Το «Μαζί Μου», το δεύτερο βίντεο από το άλμπουμ, είναι επίσης μία ομορφάτη ροκιά, με τον Άκη Τουρκογιώργη να μαγεύει, όπως συνήθως, με τον Φάκο να βγάζει αλφαδιές με ερμηνεία και στίχους και με όλους εμάς να αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να χωράει τόσο ταλέντο σε έναν δίσκο;
Πιο παιχνιδιάρικο μπαίνει το “King Of Nothing”. Γρήγορες συγχορδίες, μελωδίες που ανοίγουν την ψυχή και της δίνουν φτερά. Ωραία και τα καταθλιπτικά, δεν λέω ή αυτά που δίνουν έμφαση στην αρετή, το ήθος και την αξία να πολεμάς για τα ιδανικά, αλλά, βρε παιδιά, χρειαζόμαστε και λίγη χαρά στη ζωή. Χρειαζόμαστε μελωδίες που να κάνουν το είναι μας να χαμογελά, να ελπίζει.
“Arysithian Blade” και ακόμα ένα μεγαλοπρεπές riff κάνει αισθητή την παρουσία του. Σκασίματα, φράσεις στο μπάσο και εισβολή! Τα φωνητικά στο ρεφρέν είναι όλα τα λεφτά! Είναι πολύ πιθανό να σας κολλήσει και να το σιγομουρμουρίζετε, με πολλαπλές επαναλήψεις μάλιστα.
To “Changa Tar Concrète”, με το οποίο κλείνει το άλμπουμ, είναι ένα τρελοκομειακό ιντερμέδιο θορύβου και πλυντηριακής κονστρουκτίβας, ένα σκυρόδεμα από πίσσα και μία instrumental φρενίτιδα, μεταφρασμένη σε αξίες, νότες και πολύ συναίσθημα. Τώρα, εσείς απ’ έξω σκέφτεστε ή/και λέτε «Πάει, την ψώνισε ο κοντός. Ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι». Λοιπόν, εγώ θα βάλω εδώ ένα στοίχημα. Όσοι παίζετε μουσική, πάτε και τζαμάρετε αυτό εδώ. Αν βαρεθείτε, χάνω ό,τι θέτε. Αν όμως δεν βαρεθείτε… Μωρέ, όταν λέω ότι παίζω εκ του ασφαλούς.
Στο “Angry” τα τύμπανα φλερτάρουν με ρυθμούς 2/2 και τονισμούς πάνω στα θέματα των έγχορδων. Όι και όι και νομίζω ότι το κοινό θα το χαρεί ιδιαίτερα στις συναυλίες. Το “Ask Me Again” διαθέτει ένα ΦΟΒΕΡΟ riff! Καλά, εννοείται ότι το γύρισα πίσω δυο και τρεις φορές, για να ακούσω το ψαρωτικό ξεκίνημα. Μήπως αυτό να το κάνετε video;
Μπορεί να έχετε διάφορα γι’ αυτό το συγκρότημα, για τούτους τους μουσικούς. Ότι είναι σοφιστικέ, ότι έχουν τελειοποιήσει αυτό ή εκείνο ή το άλλο, ότι μπορεί και να περπατάνε στο νερό. Κρατείστε για σας ό,τι αφορά τη μουσική κα πάτε με την καλύτερη υποψία του κόσμου στις δυο συναυλίες.
Έχω δει ζωντανά στη σκηνή το Geoff Tate… Κάθε φορά που τον βλέπω είναι σαν την πρώτη. Η ίδια χαρά, ο ίδιος ενθουσιασμός, η ίδια προσμονή. Είναι σαν να πηγαίνεις επιτέλους στο Pike Market των στοχασμών σου. Είναι σαν να δειπνείς με τον άνθρωπό σου στο Space Needle της φαντασίας σου. Είναι σαν να βγάζεις τις πιο χαζές φωτό του κόσμου στον τσιχλότοιχο των ονείρων σου, παρέα με τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα.
Οι φήμες λένε ότι οι Metallica τον ζαχάρωναν και μετά τον χαμό του Cliff και μετά το φευγιό του Jasun. Ο ίδιος κράτησε χαμηλούς τόνους. Δεν το κάνει αυτό με τον Senior Dave. Έχουν εντάσεις τα δυο τους. Κάποτε θυμάμαι να διαβάζω συνέντευξη του ακατανόμαστου και όταν ήλθε η κουβέντα στη σχέση του με τον Ellefson. «Τι; Να τσακωθώ εγώ με τον Junior; ΕΓΩ να τσακωθώ με τον Junior; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση». Καλά, κανείς δεν είναι προφήτης στον τόπο του και ο Spider chords master δεν αποτελεί εξαίρεση.
Η αναμονή έφτασε στο τέλος της και το νέο άλμπουμ των Innerwish είναι εδώ και μας κοιτάζει με υφάκι. Μια από τις πιο αγαπημένες ελληνικές μπάντες, με συνθέσεις που ακόμα ηχούν στα αυτιά αλλά και στα στερεοφωνικά μας, ξεκινά ένα νέο ταξίδι με το άλμπουμ “Ash Of Eternal Flame”.
Οι Candlemass έχουν το δικό τους κοινό στη χώρα μας. Το έχω ξαναγράψει. Όπως έχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι τρελός οπαδός τους, αλλά τους γουστάρω. Πολύ. Γι’ αυτό και θα πάω. Όχι μόνο για να καλύψω δημοσιογραφικά ή για να γράψω για μία ακόμα φορά για την εκρηκτική παρουσία τους επί σκηνής. Θα πάω για να δω κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να δω. Εδώ δεν μιλάμε πλέον για Candlemass, αλλά για CandleMUST.
Εάν έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε τους Harakiri For The Sky ζωντανά, μην τη χάσετε. Η μουσική τους δεν είναι απλώς μια σύνθεση ήχων – είναι μια καθαρτική εμπειρία που θα σας αφήσει σημάδια για πάντα.
Από το πρώτο κομμάτι, το “Mr. Snake”, το συγκρότημα δείχνει την ικανότητά του να συνδυάσει την δυναμική doom ατμόσφαιρα με πιασάρικα riff και σόλο που σε μαγνητίζουν και εντείνουν τον ενδιαφέρον του ακροατή. Ο ήχος όλων των κομματιών του δίσκου, είναι βαρυφορτωμένος και ογκώδης, με τις κιθάρες να κλέβουν την παράσταση, κάτι που είναι ακόμη περισσότερο εμφανές στα κομμάτια “Ring Of Fire” και “Colours”.
