Haunted Stories, Episode VII

Starring: Sakis Tolis (Rotting Christ), Elias Logginidis (Spitfire), Sotiris Kokkinos (Varathron), Savvas Betinis (Acid Death), Thanos Mpertsatos (Power Crue)

Εισαγωγικό σημείωμα

Τον Μάη του 2018 πραγματοποιήσαμε ένα θεοπάλαβο όνειρό μας. Κάναμε μία συνέντευξη που έμοιαζε αρχικά σαν χαμένο στοίχημα. Πώς να τους μαζέψεις τούτους εδώ; Πώς να βάλεις τόσα προγράμματα και μάλιστα τόσο γεμάτα, να ευθυγραμμιστούν; Θέλεις η οργάνωση, θέλεις και λίγο η τύχη και όλα έγιναν όπως έπρεπε. Πριν από λίγες μέρες είχα καλεσμένο στην εκπομπή μου τον Σωτήρη Κόκκινο από τους Varathron. “Τι απέγινε εκείνη η συνέντευξη”; Έλα ντε… Βλέπεις, η παλιά στέγη μας δεν φαίνεται από κανένα σημείο πλέον. Κάτι θα κάνουμε όμως… Και τράβηξα από τις κατακόμβες των σκληρών δίσκων το αρχείο και τις φωτογραφίες. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για τούτο το ομορφάκι. Και θα φροντίσουμε να αποκτήσει και αδελφάκια. Το επεισόδιο Νο 6 ετοιμάζεται. The initial countdown… Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο. Και ευχαριστώ όλα τα παιδιά που μοιράστηκαν μαζί μου το όνειρο. Εκείνο το θεοπάλαβο… Και όχι, καφέδες “μηνιαίους” δεν κάνουμε εδώ και χρόνια. Καφέ πίνουν στις κηδείες. Και εδώ έχουμε μόνο χαρές. Ή φροντίζουμε να έχουμε μόνο χαρές.

SagkaSez – a listener, an observer, a storysharer

Πρόλογος
Συνήθως – και το λέω αυτό γιατί ξέρω ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές το έχετε ζήσει – τα παιδιά που γράφουν σε περιοδικά του διαδικτύου, συναντιούνται μια φορά στο τόσο, για να «συζητήσουν» για τα θέματα του περιοδικού. Λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, καμιά φορά τσακώνονται κιόλας και θέτουν τριακόσους πενήντα έξι στόχους, από τους οποίους – μέχρι την επόμενη συνάντηση – πραγματοποιούν τους δύο. Και ξανά μανά από την αρχή. Όταν μαζεύω τη συντακτική ομάδα για το «μη καθιερωμένο – μη μηνιαίο» καφεδάκι, λέω στους συντάκτες μου ότι δεν πρόκειται να συζητήσουμε για κανένα στόχο. Αν του έλθει κανενός Η φλασιά, μπορεί να μας ειδοποιήσει με χίλιους πεντακόσιους διαφορετικούς τρόπους, άρα… Τον περασμένο Γενάρη τέθηκε όμως στο τραπέζι κάτι που μας φάνηκε ενδιαφέρον. Η Εβελίνα Γερακίτη πρότεινε να φωτογραφίσουμε μέρη της Αττικής με ιδιαίτερη ιστορία.

Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν η πλέον φυσική. «Και πώς το συνδυάζουμε όλο αυτό με το Μέταλ»; Όταν αποφασίστηκε να λάβει η πρώτη φωτογράφηση χώρο στο Σανατόριο, στην Πάρνηθα, τότε πλέον άρχισε να καθαρίζει το τοπίο. Οι μουσικοί είναι άνθρωποι που φλερτάρουν υπέρ του δέοντος με τα υπόλοιπα σκοτεινά κουτάκια του εγκεφάλου. Η ιδιοφυία κάπου-κάπου θεωρείται και τρέλα… Είναι που είναι πολύ λεπτή η γραμμή, τη βάψαμε και κόκκινη και στη συνέχεια σκεφτήκαμε το αυτονόητο. Να οργανώσουμε την πρώτη ομάδα για την πρώτη φωτογράφηση/συνέντευξη. Η Μαίρη Ζαρακοβίτη επιμελήθηκε τις ερωτήσεις και παρέα είδαμε το ζήτημα των καλεσμένων.

