Δύο πρωταγωνιστές με δυναμική παρουσία, με άνεση και σύνεση, με βηματισμό που θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί καλπασμός. Το Γιν και το Γιανγκ σε νουάρ μοτίβο και περιβάλλον, με τους ηθοποιούς να κάνουν δικό τους ό,τι θα τολμούσε κάποιος τρίτος να χαρακτηρίσει σαν «ξένο» και ίσως ηλιθιωδώς. Το μπιζάρισμα κρατά για πάνω από δύο λεπτά, τα επιφωνήματα κυριαρχούν και οι δύο ηθοποιοί υποκλίνονται ξανά και ξανά.

Ειδικά στην περίπτωση που είσαι γυναίκα, μπορεί να γελούσες λίγο περισσότερο με τις «ετικέτες», τους στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς και τις «προδιαγραφές», τις οποίες πρέπει να πληροίς σαν ένα είδος προς κατανάλωση.

Ένα εξαιρετικό κείμενο μας παραδίδει ο κύριος Μάνος Θηραίος – είναι μάλιστα το πρώτο του. Μία πραγματική ηθογραφία. Υπό εξέταση ο ανθρώπινος νους και μάλιστα σε μη κανονικές συνθήκες. Υπό εξέταση ένα θέμα. Καταστρέφεις τη ζωή του δίπλα σου, επειδή «έτσι»; Το κείμενο περνάει στη σκηνή ο κύριος Θοδωρής Βουρνάς. Και το κάνει σαν να δημιουργεί κινηματογραφική ταινία. Κι ας εξελίσσεται μέσα σε ένα δωμάτιο.

Γι’ αυτό, τα «Ζευγαρώματα» δεν είναι απλά μια κωμωδία ηθών, αλλά ένα “πανοπτικόν” της ανθρώπινης ύπαρξης. Το θέαμα όσο σκοτεινό ή δυσοίωνο είναι, δεν παύει να καταδεικνύει την αλήθεια μας. Μια αλήθεια γεμάτη αντιφάσεις.

Θέλω να γράψω δεκατόσες σελίδες Word, αλλά επειδή δεν είναι καλό πράγμα το σποϊλάρισμα, θα καταπιώ την επιθυμία, σαν το τσουρεκάκι που μας… Όχι, όχι, ΔΕΝ θα το κάνω. Α, μην το ξεχάσω… Αν σας ζητηθεί να εισπνεύσετε και να εκπνεύσετε, να το κάνετε. Και ρυθμικά ει δυνατόν.

Το έργο κορυφώνεται με έναν συγκινητικό μονόλογο που βυθίζει τον θεατή σε σκέψεις. Τι είναι εν τελεί η Ραραού; Μια πατρίδα με ξεφτισμένα ιδανικά; Μια καρδιά πρόχειρα μπαλωμένη, με αισθήματα και όνειρα σμιλεμένα μεταξύ αναγκαιότητας και τύχης;

Κινητικό θέατρο, μαύρη κωμωδία, παράλογο… Αναμίξεις που σταθμίζουν υπόθεση και διδάγματα. Το σεξτέτο απλώνεται στις τέσσερις γωνίες, σαν ομάδα μπάσκετ που κερδίζει και θέλει μόνο δύο λεπτά για να λήξει ο τελικός.

Όπως και η ίδια η πρωταγωνίστρια είπε, αναφερόμενη στη δύναμη του κινηματογράφου, είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς μια απλή δέσμη φωτός μπορεί να δημιουργήσει τόσο μαγικές εικόνες. Και αυτό ακριβώς ένιωθες, παρακολουθώντας την παράσταση. Σαν να βρισκόσουν μέσα σε μια ταινία, με την Κάτια Γέρου να σε οδηγεί με μαεστρία μέσα σε εικόνες, στιγμές και συναισθήματα.

Οι τέσσερις ηθοποιοί λειτουργούν σαν μία ομάδα. Μία γροθιά. Μία και πολλές ταυτόχρονα. Είναι φυσικοί, είναι ανθρώπινοι, πατάνε με άνεση το κουμπάκι «Δεν είμαι ρομπότ». Είναι λειτουργοί και κοινωνοί μίας ιστορίας, γραμμένης με όλη τη μαεστρία και όλη την αγάπη της δημιουργού.

H κυρία Βαγενά συγκινεί. Και συγκινείται. Δεν θα κρύψει τίποτα. Το κοινό θα συναισθανθεί. Θα βιώσει την ενσυναίσθηση ενός σπουδαίου θεατράνθρωπου, μέσα από τα ματάκια και τα αυτάκια μίας χνουδωτής γλύκας. Η αγάπη τα γιατρεύει όλα. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα, αυτή είναι η κάθαρση. Η Λουλού είπε την ιστορία της και τώρα θα αναζητήσει θαλπωρή και χάδι στην αγκαλιά της δίποδης μαμάς της.