Βρεθήκαμε στο Pike Market κιόλας; Είμαστε στο Post Alley και «εναποθέτουμε» τον αντίστοιχο «οβολό» μας στον τσιχλότοιχο; Το μοτίβο είναι βγαλμένο από τους καλύτερους εφιάλτες των Alice In Chains, τη φωνή θα τη χάζευε ο Steven Wilson και η όλη ενορχήστρωση είναι τόσο στρωτή και τόσο πλήρης…
“Glow In The Abyss” και το κατά τι πιο αργό από mid tempo κοπάνημα, μας κάνει το ίδιο, αφού καταστρέφει τον αυχένα με την ίδια ποιότητα και αποτελεσματικότητα. Ακολουθεί το “Clouded Sky”, με τις θολές κιθάρες στο ξεκίνημα, με τη φωνή να οδηγεί. Μπουκάρουν και τα υπόλοιπα όργανα. Γκάζι και κάγκελο για μπάσο, με μία πολύ ενδιαφέρουσα φωνητική δομή και το αγαπημένο μου από το άλμπουμ. Να παρακαλέσω για βίντεο;
Επόμενο το “Brace The Fall”. Ετούτοι εδώ είναι πολύ καλοί, πέσαμε σε φλέβα χρυσού που λένε. Ωραίες μελωδίες, που καρφώνονται στο μυαλό. Αιθέρια αλλά δυναμικά φωνητικά, που κουμπώνουν τόσο απόλυτα. Ποικιλομορφία και εξέλιξη στο τραγούδι. Τύμπανα, κιθάρες και μπάσο χορεύουν μελαγχολικά μέσα από τις νότες.
“Ash Of Eternal Flame”, ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στα LoNe και Devasoundz Studios και εμείς δώσαμε το παρών στα Devasoundz, είδαμε από κοντά όλα τα μέλη του συγκροτήματος, αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας και ακούσαμε την όμορφη Μέταλ ντουζίνα, σημειώνοντας, χτυπώντας το πόδι και κουνώντας το κεφάλι στον ρυθμό.
Unfortunately… it sucks big time. Nightwish is dead, long live…?
Το “Melodies Of Atonement” είναι ένα άλμπουμ αριστούργημα, που μπορεί να μην προσφέρει την αμεσότητα και την εμπορική απήχηση των προηγούμενων κυκλοφοριών, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει τους οπαδούς των Leprous και θα παραμείνει ως μία από τις πιο ώριμες και συναισθηματικά φορτισμένες δουλειές τους.
Όλα τα θέματα είναι μέχρι τέσσερα λεπτά σε διάρκεια, έχουν μέσα τους τον σπόρο της φαντασίας και της δημιουργικότητας, θα μπορούσαν άνετα να ντύσουν σχετικό ντοκιμαντέρ και θέτουν από μόνα τους ένα κλίμα ιδιαίτερα ζεστό και εύμορφο. Ακούγονται πολύ άνετα, δίνουν τροφή για σκέψη και πάντα θα αποτελούν αφορμή για κουβέντα. Άραγε πώς θα φάνταζαν αν σε κάποια τμήματά τους φιλοξενούταν μία χορωδία; Τι θα γινόταν τότε;
Οι Gravenoire, με αυτό τον δίσκο, δικαιολογούν τον λόγο για τον οποίο έχουν επιλεχτεί από την Underground Activists και παρουσιάζονται ως μια πολλά υποσχόμενη δύναμη στη σύγχρονη black metal σκηνή. Ο συνδυασμός του παλιού και του νέου θα συναρπάσει τον ακροατή και θα τον κάνει να αναπολήσει τις ένδοξες στιγμές του γαλλικού Black Metal. Όσοι αγαπάτε το παραδοσιακό black metal, αλλά και όσοι αναζητάτε κάτι που αναμιγνύει τις κλασικές επιρροές με σύγχρονα στοιχεία, θα τα βρείτε με το “Devant La Porte Des Étoiles”.
The “Light ‘Em Up” album is the best Rock album of the decade. They came, they played, they conquered. This superb band is full of energy and I believe that a new era will begin with this album. Just wait and see.
Και μια και μιλάμε για συναυλίες, ΟΛΟ το άλμπουμ φιλοξενείται και LiVE σε αυτό το πακέτο. Οι Blind Guardian είχαν παίξει ολόκληρο το “Somewhere Far Beyond” στο Rock Hard Festival το 2022. Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μία πολύ χορταστική κυκλοφορία, συν το γεγονός ότι μπορείτε να ξαναζήσετε το προπέρσινο καλοκαίρι και να θυμηθείτε με αγάπη όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη γλυκιά Ιουλιάτικη Πέμπτη.
Το ”Birmingham Lights” είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Tony Mills και στη μπάντα Shy. Ο Ian Parry κρατά τα φωνητικά ηνία και η μουσική είναι μελωδική αλλά και δυναμική. Hard Rock που σε μαγνητίζει. Έχω μπει σε χρονομηχανή σας λέω, δεν εξηγείται. Το συναίσθημα είναι απίστευτο!
Στο “Cradle To The Grave” η Simone συμπράττει με τη χαλύβδινη Alissa White-Gluz και μαζί καλπάζουν στον ρυθμό των 12/8, που κυριαρχεί στην εισαγωγή και τα ρεφρέν. Για μια στιγμή πήγα να ψάξω ποιος κάνει καφρωνητικά στο τραγούδι αυτό, το σκέφτηκα για τρία – τέσσερα δευτερόλεπτα και χαμογέλασα γεμάτος ενοχή. Και οι δύο κυρίες είναι απίστευτες στα καθαρά τους και χαζεύουν με το ντουέτο τους.
Οι κιθάρες παίρνουν αμπάριζα στα σόλο και καρακοπανάνε τον ακροατή. Το ρεφρέν πρέπει να είναι από τα πιο μελωδικά που έχουν γράψει ποτέ τα παιδιά και κολλάει στο αυτί και το μυαλό. Λέμε ψέματα και ο κόσμος μας υποχωρεί. Η αυτοκρατορία του ψεύδους είναι ο τρόπος και το μέσον. Και αυτό απασχολεί τους υγιώς σκεπτόμενους.