Σε αυτό το ταξίδι είχαμε συνοδοιπόρούς μας διάφορους ανθρώπους, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά. Ο Σάκης Τόλης από τους Rotting Christ, o Ηλίας Λογγινίδης των Spitfire, o Σωτήρης Κόκκινος από τους Varathron, o Σάββας Μπετίνης των Acid Death και ο Θανάσης Μπερτσάτος από τους Power Crue συγκρότησαν μια εξαιρετική ομάδα και μας ανέχτηκαν με χαμόγελο και εξαιρετική διάθεση. Ο ΕΜΑΝΟΝ και η Εβελίνα έβαλαν όλη τους την τέχνη στις φωτογραφίες και το αποτέλεσμα είναι εδώ, μπροστά στα μάτια σας. Θα ακολουθήσουν και άλλες ομαδάρες σαν κι αυτή, όπως θα ακολουθήσουν και άλλες φωτογραφήσεις. Σας ευχαριστούμε προκαταβολικά για την ανάγνωση και τη διάδοση της στήλης και θυμηθείτε πως την επόμενη φορά που θα διαβάσετε κάτι τόσο παράξενο… ε… Πώς για όλα αυτά φταίμε εμείς. Τα ‘παμε άλλωστε. Noizy made me do it! Πώς; Πώς είπατε; Γιατί «Επεισόδιο 7»; Και «Πού είναι τα άλλα έξι»; Μμμ…

Κώστας Κούλης

Ευχαριστούμε πολύ τη Jessica Otten από τη Season Of Mist, για την πολύτιμη βοήθειά της.

Το θέμα μας
Η ιδιοφυία και η τρέλα. Δύο δρόμοι που τέμνονται, κατά τους επιστήμονες. Άνθρωποι, των οποίων η δημιουργικότητα χαρακτηρίστηκε ως παράξενη, ως τρελή, ως παράφρων.

Έβδομη στάση. Το Σανατόριο της Πάρνηθας

Ιδρύεται το 1914 και ξεκινά τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό θεραπευτήριο του Ευαγγελισμού. Το κλίμα της περιοχής βοηθούσε στην αντιμετώπιση της φυματίωσης. Το νέο κτίριο θεμελιώνεται το 1934, ενώ ξεκινά τη λειτουργία του ένα χρόνο μετά. Το Σανατόριο θα λειτουργήσει μέχρι τα τέλη του 1960 με μικρές διακοπές λόγω του πολέμου (1942 – 1946). Θα νοσηλευτεί πλήθος κόσμου που παλεύει να σωθεί από την ασθένεια. Μέσα σε αυτούς και ο Γιάννης Ρίτσος για έξι μήνες, μέσα στους οποίους θα γράψει «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).

Με την ανακάλυψη της πενικιλίνης, το Σανατόριο παρακμάζει και έρχεται στα χέρια του ΕΟΤ μετά από πώληση το 1965, όπου μετονομάζεται σε Ξενίας. Γίνεται ξενοδοχείο και μετά Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Το 1985 το κτίριο εγκαταλείπεται και έρχονται οι δυνάμεις της φύσης με τη μορφή σεισμού το 1999 αλλά και της πυρκαγιάς το 2007 να καταστρέψουν ό,τι απέμεινε.

Σε αυτό το χώρο η Εβελίνα και ο Emanon δημιούργησαν τις πιο όμορφες φωτογραφίες. Τα πέντε αστέρια του ελληνικού metal μας εντυπωσίασαν. Η παρέα μαζί τους θα μας μείνει αξέχαστη. Μετά τη φωτογράφιση, αράξαμε στο «περίπτερο» και με θέα το Σανατόριο και το δάσος των ψυχών ξεκίνησαν οι ερωτήσεις.

Οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν ως διπολική διαταραχή τη διαφορετικότητα. Θεωρούν ότι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα συνορεύει με την τρέλα. Πού βρίσκεται άραγε η «κόκκινη» γραμμή;

(γέλια)
Σάκης: Ναι, έχουν ένα δίκιο, ακούμε metal, κάποια ψυχολογικά τα έχουμε. Τα βρήκαμε όμως, τα λύσαμε στην πορεία. Το να κάθεσαι οκτώ ώρες – όταν είσαι πιτσιρικάς – και να παίζεις μουσική, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν άλλα πράγματα, αυτό σημαίνει πολλά. Ξεσπάς. Αλλά, να σου πω κάτι; Ποιος δεν έχει τρέλα μέσα του;
Ηλίας: Το ένα πόδι είναι από τη μια μεριά και το άλλο πόδι είναι από την άλλη. Βγάζουμε ό,τι έχουμε μέσα μας και το δίνουμε. Να νοιώσει και κάποιος άλλος την τρέλα μας.

