Παρατηρώντες: Family Secrets @ Θέατρο Αλκμήνη

Ο γιος γράφει σενάρια. Για την τηλεόραση. Γράφει πλοκές και ίντριγκες και σκοτώνει και ανασταίνει χαρακτήρες για το φιλοθεάμον κοινό του χαζοκυτίου. Σαπουνόπερα και άγιος ο Θεός… Για μήπως είναι τηλενουβέλα; Ποια η διαφορά τελικά; Και εκείνη η τηλεόραση, που δείχνει «Τόλμη και γοητεία»… Σαν χθες ήταν που είχα δει το πρώτο επεισόδιο. Η Καρολάιν ετοιμαζόταν να κάνει τον κόσμο να κλείνεται σπίτι του για ΠΟΛΥ καιρό.

Ο γιος έχει καιρό να μιλήσει με τη μητέρα του. Η οποία είναι μία τσαούσα γηραιά κυρία, αθυρόστομη και τσαμπουκαλεμένη. Έχει χωρίσει με τον πατέρα του, κάνει ό,τι θέλει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Και η τύχη (άλλως ο τηλεοπτικός δαίμων, ο οποίος ακυρώνει σειρές και όνειρα για το τίποτα) τα φέρνει έτσι, που ο γιος μετακομίζει για λίγο καιρό με τη μαμά. Εκείνη ιδέα δεν είχε και έτσι ακριβώς αντέδρασε… Και μετά… Μετά λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Ένα πολύ σύγχρονο, γάργαρο και συγκινητικό κείμενο μας σερβίρει σκηνοθετικά ο κύριος Αλέξανδρος Λιακόπουλος, βασισμένος στο ντελικάτο δημιούργημα του Enrico Luttmann. Μελετημένοι διάλογοι, φυσικοί και ανθρώπινοι, ατάκες με χιούμορ και ατάκες με έντονο φορτίο, έτοιμο να προκαλέσει ανά πάσα στιγμή τους δακρυγόνους. Η μετάφραση ανήκει στον κύριο Γιώργο Δόξα και αποτελεί βασικό μοχλό για τη δομή και την εκφορά του έργου.

Η κυρία Μαίη Σεβαστοπούλου, στον ρόλο της μητέρας, είναι αξιολάτρευτη. Είναι γλυκύτατη, είναι εριστική, είναι κατεργάρα, είναι μία μαμά πολύ ιδιαίτερη. Η ίδια υποδύεται και σίγουρα διασκεδάζει με όλο αυτό. Σηκώνεται, ξανακάθεται, τσιγκλάει και τσιγκλιέται και δείχνει πόσο άνετη είναι στην απεικόνιση του χαρακτήρα της. Της αρέσει να τη λέει στον γιο της, να του χώνεται και να τον καταχερίζει λεκτικά. Γιατί τον αγαπά. Και αυτό το τελευταίο της βγαίνει σε μεγατόνους. Είναι πάντα το παιδάκι της. Και το παιδάκι της πονά…

Ο κύριος Γιώργης Κοντοπόδης… Τώρα τι να πω γι’ αυτόν τον καλλιτέχνη. Όπου τον έχω δει, είναι τουλάχιστον εξαιρετικός. Και σε αυτή την παράσταση φροντίζει να εμπεδώσουμε γιατί μας αρέσει τόσο πολύ ο τρόπος του. Γιατί παίζει σαν να ζει. Γιατί η τεχνική του είναι πάνω από την τέχνη του. Γιατί οι πιο απλές κινήσεις του, το πώς φτιάχνει τα μαλλιά του με τα χέρια του ή το πουκάμισό του, είναι ελεύθερες και απόλυτα φυσιολογικές. Δεν υπάρχουν φτιασίδια, δεν υπάρχουν επιτηδευμένα σχήματα ομιλίας ή κίνησης. Ο Κοντοπόδης βάζει τη ζωή του και την καθημερινότητά του ανάμεσα στον ρόλο και τη ροή του έργου.

Η σκηνοθεσία του Λιακόπουλου, ο οποίος έχει επιμεληθεί και τους φωτισμούς, είναι μία καλλιτεχνική έκφραση ιδιαίτερης ευφυίας. Μάνα είναι μόνο μία εις την νιοστή. Έχοντας αυτό κατά νου, σκηνοθετεί με τρόπο που κάθε φορά λάμπει το κείμενο. Εστιάζει στις στιχομυθίες και τις εκπλήξεις, μαζεύει την προσοχή γύρω από το κάτι που φέρνει κάθε φορά η στιγμή. Και στο τέλος προχωρά με μία κορύφωση πολλών συγκινησιακών μονάδων. Πιστέψτε, ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Η κυρία που καθόταν δίπλα μου, απλά πλάνταξε στο κλάμα. Και χειροκρότησε με τρελό ενθουσιασμό. Το ίδιο και το υπόλοιπο κοινό, που φλέρταρε ακόμα και με standing ovation. Όσο για μένα… Χειροκροτούσα σαν παλαβός, με αυτό το άβολο Sting-o-χτύπημα των χεριών, σκεπτόμενος ότι το θέατρο παραμένει υπέρτατη μορφή ψυχαγωγίας, χάρη σε τέτοιες παραστάσεις.

Κώστας Κούλης

Γιατί, καλοί μου άνθρωποι, με βάλατε να κάτσω πίσω από την Κλαψινού; Τι δουλειά έχουν τα χόμπιτ με τους αγγέλους; Α, πολύ θα σας θυμώσω… ΝΟΤ!

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.