δει τους Harakiri For The Sky ζωντανά ήδη έξι-επτά φορές όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά σαν την σημερινή εμφάνιση δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη παρόμοια και τόσο συναισθηματικά έντονη.
Οι Methedras δίδαξαν πώς παίζεται το παιχνίδι με απλές κινήσεις και πολύ πάθος. Κάθε τι εύκολο γι’ αυτούς μπορεί να φαντάζει πανδύσκολο για άλλους. Ίσως πάλι… Αυτό ακριβώς είναι που ξεχωρίζει τους άντρες απ’ τα αγόρια…
Γύρω στις εννιά και δεκαεπτά ανέβηκαν στη σκηνή ο Reb Beach και τα καλόπαιδά του. Michele Luppi (φωνή και μπάσο), Khaled Abbas (κιθάρα), Paolo Caridi (drums) και Enrico Varisco (πλήκτρα). Τι μουσικαράδες, ρε μάγκα μου! Τι παιχτούρες και τι απίστευτη αποτύπωση των ύμνων που παίχτηκαν.
Από την πρώτη στιγμή που οι Rhoads Of Revelation ανέβηκαν στην σκηνή, με τον Θέμη Στεφάνου να τους προλογίζει (και ανάμεσα στα κομμάτια να δίνει τον δικό του τόνο με το ωραίο χιούμορ του!) και ξεκίνησαν να παίζουν το “Black Sabbath”, ήταν σαν να μπήκαμε σε μία μηχανή του χρόνου και γυρίσαμε όλοι πίσω, στις απαρχές του Heavy metal.
Το πρώτο είναι μία διασκευή στο “Devil’s Plaything” των Danzig. Το κοινό συμμετέχει με δύναμη και προετοιμάζεται. Όταν τελειώνει το “Nylon Nights”, η Melissa «διασταυρώνει ξίφη» με τον Ben Brand (μπάσο) και… διάολε, το “Déjà Vu” θα παίξουν; Ο Grzesiek Czapla ταλαιπωρεί ταμπούρο και λοιπά τύμπανα και φιλάκια στη Μπίμπι Μπο, όπως ακριβώς θα τα παράγγελνε η μεγαλύτερη μπάντα ΟΛΩΝ των εποχών!
Μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Μαρίου Φραγκούλη, το οποίο φέρει τον τίτλο «Άνοιξες δρόμους», που ο αγαπημένος καλλιτέχνης ερμήνευσε ζωντανά για πρώτη φορά και καταχειροκροτήθηκε μέσα σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο.
Βρεθήκαμε λοιπόν στο θέατρο του Βύρωνα για να πάρουμε μέρος σε αυτή τη γιορτή. Τη γιορτή για τον Παύλο, τον άνθρωπο που η ζωή του, αν και σύντομη, υπήρξε γεμάτη δημιουργία και πάθος. Τον Παύλο, που αποτέλεσε θρύλο της ελληνικής μουσικής.
Ήταν μια σπουδαία βραδιά που τίμησε στο έπακρο μια σπουδαία μας ανάγκη. Να βιώσουμε το εύρος της μουσικής των Septic Flesh σε ένα εξαιρετικό και υποβλητικό χώρο, με εκπληκτικούς συντελεστές και εκτελεστές.
Στις δέκα εφορμούν οι Σουηδοί. Και η εισαγωγή τους είναι για βραβείο. Σκοτάδι, επιβλητική μουσική και κάποια στιγμή ένα τσικ. Για ένα δευτερόλεπτο τα φώτα μας δίνουν τους παίχτες. Και ξανά σκοτάδι. Απίστευτη ζημιά! Οι άνθρωποι είναι σκηνοθετημένοι και εμείς χειροκροτούμε, αναμένοντας το μπάσιμο. Και τι μπάσιμο ήταν αυτό!
Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό.
Ξέρετε κάτι; Έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι λίγες αυτές που αφήνουν μια τόσο έντονη εικόνα μέσα μου. Που εναρμονίζεσαι με όλο αυτό που βιώνεις. Που δίνεις και παίρνεις ενέργεια. Η συναυλία του Jack Savoretti αποτελεί μια από αυτές τις περιπτώσεις και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη που παρακολούθησα όχι μόνο το μουσικό του μεγαλείο αλλά και το ανθρώπινο.
Κάποια στιγμή η υπέροχη αυτή μουσική συντροφιά «ξεφεύγει». Παίζει «παρωδιακά» ένα μέρος από το αθάνατο “The Good, The Bad And The Ugly” και μπαίνει με τα μπούνια στο “I Like To Move It”… Ορίστε; Ναι, το γνωρίζω ότι ο Zimmer έχει γράψε τη μουσική για το “Madagascar”, αλλά αυτό πάλι… Τα κορίτσια έχουν ήδη αλλάξει κοστούμια, έχει προστεθεί ακόμα μία κυρία στις φωνές και το Ηρώδειο παίρνει φωτιά, με την ορχήστρα να παίζει, τους τραγουδιστές να χορεύουν και… you like to MOVE IT!
