Το Σάββατο που μας πέρασε, το Theater of the NO φιλοξένησε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην εμβληματική σταρ της Bossa Nova, Astrud Gilberto. Το να αποδώσει κανείς τη μαγεία της Astrud είναι ταυτόχρονα πρόκληση και πρόσκληση. Πρόκληση, γιατί το μοναδικό της ηχόχρωμα δεν αναπαράγεται εύκολα. Πρόσκληση, γιατί μας καλεί όλους να ταξιδέψουμε στην καρδιά της Βραζιλίας. Συνοδοιπόρος μας σε αυτή τη μουσική διαδρομή γίνεται η Ελληνίδα πρέσβειρα της bossa nova, Μιράντα Βερούλη, με το φανταστικό κουιντέτο της. Αν και η πρόκληση ήταν μεγάλη, το αποτέλεσμα  ξεπέρασε κάθε προσδοκία!

Η Bossa Nova – στην ελληνική “νέος ρυθμός” – γεννήθηκε στις παραθαλάσσιες γειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο τη δεκαετία του ’50. Ενσωματώνοντας ήχους τζαζ κι έναν απαλό ρυθμό σάμπα, οι νοσταλγικές μελωδίες της Bossa Nova συγχωνεύονται με την καθημερινότητα και αφηγούνται στιγμές που ξεγλιστρούν απ’ τη ζωή μας αθόρυβα, αφήνοντας ωστόσο ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ψυχή μας. Όπως παρατηρεί με οξυδέρκεια ο μουσικολόγος Αρτούρ Νεστρόβσκι, «το κόλπο είναι να τραγουδάς τη Bossa Nova σαν να μιλάς. Μ’ αυτόν τον τρόπο ακούγεται πάντα οικεία κι ανεπίσημη, σαν κουβέντα ή σαν εξομολόγηση».

Από την αρχέγονη δύναμη που κουβαλά το “Canto De Ossanha”, έως την «αφρώδη» επίγευση που αφήνει η επιτυχία των 80’s “Champagne And Caviar”, το κουιντέτο μας ταξίδεψε μέσα από εποχές και συναισθήματα με μια απερίγραπτη φινέτσα. Για δυόμιση ώρες, η μελαγχολία του “Água De Beber” και o λυρισμός του “Corcovado” συνυπήρχαν με την ακαταμάχητη γοητεία των κλασικών διαμαντιών της Bossa Nova, όπως το “Desafinado” και το πασίγνωστο “Garota De Ipanema”, που την κατέστησε παγκοσμίως γνωστή. Κι ενώ η μουσική μας μεθούσε, την προσοχή μας κέρδισαν δύο Βραζιλιάνοι που «ξεβράστηκαν» τυχαία στο θέατρο εκείνο το βράδυ. Όταν δε σιγομουρμούριζαν τους στίχους, έλουζαν τους μουσικούς με επευφημίες και χειροκροτήματα. Η συνδιαλλαγή τους στα πορτογαλικά με την κυρία Βερούλη προσέθεσε μια αυθεντικότητα στη βραδιά, κάνοντάς την αξέχαστη.

Στο πάλκο, οι υπέροχοι μουσικοί έδωσαν αναμφίβολα τον καλύτερό τους εαυτό. Στο σαξόφωνο, ο Τζώρτζης Τσιρόπουλος κεντούσε νότες που θύμιζαν ερωτήσεις, οι οποίες έβρισκαν απάντηση στις παιχνιδιάρικες αντιφωνήσεις που σκαρφιζόταν στο πιάνο ο Σπύρος Μάνεσης. Στα ντραμς, ο Αναστάσης Γούλιαρης πλαισίωνε αυτόν τον διάλογο με απίστευτη δεξιοτεχνία, η οποία αναδείχθηκε ιδιαίτερα στα δύο σόλο του. Τέλος, ο Γιώργος Ρούλος, στο κοντραμπάσο, πιστός στον ρυθμό σαν άγρυπνος φρουρός, ανήλθε στο προσκήνιο μόνο κατόπιν παράκλησης του κοινού, ολοκληρώνοντας με έξοχο τρόπο αυτό το μαγικό ταξίδι.

Αντί επιλόγου: σε όλη τη διάρκεια του live, το βλέμμα μου ξεστράτιζε προς ένα αγοράκι στην πρώτη σειρά. Στο χέρι του κρατούσε μια μπρούτζινη μινιατούρα σαξοφώνου, την οποία ανέμιζε προς τους μουσικούς, σαν να τους διηύθυνε ο ίδιος. Με συγκίνησε βαθιά η λαχτάρα που ξεχείλιζε απ’ τα μάτια του. Αν και ο πιο νεαρός σε ηλικία θαμώνας, κυνηγούσε κάθε νότα με το πάθος ενός συλλέκτη θησαυρών. Εύχομαι κάποια στιγμή να τον δω – με αληθινό σαξόφωνο – να γεμίζει τη σκηνή με την ίδια αγάπη.

Μυρτώ Γρηγοριάδη