Η ομάδα νέων ηθοποιών – Αλίκη Αχνιώτου, Κώστας Γκόζιας, Θανάσης Κεφαλάς, Κατερίνα Κυπραίου, Νίκος Μαρνάς και Ελένη Νιωτάκη – επί σκηνής, χειρίζεται με μαεστρία, ένταση και σωματικότητα τις μεταβάσεις από ρεαλιστικούς σε συμβολικούς ρόλους.

Η σκηνική ειλικρίνεια του πρωταγωνιστή και η ενεργοποίηση των πάντων, σε ό,τι αφορά το σώμα του και τη διάθεσή του, είναι το κλειδί και η κλειδαριά στο έργο που θα έλθετε να παρακολουθήσετε.

Αν και η Λένα Διβάνη έγραψε την “Ωραία Θυμωμένη” το 2002, είκοσι τρία χρόνια μετά, το θεατρικό έργο προφανέστατα παραμένει ακόμα άκρως επίκαιρο, καθώς η πατριαρχική οργάνωση της κοινωνίας εξακολουθεί να απασχολεί την τέχνη, τη διανόηση και την καθημερινότητά μας. Το ανέβασμά της από τους Ιντεάλς είναι μια εμπειρία με δυναμικές ερμηνείες, ευχάριστες μελωδίες και αλληλεπίδραση με το κοινό.

Εγώ θα πήγαινα εύκολα να το ξαναδώ. Όχι εύκολα, δεν το γράφω καλά. Θα πίεζα για να πάω ξανά. Και θα έπαιρνα και κόσμο μαζί μου. Γιατί αυτές οι κινήσεις είναι καλό να γίνονται γνωστές παντού. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη τέτοιες δουλειές.

Η κυρία Δήμητρα Χατούπη είναι απίστευτη! Δεν είναι μόνο το ότι έχει κάνει το “Mamet speak” δικό της και μπορεί να το έχει κατοχυρώσει κιόλας… Είναι… Τι να πω και τι να γράψω τώρα… Είναι σαν η Loreena Mckennitt να θέλησε για μία στιγμή να σταματήσει να κάνει αυτό που κάνει και να αποφάσισε να παίξει στην παράσταση! Η κυρία Χατούπη είναι το τέλειο ξωτικό!

Ο Χρήστος Παρδάλης, ο Βαλίν της παράστασης, ακροβατεί με μαεστρία τον ήρωά του ανάμεσα στα δυσπρόσιτα σοκάκια της ψυχοσύνθεσής του. Θυμίζει μια τον Άγγελο και μια τον Σατανά. Η Δέσποινα Καραγιάννη, στον ρόλο της Γκερλήν, γίνεται ο ζωγράφος της παράστασης, βάζοντας χρώματα στον μονόχνοτο και αυστηρά ασπρόμαυρο καμβά.

Το κείμενο της Σαμ Χόλκροφτ – το οποίο μάλιστα είναι μόλις δύο και κάτι ετών – είναι από μόνο του μία εξτραβαγκάνζα, μία σάτιρα υψηλής ποιότητας, ένα ηχηρό χαστούκι στην κοινωνία μας, η οποία άγεται και φέρεται από πολιτικούς, ολιγάρχες και τα αφεντικά τους. Είναι μέρα επειδή εκείνοι το επιτρέπουν. Θα νυχτώσει όταν εκείνοι δώσουν το σινιάλο.

Η σκηνοθέτιδα Εύχαρις Παπαϊωάννου στήνει τον ιστό με διόραση, με απαράμιλλη τεχνική και δημιουργεί μια τρισδιάστατη γήινη ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί βουτάνε βαθιά στους ρόλους τους, ενώ ο θεατής εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες, προσπαθώντας να φτιάξει το  παζλ, ενώ συνεχώς ανακαλύπτει νέα κομμάτια του.

Γιάννης Λεάκος, Δημήτρης Ντάσκας, Γιώργος Τζαβάρας, Μιχάλης Ζαχαρίας, Γεωργία Σωτηριανάκου, Ιωάννα Σίσκου. Οι ηθοποιοί. Οι κύριοι και οι κυρίες που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το πανδύσκολο έργο τους. Οι πρωταγωνιστές των οποίων οι φωνές ακούστηκαν πολύ λίγο ή καθόλου, εντούτοις πήραμε όλη την πληροφορία, όλο το πάθος, όλη την παιχτική μαεστρία.

Πρόκειται για ένα πάρα πολύ δυνατό κείμενο, με κοινωνικό πρόσημο και πολιτική ταυτότητα, που μεταφέρεται με σεβασμό και αγάπη επί σκηνής.