Το ”King Of Errors” φιλοξενείται στον δίσκο “Hymns For The Broken”, ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2014. Παρέα με το “The Awakening”, την εισαγωγή με την απαγγελία και τις ερωταποκρίσεις, που αποδίδονται με τον καλύτερο τρόπο χάρη στην υπέροχα καταθλιπτική και θολή χροιά του Tom Englund, αποτελεί θέ(α)μα για συζήτηση από μόνο του. H συνέχεια είναι καταιγιστική. Ένα μεγαλειώδες θέμα παίζεται από τις κιθάρες, ενώ τα υπόλοιπα όργανα συνοδεύουν και δημιουργούν ΤΗΝ κορύφωση, όταν οι κιθάρες μένουν κάποια στιγμή μόνες τους και το riff ακούγεται σαν η απόλυτη μουσική δήλωση των Σκανδιναβών.
Η ενέργεια σε αυτό το άλμπουμ είναι κάτι που σε «πετυχαίνει», είτε είσαι οπαδός των Mr. Big είτε όχι. Το συγκρότημα ακούγεται τόσο δεμένο όσο ποτέ, με την προσθήκη του ντράμερ Nick D’Virgilio, φημισμένου στους prog κύκλους για τη δουλειά του με τους Spock’s Beard, Big Big Train και – εν συντομία – Genesis, όταν επελέγη (μαζί με τον Nir Zidkyahu) να παίξει στον τελευταίο δίσκο τους (…Calling All Stations…). Μαζί με τον Paul Gilbert και τον Billy Sheehan, τους βιρτουόζους των Mr. Big στην κιθάρα και το μπάσο, ο D’Virgilio παίζει με όλη τη δύναμη και τη φινέτσα του αρχικού ντράμερ του συγκροτήματος, του αείμνηστου, του σπουδαίου Pat Torpey. Και αν η φωνή του Μάρτιν έχει μεγαλώσει κάπως μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να είναι πλούσια στις ψηλές νότες και δυνατή.
Χωρίς ανάσα εισβάλει το “My Insane”, για το οποίο μάλιστα έχει γυριστεί και βίντεο. Γκρουβάτο, μπακλαβαδωτό στις κιθάρες, με καρφώτο το rhythm section και ένα ρεφρέν που μπαίνει από νότα που κανείς δεν περίμενε. Οι δίκασες λυσσομανούν στο κουπλέ και αφήνονται στο ρεφρέν, για να πάει όλο το μοτίβο σε πιο αργό beatάρισμα και σόλο θεματικά. Και ακούστε πώς μπλέκουν οι φωνές πριν το τελευταίο ρεφρέν! Ιδέα που θα αρέσει σε πολύ κόσμο.
Δεν γνωρίζω φυσικά αν υπάρχει κάποιο drumkit στην κατοχή του, το οποίο να κοστίζει σήμερα μια περιουσία και μάλιστα αμύθητη, όπως η φοβερή και τρομερή Ferrari GTO, την οποία είχε αγοράσει το 1977, από το μερίδιό του από τις πωλήσεις του “Dark Side Of The Moon”. Είχε πληρώσει τότε τριάντα επτά χιλιάδες δολάρια. Αστρονομικό το νούμερο, ο Nick Mason το είχε δει το όνειρο όμως. Τριάντα εννέα «κόπιες» όλες κι όλες κυκλοφόρησε στην αγορά το συγκεκριμένο μοντέλο τότε, με την κάθε μία από αυτές να κοστίζει σαράντα εκατομμύρια δολάρια σήμερα.
Vengeance is mine και προχωράμε στο παρασύνθημα. Το “The End Justifies” ξεκινάει με ντραμιστικό μπάσιμο έξι δευτερολέπτων και τρέχει όπως προβλέπουν οι Power Metal κανονισμοί. Η φωνή του Cans είναι μελωδική, χαρακτηριστική, είναι εγγύηση εδώ και τριάντα χρόνια, οδηγεί με άνεση και οι συνθέσεις του ιδρυτή και mastermind Oscar Dronjak και της ομαδάρας, αποδίδονται με τον πλέον εξαιρετικό τρόπο.
The “Teenage Rebel” album of Nestor is your 2024 summer soundtrack. One of the best albums of the year. Deeply emotional, full of yesterday’s melodic music notes and a thunder that will sweep you off your feet.
Το είχα γράψει τότε, όταν είχε βγει το βίντεο και το επαναφέρω με μεγάλη μου χαρά, εντελώς αφιερωμένο σε όσες και όσους έσταξαν χολή για τον Dickinson και εκεί που έφτυναν έσπευσαν να γλύψουν, με περισσή ευχαρίστηση. Φευ!
Είμαστε πλέον μάρτυρες μίας μουσικής πρότασης, που ακούει στο όνομα Κινηματογραφικό Επικό Μελωδικό Μέταλ. Μακάρι να γινόταν αυτός ο δίσκος ταινία.
Αυτή την Παρασκευή, 12 Ιουλίου, φιλοξενούμε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, ο οποίος τιμά τη μουσική, τη χώρα του, τους συνεργάτες του. Κοντά μας θα είναι ο Fotis Benardo, ίσως ο πιο ολοκληρωμένος μουσικός στον χώρο του Hard Rock, του Heavy Metal και του ακραίου ήχου στην Ελλάδα. SiXforNinE, Nightfall, Nightrage και ένας τεράστιος κατάλογος συμμετοχών, είτε σαν μουσικός είτε σαν παραγωγός.
Ο συγκεκριμένος δίσκος των Jag Panzer ήταν ο τελευταίος που αναφέρθηκε εκτενώς στο περιοδικό Noizy “τότε”… H αγάπη για τους Γιάνκηδες δεν περνά, δεν φθείρεται, δεν, δεν, ΔΕΝ! Μένουμε ενωμένοι κα προχωράμε μπροστά. Κάτι σε τραγούδι μου κάνει αυτό το τελευταίο…
Δήμος Ζωγράφου. H τοπική εφημερίδα ΖΩ και ο εκδότης της, ο κύριος Λάμπρος Πολύζος, αναφέρονται στην εκπομπή που κάναμε με τον Νίκο Δημητρίου, στην παρουσία του Μήτσου Πουλικάκου, την άφιξη στο στούντιο του Παναγιώτη Βασιλαντωνάκη και την καίρια τηλεφωνική «επέμβαση» της δημάρχου Ζωγράφου, της κυρίας Τόνιας Καφατσάκη.
Το “The Silver Key” είναι ίσως το προσωπικό αγαπημένο από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Πιο βαρύ και πιο επικό από όλα τα υπόλοιπα, συνδυάζει στοιχεία από κλασικό heavy metal και power metal, δημιουργώντας έναν πλούσιο και δυναμικό ήχο, ενώ και η μπαλάντα του δίσκου “Wayfaring Dreamer” ξεχωρίζει, με την πιάνο συνοδεία να προσδίδει μια σκοτεινή και ονειρική ατμόσφαιρα, και τη Marta Gabriel να λάμπει με τη φωνητική της απόδοση, δείχνοντας την ευαισθησία και το βάθος της φωνής της.