Σωτήρης: Διπολική διαταραχή… Ίσως κάποιοι να το βλέπουν έτσι. Για μας είναι έκφραση συναισθημάτων. Σαν ίαση των προβλημάτων που ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο μουσικός με τη δουλειά του βγάζει τα συναισθήματά του και τον εσωτερικό κόσμο του προς τα έξω.
Σάββας: Είναι έκφραση. Στην έκφραση δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή. Μπορεί να «απλωθεί» σε πολλά επίπεδα.
Σάκης: Το μονοπάτι το έχουμε πάρει άλλωστε.
Θάνος: Εγώ δεν πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό. Έχω δει καλλιτέχνες μετά την «κόκκινη γραμμή» και κάνουν αξιόλογη μουσική, κατά τη δική μου άποψη. Και καλλιτέχνες πριν την «κόκκινη γραμμή», αν θεωρήσουμε ότι αυτή η τρέλα έχει να κάνει και με τον τρόπο ζωής. Νορμάλ λοιπόν άνθρωποι που φτιάχνουν εξίσου όμορφη μουσική.
Σωτήρης: Αν κάποιος θεωρείται τρελός γιατί ακούει μελωδίες μέσα του και θέλει να τις εκφράσει, για μένα δεν είναι. Είναι βοήθεια να εκφράσει όλα όσα νοιώθει.
Ηλίας: Η μουσική είναι η ανάγκη σου να επικοινωνήσεις. Είμαστε λίγο «μυστήριοι» άνθρωποι και επικοινωνούμε μέσω της μουσικής μας. Θέλουμε να πούμε κάτι, θέλουμε να δείξουμε κάτι, το κάνουμε μέσω της μουσικής.

Στο δικό σας καλλιτεχνικό χώρο, τη μουσική, υπάρχουν τέτοια παραδείγματα ανθρώπων που είναι μουσικές ιδιοφυίες και που έχουν χαρακτηριστεί τρελοί;
Ηλίας: Ε, όλοι μας! (γέλια)
Σάκης: Ξέρουμε όλοι ποιοι είναι, από το Μεσαίωνα και πέρα υπάρχουν πολλά παραδείγματα.
Σωτήρης: Αν πάμε στην κλασσική μουσική θα δούμε ότι πολλές ιδιοφυίες στο τέλος της ζωής τους τους έβγαλαν τρελούς.
Σάκης: Τι είναι τρελός τελικά; Έχεις περισσότερες ανησυχίες από κάποιους άλλους, έχεις πιο πολλές ευαισθησίες από κάποιους άλλους, αλλά έχεις και την τύχη να εκφράζεσαι μέσα από τη μουσική. Τώρα, αν κάποιος σε πει τρελό, είναι περισσότερο λόγω της διαφορετικής οπτικής που βλέπει τα πράγματα. Είδαμε και τα μονοπάτια των άλλων που κατέληξαν.
Σωτήρης: Το ότι παίζουμε αυτή τη μουσική είναι εξαρχής μια τρέλα.

Ηλίας: Μήπως μας έχει σώσει από την τρέλα αυτό;
Θάνος: Φοβερή θεραπεία!
Σάββας: Σωστά.
Ηλίας: Και μήπως είμαστε τρελοί που συνεχίζουμε και το κάνουμε ακόμα;
Σάκης: Ε, μια τρέλα την έχουμε. Και πρέπει να έχουμε. Η ζωή είναι μια τρέλα. Σήμερα είμαστε εδώ, αύριο όχι.