Ο Yoel Wulfhart σκηνοθετεί με πάθος μια σάτιρα που πικάρει, που αναστατώνει σε κάθε σκηνή. Βάζει πινελιές ώστε να δημιουργήσει έντονες κωμικές καταστάσεις, δηλώνοντας μέσα από το γέλιο τη σοβαρότητα των καταστάσεων.

Η ιστορία τους καταλήγει με την αποτυχία μιας κομπίνας. Δεν πέτυχε, αλλά αυτό που μένει είναι κάτι βαθύτερο. Η συνειδητοποίηση ότι κάθε επιλογή κουβαλά ευθύνη. Κάποιος γελάει, κάποιος νευριάζει, κάποιος νιώθει ανακούφιση. Η ζωή συνεχίζεται, όχι όπως τη φαντάζονταν, αλλά όπως πραγματικά είναι.

Τα κοστούμια ξετρελαίνουν τους θεατές κάθε ηλικίας και οι ερμηνείες είναι τέτοιες, που το παραμύθι γίνεται ό,τι θα θέλαμε να μας συμβεί εκείνο το μεσημέρι και μόνο αυτό. Συμπάσχουμε, χαμογελάμε, γελάμε και χειροκροτούμε ένα θέαμα λίγο καλύτερο από άριστο. Η Κάρμεν της καρδιάς μας έχει τη συνταγή. Και την κάνει κάθε φορά καλύτερη. Η τέρψη των ψυχών με απλά βήματα και σταθερές κινήσεις.

Οι τρεις πρωταγωνιστές, ο κύριος Δημήτρης Καπετάνιος και οι κυρίες Πένη Μπουκουβάλα και Αιμιλία Σιαφαρίκα, μεταφέρουν το κείμενο του κυρίου Γιάννη Ασκάρογλου, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Είναι και οι τρεις τους κουμπωμένοι σε ένα δίπολο. Αυτό του ρόλου τους και εκείνο του «εξωτερικού παρατηρητή». Θα έλεγε κανείς πως υπάρχουν στην παράσταση στοιχεία που παραπέμπουν ακόμα και στους Monty Python.

Η ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου είναι συγκλονιστική. Βαθιά συγκινητική, γεμάτη ένταση και συναισθηματική φόρτιση, άξια του μεγάλου αυτού χαρακτήρα.

Τι ιστορία είναι πάλι τούτη; Πώς είναι δυνατό να κατεβάζει τέτοιες ιδέες το ανθρώπινο μυαλό; Ένα εκπληκτικό αφήγημα με την υπογραφή του υπέρ-θεόρατου Νικολάι Γκόγκολ, το οποίο πήρε η κυρία Σοφία Καραγιάννη, του έκανε μία τρομερή απόδοση, το σκηνοθέτησε ακόμα πιο τρομερά και μετά ήλθε η απίστευτη ομάδα GAFF, την οποία έχουμε λατρέψει με το συγκλονιστικό «Καλά, εσύ πέθανες νωρίς» και η οποία έκανε πάλι το θαύμα της.

H ιστορία του Στράτου Διονυσίου. Του κορυφαίου Έλληνα λαϊκού ερμηνευτή. Του ανθρώπου που τραγούδησε με τέτοιο τρόπο, που τρέλανε τον κόσμο!

Το «ΥΠΕΡΒΑΡΟ, ασήμαντο: ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΟ» προσφέρει μια ενδιαφέρουσα ματιά στην ανθρώπινη ύπαρξη, γεμάτη από σιωπηλές εντάσεις και αδιέξοδες στιγμές. Καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή με την αυθεντικότητα και τη δύναμη των χαρακτήρων της.

Πολύ έξυπνο το στήσιμο για φωτογραφίες, κάθε φορά. Όποτε το έκαναν, το χαιρόμουν και το καμάρωνα. Θα ήθελα μάλιστα να ακουγόταν, κάθε φορά και το κλικ της κάμερας και να άστραφτε. Είναι στιγμές ζωής, δοσμένες μέσα από μία σκηνοθεσία που έρχεται να δείξει πως το θέατρο είναι τελικά η τέχνη των ηθοποιών. Εκείνοι αναλαμβάνουν να βγάλουν φως από το σκοτάδι, πολλά από το τίποτα και τον κουβά με το χρυσάφι από ένα ουράνιο τόξο που δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Οι δύο χορεύτριες, Μαρία Βούρου και Σάνια Στριμπάκου, με άρτια τεχνική κινούνται και αντιπαραβάλλονται ρυθμικά, σε μια διαρκή συνομιλία δίχως λόγια. Ωστόσο, τα βλέμματα, τα αγγίγματα και οι παύσεις φέρουν νοήματα που μεταφέρονται μέσω της σωματικότητας. Αγάπη, πόθος, φθορά, απογοήτευση, οργή, συμφιλίωση…