The Bullhead - Wacken's New Official Magazine New, shiny and digital - meet "The Bullhead", Wacken's new official digital and – very important – bilingual magazine! If you have ever been to Wacken you might already be familiar with the "Festival...
Στο “Unbreakable” έχουμε και «μουσαφίρη». Ο θεόρατος, τεράστιος, υπέρ-τραγουδιστής, τα-πάντα-όλα, ο ένας και μοναδικός Ralph Scheepers, ανοίγει το βρομόστομά του και τα διαλύει όλα! Τραγούδι που φλερτάρει με επιλεκτικές δίκασες και tribal παιξίματα, «γερμανικές» gang voices και γηπεδική «προσπέλαση». Ό,τι πρέπει για τα επόμενα LiVE της μπάντας. Και προσέξτε το σόλο. Ακανθώδες!
Τέταρτο το “Say”. Κόλλησα αμέσως. Γιατί; Ο ήχος; Η ιδιαίτερα μελαγχολική του αύρα; Η φωνή του Tom που θυμίζει αερικό; Μάλλον όλα αυτά μαζί! Άσε εκείνα τα διαβολεμένα σόλο που κατακλύζουν το μυαλό, ενώ τα τύμπανα «παίζουν» τον ρόλο τους αυστηρά και μεθοδικά, κάνοντας μια χρυσαφένια επίστρωση στο ακατέργαστο και πολύτιμο διαμαντάκι.
Λίγες ημέρες – πολύ λίγες όμως – πριν οι Rotting Christ εισβάλουν στον Λυκαβηττό, για να μας χαρίσουν μία από τις πιο μεταλλικές βραδιές της χρονιάς, παρέα με τους Varathron φυσικά, ανατρέξαμε στις κατακόμβες των αρχείων μας και πάνω πάνω βρήκαμε αυτό εδώ το ομορφάκι, το οποίο κυκλοφόρησε το 2016. Περνάει ο χρόνος σαν νερό… Ένα άλμπουμ που ένωνε διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες, που φλέρταρε με διάφορες πλευρές του Μέταλ.
Αυτή την Παρασκευή, 28 Ιουνίου, φιλοξενούμε ένα συγκρότημα που μας ξετρέλανε με το ντεμπούτο του. Κοντά μας θα είναι οι Plague Of Murder, οι οποίοι εξαπέλυσαν το “From Ashes To Embers”, έκαναν κόσμο και κόσμο να παραμιλάει και αυτή είναι μόνο η αρχή. Θα μιλήσουμε για την κινητήρια δύναμη πίσω από όλα αυτά που έχουν κάνει και όλα όσα θα κάνουν, για το όραμά τους γενικότερα. Και εννοείται ότι θα ακούσουμε τη μουσική τους καθόλη τη διάρκεια της εκπομπής.
Τον δεκαπενταύγουστο του 1987 ο John Mellencamp κυκλοφορεί ένα από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια του. Ίσως και το πιο μοσχοπουλημένο από όλα, αφού το “Paper In Fire” έγινε νούμερο ένα στο Billboard Mainstream Rock Tracks, ενώ μπήκε και στο top ten του Billboard Hot 100.
Το βιβλίο του Desmond Child, «LIVIN’ ON A PRAYER: BIG SONGS BIG LIFE», θα παρουσιαστεί σύντομα στο περιοδικό μας. Μέχρι να γίνει αυτό, κάντε μια βόλτα στα τραγούδια που έχει γράψει. Από τους ύμνους των Bon Jovi, των KISS, του Alice Cooper και των Aerosmith, από τις κομματάρες της Bonnie Tyler και του Ricky Martin, μέχρι τη Joan Jett, τη Cher, τον Michael Bolton και ένα τρελό κατεβατό ακόμα. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της κουβέντας, γίναμε μάρτυρες ηχητικού υλικού, από πρόβες των τραγουδιών “I Hate Myself For Loving You”, “Livin’ La Vida Loca” και “Waking Up In Vegas”.
Αυτή την Παρασκευή, 21 Ιουνίου, φιλοξενούμε μία εκπληκτική μπάντα, πραγματικό συνώνυμο του λυρισμού. Κοντά μας θα είναι οι The Silent Wedding, οι οποίοι θα έχουν “μόνο” να μας πουν για τα πρόσφατα Live τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, για τις επερχόμενες εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και εξωτερικό, για την ελληνική εκδοχή των Maiden United, ακόμα και για το τι μας περιμένει μετά το μαγευτικό και πλέον πρόσφατο άλμπουμ τους, “Ego Path”.
Πολύ εύκολα μιλάμε για τον πλέον πρωτότυπο δίσκο της χρονιάς, με τραγούδια που δεν υπάρχει περίπτωση να μην συμπαθήσετε. Εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο το άλμπουμ και να είναι τα αυτιά – όλων εκείνων που θα ακούσουν – ανοιχτά. Γιατί, όπως και τα αλεξίπτωτα… δουλεύουν καλύτερα.
Ό,τι και να πούμε για αυτή τη μπάντα είναι λίγο. Λατρεύουμε να τους βλέπουμε στη σκηνή, να ακούμε όλα τα υπέροχα τραγούδια που ηχογραφούν και τους στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Παρέα με έτερα περιοδικά του χώρου, παρέα με τη μπάντα και όχι μόνο, ακούσαμε πρώτοι απ’ όλους ολόκληρο το “Blindfolded” και είδαμε το video για το “My Insane”, δύο μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του.
Αυτή την Παρασκευή, 14 Ιουνίου, φιλοξενούμε μία από τις μεγαλύτερες, τις σπουδαιότερες, τις πλέον ενεργές και πιο πολυταξιδεμένες μπάντες της ελληνικής και – εννοείται – παγκόσμιας σκηνής. Κοντά μας θα είναι οι Varathron, λίγο πριν τη μεγάλη εμφάνιση στον Λυκαβηττό, παρέα με τους Rotting Christ και μερικές μέρες μόλις πριν εισβάλλουν στο Μεξικό, αλλά και την Ευρώπη, για μία ακόμα σειρά συναυλιών. Θα μιλήσουμε για το πλέον πρόσφατο “The Crimson Temple”, τα LiVE, τις περιοδείες και τα πλάνα τους για το μέλλον, την κινητήρια δύναμη πίσω από όλα αυτά που έχουν κάνει και όλα όσα θα κάνουν, για τη μουσική γενικότερα. Και εννοείται ότι θα ακούσουμε τη μουσική τους καθόλη τη διάρκεια της εκπομπής.