Βγήκαν γύρω στις δέκα και μισή και ο κόσμος ήταν εκεί. Όλοι ήταν εκεί. Γεμάτη η Τεχνόπολη, με την πρώτη σειρά να υπόσχεται διασκέδαση και πολύ χτύπημα. Και σχετικά άνετη πρόσβαση. Ξέρετε, από το πλάι… Ξεκινούν και το “All Around” δονεί την ατμόσφαιρα και εμάς. Σε κέφια όλοι τους, με τον Αργύρη να απευθύνεται στον κόσμο και να ρωτά αν όλα είναι καλά, αν είναι όλοι εντάξει.
Οι Fallen Arise λαμβάνουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Απόψε θα παίξουν για τα δεκαπέντε χρόνια τους στη σκηνή και τα στούντιο. Απόψε θα παίξουν για μας, για κείνους και για όλους όσους πέρασαν από τις τάξεις τους. Η Fiona και ο Βλάσσης συντροφεύουν ο ένας την άλλη φωνητικά και εναλλάσσονται σαν να υποδύονται ρόλους. Παίζουν από κάθε άλμπουμ τους, παίζουν τραγούδια που δεν έχουν ξαναδοκιμάσει LiVE.
Benediction σημαίνει μπάντα που είναι απόλυτα σεβαστή και που παραμένει σημαντική στον ήχο που αντιπροσωπεύει.
Για το τελείωμα, αυτό που λέγαμε λίγο πιο πάνω… Για το τελείωμα μας επιφυλάσσουν το αμαρτωλό. Ξέρετε, τη Τζούλια. Θέλουν πιανίστα για το εν λόγω. Θέλουν και βιολί. Βρέθηκε πιανίστας. Ο Δημήτρης ανεβαίνει στη σκηνή κα παίζει την εισαγωγή και τα λοιπά της σύνθεσης, ο κόσμος χειροκροτά και μόλις γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα θαυμάσιας συναυλίας σε ελληνικό έδαφος. Είστε μεγάλη μπάντα, υπέροχα σκυλιά του Παβλόφ. Είστε πολύ μεγάλη μπάντα.
This 33rd edition of Wacken saw a new arrival concept as access passes were issued in advance per car per day, so the number of arrivals was distributed over a period of four days. This proved to minimize traffic jams as well as long waiting times. Along with the access pass, there were three different routes to get to the campgrounds, chosen and assigned in advance. All you had to do was follow the signs of your designated route posted on the highway (Hat of the Witch, Book of Spells or Key of Secrets). Besides the actual highway signs being rather small, the new concept worked flawlessly.
Παρέλασαν πολλά τραγούδια από μεγάλο ρεπερτόριό της. Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό. Ήταν κι αλλιώς τότε. Με πραγματικούς μουσικούς. Με βασικό άξονα το ίδιο το τραγούδι.
“The Oath”, “Sign Of The Hammer” και στα καπάκια “Thor (The Powerhead)” και φτάνουμε σε σημείο που ο Marc Lopes βγάζει το κινητό του, ώστε να απαθανατίσει όλο αυτό που γίνεται, μην πιστεύοντας ούτε ο ίδιος αυτό που βλέπει. Μιλάμε για μακελειό, ενώ ο Ross δεν μπορεί να κρύψει τα χαμογελά του βλέποντας όλη τούτη την κατάσταση.
Πάμε τώρα στα encore. Το πρώτο ήταν το “The Sign of Evil Existence” από το άλμπουμ του 1993 “Thy Mighty Contract”. Και – φυσικά – ποιο έκλεισε το απόλυτο live; To “Non Serviam” από το ομώνυμο άλμπουμ τους, του 1994. Κάπου εκεί πιάνω μια κίνηση χεριών του Σάκη και ξάφνου βλέπω κόσμο να ανεβαίνει άτακτα στη σκηνή. Το συναίσθημα ήταν τόσο δυνατό, δεν υπήρχαν πια όρια. Η μουσική ένωσε τους πάνω με τους κάτω ολοκληρωτικά!
Κάποια στιγμή ο Alan Clark θα φωνάξει. «Αθήνα, θέλεις να χορέψεις»; Οι θεατές στις μπροστινές θέσεις σηκώνονται αυτομάτως και κάποιοι άλλοι τοποθετούν τις καρέκλες τους «λίγο πιο κει», για να μπορέσουν να το κουνήσουν. “Walk Of Life” και ο Johnny είναι εδώ, να μας πει τις ιστορίες του και να τσαλακωθεί με (όχι και τόση) χάρη, όπως οι αθλητές στο αντίστοιχο videoclip. Στο καπάκι το “The Bug”, από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια της επανένωσης τότε και των οπαδών γενικά και ευκαιρία για περισσότερο θόρυβο.
