Θεατρίζομαι: IRЯINA @ Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Υπόγειο

Η παράσταση IRЯINA αποτελεί μια τολμηρή και βαθιά συγκινητική συνομιλία με το κλασικό έργο του Τσέχωφ «Οι Τρεις Αδελφές», φωτίζοντας ξανά την εμβληματική φιγούρα της Ιρίνας, μέσα από ένα σύγχρονο, φεμινιστικό και πολυεπίπεδο πρίσμα. Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές εκδοχές της Ιρίνας, συναντιούνται μια ημέρα μεγάλης σημασίας. Τα εικοστά τους γενέθλια, ταυτόχρονα με την πρώτη επέτειο από τον θάνατο του πατέρα τους. Η «Μόσχα» γίνεται σύμβολο, όχι απλώς προορισμός, αλλά μια πράξη αυτοπραγμάτωσης, μια φαντασίωση για μια καλύτερη ζωή, ένα άλμα στο άγνωστο.

Βασισμένο σε προσωπικές και συλλογικές μνήμες της δημιουργικής ομάδας και αποτέλεσμα πολύμηνης έρευνας, το έργο ανατέμνει την έννοια της γυναικείας ταυτότητας σήμερα. Οι τρεις ηθοποιοί δημιουργούν πολλαπλές, εύθραυστες και δυναμικές εκδοχές της Ιρίνας και μέσα από αυτές αναδύεται το ερώτημα: ποια είναι η «Μόσχα» των γυναικών σήμερα; Τι διεκδικούν, τι θυμούνται, τι ονειρεύονται και τι είναι διατεθειμένες να θυσιάσουν;

Η παράσταση αξιοποιεί με μαεστρία τη σωματικότητα, τη μουσικότητα, τον χορό και την αφήγηση. Πρόκειται για μια «πρόβα μνήμης», όπου το κείμενο του Τσέχωφ θρυμματίζεται και ξανασυντίθεται, συνομιλώντας διαρκώς με τη σύγχρονη ιστορία και εμπειρία. Η Ιρίνα δεν περιμένει πια. Δεν φοβάται, δεν κρύβεται. Μιλά, εκφράζεται, διεκδικεί. Mε μια ένταση που γίνεται προσωπική και συλλογική ταυτόχρονα.

Η αισθητική της παράστασης είναι υποδειγματική. Τα σκηνικά λειτουργικά και ατμοσφαιρικά, τα κουστούμια επιλεγμένα με ακρίβεια και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν οι ερμηνεύτριες ενισχύουν κάθε συμβολισμό. Η μουσική, ένα σύγχρονο dark-wave ηχητικό τοπίο, δημιουργεί μια καθηλωτική, σχεδόν υποβλητική διάθεση. Η κινησιολογία είναι εξαιρετική· όλες οι ερμηνεύτριες διαθέτουν εκπληκτικό ρυθμό, παρουσία και εκφραστικότητα και μέσω της παραστατικότητάς τους γεννούν έντονες, καθαρτικές εικόνες.

Το IRЯINA εξελίσσει τον μύθο της Ιρίνας στο σήμερα, κάνοντάς τον καθρέφτη των σύγχρονων γυναικών. Εκείνων που δεν περιμένουν αλλά πράττουν, που δεν σιωπούν αλλά μιλούν, που δεν φοβούνται να φανερώσουν τη φωνή, την επιθυμία, την αλήθεια τους. Μια παράσταση που δεν τιμά απλώς τον Τσέχωφ, αλλά τον επανανοηματοδοτεί με δύναμη, ευαισθησία και τόλμη.

Ένα έργο που αξίζει να το δει κανείς, όχι μόνο για την καλλιτεχνική του ποιότητα, αλλά και για το κάλεσμα που απευθύνει. Να αναζητήσουμε όλοι τη δική μας «Μόσχα» και να τολμήσουμε να τη φτάσουμε.

Ανθή Κωστοπούλου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.