Με τον συμπαθή και κλασικό «κομπιουτεράκια» που υποδύεται ο κύριος Παπακώστας, δεν θα τολμούσες να φανταστείς το τέρας στο οποίο μεταμορφώνεται. Αλλά τελικά, σκέφτεσαι πως τα χειρότερα τέρατα δεν προειδοποιούν με την εμφάνισή τους. Η σταδιακή του μετάβαση, από το φαινομενικά άκακο στο απόλυτα τρομακτικό, είναι καθηλωτική, ένα μάθημα ερμηνευτικής ακρίβειας. Η κυρία Σπύρου είναι υπέροχη. Θαρραλέα, εύθραυστη και δυναμική ταυτόχρονα, παλεύει να κρατήσει την ανθρωπιά της σε έναν κόσμο που καταρρέει.

Είναι ένας μονόλογος που θα έπρεπε όλοι μας να παρακολουθήσουμε, γιατί μέσα από εκείνον θα ακούσουμε και τον εαυτό μας.

Η ιστορία για τον Ταμεία του σωματείου «Πυθαγόρας» είναι τουλάχιστον προφητική. Ο μεγάλος ποιητής έβαλε τις βάσεις και αυτή η ομάδα έδωσε το ύψος για να γίνει εικόνες εκείνη η σειρά φράσεων. Η σκέψη και μόνο, καθώς αντικρύζεις και παρακολουθείς και αφομοιώνεις, είναι γροθιά στο στομάχι.

Η Λητώ Τριανταφυλλίδου και ο Πάνος Βλάχος πήραν την ιστορία του Δον Ζουάν και τη μετέφεραν στο τώρα, σκιαγραφώντας με ζωντανά χρώματα τη θέση του άνδρα αλλά και τις συνέπειες όλων αυτών των γαλουχιών που έχει υποστεί το φύλο ανά τους αιώνες.

Η κυρία Λίλη Τσεσματζόγλου εμφανίζεται σαν χαμίνι που ξέμεινε από το «Πυγμαλίων». Πλένει το πρόσωπό της ή ενισχύει την ήδη εγκατεστημένη μουτζούρα πάνω του; Μήπως η ίδια πασχίζει να γίνει μία τεράστια μουτζαλιά και να γλυτώσει από τις κακοτοπιές, βλέπε διάφορα είδη εστέτ;

PIGALLE. Μία μαύρη κωμωδία που θίγει βαθιά κοινωνικά ζητήματα. Με κεντρικούς άξονες την έμφυλη βία, την κοινωνική αδιαφορία και την αναζήτηση νοήματος, σε μια κοινωνία που μοιάζει ευημερούσα, αλλά είναι εσωτερικά κενή.

Το πιο ενδιαφέρον όμως, κατ’ εμέ, είναι η σύγκρουση που δημιουργείται ανάμεσα στους τρεις απαγωγείς, μέσα από την οποία σκιαγραφείται η ευκολία της διχοτόμησης της κοινωνίας, τόσο ως δημιούργημα των «ανωτέρων», για λόγους κατευνασμού της οργής, όσο και ως αποτέλεσμα «εκ των έσω», λόγω ατομικών συμφερόντων.

Η Ελεγεία της Μνήμης είναι ένα έργο που, παρά τον επιστημονικό του φαντασιακό χαρακτήρα, αγγίζει τις πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, φέρνοντας στο προσκήνιο ερωτήματα για τη ζωή, την αγάπη και το παρελθόν, που δεν μπορούμε να κρατήσουμε.

Η Κύνθια χορεύει, προτρέπει, αραδιάζει διάφορα προϊόντα πάνω στο λευκό «κάτι» και ρωτά ευθέως. Απαντά η ίδια στην ερώτησή της και μας κοιτά τόσο διαπεραστικά. Είναι το βλέμμα του Ian Gillan, όταν έλεγε πως κοιτά τον κάθε θεατή του με ένα ύφος «Απόψε θα παίξω μόνο για σένα».

Μία σύγχρονη Αλίκη πέφτει στη μεταμοντέρνα κουνελότρυπα και στην άλλη άκρη του δοκιμαστικού σωλήνα συναντιέται με ένα ον που μπορεί να της «δώσει» ιστορίες. Αρκεί να διαλέξει εκείνη ποια επιθυμεί. Μπορεί, καθώς φαίνεται, να έχει όποιον ρόλο της αρέσει.

