Dirkschneider & The Old Gang

Babylon

2025 – Reigning Phoenix Music  

Σε μια εποχή όπου οι θρυλικές μπάντες συχνά ισορροπούν ανάμεσα στη νοσταλγία και την αδυναμία ανανέωσης, οι DIRKSCHNEIDER & THE OLD GANG, με πυρήνα τον αεικίνητο Udo Dirkschneider και συνοδοιπόρους όπως οι Peter Baltes, Stefan Kaufmann και Mathias Dieth, επιστρέφουν με έναν δίσκο που ισορροπεί ανάμεσα στην κλασική αισθητική και την ανάγκη για εξέλιξη. Μην κρυβόμαστε, όσο και αν μας/μου αρέσει η τωρινή έκδοση των Accept (Βαράτε όσο θέλετε, αλλά εμένα η έκδοση με Tornillo μου αρέσει περισσότερο από αυτή με τον Dirkschneider – σαπτγο: εννοείται ότι θα σε βαράμε όσο και ΟΣΟ θέλουμε, αλλά η «τωρινή» έκδοση των Accept δεν μας χαλεί κατακαθόλου άιδερ), οι DIRKSCHNEIDER & THE OLD GANG είναι περισσότερο Accept και από τους original, έχοντας στις τάξεις του τουλάχιστον τρία μέλη από παλιά, σε αντίθεση με τον Wolf Hoffmann, που παίζει μπάλα μόνος του πλέον από την άλλη μεριά.   

Το θέμα είναι όμως τι ακούμε στο “Babylon”! Ο δίσκος ανοίγει με το “It Takes Two To Tango”, ένα κομμάτι που θέτει τον τόνο με δυναμικά riff και μια μυστικιστική εναλλαγή φωνών μεταξύ του Udo και της Manuela, μια τολμηρή επιλογή για εισαγωγή, ούτε καθαρός οδοστρωτήρας αλλά ούτε και μπαλάντα, κάτι ενδιάμεσο που ισορροπεί τέλεια και αμέσως σου δίνει να καταλάβεις ότι εδώ θα περάσεις καλά. Το ομώνυμο “Babylon” που ακολουθεί, πλημμυρισμένο από θεατρικότητα και θυμίζοντας το “Kashmir” των Led Zeppelin (αρχίζω και γίνομαι ιερόσυλος), είναι ένα θεατρικό κομμάτι, περισσότερο rock opera παρά metal και δείχνει τη διάθεση της μπάντας να ξεφύγει από τα στενά όρια του είδους. Τα “Hellbreaker” και “Time To Listen” κινούνται σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια, με κοφτερά riff και ρυθμική ένταση, που θυμίζουν τις ένδοξες μέρες των Accept των ”Restless And Wild” και ”Balls To The Wall”, με το πρώτο να φέρνει λίγο και τα προσωπικά του UDO, ενώ το δεύτερο ανεβάζει ταχύτητα και προσφέρει ένα από τα πιο κολλητικά ρεφρέν του δίσκου, αλλά και της χρονιάς θα μου επιτρέψετε να πω, με την κιθαριστική δουλειά του Kaufmann να λάμπει. Μία φορά θα το ακούσεις και θα το σιγοτραγουδάς για ώρες!

Ο Udo παραμένει εμβληματικός και ξεχωρίζει από χιλιόμετρα μακριά, αλλά η φωνή του δείχνει τη φθορά των χρόνων. Στα πιο heavy κομμάτια κάτι γίνεται, αλλά όταν απαιτείται ευαισθησία ή μελωδία, η Manuela αναλαμβάνει διότι αλλιώς… Η φωνή της είναι πολύ όμορφη, καθαρή, τεχνικά άρτια, αλλά δεν ταιριάζει πάντα με το ύφος του δίσκου. Υπάρχουν στιγμές που η εναλλαγή φωνών λειτουργεί αρμονικά, όπως στο “Strangers In Paradise” και άλλες όπως το ”Dead Man’s Hand”, όπου δεν…

Ο δίσκος δεν γλυτώνει από τα filler και γενικά κάνει κοιλιές που δεν θα τις περίμενα, όπως to ”Dead Man’s Hand” και τα ”Batter The Power” και ”Blindfold”. Το ”Metal Sons” είναι κομματάρα από τις λίγες, αποθέωση του Acceptικού ήχου, ένας ύμνος για τους λάτρεις του κλασικού heavy metal, απλό, άμεσο και γεμάτο περηφάνια. Το ”The Law Of A Madman” προσφέρει μόνο ένα εξαιρετικό solo ενώ το ”Beyond The End Of Time”, με διάρκεια πάνω από οκτώ λεπτά, προσπαθεί να κλείσει το άλμπουμ με επικό τρόπο. Και εδώ θα αρκεστώ να πω πως ”η προσπάθεια μετράει”. Αν και δεν φτάνει τις κορυφές που στοχεύει, δεν μπορεί να θεωρηθεί filler.

Στα της παραγωγής, όλα καλά δίχως κάποιο πρόβλημα ή κάτι που θα αξίζει να αναφερθεί επιπλέον, ενώ και το εξώφυλλο του δίσκου δεν είναι κάτι που με έκανε να ξετρελαθώ.

Το ”Babylon” είναι μία αξιόλογη και τιμιά προσπάθεια από μία ομάδα μουσικών, που ναι μεν τα δίνει όλα, αλλά προσπαθεί παράλληλα να επαναφέρει τα μεγαλεία του παρελθόντος στο σήμερα, με όχι και τόση επιτυχία. Θα το ακούσεις μία δυο φορές, θα περάσεις καλά και μετά θα το ξεχάσεις μία για πάντα.

Βαγγέλης Φαρρής

Buy the album HERE

It Takes Two To Tango

Babylon

Hellbreaker

Time to Listen

Strangers In Paradise

Dead Man’s Hand

The Law Of A Madman

Metal Sons

Propaganda

Blindfold

Batter The Power

Beyond The End Of Time