Fast forward, τεσσεράμισι δεκαετίες μετά. Ο Μήτσος Πουλικάκος θα βρεθεί στο στούντιο του PolisView, θα θυμηθεί και θα θυμίσει, θα μιλήσει για μία απίστευτη ιδέα, που έγινε ακόμα πιο απίστευτη συναυλία. Μαζί του ο ένας εκ των διοργανωτών εκείνης της μαγικής βραδιάς, ο Παναγιώτης Βασιλαντωνάκης.
To “Worms Of The Earth” κινείται σε μέτρο 3/4 και η μουσική απόδοση είναι σχεδόν soundtrackική. Οι φωνές δένουν με τα πρώτα φωνητικά και αποτελούν τον κορμό του τραγουδιού. Ο Eric Juris έχει ρίξει άπειρη δουλειά στις κιθάρες, έχει φροντίσει τις μελωδίες του Tsamis με όλη του την αγάπη και όλη του την τεχνική. Ο Lavery μπασάρει και ανεβαίνει κατά βούληση, έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανένα θέμα στις υψηλές συχνότητες.
“Peaceful Scenes” και κάτι Megadethικό πήγε να με αρπάξει στα πρώτα δύο-τρία δευτερόλεπτα. Μετά επενέβη το προσωπικό υβρίδιο της μπάντας. Καθαρή μπασογραμμή, άκρως ενδιαφέρουσα και τα riff ορίζουν το περιεχόμενο και την κίνηση του ρυθμού. Το πιο heavy κομμάτι στο άλμπουμ και ένα ρεφρέν επίσης αγαπητό στ’ αυτιά. Τα τύμπανα γκρουβάρουν και… Πώς να ονειρευτώ; Δεν μ’ αφήνουν… Αυτό θα το έκανα βίντεο και ελπίζω να εισακουστώ.
Αυτή την Παρασκευή, 17 Μαΐου, φιλοξενούμε έναν σημαντικό δημιουργό και μουσικό, έναν performer και ταξιδευτή. Κοντά μας θα είναι ο THSL, κατά κόσμον Θανάσης Λαμπράκης, ο άνθρωπος πίσω από το “Dystopian Future Inside The Utopian Past”, o mastermind των Lightfold, o οποίος θα μιλήσει για τη δουλειά του, το σχέδιά του για το μέλλον, για τη μουσική γενικότερα. Και εννοείται ότι θα ακούσουμε τη μουσική του καθόλη τη διάρκεια της εκπομπής.
Phoney Sea (ωραιότατο λογοπαίγνιο) και “Apprentice Of The Sun”. Φανταστείτε ότι έχετε μπροστά σας τους Alice In Chains, τους the tangent, τους Disturbed, ακόμα και Nu Metal καλλιτέχνες και ένα Prog κομμάτι, το οποίο βρίθει φωνητικών και μελωδίας. Είναι πανέξυπνο που διπλογράφει τα φωνητικά στο κουπλέ, είναι μία κατάσταση που εξιτάρει τον ακροατή. Είναι οι Evanescence στο σερνικό τους, είναι μία τρελή πώρωση αλά OSI, είναι ό,τι ονειρεύεται ο Γιάνκης φοιτητής, όσον αφορά την τέρψη των αυτιών του; Και αυτό το κιθαριστικό σόλο… Τι καψούρα είναι αυτή, Κωστή μου; Ποιος είναι αυτός ο υπέροχος παίχτης; Κύριε Baker… μας έχετε ξετρελάνει!
Αυτή την Παρασκευή, 10 Μαΐου, φιλοξενούμε τους αγαπημένους δημιουργούς μίας απίστευτης Ροκ και Μέταλ όπερας, ενός άλμπουμ που το αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή. Κοντά μας θα είναι η Ελίνα Εγγλέζου, η συνθέτις του “Ghosts Of The Sea”, καθώς και ο άνθρωπος που τα έκανε όλα πράξη, ο μοναδικός Bob Katsionis. Οι δημιουργοί θα μιλήσουν για το άλμπουμ τους, θα μας πουν για ό,τι δεν γνωρίζουμε, θα μοιραστούν μαζί μας τις επόμενες κινήσεις τους. Και εννοείται ότι θα ακούσουμε όλη αυτή τη δουλειά. Το πειρατικό σαλπάρει από την εκπομπή μας και τον Polis View. Έτοιμοι; Aye, aye, Cap!
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τα παιδιά μας και είμαστε υπερήφανοι που πραγματοποιούν τέτοιες κυκλοφορίες. Το υπέροχο εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει για ακόμα μια φορά ο τεράστιος Alain Poncelet, ο οποίος πλέον λογίζεται ως μέλος της μπάντας και από τώρα περιμένουμε το τελευταίο μέρος της τριλογίας. Πάντα άξιοι, υπέροχοι άνθρωποι!
Στη συνέχεια… “Beyond Any Suspicion” και ακούγοντας το τραγούδι από τις πρώτες στιγμές του… ΚΑΙ αυτό πρέπει να γίνει video! Θαυμάσια δομή, ντελικάτη ενορχήστρωση και ένα ρεφρέν από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ. Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, έτσι; Έλα όμως που εγώ θέλω να γράψω. Καψούρα το σόλο στην κιθάρα, άψογη η δισολία και μοναδικό χαλί τα πλήκτρα πίσω τους. Το καλύτερο κρασί το κρατάτε πάντα για το τέλος, σωστά;
Όλοι οι Maidenάδες αγαπάνε να τσακώνονται για τα αγαπημένα τους τραγούδια. Θα μιλάνε για δεκαεφτά μήνες για το ένα ή το άλλο, θα θυμώνουν και θα φιλιώνουν, θα σαρκάζουν και θα συμπάσχουν και κάποια στιγμή θα δώσουν τα χέρια. Το “Wasted Years” θα έλθει να αγκαλιάσει όλους εκείνους που συμφωνούν πως διαφωνούν. Και θα τους πει πως δεν υπάρχει λόγος να είναι ξένοι ως προς τους εαυτούς τους. Πώς δεν χρειάζεται να θεωρούν πως οτιδήποτε κάνουν, το κάνει στην ουσία κάποιος άλλος…
Υπάρχουν δύο κατηγορίες καλλιτεχνών, αυτοί που ζουν απ’ τη μουσική και αυτοί που ζουν για τη μουσική. Στην πρώτη, πάντα κατά τη γνώμη του γράφοντος, ανήκουν τα περισσότερα απ’ τα συγκροτήματα που αναφέρθηκαν στην αρχή. Ο Νορβηγός έχει δηλώσει πολλές φορές, πως η μουσική είναι η τέχνη του και θα την υπηρετεί μέχρι να πεθάνει, επειδή απλά αυτό ξέρει να κάνει. Όλα τα υπόλοιπα, τα σκέφτεται κανείς μόνος του. Όπως και το αν θα παραβρεθεί σε κάποια απ’ τις επερχόμενες συναυλίες του.
