Θεατρίζομαι: Endgame – 4 ημέρες και 7 λεπτά @ Μικρός Κεραμεικός

Σε τέσσερις μέρες και επτά λεπτά ακριβώς, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε τελειώνει. Αυτή είναι η πρόταση που ανοίγει την παράσταση, μια πρόταση που όμως δεν σε ρίχνει στο σκοτάδι· σε βάζει σε μια κατάσταση «περιέργειας». Γιατί εδώ δεν μιλάμε για καταστροφή, αλλά για τέσσερις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν το πιο ανθρώπινο πράγμα, την πιο απάνθρωπη στιγμή. Να πουν ιστορίες. Να σώσουν κάτι από τη φωνή, τη μνήμη, το χιούμορ, τη ζωή. Έτσι καταφεύγουν σε ένα υπόγειο, όχι για να σωθούν, αλλά για να ηχογραφήσουν τον δικό τους αρχαίο λόγο – αυτόν που ίσως κάποτε ανακαλύψει ένας μελλοντικός πολιτισμός και καταλάβει ποιοι ήμασταν.

Η δημιουργική σύλληψη της παράστασης βασίζεται στο βιβλίο «Κλάματα της Γλυκερίας», καθώς και σε δημοσιευμένα κείμενα στην εφημερίδα LIFO. Αυτή η πρώτη ύλη γίνεται αφορμή για να ξεδιπλωθούν μικρές, καθημερινές ιστορίες, κωμωδίες που μπερδεύονται με τραγωδίες, ανθρώπινες παραδοχές και ομολογίες που μοιάζουν με ψίθυρο σε σκοτεινό δωμάτιο. Οι τέσσερις γυναίκες – τόσο διαφορετικές, τόσο ζωντανές – δεν παίζουν. Ζουν μπροστά σου.

Το χιούμορ τους είναι συνεχές, γήινο, έξυπνο. Το δράμα τους είναι ήσυχο και ποτέ υπερβολικό. Και ανάμεσα στις ιστορίες, σαν να ανοίγει μια κρυφή πόρτα στην ελληνική λαϊκή ψυχή, ακούγεται ο δικός μας Καραγκιόζης. Όχι σαν φιγούρα που απλώς περνά, αλλά σαν ζωντανή ανάσα της παράστασης. Σχολιάζει. είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία. Η γέφυρα ανάμεσα στο χθες και στο αύριο, η λαϊκή τέχνη που επιμένει να θυμίζει ότι το χιούμορ είναι πάντα μια πράξη αντίστασης.

Παρά το σκοτεινό της πλαίσιο, η παράσταση είναι φωτεινή. Κι αυτό γιατί οι ιστορίες τους είναι ιστορίες όλων μας. Μικρές στιγμές, που σε άλλο πλαίσιο θα τις ξεχνούσαμε. Άλλες φορές γίνονται σουρεαλιστικές, σαν όνειρο μέσα σε όνειρο και άλλες φορές σε χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά.

Και κάπου ανάμεσα σε αυτά, ξεπροβάλλει μια μεγάλη αλήθεια. Ό,τι μας φαίνεται σοβαρό μπορεί να είναι τελικά αστείο. Και ό,τι θεωρούμε ασήμαντο, μπορεί να κουβαλάει ολόκληρο το βάρος της ζωής. Το θέατρο, άλλωστε, πάντα είχε αυτή τη δύναμη – να μας κάνει κομμάτι μιας ιστορίας που δεν είναι δική μας, αλλά θα μπορούσε να είναι.

Ήταν μια όμορφη Κυριακή. Από αυτές που το θέατρο δεν έρχεται απλώς να συμπληρώσει τη μέρα, αλλά να τη σηκώσει λίγο πιο ψηλά. Να σου θυμίσει πως, ακόμα και αν ο κόσμος τελειώνει, η ανθρώπινη ανάγκη να μοιραζόμαστε ιστορίες δεν τελειώνει ποτέ.

Και εκεί, μέσα στο υπόγειο, ανάμεσα σε γέλια, εξομολογήσεις και ένα σκονισμένο μικρόφωνο, καταλαβαίνεις κάτι. Η δική μας ματιά είναι που σώζει — και που γράφει — τον κόσμο μας.

Vois Θεοδώρα Ράπο

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.