Η κυρία Σκλάβου είναι άμεση, είναι ένας αφοπλιστικός χείμαρρος που σε σαρώνει. Καταφέρνει να μας συγκινήσει, να μας κάνει να δούμε ποια ήταν πραγματικά αυτή η ερμηνεύτρια. Βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από το όνομα και αναλογιζόμαστε πόση ψυχική δύναμη, πείσμα και πάθος είχε, ώστε να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια, να νοιώσει ελεύθερη και να κυνηγήσει το όνειρό της.

Μοναδική και η φωνή της ερμηνεύτριας, όπως και το στήσιμό της επί σκηνής καθώς και η σύνθεση του Κονταξάκη. Με τον τρόπο που παίζει, δημιουργεί μια ταξιδιάρικη διάθεση στους θεατές. Από κοντά και οι υπόλοιποι συντελεστές, με το ακορντεόν να ακολουθεί πιστά την ηρωίδα, δίνοντας ένα τόνο μελαγχολίας στη διήγησή της.

Έβλεπα τον Κώστα Βασαρδάνη στον ρόλο αυτού του ανθρώπου και σκεφτόμουν πόσο δίκιο έχει, πόσο μάταια είναι όλα. Πόσο εύστοχα μιλά και πόσο δύσκολο είναι να εισχωρήσουν τα λόγια του στην πληκτική και δήθεν παρέα του. Ο τρόπος που υποδύεται τον ήρωά του έχει μια ζωντάνια, μια αμεσότητα.

Ενθουσιάστηκα με το σκηνοθετικό εύρημα, όπου οι χαρακτήρες κουβαλάνε στα βαλιτσάκια τους τα ρούχα που θα βάλουν, κάνοντας ξεκάθαρο ότι θα παρακολουθήσεις μία καινούρια «υπόθεση» και έναν επιπλέον τύπο ανθρώπου και όλο αυτό επί τέσσερα κάθε φορά.

Η σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με τον φωτισμό και  τη μουσική, ενισχύει την ατμόσφαιρα του έργου, δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο θεατρικό αποτέλεσμα. Το Λέμονγκρας δεν είναι απλώς μια παράσταση, αλλά μια εμπειρία που προσκαλεί το κοινό να αισθανθεί, να σκεφτεί και να δει τον κόσμο από μια νέα οπτική.

Είδαμε μία παράσταση που στέκει και μένει σαν ύμνος στην ανθρώπινη φιλία, ιδίως ανάμεσα σε ανθρώπους που ξεδιάντροπα περιθωριοποιεί η κοινωνία μας, λόγω του ότι «είναι μεγάλοι». Είδαμε ένα έργο που δείχνει την αγάπη ανάμεσα σε δύο πλάσματα και πώς αυτή πλάθει ένα ονειρικό σκηνικό, γεμάτο συγκίνηση.

Η απλότητα των σκηνικών και της ενδυμασίας των ηθοποιών, σε συνδυασμό με τη ρεαλιστικότητα του παιξίματος των δύο έμπειρων αυτών ηθοποιών (Μαριτίνα Πάσσαρη, Μαρία Μακρή), καθιστά την παράσταση ένα θεατρικό έργο, που έχει σκοπό να αγγίξει με διακριτικό τρόπο τις ψυχές των θεατών.

Ο Θωμάς Βούλγαρης, στον ρόλο του κυρίου Λαν, είναι εξαιρετικός. Πολυεπίπεδος και μοναδικά κωμικός. Λάτρεψα την Αγγελική Καρυστινού στον ρόλο της κυρίας Τζούνο. Λάτρεψα το πληθωρικό της ταπεραμέντο και τον τρόπο που ζωντάνεψε την ηρωίδα που υποδυόταν.

Ο κόσμος που πλημμύρισε το θέατρο Παλλάς έφυγε έχοντας γελάσει πολύ. Πηγαίνοντας από το ένα θέμα στο άλλο, οι δυο υπερταλαντούχοι ηθοποιοί έδωσαν το δικό τους στίγμα αλλά και τις δικές τους ερμηνείες σε πολλά θέματα.

Ο Πάνος Σκουρολιάκος κέντισε μια παράσταση με χρυσοκλωστές. Σκηνοθέτησε γεμίζοντας την παλέτα του με χρώματα, ώστε ο κάθε θεατής να «διαλέξει» το δικό του. Έστησε μια παράσταση που μπορεί να δει όλη η οικογένεια, να γελάσει, να θυμηθεί, να φύγει με ένα διάπλατο χαμόγελο στα χείλη.

H σκηνοθεσία του ευφυέστατου κυρίου Γιώργη Κοντοπόδη βοήθησε στο να φανεί το τάλαντο των πέντε ηθοποιών, αφήνοντάς τους να παίξουν με το κείμενο και να κοιτάξουν «λίγο πιο κει», βάζοντας τις δικές τους πινελιές. Ακόμα και παίζοντας με το κοινό, όπως στην υπέροχη σκηνή με το σβήσιμο της τούρτας γενεθλίων.