Αυτή την Παρασκευή, 19 Απριλίου, φιλοξενούμε όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις… Τέσσερις μπάντες, κυρίες και κύριοι! Holywood το κάναμε και είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό. Κοντά μας θα είναι οι Darklon και οι Dragonskull, οι οποίοι θα αναφερθούν στα επερχόμενα LiVE τους και σε πολλά περισσότερα. Μαζί μας θα έχουμε επίσης δηλώσεις – και κάτι ακόμα – από Solitary Sabred και Multivision, γιατί εννοείται ότι τιμάμε και το LiVE της επόμενης ημέρας, στην αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη. Μουσικάρες όλοι τους και καταπληκτικά παιδιά, θα βρίσκονται κοντά μας, για δύο ώρες, για να μιλήσουν για όλα αυτά τα ωραία. Tα τραγούδια τους, τα βίντεο, τα μελλοντικά σχέδιά τους και ό,τι άλλο θα θέλατε και θα θέλετε να ρωτήσετε. Και παράλληλα, θα ακούσουμε πολλή και δική τους μουσική.
Με το που έσκασε στα ηχεία… Δεν μπορώ απλά να το περιγράψω… Ήταν σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα – υποθέτω τουλάχιστον. Τα σκασίματα, τα κιθαριστικά, το rhythm section, η φωνή μετά. O Coburn Pharr κάνει πράματα και θάματα και η χροιά του είναι απίστευτη. Ίσως το μοναδικό πράγμα που είναι πιο απίστευτο από αυτό το ηχόχρωμα να είναι το πάθος με το οποίο τραγουδά. Έχω γράψει για όλο το “Never, Neverland”, είναι από τα άλμπουμ που αγαπώ πολύ, αυτό όμως το συγκεκριμένο τραγούδι… Δεν υπάρχει περίπτωση να το αντικαταστήσει κάποιο άλλο τραγούδι του Waters στην καρδιά μου. Ούτε καν το “W.T.Y.D.”, ούτε καν το “King Of The Kill”.
Το τραγούδι είναι αντιπολεμικό και αντί-Bush-ικό και έχει να κάνει με τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι τέσσερις μαγκίτες, στο βίντεο, αφού δέχονται να παίξουν σε ένα πλατό που φιλοξενεί ένα τεράστιο “The Sums” λογότυπο, ξεκινάνε και πολύ σύντομα καταστρέφουν το αυτό πλατό. Όσο για το τραγούδι… απίστευτα πωρωτικό! Ξύλο και ξανά μανά ξύλο και #wood_only και όσοι κάνουν κέφι τέτοια μοτίβα, σίγουρα μου έχουν δώσει την ευλογία τους. Οι κιθάρες τρέχουν με εκατό και κόβω φέτες το π… καιαιαι είμαι βέβαιος πως ο έτερος κιθαρίστας Dave Baksh, είχε μελετήσει τρελά Roy Z και ό,τι είχε παιχτεί μέχρι τότε σε δίσκο του Bruce Dickinson, μην πω για την λατρεία του – κάνει μπαμ – για τα παιξίματα του Jeff Waters.
Θυμάμαι ότι γράφω την παρουσίαση του άλμπουμ και σκάει το “Save You From Yourself” και χάνω τη μπάλα από το πρώτο δευτερόλεπτο. «Τι είναι αυτό, ρε μάγκα μου»; Πραγματικά δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου το πόσο πιασάρικο και βαρβάτο και Ροκάτο και πορωτικό είναι τούτο το ρημάδι. Το άκουσα στο καπάκι άλλες έξι-εφτά φορές και θυμάμαι ότι εκείνη τη χρονιά το τιμούσα ιδιαίτερα. Έγραφα κείμενα, δημοσίευα διάφορα άρθρα, συνεργατών και δικά μου και χαλί έπαιζε αυτό εδώ…
Έχω ακούσει πολλά άλμπουμ τέτοιων «προδιαγραφών» και θεωρώ, με μεγάλη άνεση, πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές των τελευταίων δεκαπέντε ετών – τουλάχιστον. Τόνοι μελωδίας, ίσως περισσότεροι κι από το ίδιο το βάρος του πλοίου. Αξίζουν πολλά μπράβο σε όλους όσους συμμετείχαν και ελπίζω κάποια στιγμή να αποδοθούν επί σκηνής αυτά τα τραγούδια.
Το βράδυ της Κυριακής θα έχετε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ταξιδέψετε στον χρόνο. Δεν θα έχετε πολλές τέτοιες ευκαιρίες, να το ξέρετε.
Αυτή την Παρασκευή, 22 Μαρτίου, φιλοξενούμε δύο συγκροτήματα που ετοιμάζονται να κάνουν μεγάλη ζημιά στο Temple! Κοντά μας θα βρίσκονται οι Demoralize και οι Deus Culpa, οι οποίοι, στις 7 Απριλίου, παρέα με Spektrvm και Lazy Man’s Load, θα κάνουν το περίφημο Greece Clash New Forces πραγματικότητα. Θυμίζουμε ότι με το πέρας του μεγάλου τελικού, θα επιλεγεί εκείνη η μπάντα που θα συμμετάσχει στο σπουδαίο φεστιβάλ MetalDays 2025 στη Σλοβενία.
Είναι ένα συναρπαστικό άλμπουμ, που επιβεβαιώνει τη θέση του συγκροτήματος ως ηγετική δύναμη στο power metal. Με την ενέργεια, τη θεματική του απήχηση και την μουσικότητά του, είναι ο δίσκος που πρέπει να το ακούσουν όλοι, αλλά και μια απόδειξη της διαρκούς κληρονομιάς των Firewind.