Γεμάτοι κέφι οι παίχτες, με έναν δυναμικό μπροστάρη και πολλή ενέργεια στο σύνολό τους, μας χάρισαν ένα ΚΑΛΟ LiVE. Φάνηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου, φάνηκε από το ηχητικό αποτύπωμα, φάνηκε από τον επίλογο και τις φωνές και τις υψωμένες γροθιές. Ρίχνω μια ματιά δεξιά και άλλη μία αριστερά μου. Κάποιοι γιορτάζουν, κάποιοι προσπαθούν να κάνουν κάτι με τον ιδρώτα, κάποιοι χαμογελούν και κάποιοι άλλοι παραγγέλνουν και κερνούν. Η ευδαιμονία της μουσικής, σε πλείστα κεφάλαια και ακόμα περισσότερες παραλλαγές. Ευχαριστούμε!
Προσωπικά, τους Scanner τους είχα άχτι για πολλά χρόνια και επιτέλους νιώθω τυχερός που κατάφερα να τους δω ζωντανά. Στις δέκα κλείνουν τα φώτα και η πεντάδα από τη Γερμανία ανεβαίνει στη σκηνή. Μπορεί από την αρχική σύνθεση να βρίσκεται μόνο ο Alex Julius και μετά ο Ευθύμης Ιωαννίδης, έχοντας πάνω από είκοσι χρόνια στο συγκρότημα, αλλά τα νέα και σχετικά πρόσφατα μέλη δείχνουν να έχουν δέσει ιδανικά και να έχουν δημιουργήσει ένα σύνολο φωτιά.
Ο Hughes μιλά σαν να βρισκόμαστε παρέα, σε ένα τραπέζι, κάπου. Μαζεμένοι πρώην συμφοιτητές ή συμμαθητές από το λύκειο ακόμα. Μας ανεβάζει ψυχολογικά, μας χτυπά φιλικά στον ώμο, μας τσιμπά το μαγουλάκι και παράλληλα αφηγείται. Το California Jam του ’74, η ιδέα του Blackmore να κάνει τρελό σαματά και το τεράστιο κοινό (διακόσιες πενήντα χιλιάδες λένε τα βιβλία και οι οθόνες), παρέλασαν από μπροστά μας, κάνοντάς μας να ξαναπέσουμε με τα μούτρα στο διάβασμα. Τι μας είχε ξεφύγει; Τι δεν θυμόμαστε;
Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια. Και τα δώδεκα από αυτά (ας όψεται η καταραμένη πανδημία) έχουμε μάθει να θυμόμαστε την «απώλεια» με μία συναυλία. Στην ουσία έχουμε μάθει να γιορτάζουμε την περίπτωση ενός ανθρώπου που επέλεξε να γίνει αθάνατος. Και δεν δυσκολεύτηκε να το επιτύχει. Είχε συμμάχους του τις καρδιές μας, τις ψυχές μας και τα μυαλά μας. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ευκολάκι και ο μεγαλύτερος Μέταλ τραγουδιστής όλων των εποχών, ο Ronnie James Dio, θα είναι πάντα κοντά μας. Σε αυτό βοηθούν με τον πλέον ευγενικό τρόπο οι Rock ’N’ Roll Children, μία από τις πιο καλοπροβαρισμένες και καλοκουμπωμένες μπάντες απόδοσης των τραγουδιών του Αθάνατου, εδώ και μια-ντουζίνα-και-βάλε χρονιές.
Σημείο αναφοράς ο πρόλογος για το τραγούδι “Prisoner Of The road”. Το οποίο, όπως μας εξιστόρησε, το εμπνεύστηκε από έναν πρόσφυγα, κάπου στο ’90, που προσπάθησε κιόλας να τον βοηθήσει. Εκεί πάνω αναφέρθηκε και στις πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά με έμφαση στο ανεξάρτητα από το τi πιστεύεις, το καλύτερο είναι να βοηθάς όπως μπορείς, μέσα από την καρδιά σου, τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Εκεί κάπου – τον είχα που τον είχα ψηλά (και λόγω ύψους εννοείται) – αυτός ο Άνθρωπος έγινε ακόμα πιο μεγάλος στα μάτια μου!
Το Epic έχει πολλούς οπαδούς στη χώρα μας. Και καλό θα είναι για όλα αυτά τα παιδιά, να ψάξουν και πέρα από τα «αυτονόητα». Οι ελληνικές μπάντες σπέρνουν, οι κυπριακές μπάντες το ίδιο, το μόνο που χρειάζεται είναι καλή θέληση και όρεξη για ψάξιμο. Ποιοτικά χαρακτηριστικά που φωτογραφίζουν τον οπαδό που σέβεται τον εαυτό του και τη μουσική που προτίμησε να προτιμά. Τόσο απλά, τόσο καλά!