Ακόμα τολμώ να πω ότι δεν έχω ηρεμήσει από τη συγκλονιστική παράσταση που παρακολούθησα. Περπατάω και σκέφτομαι σκηνές, λόγια και ειλικρινά απορώ με την κατάντια της ανθρωπότητας, που δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει την αυτοκαταστροφικότητά της.

Αναμφισβήτητα, η Χρύσα αποτελεί μία μοναδική παρουσία στον χώρο της ελληνικής σκηνής, που με το χιούμορ και την αυθεντικότητά της καταφέρνει να συνδέεται άμεσα με το κοινό της.

Οι δύο παρουσιαστές, ο κύριος Hλίας Βογιατζηδάκης και η κυρία Νατάσα Παπανδρέου – η οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία και η οποία είχε την ιδέα να γίνει όλο αυτό παράσταση – έχουν ποτίσει και εμποτιστεί από τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν.

Ένα πανέμορφο σκηνικό μας περίμενε στο θέατρο Αλκμήνη. Με το που κάθεσαι στη θέση σου και αντικρύζεις τη σκηνή… Όχι απλά εντυπωσιάζεσαι… Μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Οι τρεις ηθοποιοί επί σκηνής, οι κυρίες Μαρία Κωνσταντά και Ευσταθία Λαγιόκαπα και ο κύριος Αντώνης Χρήστου, εναλλάσσονται, διαδρούν και οριοθετούν ένα γενόμενο γεμάτο δράση, απόλυτα κατανοητό και με μία εντυπωσιακή καμπή στην πλοκή του.

Η Άννα Ανδριανού ενσαρκώνει τη Λένι Ρίφενσταλ με μία εξαιρετική ερμηνεία, αποδίδοντας την αμφιλεγόμενη αυτή προσωπικότητα με βάθος και ένταση. Ο Βασίλης Αφεντούλης, στον ρόλο του συνεντευκτή, είναι ο ιδανικός αντίποδας, μεταφέροντας τη σύγκρουση και την αμφιβολία που προκαλεί η παρουσία της Ρίφενσταλ.

Μια εξαιρετική παράσταση, για την οποία όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, με αποκορύφωμα την άψογη ερμηνεία του Δημήτρη Αϊβαλιώτη, ο οποίος μας επικοινώνησε με απόλυτο σεβασμό την αλήθεια του Κώστα και του κάθε Κώστα του “περιθωρίου”.

Η κυρία Κηλαηδόνη μας ταξιδεύει στις εποχές του εμφυλίου, λίγο πριν τη χούντα, μας ταξιδεύει στα χρόνια της χούντας και μας δείχνει πως το κακό που κάνουν οι άνθρωποι θα ζει για πάντα. Η τεχνική της είναι ανυπέρβλητη, το βλέμμα της και η άρθρωσή της για σεμινάριο.

Ο Πάνος Κωνσταντέλης ήταν εξαιρετικός. Στον ρόλο του γιου γίνεται μαινόμενος ταύρος, στήνει έναν χαρακτήρα απίστευτα βίαιο, ένα απάνθρωπο τέρας που σε σαστίζει. Σκέφτεσαι… πώς γίνεται τούτος εδώ να είναι τόσο δογματικός; Πώς γίνεται να μην βλέπει πώς έχει καταντήσει; Και όμως, δυστυχώς, γίνεται.

Το μονόπρακτο έργο συνδυάζει φιλοσοφία, πολιτική δήλωση, σουρεαλιστική λογοτεχνία και προσωπικό ημερολόγιο. Εξερευνά τις μνήμες και το ελεύθερο πνεύμα της ηρωίδας, παρά τις προσπάθειες να της επιβληθεί καταστολή. Η ερμηνεία απαιτεί υψηλό βαθμό τεχνικής, καθώς η ηθοποιός καλείται να εναλλάσσει πρόσωπα, σκηνές και συναισθηματικές καταστάσεις, ενώ τα ιντερμέδια προσθέτουν σουρεαλιστικά σχόλια για την πλοκή.

Παρακολουθήσαμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ηθογραφία, με ένα κείμενο που έθιγε και θίγει τα πάντα γύρω από τον κόσμο μας. Με ορμητήριο τους παράλληλους βίους των δύο κοριτσιών, με ένα νοητό viewmaster, περνάμε τις εποχές, συναντάμε τις δύο ηρωίδες σε διάφορες ηλικίες και καταστάσεις και γινόμαστε κοινωνοί των πορειών τους και των αποριών τους. Ο έρωτας, η αγάπη, η δέσμευση, η καριέρα, η επιλογή, η μητρότητα, η τάση για διαφυγή και κάθε είδους φυγή.