Επίλογος με το “Super Charger” και πάρτε ακόμα ένα υπέρ-riff. Τι γράφουν οι άνθρωποι, φίλες και φίλοι; Τι έμπνευση διαρκής είναι η τούτη η ρημάδα; Λίγο πιο γρήγορο από mid tempo, στα χνάρια ύμνων όπως το “Denim And Leather”, σε ένα Priestικό μοτίβο και με ρεφρέν εντελώς συναυλιακό. Κάπως έτσι οι Σάξονες μας κλείνουν το μάτι και ετοιμάζονται να κατακυριεύσουν τον πλανήτη για μία ακόμα φορά. Δεν είμαστε απλά εντυπωσιασμένοι… Είμαστε κατουρημένοι από τη χαρά μας! The eagle has landed once again. Δέκα στα δέκα!
Αυτή την Παρασκευή, 15 Μαρτίου, φιλοξενούμε μία μπάντα που ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή την αμέσως επόμενη μέρα και να κατεδαφίσει το Temple! Οι Rock N’ Road, οι Ρόκερς από την Αθήνα, θα βρίσκονται παρέα μας, θα μιλήσουν για το επικείμενο LiVE τους, το ολοκαίνουργιο βίντεο για το τραγούδι τους “The Midnight Tale” και ό,τι άλλο θα θέλατε και θα θέλετε να ρωτήσετε. Το συγκρότημα θα μιλήσει για τα επόμενα πλάνα του και το μέλλον της μουσικής του. Και παράλληλα, θα ακούσουμε πολλή και δική τους μουσική.
Ο Βρασίδας μπορεί να τραγουδήσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο άμα θέλει και με μεγάλη επιτυχία, αυτό όμως δεν είναι αιτία για το “Resurrection Men” να υπάρχει στο άλμπουμ. Έχει λίγο από southern και λίγο από heavy, έτσι ώστε να διογκωθεί, αλλά μέχρι εκεί. Περνάμε σε πιο μελαγχολικά μονοπάτια με τη μπαλάντα “Shadow Of The Gods” σε πιο αεράτες συνθέσεις με θεατρικό υπόβαθρο. Δέκα λεπτά περίπου διαρκεί το “Sonata (Immortal Beloved)”, δίνοντας εικόνες στον ακροατή. Δεν είναι εντελώς αδιάφορο, αλλά φτάνει στα όρια να γίνει μονότονο.
”Survive The Night” is the first single release of NightKill and one of the songs NightKill started to record at CFN Recordings Studio in March 2024. NightKill full length album will have 8 songs and it will be released worldwide till the end of 2024. The lyric video was made by Ilias Michailakis.
Ο Δημήτρης Φάκος ζώνεται την κιθάρα του και τραγουδά για εκείνους και εκείνες που δεν είναι κοντά μας πια. Που έφυγαν και δεν θα επιστρέψουν. Πού τους έκλεισαν την πόρτα γιατί έτσι. Που το νούμερο 57 θα είναι πάντα εφιάλτης. Που η ίδια η ντροπή ντράπηκε και αποφάσισε να σωπάσει, γιατί πρόλαβαν και την έθαψαν κάτω από τα μπάζα.
Ο Δημήτρης παραφράζει τον Αχιλλέα και εκφράζει τη θλίψη του. Για τους γονείς, τα αδέλφια, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους, τους συζύγους. Για όλους εκείνους που μάτωσαν και ακόμα ματώνουν. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
To πιο λαμπερό κορίτσι του ελληνικού τραγουδιού; Μία φωνή που θέλεις να ακούς συνέχεια; Η Γιάννα Φαφαλιού διασκευάζει και διασκεδάζει και εμείς ανυπομονούμε για τα επόμενα.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με τον πιο πολυδιάστατατο, πολυεπίπεδο, πολυσυλλεκτικό και polisτατο ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης και – γιατί όχι – της χώρας! To keysmash πάει στην Polis και το χαίρεται σαν οκτάχρονο που το αμόλησαν σε ζαχαροπλαστείο. Ο Polis View γίνεται...
Το “Empire” μπορεί να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ των Queensyche, για τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τους. Είναι όμως ΣΙΓΟΥΡΑ το πιο εμπορικό τους. Είναι αυτό που τους έκανε παντού γνωστούς, είναι αυτό που βοήθησε τις μάζες να ανακαλύψουν αυτή την παραμυθένια μπάντα. Από την άλλη όμως… είναι ένα τόσο υπέροχο άλμπουμ… Πειράζει να μην είναι το καλύτερό τους;
Το «Οκτάβα Πνοής… Meteora» ξεκινά με ένα ρομαντικό θέμα αλά “Defender Of The Crown” (Ναι, το παιχνίδι). «Μετέωρα, ψηλά βουνά, μια πτώση στο κενό χωρίς φτερά». Μπλαστίδι μέχρι να ματώσουν τα κότσια και αλλαγή ταχυτήτων. Μία πάνω μία κάτω και τα πόδια βγάζουν καπνούς! Μισό, μισό… τι είναι αυτό; Μετατροπία; Θα τρελαθούμε εντελώς; Νομίζω ότι δεν έχω ακούσει ποτέ μετατροπία σε δίσκο του ακραίου ήχου. Ας με διορθώσει κάποιος, μην πάθω κάνα εγκεφαλικό…
Οι Little Black Something ήλθαν και μας σκλάβωσαν και μας άρεσε πολύ! Δεν έχω ιδέα πότε θα παρουσιάσουν αυτό το υλικό LiVE – ΨΕΜΑ! Δεν μαρτυράω όμως – και από τώρα δηλώνω οπαδός και ότι θέλω ένα χώρο μόνος μου, να χτυπηθώ και να συγκινηθώ με την ησυχία μου. “I am yours, you are mine”!
… There are people who like to live and breathe “Trains, planes, automobiles”; there are fans who love to see the band live everyday. It’s all about the people and this is really a boring epilogue. Wish I could have some boob pictures to show but the guards at the gate confiscated them all…
Πρώτη φορά στα Manos Backline Studios… H μηχανάρα και το πατίνι, παρέα τα δυο τους, το “Doctor Who” φλιπεράκι και το coin-op με τα πέντε χιλιάδες-τόσα παιχνίδια. Η γκάιντα στον τοίχο και οι καναπέδες, τα σκαμπό, τα πουφ… Τα εσώτερα που θα εξερευνήσουμε σε...
A woman's lover poisons her cruel husband, a rich businessman, in front of her. A police detective suddenly shows up at her door. A new band is guilty of Rock, because they are killing it! The power to Rock…The power to Feel…The power of the Night…We are NightKill !!!...
