Τριάντα έξι χρόνια. Αυτή είναι η χρονική περίοδος που χωρίζει το “Epicus Doomicus Metallicus” από το “Sweet Evil Sun”. Τετρακόσιοι τριάντα δύο μήνες. Τόσοι ήλιοι πέρασαν από το “Solitude”, που ανοίγει το ντεμπούτο τους, μέχρι το instrumental “A Cup Of Coffin” (υποκλίνομαι μπροστά στη λεξιπλαστική και λογοπαιγνιακή ικανότητα του Leif Edling), που κλείνει το πλέον πρόσφατο πόνημά τους. Ο Σουηδός μπασίστας όλα αυτά τα χρόνια παραμένει η ψυχή και η καρδιά της μπάντας, είναι ο βασικός συνθέτης και δεν σταματά να γράφει και να δημιουργεί.
Το ”Solitude” είναι το κλασσικό έπος που όλοι αναζητούν να ακούσουν στις συναυλίες των Candlemass. Είναι εκείνο το τραγούδι που οι παλιοί έχουν μόνιμα εγκατεστημένο στο setlist της ψυχής τους και μία από τις γέφυρες, που συνδέει τους Σκανδιναβούς του σήμερα με το ντουμεπικό όχημα εκείνων των εποχών. Τότε που έβλεπες παιδιά να φορούν μπλουζάκι Nightfall και δεν ήξερες περί τίνος πρόκειται. Τότε που μιλούσαν κάποιοι – λίγοι – για Doom και οι περισσότεροι ανασήκωναν φρύδια και ώμους.
Το ”A Cup Of Coffin” είναι η ανεπίσημη ανταπάντηση. Ένα μουσικό outro, μόλις εβδομήντα δύο δευτερολέπτων, το οποίο μάλιστα τελειώνει με «φυτευτά» χειροκροτήματα, αφήνοντας τον ακροατή και εν δυνάμει θεατή – διαθέτει μία «οπτικότητα» αυτό το κομμάτι – να χαμογελάσει σχεδόν αμήχανα. Είναι το επιδόρπιο μίας παχύρευστης ντουμαργικής – κατά το γαστριμαργικής – απόλαυσης.
Οι Candlemass συνήθως – εννιά στις δέκα φορές σχεδόν – κλείνουν τα show τους με το “Solitude”. Με αυτό έκλεισαν και εδώ στην Ελλάδα, την περασμένη χρονιά. Αυτή η φορά θα είναι καλύτερη. Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι δικό τους LiVE. Μια χαρά τα φεστιβάλ, εδώ όμως μιλάμε για full force. Και εδώ μιλάμε για τον βασικό λόγο που θα πάμε, που θα πάτε, σε αυτή τη συναυλία. Μία μπάντα που πατάει γερά στα σανίδια του Μέταλ κόσμου εδώ και σαράντα χρόνια σχεδόν, που παράγει ποιοτικά θέματα, που σέβεται απόλυτα το κοινό της.
Πώς; Θυμάστε την εποχή που ο Leif έκανε crowd surfing, εδώ στην Ελλάδα μας, εδώ στην Αθήνα μας; Η περίφημη «Μαύρη καρδιά» των Σουηδαίων, που νιώθει πάντα δεκαοκτώ χρονών πάνω στη σκηνή και όταν μιλά με οπαδούς; Όχι, δεν θα κάνει και τώρα τα ίδια «στρατιωτικά». Νομίζω δηλαδή… Θα μας κάνει όμως να θυμηθούμε με νοσταλγία τα εφηβικάτα μας και να θυμίσουμε στους μικρότερους όλα τα ωραία τους. Α, μην το ξεχάσω. Το “Solitude” δεν έχει λείψει από κανένα selist τους, από τότε που ξεκίνησαν να το βάζουν σε αυτό. Ζωντανή ιστορία ενός αμιγούς Μέταλ παλκοσένικου.
Οι Candlemass έχουν το δικό τους κοινό στη χώρα μας. Το έχω ξαναγράψει. Όπως έχω ξαναγράψει ότι δεν είμαι τρελός οπαδός τους, αλλά τους γουστάρω. Πολύ. Γι’ αυτό και θα πάω. Όχι μόνο για να καλύψω δημοσιογραφικά ή για να γράψω για μία ακόμα φορά για την εκρηκτική παρουσία τους επί σκηνής. Θα πάω για να δω κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να δω. Εδώ δεν μιλάμε πλέον για Candlemass, αλλά για CandleMUST. Δεν είναι προαιρετικό. Είναι υποχρέωση. Πολιτική ιδιωτικοποίηση στα πιο σουρεάλ της; Μπορεί; Το πηγάδι των ευχών όμως… Δεν μπορεί να περιμένει.
Κώστας Κούλης
0 Comments