“Η Υψοφοβία ενός Κομπάρσου” είναι μια ενδιαφέρουσα και συναισθηματική εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής. Η ερμηνεία είναι έντονη και γεμάτη συναίσθημα, ενώ το κείμενο συνδυάζει έξυπνα κωμικά και δραματικά στοιχεία, κρατώντας το κοινό σε αγωνία.

Στις τρεις περίπου ώρες που κρατά αυτό το ανυπέρβλητο θέαμα, μπορείς να αναρωτηθείς για το μεγαλείο του ανθρώπινου τάλαντου και για το πώς μια ιστορία μπορεί να απογειωθεί χάρη στη δημιουργική μεγαλοσύνη των συντελεστών.

Η θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε, χαρακτηρίζεται από τον απέραντο θαυμασμό του σκηνοθέτη, του κυρίου Κώστα Νταλιάνη (υπογράφει και τη διασκευή), προς τον δημιουργό και την άριστη προετοιμασία και απόδοση των ηθοποιών, οι οποίοι κινήθηκαν χειρουργικά, αλλά και με χάρη. Οι οποίοι πήραν το κείμενο, το έκαναν δικό τους και κάπως έτσι μας εντυπωσίασαν.

Στο έργο «Εννιά», ο συγγραφέας Δημήτρης Τσεκούρας βαδίζει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον πραγματικό και τον φανταστικό. Ανάμεσα σε δύο καταστάσεις, τη ζωή και τον θάνατο. Κάπου εκεί οι ηρωΐδες του έργου, θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο με το νούμερο εννιά.

Το βραβευμένο κείμενο του κυρίου Κώστα Λεϊμονή, ένα πραγματικό αριστούργημα, μετατρέπει σε μαγική θεατρική παράσταση η απίστευτα πολυπράγμων και αγγελικά δαιμόνια Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Η κυρία Νικολαΐδη διάβασε κάποια στιγμή ένα απόσπασμα του κειμένου και συγκλονίστηκε. Και αμέσως άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε όλο αυτό να το μεταφέρει σε μια θεατρική αίθουσα. Όχι απλά το κατάφερε… Το απογείωσε!

Η Παντελίδου διαχειρίζεται το απαιτητικό κείμενο με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ, αποδεικνύοντας τη δεξιοτεχνία της ως ηθοποιού. Χρησιμοποιεί όλα τα εκφραστικά της μέσα – φωνή, σώμα και πρόσωπο – διατηρώντας τον ρυθμό της παράστασης και κρατώντας το κοινό συναισθηματικά παρόν

Η  παράσταση είναι ένας καταπέλτης. Ένας ύμνος για τη γυναίκα, μια αφύπνιση και ένας στόχος να καταφέρουμε να κάνουμε πια τα αυτονόητα. Σεβασμός παντού και σε όλα, σε αυτή την πλάση. Τέρμα οι ιδιοκτησίες κάθε είδους και τα μικρόμυαλα ανθρωπόμορφα τέρατα.

Η κυρία Μαρία Ναυπλιώτου… Η Τζουλιάνα… Γνωρίζουμε ότι αυτή η θεόρατη ηθοποιός αλλάζει ακόμα και τη χροιά της φωνής της, για να ενσαρκώσει όπως θέλει, αλλά εδώ μιλάμε για ένα δυναμό που ξεφεύγει από τις συνήθεις νόρμες ερμηνείας και πάει το πράγμα πολλά επίπεδα μακριά και υψηλότερα.

Ο Νικόλας Μπράβος, αυτό το πολυτάλαντο αγόρι, μας εντυπωσίασε με τη φωνή του. Γλυκιά, μελωδική, πλήρως εναρμονισμένη με τον ρόλο του Ιβάν. Έγινε οικείος, ακούμπησε δίπλα μας όλες τις ατέλειες του χαρακτήρα του με χάρη και περίσσιο συναίσθημα. Χαθήκαμε στα λόγια του, εμβαθύναμε και – μην σας πω – ταυτιστήκαμε κιόλας μαζί του σε αρκετές στροφές του ήρωά του.

Έχοντας στο πλάι παρτιτούρες, έτσι ώστε να είναι βέβαιοι πως τίποτα δεν θα χαθεί στη «μετάφραση», οι τρεις μουσικοί, μέσα από την πλήρη και κατ’ ουσίαν τετραδιάστατη σκηνοθεσία – όπου χρόνος, βάλτε μουσική – της κυρίας Κατερίνας Γεωργουδάκη, μας ψυχαγώγησαν με ένα θέαμα που είχε να κάνει με την παράδοση, με τη λατρεία τους για την τέχνη τους, με το πώς οι νότες υποκαθιστούν λέξεις και φράσεις, με το πώς λέξεις και φράσεις γίνονται οι καλύτεροι οδηγοί και συνοδοιπόροι των νοτών.