To σύστημα δουλεύει ρολόι. Οι φωνές συνάδουν με τα όργανα, τα προ-ηχογραφημένα, τις ιδέες και τις ενορχηστρώσεις. Βρίσκομαι μία κάτω από τη σκηνή, μία στα αριστερά και μετά στα δεξιά και μία στον εξώστη, για «γενικότερο πλάνο». Ένα τσούρμο στο «πατάρι» και όλοι ακούγονται σαν ένας. Θα επανέλθουμε σίγουρα, να ακούσουμε ακόμα μία φορά (ψέμα – πολλές φορές) το άλμπουμ, να γράψουμε γι’ αυτό και να φιλοξενήσομε τον άνθρωπο που το έκανε από σκέψη κάτι απτό.
Ο Lauri παίρνει τον λόγο. «Μπορεί να είναι Κυριακή, αλλά αν φωνάξουμε»… Ανταπόκριση βροντερή από τον κόσμο και ο ίδιος επανέρχεται γελώντας. «Ναι, αρχίζει να μοιάζει με Σάββατο»… Περισσότερα γέλια και κάπως έτσι κατακτιέται η επικοινωνία με το κοινό, η αγάπη του κοινού και όλα εκείνα που θα συνδράμουν να περάσουμε ένα καλό βράδυ. Η μπάντα παίζει με ενθουσιασμό και ένταση, οι από κάτω συναινούν και… Ε, μισό λεπτό! Να μιλήσει και ο Βαγγέλης, έτσι; Πέρα από το ότι μας ξετρέλανε με τα σόλο του, ο Έλληνας μουσικός έδειξε και πόσο άνετος μπροστάρης είναι.
Η μπάντα είναι σε τρελή φόρμα και ήδη έχει ώρες στη σκηνή για φέτος, έχει ήδη παίξει στο εξωτερικό και έρχεται να δείξει ότι έχει γκελ στον κόσμο, ότι το πονάει αυτό που κάνει, ότι ιδρώνει και ματώνει, ότι ΑΥΤΟ είναι ό,τι θέλει να κάνει με την επικοινωνία της μουσικής της. Και ο κόσμος αποδέχεται, προσυπογράφει, συμμετέχει, γουστάρει. Είδα διάφορες ηλικίες, πράγμα που σημαίνει ότι οι Achelous απευθύνονται σε μωσαϊκό οπαδών και όχι συγκεκριμένα σε μία ή δύο «κατηγορίες».
Το “Monologue” παίρνει τη θέση του, ώστε να αποδοθεί από το συγκρότημα. Ο ήχος είναι πολύ καλός, η απόδοση των παιδιών υπεράνω σχολίων. Το διασκεδάζουν, το χαίρονται, παίζουν τα άπαιχτα με άνεση και χαμόγελο. Τελικά είναι Therapist ή TheraBeast τούτοι εδώ; Γιατί μιλάμε όντως για ένα κτήνος ρυθμικά και μελωδικά. Πολύ μεγάλη μπάντα, φίλες και φίλοι. Απλά ΠΟΛΥ μεγάλη μπάντα.
Καταπληκτικό πακέτο! Από τώρα δηλώνω ότι δεν έμεινα ευχαριστημένος, γιατί – απλούστατα – ήθελα να έχω την κάθε μπάντα στη σκηνή για δύο ώρες κατ’ ελάχιστον. Και δεν το γράφω μόνο και μόνο για να το γράψω ή για να κάνω τον νόστιμο και τον ωραίο. Το γράφω γιατί το αξίζουν και τα τρία συγκροτήματα. Παιχταράδες, προβαρισμένοι, αγαπούν τα LiVE, αγαπούν τη μουσική.
Τα χάρτινα καραβάκια στο πάτωμα της σκηνής είναι έτοιμα να λύσουν κάβους. Ο παραλήπτης Mistaken βρίσκεται στη διάθεσή μας. Οι Little Black Something καταλαμβάνουν θέσεις και το πάρτι ξεκινάει. Έξι άνθρωποι, έξι μουσικαράδες, με ηχάρα – για πλάκα ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε αυτό το μαγαζί, ανεξαρτήτως LiVE – και προηχογραφημένα, για να γεμίζουν και να τουμπανιάζουν όλα. Έξι παιχτούρες που ανυπομονούν να τα σπάσουν. Και θα τα σπάσουν απόψε!
Να σας πω τι ευχαριστήθηκα ακόμα περισσότερο; Τον τρόπο όλων των παιδιών. Το πώς ευχαριστούσε η μία μπάντα τις υπόλοιπες. Το πώς χτυπιόντουσαν τα μέλη του ενός σχήματος με τη μουσική των άλλων. Το πώς headbangαρε κάθε παιδί που παρακολουθούσε. Το πώς έγινε ο ρυθμός κάθε μπάντας ρυθμός της βραδιάς. Μου θύμισε παλιές καλές εποχές, που παίρναμε σβάρνα όλα τα LiVE ελληνικών συγκροτημάτων και δεν μπα να ‘χαν βγάλει με το ζόρι ένα demo το καθένα. Πόσο μάλλον τώρα, που οι μπάντες δισκογραφούν και περιοδεύουν. Αν αυτό δεν είναι πρόοδος… Πολλά συγχαρητήρια στα τρία συγκροτήματα, που δίδαξαν τρόπους και μουσική και πολλά μπράβο σε όλα τα παιδιά που ήλθαν.
Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο μεγάλες βουτιές γίνονταν στο παρελθόν και τόσο πιο πολύ το κοινό απολάμβανε αυτό που έβλεπε και άκουγε, καθώς ο ήχος ήταν κρύσταλλο και ανέβασε ακόμη περισσότερο τις στιγμές ηδονής που βιώσαμε. “Dusk And Her Embrace”, “Necromantic Fantasies” και “Born In A Burial Gown”, για το κλείσιμο του πρώτου μέρους. Το τελευταίο το αφιέρωσαν στους πολύ καλούς τους φίλους από την Ελλάδα, τους Rotting Christ και όπως φαντάζεστε από κάτω έγινε Ο χαμός!
Ξεκίνημα μπροστά σε ένα γεμάτο μαγαζί. Μέσα σε ένα γεμάτο Gagarin. Οι τέσσερίς τους εμφανίζονται, στραπάρουν, λοκάρουν, εξαπολύουν. Τζαμάρισμα πριν τη μπούκα. Παλιές καλές συνήθειες. Οι Hellhammer έχουν την τιμητική τους. Με το “Visions Of Mortallity” να βάζει και τους Frost σαν κερασάκι στην τούρτα. Ο κόσμος κοπανιέται, φωνάζει, υψώνει γροθιές. Στο “Massacra” πάει να ανθίσει ένα moshpit, αλλά είναι τίγκα, κατά συνέπεια θα πέσουν μερικά σπρωξίδια, αλλά μέχρι εκεί. Το κοινό φωνάζει ρυθμικά “Hellhammer”.
Όπως μας είχε πει και στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει λίγες μέρες πριν ο Βασίλης Παναγόπουλος, το επόμενο άλμπουμ θα είναι το καλύτερο της μπάντας και από τα δυο τραγούδια που ακούσαμε, είμαστε σίγουροι ότι θα απολαύσουμε έναν δίσκο συγκλονιστικό. Φυσικά και αυτή η στιβαρή εμφάνιση έκλεισε με το αγαπημένο “Straight To Hell” και δώσαμε νοητά ραντεβού για την επόμενη φορά που θα καταλάβουν τη σκηνή. Το φορτηγό συνεχίζει τις ηχογραφήσεις και εμείς αδημονούμε να ακούσουμε τον τρίτο δίσκο σύντομα!
Ο επίλογος είναι ένα τζαμάτο τζαμάρισμα, στο οποίο οι Piranha καλούν στη σκηνή τους Medusa’s Wrath και όλοι μαζί παίζουν το SepulturOrgasmatron των ονείρων μας, απειλώντας τα θεμέλια του Temple με ολοκληρωτική καθίζηση. Ο κόσμος κοπανιέται, οι μουσικοί την καταβρίσκουν και εμείς θέλουμε να κυκλώσουμε από τώρα την επόμενη ημερομηνία. Πειράζει; Πολλά μπράβο σε όλα τα συγκροτήματα που έπαιξαν και όλα τα παιδιά που ήλθαν!
Ο Γρηγόρης Κονούκλας αναλαμβάνει προσωπικά να γίνει ο φύλακας άγγελός τους. Με ισχυρή ατομική ενέργεια, από όλη την ομάδα στην σκηνή, δεν μας αρνήθηκαν καμία φαντασία. Δημιούργησαν ένα υπέροχο πρόγραμμα, με υπέροχη συνέχεια στις επιλογές των κομματιών και το εκτέλεσαν μοναδικά. Απόλυτα επικοινωνιακοί με το κοινό, έγιναν μια παρέα με αυτό.
Οι Varathron είναι από τα συγκροτήματα που ό,τι κομμάτια και να έχουν στο setlist τους, πάντα θα υπάρχουν άλλα τόσα που θα λέμε «Τι κρίμα που δεν τα συμπεριέλαβαν»! Μέσα σε ογδόντα λεπτά το συγκρότημα κατάφερε να μας ταξιδέψει από τις αρχές των 90’s μέχρι και το σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη κάθε στάδιο της πορείας του, τιμώντας ιδιαιτέρως το ‘His Majesty At The Swamp’, αλλά και το πολύ πρόσφατο ‘The Crimson Temple’, ενώ για κλείσιμο μας χάρισαν το ‘Genesis Of Apocryphal Desire’, το οποίο ήταν και είναι σκέτη απόλαυση να το ακούς ζωντανά. Το κοινό, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν σταμάτησε να αποθεώνει το συγκρότημα, τα mosh pit ήταν ασταμάτητα και όλοι όσοι παραβρέθηκαν είμαι σίγουρος πως έφυγαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Η ισοπέδωση άρχεται με τους Euphrosyne. Νεανική μπάντα, φρέσκια, δυναμική, με make up και αστραφτερή θωριά. Θέλουμε και εκείνες οι μπάντες να γεύονται από νωρίς τα μεγάλα σανίδια. Απόψε γίνεται ακόμα ένα βήμα υπέρ. Τα παιδιά παίζουν, χτυπιούνται, διαδρούν,...