Τι κάνει έναν άνθρωπο ιδιοφυή; Τι είναι αυτό που «γεννά» έναν καλλιτέχνη και στην περίπτωση σας ένα μουσικό;
Σάκης: Για να επικοινωνήσουμε. Ξέρεις πόσο όμορφο είναι να ακούς «Ξέρεις η μουσική σου με βοήθησε σε μια δύσκολη στιγμή»; Αυτό, πίστεψε με, είναι η καλύτερη πληρωμή. Εμένα, που κάνω και συναυλίες στο εξωτερικό, με ρωτούν π.χ. «Γιατί, φίλε, πας στην Ινδία να παίξεις, βγάζεις λεφτά»; Όχι, δεν βγάζω, αλλά είναι όμορφο να μπορείς να επικοινωνήσεις, να βρίσκεσαι στην ίδια συχνότητα με άλλους ανθρώπους του πλανήτη.

Είναι έκφραση. Στην έκφραση δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή. Μπορεί να «απλωθεί» σε πολλά επίπεδα – Σάββας Μπετίνης @ Acid Death

Ηλίας: Επικοινωνείς με κάποιον που έχει άλλη κουλτούρα από εσένα. Αλλά έχεις βρει το σημείο και είσαι στην ίδια ευθεία μαζί του.
Θάνος: Μουσικός γεννιέσαι, η σύνθεση είναι μια αντίληψη. Δεν μαθαίνεται. Είναι έμφυτο.
Ηλίας: Τα ερεθίσματα σε κάνουν να συνθέτεις. Ταλέντα υπάρχουν, αλλά αν δεν υπάρχει η σπίθα να σε κάνει να το παλέψεις…

Το ίδιο τραγούδι αν το παίξουν τρείς μπάντες θα ακουστεί διαφορετικά – Θάνος Μπερτσάτος @ Power Crue

Οι καλλιτέχνες τείνουν να έχουν υπερβολικές συναισθηματικές αντιδράσεις, οι οποίες μπορεί να διευκολύνουν την έκφραση του ταλέντου τους στην τέχνη, στη λογοτεχνία ή τη μουσική. Ποια η ιδιαιτερότητα στο δικό σας ταλέντο; Τι είναι αυτό που σας έκανε να εκφραστείτε μουσικά;
Ηλίας: Λίγο πολύ, είμαστε όλοι αντικοινωνικοί τύποι, η δυσκολία της επικοινωνίας ενός τέτοιου ανθρώπου, τον κάνει να ψάχνει λύσεις για να επικοινωνεί πιο εύκολα. Έχει τύχει να δεις κάποια παιδάκια να κεκεδίζουν και όταν έρχεται η ώρα να τραγουδήσουν, τραγουδούν εκπληκτικά;
Θάνος: Έχω δει έναν τέτοιο άνθρωπο, Ηλία.
Ηλίας: Άρα είναι για μας ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας. Βγάζουμε τα εσώψυχά μας. Εκείνη τη στιγμή που παίζεις και τραγουδάς, λες αυτό που νοιώθεις.

Don’t take drugs, play music – Σάκης Τόλης @ Rotting Christ

Σάκης: Είναι το δικό μας «ναρκωτικό». Όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, χάνεις την αίσθηση του χώρου, εξωτερικεύεις τον «κόσμο» σου.
Σάββας: Είναι όμορφο πράγμα αυτό, δίνεις στους άλλους κάτι από εσένα.
Ηλίας: Το αποκορύφωμα είναι η αποδοχή, το χειροκρότημα.
Σωτήρης: Καταφέρνεις να περάσεις το συναίσθημα που είχες όταν πρωτοέγραψες αυτό το τραγούδι και στους άλλους. Μοιράζονται συναισθήματα είτε είσαι από την ίδια χώρα είτε από διαφορετικές πλευρές του πλανήτη.
Σάκης: Don’t take drugs, play music.

Η μουσική είναι η ανάγκη σου να επικοινωνήσεις – Ηλίας Λογγινίδης @ Spitfire

Ποιον μουσικό θεωρείτε μεγαλοφυΐα; Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε σε αυτόν;
Ηλίας: Έναν μουσικό;
Θάνος: Δεν μπορείς να πεις μόνο για έναν…
Σάββας: Δύσκολο να μιλήσεις μόνο για έναν.
Ηλίας: Να σου πω ένα παράδειγμα; Εγώ δεκαπέντε χρονών άκουγα Διονυσίου. Σε κάποιο ματς που άκουγα στο ραδιόφωνο έπεσα πάνω σε Deep Purple. Έπαθα πλάκα. Το άκουσα και είπα το θέλω, το έχω ανάγκη.
Θάνος: Και από τότε ακούς Διονυσίου. (πολλά γέλια)
Σάββας: Είναι αυτό που θα σου ξυπνήσει κάτι διαφορετικό μέσα σου. Θα σε σπρώξει να μάθεις τι είναι αυτό που ακούς.