Η καταπληκτική ερμηνεία του ταξιδιού αυτού, αποδίδεται από τους ηθοποιούς Ιωάννα Πηλίχου και Στέλιο Πετράκη. Ήταν συναρπαστικό το πώς οι δύο καλλιτέχνες κατάφεραν να προκαλέσουν τόσα ανάμικτα και έντονα συναισθήματα στο κοινό τους.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο κύριος Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, κατάφερε να μετατρέψει όλους εμάς σε ενοίκους της πολυκατοικίας, στην οποία ζει το ζευγάρι και επισκέπτεται ο βιβλιοπώλης. Η πλευρά προς τους θεατές είναι κατ’ ουσίαν ο τοίχος από διαφανές υλικό, που μας επιτρέπει να βλέπουμε και να ακούμε ό,τι συμβαίνει στο δωμάτιο εκείνο. Καθαρό δείγμα της οξύνοιας ενός θεατρανθρώπου που γνωρίζει επακριβώς πώς να αποδώσει ένα κείμενο όπως πρέπει.

Αυτή η παραγωγή δεν είναι απλώς ένα θέαμα. Είναι μια εμπειρία που σου επιτρέπει να ξαναζήσεις τη μαγεία και το βάθος του Μικρού Πρίγκιπα, μέσα από την τέχνη του Θεάτρου Κούκλας. Είναι μια παράσταση που γεφυρώνει τις γενιές και φωτίζει την ψυχή, υπενθυμίζοντάς μας ότι: “Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά”.

Καταπληκτικό κείμενο από τη θεόρατη προσωπικότητα, που άκουγε στο όνομα Βάτσλαβ Χάβελ (συγγραφέας και πολιτικός, πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και μετά της Τσεχίας), το οποίο θίγει τα πάντα στο σήμερα και ιδίως όλα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως, αλλά και όσα συμβαίνουν και στις δύο Κολομβίες του πλανήτη.

“Τι είναι ο άνθρωπος;” είναι το ερώτημα που τίθεται διαρκώς από το ίδιο το κείμενο. Ένα γενικό ερώτημα, στο οποίο αναγκάζεσαι να διαχωρίσεις το καλό από το κακό, το ηθικό από το ανήθικο, το πάθος από την παραφροσύνη.

Οι δύο ηθοποιοί ενσαρκώνουν το όραμα των δημιουργών. Παίζουν βάσει κειμένου και βάσει ψυχισμού. Είμαι βέβαιος πως για όση ώρα παίζουν, έχουν την πεποίθηση πως είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που βρίσκονται πάνω στον πλανήτη.

Οι λιλιπούτειοι θεατές την καταβρήκαν! Μπορούσαν να συμμετάσχουν στην παράσταση, μιλώντας και φωνάζοντας, προσπαθώντας να βοηθήσουν το κοριτσάκι και το σαλιγκαράκι να βρουν το ένα το άλλο και να βιώσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων.

Το απόλυτο έργο με τη dream team της χρονιάς σας περιμένει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά και στη σκηνή Ωμέγα. Ένα έργο που συγκινεί, διασκεδάζει και προσκαλεί το κοινό να σκεφτεί τη δική του σχέση με τα όνειρα και τη φυγή. Είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε!

Η κυρία Ούστα στον ρόλο της κόρης, της συζύγου, της γυναίκας σε ξένη γη, είναι αληθινή, είναι πειστική, είναι γνήσια. Μιλά χαμηλά, ανεβάζει ένταση και συχνότητες, κινείται συνεχώς και πάντα κάτι κάνει. Εξαιρετική κινησιολογία, ωραία άρθρωση και πάθος και ενθουσιασμός από τη γλυκύτατη ηθοποιό, η οποία δείχνει ότι μπορεί να σταθεί με άνεση και να πάρει ένα έργο ολόκληρο επάνω της, χωρίς να φανεί καθόλου στο κοινό.

Πέρασα ένα πολύ ξεχωριστό απόγευμα. Απόλαυσα μία παράσταση με πεντακάθαρη αρχή και ακόμα πιο καθαρή μέση, το τέλος ήταν σε τέλεια συνάρτηση με το ύφος του έργου, απόλαυσα μία παράσταση σε ένα υπέροχο σκηνικό (τα εύσημα στην κυρία Χρύσα Δαπόντε, η οποία έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια) και το ηθικό δίδαγμα κατέλαβε την αίθουσα και εμάς. Be yourself, no matter what they say… Εξαιρετική δουλειά, την προτείνω ανεπιφύλακτα. Μακάρι να πάει πολλές σεζόν.