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αγαπημένη ημερομηνία για τους Ανώριμους και τη στρατιά των οπαδών, που κατέφθασε δις πορωμένη και γέμισε άνετα το Gagarin. Ήθελες περίπου πέντε λεπτά και καμιά ντουζίνα συγγνώμες – για να περνάμε σαν κύριοι δίπλα από τους έτερους θεατές –...
Η ώρα έχει πάει δώδεκα και μισή. Το Κύτταρο εξακολουθεί να είναι γεμάτο κόσμο. Πολύς λαός στο merch, τσεκάρει και αγοράζει κατά βούληση. Άλλος τόσος να μιλάει με τα μέλη των συγκροτημάτων και να φωτογραφίζεται μαζί τους. Και κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι σε...
Σωτήριον έτος 2005. Κάπου στη γη των ανιστόρητων. Μόλις έχει τελειώσει μία συναυλία Queensryche και περιμένουμε καρτερικά το meet n’ greet. Μία τύπισσα, η οποία έχει κοπανήσει για τα καλά τα κοκτέιλ της, έχει έλθει προς το μέρος μου και μου πιάνει την κουβέντα. Η...
Βραδιά φίλων απόψε. Ο Δημήτρης Φάκος, δημιουργός και εκτελεστής, ερμηνευτής και συνθέτης, τραγουδοποιός και σμιλευτής της τέχνης του, παρουσιάζει ένα τσούρμο από αγαπημένα τραγούδια, δικά του και άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών. Καταλαμβάνουμε θέσεις, ανταλλάσσουμε ...
Την Τετάρτη στις 25 Οκτωβρίου, στο Christmas Theater, η φαντασμαγορική Imany εμφανίστηκε μαζί με ένα εντυπωσιακό ανσάμπλ οχτώ τσέλο, παρουσιάζοντας το πρότζεκτ “Voodo cello”. Ένα πρότζεκτ με αγαπημένες διασκευές, αλλά και επιτυχίες της τραγουδίστριας. Η Imany, βέβαια,...
Είχα να τους δω καιρό και αυτό εδώ το LiVE δεν θα το έχανα. Οι Maidenance, με δεκαπέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας, οι Maidenance, οι οποίοι πρέπει να έχουν παίξει ζωντανά πιο πολλά κομμάτια των Maiden, απ’ ό,τι οι ίδιοι οι Maiden! Τα παιδιά διάλεξαν να παίξουν...
Ξεκίνησαν στην Καλιφόρνια το 1981 και έβγαλαν τον πρώτο δίσκο τους το 1982. Διαλύθηκαν το ’89 και ξαναφτιάχτηκαν το 2012. Και ο Steve Wynn, ο δαιμόνιος παίχτης και συνθέτης από τη Σάντα Μόνικα, ο οποίος μάλιστα έφτιαξε το πρώτο του γκρουπ στα εννιά του, ο οποίος έχει...
Ο ταξιτζής για το Λυκαβηττό μας έπιασε… δεν προχωρώ, γιατί το περιοδικό απευθύνεται και σε παιδιά. Κρίμα που δεν σημείωσα τις πινακίδες, να τον καταγγείλω. Ας είναι όμως… Τίποτα δεν θα μας χαλάσει τη βραδιά. Επιστρέφουμε στον χώρο μετά από μια δεκαετία και κάνουμε...
Κάποιος θέλει το καλό μου. Δεν εξηγείται αλλιώς η πρόσκληση να καλύψουμε το εν λόγω LiVE. Κάποιος θέλει να ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα και να αντιδράσουμε με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως παλιά. Που ανακαλύπταμε τα «καινούργια του τότε». Με τα οποία έχουμε κολλήσει...
Ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα να γίνονται συναυλίες στην αρχή της εβδομάδας, πόσο μάλλον ημέρα Τρίτη. Παρά ταύτα, όσοι προσήλθαν και ήταν πολλοί, λάτρεις του Black Metal και όχι μόνο, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τρεις μπάντες, τρεις εμφανίσεις που...
Γεμάτες κόσμο οι ανηφοριές για τον Προφήτη Ηλία. Τα αυτοκίνητα κολλάνε στο πρώτη-Δευτέρα, το λεωφορείο το 915 ασφυκτιά στους δρόμους και έξω από το Βεάκειο έχει εκατό μέτρα ουρά. Τάνια, το γέμισες και αυτό το μαγαζί. Και ήταν τόσο εύκολο, όσο να τραγουδήσεις… Εννιά...
"Έρχομαι από την καταιγίδα, έρχομαι από τη λάσπη, από τον ρημαγμένο παράδεισο, το Πήλιο. Έρχομαι από τη λάσπη. Τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας» Και κάπως...