Μια Συναυλία, όχι σαν όλες τις άλλες: ακόμη και μέσα στη metal κοινότητα, τα live των Cradle Of Filth ξεχωρίζουν για την ένταση και τη θεατρικότητά τους. Η απόλυτη τεχνική επάρκεια των μουσικών, η σαγηνευτική σκηνική παρουσία και η παθιασμένη ενέργεια του πλήθους συνδυάζονται για να δημιουργήσουν μια αξέχαστη ατμόσφαιρα. Είτε είστε έμπειρος metalhead είτε απλά είστε περίεργοι να εξερευνήσετε ένα νέο είδος, το να παρακολουθήσετε μια συναυλία των Cradle Of Filth είναι μια εγγυημένη εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι μια ευκαιρία να παρακολουθήσετε την επιδέξια μουσικότητα, τη μαγευτική θεατρικότητα και μια παθιασμένη κοινότητα, που ενώνεται από την αγάπη της για τη σκοτεινή και extreme μουσική.
Ξεκινά το “A Monster Only You Can’t See” με ύφος μπαλάντας και σου κόβει την ανάσα. Είναι κάποια τραγούδια που σφηνώνουν στο πετσί σου. Θες η μελωδία; Θες οι στίχοι; Θες όλο το συναίσθημα που αναδύουν; Αυτό το τραγούδι θα περαστεί μέσα σας. Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και στα δυο ακουστικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πριν από τούτο εδώ, η μπάντα έδωσε την πιο τρυφερή και έντονη εικόνα της προς τα έξω. Αυτό ισχύει και για το “Teardrops” που ακούμε. Έχει μια λυρική υπόσταση, τα χορωδιακά μέρη διογκώνουν τις αισθήσεις, ο ρυθμός αγκαλιάζει τη φωνή μοναδικά.
Η Vega γράφει για τη γειτονιά της στη Νέα Υόρκη, γράφει για μία εποχή που έχει μεν περάσει, γράφει όμως για μία μάστιγα που δεν λέει να περάσει με τίποτα. Άσκηση βίας σε παιδιά. Κακομεταχείριση παιδικών ψυχών. Το ακούς και θέλεις να κάνεις μεγάλο κακό σε όλους εκείνους και εκείνες που κάνουν τη ζωή δύσκολη σε αυτά τα πλασματάκια. «Μετά δεν ρωτάς γιατί. Απλά δεν διαφωνείς. Απλά δεν διαφωνείς άλλο πια»…
Αυτή την Παρασκευή, 1 Μαρτίου, φιλοξενούμε μία απίστευτα τεχνική, λυρική και ευφάνταστη ομαδάρα. Η Progressive αρμάδα των Groove Therapist θα βρίσκεται κοντά μας, να μιλήσει για το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της, το “Monologue”, να μιλήσει για το επερχόμενο LiVE release του δίσκου της, για τα επόμενα πλάνα της και το μέλλον της μουσικής της. Θα μιλήσουμε για ό,τι θα θέλατε εσείς να ρωτήσετε, ακούγοντας παράλληλα πολλή και δική τους μουσική.
Ένα αγαπημένο τραγούδι παιγμένο πολύ κοντά στα πρότερα, με διαφορετική φωνητική προσέγγιση κατά τόπους και μερικές πινελιές νέας αισθητικής και τεχνολογίας. Οι μουσικοί είναι τίμιοι, οι αξίες αποδίδονται όπως πρέπει και – επιτέλους – η τρίτη μποτιά στο αρχικό «τα-τα-ταν» παίζεται! Ή ακούγεται, αν θέλετε. Ευχαριστούμε, κύριοι! Save me from solitude!
Μία δουλειά που μάλλον πραγματοποιήθηκε είκοσι χρόνια στο μέλλον και ευτυχώς, η DeLorean φρόντισε να απολαύσουμε τώρα. Είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο ταλέντο και τόση γνώση και τόση έμπνευση; Το αρχικό ναι είναι στην πραγματικότητα η υπόσχεση για το μέλλον. Τότε που αυτό το συγκρότημα θα ανέβει στη σκηνή και θα ξαμολήσει αυτό το άλμπουμ κατά πάνω μας. Something majestic this way comes. Καλοτάξιδο, παιδιά μου!
Όπως μας είχε πει και στη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει λίγες μέρες πριν ο Βασίλης Παναγόπουλος, το επόμενο άλμπουμ θα είναι το καλύτερο της μπάντας και από τα δυο τραγούδια που ακούσαμε, είμαστε σίγουροι ότι θα απολαύσουμε έναν δίσκο συγκλονιστικό. Φυσικά και αυτή η στιβαρή εμφάνιση έκλεισε με το αγαπημένο “Straight To Hell” και δώσαμε νοητά ραντεβού για την επόμενη φορά που θα καταλάβουν τη σκηνή. Το φορτηγό συνεχίζει τις ηχογραφήσεις και εμείς αδημονούμε να ακούσουμε τον τρίτο δίσκο σύντομα!
Ο επίλογος είναι ένα τζαμάτο τζαμάρισμα, στο οποίο οι Piranha καλούν στη σκηνή τους Medusa’s Wrath και όλοι μαζί παίζουν το SepulturOrgasmatron των ονείρων μας, απειλώντας τα θεμέλια του Temple με ολοκληρωτική καθίζηση. Ο κόσμος κοπανιέται, οι μουσικοί την καταβρίσκουν και εμείς θέλουμε να κυκλώσουμε από τώρα την επόμενη ημερομηνία. Πειράζει; Πολλά μπράβο σε όλα τα συγκροτήματα που έπαιξαν και όλα τα παιδιά που ήλθαν!
Αυτοί είναι οι Queensryche, κυρίες και κύριοι και αυτοί είναι οι οπαδοί τους. Και στις συναυλίες τους, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, θα μπορέσετε να το νιώσετε και σεις. Θα έχουμε κι άλλα να μοιραστούμε μαζί σας. Κέφι να έχετε να διαβάζετε.
Απλά το λατρεύω αυτό το τραγούδι. Όλη η μεγαλοπρέπεια της Pop/Rock αφέλειας μέσα σε τρία λεπτά. Πανέξυπνη ενορχήστρωση, άψογη απόδοση και… ε, τι άλλο χρειαζόμαστε για να αγαπήσουμε το ομορφάκι; Το έχω ακούσει σε διάφορες εκδόσεις, Live, διασκευές, ό,τι θέτε. Ξεχωρίζω άνετα τη διασκευή των Weezer, καθώς και κείνη των Lexington Lab Band. Απόλυτος σεβασμός στο πρωτότυπο, ωραίοι μουσικοί, ακόμα πιο ωραίο συναίσθημα.