Ο μουσικός με τη δουλειά του βγάζει τα συναισθήματά του και τον εσωτερικό κόσμο του προς τα έξω – Σωτήρης Κόκκινος @ Varathron

Θάνος: Δεν είναι μόνο στο metal, εγώ ακούω τα πάντα και με εξιτάρουν το ίδιο. Το metal είναι επιλογή αλλά τα ίδια αισθήματα μπορεί να στα βγάλει και άλλο είδος μουσικής.
Σωτήρης: περισσότερο μιλάμε για επιρροές. Μουσικοί που ο καθένας με τον τρόπο του μας έχουν επηρεάσει στο να δημιουργήσουμε μουσική.
Ηλίας: Τα πάντα έχουν πια παιχτεί. Καινούργια πράγματα στη μουσική δεν βγαίνουν. Όλα είναι κύκλος. Εσύ προσπαθείς να βγάλεις με τον τρόπο σου αυτό που έχεις αισθανθεί. Αυτό είναι μουσική.
Θάνος: Το ίδιο τραγούδι αν το παίξουν τρείς μπάντες θα ακουστεί διαφορετικά.
Ηλίας; Αυτό ακριβώς εννοώ. Αυτό που ακούς το βγάζεις με τον τρόπο σου.
Θάνος: Στην ουσία είναι πρωτότυπο κάθε παίξιμο. Ακόμα και όταν είναι διασκευασμένο.
Σάκης: Νομίζω ότι είναι τυραννία του μυαλού θα συνθέσεις ένα κομμάτι. Προσωπικά μπορώ να ξενυχτήσω γιατί δεν μου βγήκε για παράδειγμα ένα riff.

Είναι η επόμενη ερώτηση, με πρόλαβες! (γέλια) Έχει τύχει, πάνω στη δημιουργία ενός κομματιού, πάνω στον οίστρο σας, να νιώσετε αυτή την «τρέλα της στιγμής»; Να αισθανθείτε πολύ περίεργα, να αναρωτηθείτε «Μήπως το χάνω»;
Σάκης: Δεν χάνεις το μυαλό σου, χάνεις όμως τον ύπνο σου. Ειδικά αν έχεις ένα deadline, να βγάλεις το δίσκο, εκεί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τυραννιέμαι. Είμαι και λίγο μαζόχας. Κοιμάμαι και σκέφτομαι, όταν βρω τη μελωδία μπορώ να ξυπνήσω και να πω το βρήκα, συνεχίζω.
Σωτήρης: Δεν σου έχει τύχει να πεις, ΟΚ, το ‘χω και εκεί που πας να το παίξεις το έχεις ξεχάσει;

Ηλίας: Είναι σεξουαλικό. Όταν πετύχεις αυτό που έχεις στο μυαλό, ξεπερνάς κάποια όρια.
Σάκης: Πιστεύω πως όπως νοιώθεις όταν βάζεις ένα κομμάτι, βγαίνει και έξω. Δεν σου έχει τύχει να ακούσεις ένα άλμπουμ και να πεις γιατί άραγε είναι τόσο καλό αυτό το άλμπουμ παρόλο που μπορεί να είναι και απλό; Γιατί ακόμα και στην ηχογράφηση έκλαιγε η ψυχή του άλλου. Σου δίνει αυτή την ενέργεια.
Ηλίας: Η πρώτη φορά είναι και η καλύτερη.
Σάκης: Το αυθόρμητο.

Θάνος: όταν έχω μια ιδέα, την αφήνω.
Σάκης: Τη θυμάσαι;
Θάνος: Όχι πάντα, αλλά και αυτό το θεωρώ σημαντικό. Όταν μου ξανάρθει θεωρώ ότι υπάρχει λόγος.
Ηλίας: Ωριμάζει μέσα σου.
Θάνος: Μπορεί να είναι και λάθος…
Ηλίας: Δεν υπάρχει λάθος στην προσωπικότητα του καθενός.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Φωτό, βίντεο: Εβελίνα Γερακίτη, ΕΜΑΝΟΝ