As the German saying goes, we all look forward to 2024! The homeward journey was much smoother than expected as everyone did not leave at once Sunday morning. Despite nature’s threats, the head of police Frank Matthiessen and EMTs lead by Volker B?hm were happy with the outcome of the festival. As in previous years, Wacken was a very safe place to party. About 2500 patients were treated at the Red Cross tent, however only minor injuries and nothing out of the ordinary were reported. Most of those 120 admitted to surrounding hospitals were already released and back at the festival.
Ηθικό διδαγμα: οι #ΜΟΝΟ είναι ΜΟΝΟαδικοί. Συνεχίστε να αγαπάτε τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που αγαπάτε. Ενδιαφερθείτε για τους καινούργιους, δώστε χώρο και χρόνο σε εκείνους που τώρα τολμούν να ξεκινήσουν. Και αποδεχθείτε ότι οι Maiden είναι οι μεγαλύτεροι των μεγάλων, εις τους αιώνας των αιώνων, Eddie (συνώνυμο του αμήν)…
Αυτό που δεν μου είχε τύχει ως τώρα, είναι να πάω σε συναυλία, στην οποία ο storyteller – ναι, δεν μιλάμε «απλά» για τραγουδιστή, αλλά και αφηγητή, βλέπε BOSS – να είναι γυναίκα. Το Ηρώδειο γέμισε, οι μουσικοί εμφανίστηκαν ένας – ένας, με μία εντυπωσιακή εισαγωγή,...
Ποιος να μου το ‘λεγε… Οι Xentrix στην Ελλάδα μας, στα δυο μέτρα, πάνω στη σκηνή. Τις θυμάστε εκείνες τις διαφημίσεις για το “For Whose Advantage?", το θυμάστε το εξώφυλλο στο Δισκάδικο της Αθηνάς; Και τώρα, τριάντα-φεύγα χρόνια μετά, οι Άγγλοι κοπανάνε στο Gagarin. H...
There will be no love that’s dying here… Τηρήθηκε το τυπικό δεκαπεντάλεπτο και έξι άνθρωποι εμφανίστηκαν στη σκηνή. Κόσμος συνέχιζε να μπαίνει στο Ηρώδειο και κόσμος συνέχιζε να ψάχνει και να κάθεται. Κάποιοι μετακινήθηκαν λίγο πιο μπροστά. Τσεκάρω τους παίχτες....
Η καλή μέρα από το απόγευμα φαίνεται και οι δικοί μας Typhus εφορμούν. Κτηνώδες Thrash, υψηλές ταχύτητες, σφαλιάρα και κλωτσιά και τα ακόμα πιο υψηλών συχνοτήτων φωνητικά έρχονται να αγκαλιάσουν όλους εκείνους που θέλουν να στραμπουλάνε σβέρκους όταν ακούνε. Η μπάντα...
Αν μπορούσα, θα ήθελα να καταφέρω να κάνω τον Βασίλη αθάνατο. Ούτε καν να γερνάει, αυτός θα ήταν ο στόχος. Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται. Έχουμε χορτάσει από καλλιτέχνες των ψιλικατζίδικων. Θέλουμε και εκείνους των ψυχών και των καρδιών. Του μυαλού και της τάβλας με κάπα. Μπιλάκο, ο Κροκίδης στο είπε. Και στα ογδόντα μαζί θα είστε. Θέλετε και εμάς παρέα;
Μπορεί να είναι ακόμα κι ο καιρός χάλια, αλλά ευτυχώς υπάρχει η μουσική και τα φέρνει κάπως στα ίσια. Η Τεχνόπολη έβαλε τα καλά της και τα φασαριόζικά της και υποδέχτηκε τρεις μπάντες, που από το πρώτο λεπτό είχαν το ίδιο πράγμα κατά νου. Να μας κάνουν να περάσουμε...
Και μόνο που υπήρξε ιδρυτικό μέλος των The Velvet Underground, αποτελεί ιστορία και μνημείο από μόνο του. Βάζω την ιστορία μέσα στο κόλπο, γιατί μουσικά… Προσωπικά θεωρώ ότι οι The Velvet Undergound δεν προσέφεραν τίποτα στη μουσική. Όλο το hype στηρίχθηκε αλλού. Και...
Και τα τρία ήταν υπέροχα! Κι ας άργησε να ξεκινήσει η γιορτή. Μακάρι να ήταν όλα στην ώρα τους, αλλά πάντα θα συμβαίνουν αργοπορίες και… Και θα το φτιάξουμε, πού θα πάει… Τα παιδιά που ήλθαν στο ΙΛΙΟΝ Plus πέρασαν καλά. Θα θέλαμε να είναι περισσότερα, ναι, αλλά τα...
Μόλις μάθαμε ότι το αυτοκίνητο με αριθμό πινακίδας ΧΕΖκάτι – θέλησα να τον γράψω ολόκληρο, αλλά ευτυχώς δεν είμαι τελείως χάπατο – μπλοκάρει την είσοδο. Ελπίζω να έληξε ανώδυνα όλο τούτο γιατί οι Σουηδοί είναι έτοιμοι να μπουκάρουν στη σκηνή. Εννιά και τριάντα ένα...
