Jethro Tull στο θέατρο του Λυκαβηττού. Μια συναυλία που δεν ήθελα να χάσω, η αλήθεια είναι, λόγω του πότε κι αν θα τους ξαναδώ. Λόγω ηλικίας. Δικής τους, δικής μου, ουστ, κτλ.  Ξεκίνησε στις οκτώ και μισή. Άγγλοι είναι! Το setlist περιλάμβανε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους. Εξάλλου, αυτό που τους έκανε απο την αρχή της καριέρας τους ξεχωριστούς, ήταν η εισαγωγή και η παραμονή φυσικά, του φλάουτου σε αυτό το είδος της μουσικής.

Κάποια από τα τραγούδια που ακούστηκαν κατά το – άτυπα – πρώτο μέρος της συναυλίας, ήταν το “Some Day The Sun”, “A Song For Jeffrey”, “The Navigators”. Κατά τις εννέα και είκοσι πέντε περίπου έγινε διάλειμμα για να πάρουν μία ανάσα. Είπαμε, ο Ian είναι και κάποιας ηλικίας. Εβδομήντα οκτώ ετών, παρακαλώ!

Βέβαια, από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι… Πρώτον, ας φτάσω κι εγώ εκεί που είναι και δεύτερον, να κάνω αυτά που κάνει εκείνος πάνω στην σκηνή. Σαν κατσίκι πέρα δώθε, κλασικά το ένα πόδι πάνω κι εννοείται να παίζει και φλάουτο. Αν κι εδώ παρατηρούσες ότι σε κάποια σημεία η ανάσα με την εκπνοή τον κούραζε, αλλά δεν έπαιρνε χαμπάρι.

Στο δεύτερο μέρος, τραγούδια όπως το “Curius Ruminant”, “My God”, “Budapest” (σ.α.π.τ.γ.ο.: δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που το άκουσα LiVE, σε εκείνη την ηρωική συναυλία του 1991), παράλληλα με το video wall, που υπήρχε πίσω τους, μας ταξίδευε τόσο σε διάφορες εποχές από την πορεία τους όσο και μέρη μαγικά, ελέω των φωτογραφιών που εμφανίζονταν. Κατ’ εμέ άτυχη επιλογή και με ελάχιστη ανταπόκριση, λόγω της όλης κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή, ήταν το “Over Jerusalem” (σ.α.π.τ.γ.ο.: ο ίδιος ο Anderson έχει δηλώσει εδώ και μήνες ότι παρακολουθεί με τεταμένη προσοχή την όλη κατάσταση.

Να αναφέρουμε πάντως ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης παίζει σε αυτά τα μέρη από το 1986 και – μετά τις πρώτες δύο συναυλίες του ή κάτι τέτοιο – δώριζε όλα τα έσοδα σε τοπικές οργανώσεις, για τη μόρφωση των παιδιών, ανεξαρτήτως προελεύσεως και πίστης). Πριν το κλείσιμο μας πρόσφεραν το ομώνυμο – και από τα πιο γνωστά τους φυσικά – τραγούδι του “Aqualung”, με δυνατή εισαγωγή και παίξιμο.

Εδώ θα πρέπει να πω κάτι. Ο Anderson ανέκαθεν ξέραμε ότι είναι ιδιόρρυθμος σαν μουσικός. Κι αυτό αποδείχθηκε όσον αφορά τους φωτογράφους. Η απαίτησή του ήταν λοιπόν να μην τραβήξουμε φωτογραφίες, ούτε εμείς, αλλά ούτε το κοινό, καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, παρά μόνο στο τελευταίο τραγούδι στο encore!

Τα παιδιά της παραγωγής, όταν έβλεπαν κάποιον να πάει να τραβήξει με το κινητό του, κατευθείαν του έλεγαν ότι δεν μπορεί, διότι αυτή την οδηγία είχαν πάρει από εκείνον. Οπότε, στο αγαπημένο μου τραγούδι, γιατί ως γνωστόν είμαι και αρκετά γκαντέμω, έπρεπε να πάμε δίπλα στη θέση του ηχολήπτη και να τραβήξουμε από εκεί τις φωτογραφίες μας. Όσοι ξέρετε τον Λυκαβηττό σαν χώρο, είναι στο τέλος της ορχήστρας, λίγο πριν από τα καθίσματα. Άρα φανταστείτε ότι ακούσαμε και κάποια «γαλλικά», γιατί κόβαμε και τη θέα!

Τελευταίο τραγούδι λοιπόν το “Locomotive Breath”. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και με το τέλος των νοτών, άρχισαν το χειροκρότημα και τα μπράβο και τα κι άλλο. Όπως προείπα, αν δεν τους είχατε δει, ήταν μια πολλή καλή ευκαιρία. Είναι από τις μπάντες που λες ότι δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς, για πολλούς λόγους και ναι, η ηλικία είναι ένας αστάθμητος παράγοντας.

Until next time… See ya round mates!

Εβελίνα “Red” Γερακίτη – Φλούρου

#απτγο: Κώστας Κούλης

Some Day The Sun Won’t Shine For You, Beggar’s Farm, A Song For Jeffrey, Thick As A Brick, Mother Goose, Songs From The Wood, Weathercock, The Navigators, Curious Ruminant, Bourrée In E Minor (Johann Sebastian Bach), My God, The Zealot Gene, The Donkey And The Drum, Over Jerusalem, Budapest, Aqualung, Locomotive Breath