Θεατρίζομαι: Η ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ Κ. @ Θέατρο Αργώ

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας, που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν συμφωνούμε με το κοπάδι. Αισθανόμαστε αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, λες και μας χωρίζει ένα βαθύ ρήγμα. Ζούμε σε ένα κόσμο χωρίς λογική, χωρίς θέληση να αλλάξει, να εναντιωθεί. Παραμένει μικρός και ανίσχυρος απέναντι σε ένα απρόσωπο σύστημα.

Ο Φραντς Κάφκα υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια έντονη αίσθηση παραλόγου και εφιάλτη, όπου ο άνθρωπος βιώνει την αποξένωσή του από την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό, παγιδευμένος μέσα σε μια γραφειοκρατική και απρόσωπη εξουσία που τον συνθλίβει.

Στο θέατρο Αργώ, η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου μιλούν για τον άνθρωπο που δεν χωρά σε κανένα κοινωνικό και ταξικό κουτάκι. Που προσπαθεί να βρει τη δική του ταυτότητα έξω από την αγέλη των ζωντανών νεκρών.

Το εξαιρετικό κείμενο αυτού του μοναδικού διδύμου ανοίγει τις πύλες σε έναν κόσμο γεμάτο ατέλειες, φόβο και αποξένωση, αναζητώντας το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης, την ελευθερία, αλλά και την χαμένη του αξιοπρέπεια.

Η παράσταση ξεκινά με απόλυτο σκοτάδι. Από τα ηχεία ακούγονται γνώριμες νότες και στο μυαλό μου σκαρφαλώνουν οι στίχοι…

“You’ll take my life, but I’ll take yours, too

You’ll fire your musket, but I’ll run you through

So when you’re waiting for the next attack

You’d better stand, there’s no turning back.”

Πώς είπατε; Κάτι σας θυμίζει;

Καλά, περάστε μια βόλτα ξανά. Θα σερβίρουμε συκαλάκι…

Η Σοφία εμφανίζεται ως κατσαρίδα με υπαρξιακά προβλήματα. Θέλει να γίνει άνθρωπος, θέλει να ξεφύγει από την τελειότητά της και να χωθεί στα «παπούτσια» του πιο ατελή ζώου. Του ανθρώπου. Η ευχή της γίνεται πραγματικότητα και η μοίρα την βάζει στα «παπούτσια» του Κάφκα.

Το σκηνικό είναι αφαιρετικό, λειτουργικό και to the point, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Τα κοστούμια έχουν φινέτσα αλλά και παιχνίδισμα. Οι μάσκες είναι έργα τέχνης. Η Σοφία Καζαντζιάν είναι μοναδική. Χορεύει, υποδύεται, αλλάζει πρόσωπα, τσαλακώνεται μέσα από τα κωμικά αλλά και δραματικά σοκάκια του κειμένου.

Ζει και ανασαίνει σαν Κάφκα. Ζει και ανασαίνει σαν καλλιτέχνης που προσπαθεί να «χωρέσει» σε μια απρόσωπη κοινωνία.

Ο Μάριος Ιορδάνου σκηνοθετεί κάνοντας αίσθηση. Δημιουργεί εστίες υπαρξιακής φωτιάς, μπήγει το μαχαίρι στο λαιμό της κοινωνίας, αφήνοντας τα νοήματα των έργων του Κάφκα να πλημυρίσουν τον χώρο και το μυαλό μας. Ανοίγει τη σκοτεινή πόρτα για να μας θαμπώσει με το εσωτερικό φως, αυτό της αυτογνωσίας και μαζί με τη Σοφία καταθέτει τη δική του αλήθεια αλλά και την αλήθεια πολλών ανθρώπων, που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, μη θέλοντας να καταλήξουν ζωντανοί νεκροί ή άβουλοι εμπρός στην αδηφάγο κοινωνία.

Η παράσταση θα σας φέρει πολύ κοντά με όλα τα έργα του Φραντς Κάφκα. Θα σας ταλανίσει, θα σας κάνει να κουνήσετε καταφατικά το κεφάλι, νοιώθοντας το βαρύ νόημα πίσω από τις λέξεις. Θα σας αφυπνίσει.

Στα δικά μου μάτια αυτά τα παιδιά έχουν πάρει το πρώτο βραβείο για την καλύτερη παράσταση της χρονιάς.

Τους ευχαριστούμε και τους δυο για το μεράκι, το πάθος, αλλά και τον τρόπο που καταφέρνουν να μας κάνουν να ανοίξουμε τα μάτια μας και να βρούμε το φως μέσα στα σκοτάδια της απαρχαιωμένης κοινωνίας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.