Πέρασαν κιόλας δεκατρία χρόνια, ε; Και επιτέλους ανταμώσαμε όλοι ξανά. Ενδέκατη – ελέω πανδημίας – έκδοση του θεσμού, με πολλούς καλεσμένους για ακόμα μια φορά και ένα συγκρότημα που παίζει καμιά σαρανταριά τραγούδια πριν πει «Ευχαριστούμε, καληνύχτα»! Rock In Dio...
Τέσσερις ελληνικές μπάντες, μία σκηνή. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; Να έχει και καλό ήχο, ε; Μην ανησυχείτε, σας έχουμε μαγαζί με ηχάρα. Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο φιλοξενεί τέσσερα εξαιρετικά σχήματα και ο κόσμος που ήλθε ήξερε από την αρχή ότι θα περάσει καλά. Εγγύηση...
Οι Έλληνες λαχταράμε τις συναυλίες, αγκαλιάζουμε οτιδήποτε μη επιτηδευμένο, ό,τι μας προσφέρει απλόχερα υπέροχες μελωδίες, αληθινή αγάπη για τη μουσική και πείσμα, πείσμα για τη ζωή, τον κόσμο, πείσμα για να μένουμε άνθρωποι με όλα όσα κάθε φορά συμβαίνουν γύρω μας....
Οκτώ και κάτι το βράδυ. Πραγματοποιείται απόβαση στη σκηνή του Gagarin. Οι Suicidal Angels αναλαμβάνουν να μας πάνε βόλτα στο παλιό καλό Thrash, όπως το οριοθέτησαν οι Slayer και τα τρία μεγαθήρια της Γερμανίας. Πολύ καλές παίχτες όλοι τους, με τον Gus Drax να...
Δύο φωνές. Μαζί και ξεχωριστά. Πιάνο, κιθάρα, κρουστοί ήχοι… Οι δυο τους έχουν παίξει πολύ και παντού. Από το Ηρώδειο μέχρι όπου μπορείτε να φανταστείτε. Και απόψε εδώ. Σε μία ζεστή σκηνή. Με το καθήμενο κοινό να απολαμβάνει μυσταγωγικά. Με τους όρθιους να στέκονται...
Εννιά και μισή λέει το ρολόι και ακριβώς τότε ξεκινούν οι Aetherian. Σοβαροί, στιβαροί, καρφώτοι και καρφωτοί, με καλό ήχο και πολλή δύναμη. Κοπανάνε και κοπανιούνται, βάζουν φωτιά στο venue. Τα παιδιά που είναι μπροστά πορώνονται. Κάποιοι από τις πρώτες σειρές...
Τη γιορτή ανοίγουν οι Sedate Illusion. Κάποιοι από τη μπάντα μένουν εδώ, στο κλεινόν, κάποιοι ταξίδεψαν από την Κέρκυρα για να παίξουν απόψε και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Ενδιαφέρον το υβρίδιο, με Progressive πινελιές, θέματα που φλερτάρουν με το Ροκ και με πιο...
Στις εννιά και μισή ξεκίνησε το πάρτι. Οι Sebia ανεβαίνουν στη σκηνή. Λίγο πριν αρχίσουν τα παιδιά, ο κόσμος άκουγε Pop της δεκαετίας του ’80 από τα ηχεία. Το “Save A Prayer” και διάφοροι ύμνοι της εποχής μας κράτησαν συντροφιά μέχρι το LiVE που ανάσαινε στις...
Μακάρι να συνεχίσει και να συνεχιστεί. Ghostlands & Ravenlands Festival 2023. Αυτό το φεστιβάλ ήταν – και το γράφω όσο πιο απλά μπορώ – υποδειγματικό οργανωτικά. Πέντε συγκροτήματα, ελληνικά και ξένα και πριν τα μεσάνυχτα είχαν τελειώσει όλα! Τέτοιες διοργανώσεις...
Το καλό μίας «εργάσιμης» ημέρας. Ένα LiVE το βράδυ της. Χάλια πρόλογος, αλλά το κυρίως θέμα θα σας αποζημιώσει. Δύο σχήματα ενώνουν τις δυνάμεις τους και παίζουν ζωντανά στη σκηνή. Και το κάθε ένα από αυτά φροντίζει για τη διασκέδασή μας. Αρχής γενομένης… Εξακολουθώ...
Ποδαρικό για το γλυκύτατο – όπως αποδείχτηκε – αυτό το φεστιβαλάκι, στα τελειώματα του 2022. Μακάρι να προχωρήσει και να ανθίσει. Ζεστό το περιβάλλον έτσι κι αλλιώς, αλλά με το που βγήκαν οι μπάντες, πήραν όλα φωτιά! Οι Selefice αρχίνησαν τον χορό. Παραμονή...