Κάνε Τον Πόνο Σου Άρπα – από τη Μαρία Φιρλίγκου

Μαρία Φιρλίγκου

Κάνε Τον Πόνο Σου Άρπα

2025 – Self Release

Θα πρέπει να βάλω το “Gala” να παίξει ξανά από την αρχή. Ο τρόπος που μας συστήνεται το πιάνο, με πάει από τους Van Halen μέχρι τον Θάνο Μικρούτσικο και από την ποίηση του Καββαδία μέχρι εκείνη του Καρυωτάκη. Του ποιητή που επέλεξε να μελοποιήσει η Μαρία Φιρλίγκου. Πιανίστα η ίδια, τραγουδίστρια και συνθέτις, υπογράφει αυτό το άλμπουμ – το ντεμπούτο της μάλιστα – απ’ άκρη σ’ άκρη και μας δείχνει από το πρώτο λεπτό το πού φτάνει το τάλαντό της. Στα ασημοδάχτυλα μιας γιγαντιαίας καλλιτεχνικής παλάμης…

«Κι Αν Έσβησε Σαν Ίσκιος» τ’ όνειρό μου… Σε 8/8 κινείται αυτή η μελωδία και η φωνή της δημιουργού σπάει, με σκιές φωνητικών να κινούνται παράλληλα με την πρώτη φωνή. Διάφοροι ήχοι ακούγονται παράλληλα. Ο αέρας που γίνεται θάλασσα… «Καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου»… Μία κρουστή παρέα προστίθεται, επιλεκτικά. Συνέχεια με το «Πες, Η Αγάπη Τι Έχει Γίνει», με τη φωνή να μετατρέπεται σε κραυγή απελπισίας. Συνεχούς αναβολής της απελπισίας ίσως… Δεύτερες φωνές με ιδανικό τρόπο. Η μαύρη καταβολή και οι κινηματογραφικές «επενδύσεις» εκατέρωθεν της μελωδίας, καθρεφτίζουν την οξύνοια της δημιουργού, η οποία μπορεί να κάτσει στο πιάνο και να παίξει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Και πάλι θα μας φανεί μαγικό το αποτέλεσμα.

Η ίδια φλερτάρει με το μοντέρνο, το παραδοσιακό, την τεχνολογία και τον παλιακό εξάντα της χάραξης ενός τραγουδιού. «Τελευταίο Ταξίδι» και οι μπάσες νότες μπλέκουν με τεχνολογικές αλλοιώσεις και μία πεντακάθαρη φωνή, η οποία θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε σοπράνο. Η ίδια μάλλον κατάλαβε ότι προσέξαμε εκείνες τις νότες και φρόντισε να κατέβει συχνωτικά, εντυπωσιάζοντας ακόμα περισσότερο.

Θα ‘ρθουν όλες μια μέρα και γύρω μου θα καθίσουν… «Οι Αγάπες» δεν είναι μία πένθιμη ακολουθία. Μην αφεθείτε στο συναγμένο από χρόνια δάκρυ. Η φωνή διηγείται. Κάθε τραγούδια και μία ιστορία. Η δημιουργός φροντίζει να ντύσει το θέμα με διάφορα εφέ, ακόμα και συμφωνικές πινελιές. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τι μπορεί να μας προσφέρει με μία full band σύνθεση. Εκεί μάλλον θα έχουμε να κάνουμε με την απογείωση ενός 777. Ακολουθεί το «Όλα Τα Πράγματά Μου», μπασάροντας όμορφα, επιτρέποντας στην κυρία Φιρλίγκου να τραγουδήσει με εφέ στη φωνή της, παραπέμποντας σε φωνητικά μανιφέστα τύπου “Neue Regel” και έχοντας το πρόσταγμα για διάφορες εναλλακτικές στο μοτίβο, μετατρέποντας τις λέξεις σε στοιχειωμένες διαδρομές.

«Θέλω Να Φύγω Πια Από Δω» και η φωνή της αναμιγνύεται με παιδικές φωνές. Ένα ευαίσθητο θέμα, συνοδεία και άλλων οργάνων. Μήπως είναι τάχα… «Οι Σκιές» πατούν βαριά, η φωνή θέλει να απογειωθεί. Είναι ένας «διακριτικός» λυγμός, που η συμφωνική του επίγευση αφήνει να ολοκληρωθεί με φωνητικές νότες που φτάνουν ψηλά, συνοδευόμενες από άλλες που κρατούν χαμηλά το κέντρο βάρους.

Το τραγούδι «Εσπέρα» θα μπορούσε να αποτελεί εισαγωγή πριν από μία θεατρική παράσταση. Μπορώ μάλιστα να φανταστώ το σκηνικό και το στήσιμο των ηθοποιών. Η Φιρλίγκου συνθέτει ΚΑΙ οπτικά. Προφανώς η ευχέρεια που διαθέτει γύρω από τα μαυρόασπρα να την κάνει να σκέφτεται πολλές φορές έξω από το κουτί. Τον επίλογο υπογράφει με το τραγούδι «Ευγένεια», στο οποίο ακούγεται και ο τίτλος του άλμπουμ. Ακόμα μερικές στοιχειωτικές μελωδίες και το παιχνίδι με τα πολλαπλά φωνητικά και τον κρουστό ρυθμό, που μετατρέπει το κομμάτι σε κάτι, έστω και για δευτερόλεπτα. Η δημιουργός είναι έτοιμη να κάνει τη μεγάλη διαφορά και θα είμαστε εκεί. Παρόντες. Με πόνους και άρπες.

Κώστας Κούλης

Buy the album HERE!