Υπάρχουν κάποιες θεατρικές στιγμές που μοιάζουν με ανάσα. Από αυτές που, όσο κι αν η μέρα σου ήταν δύσκολη, τελειώνουν με μια γλυκιά υποσημείωση. Μια τέτοια στιγμή ήταν η παράσταση «ΚΕΪΚ» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη στο Θέατρο Εμπορικόν – ή αλλιώς, η ιστορία μιας πολυκατοικίας που γίνεται καθρέφτης της καθημερινότητας όλων μας.
Η υπόθεση είναι απλή, σχεδόν αθώα. Ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίας ψήνει ένα Cake για την κόρη του, που επιστρέφει από το εξωτερικό. Όμως, όπως συμβαίνει συχνά, η ζωή έχει τον δικό της τρόπο να μπαινοβγαίνει στις πόρτες που νομίζουμε πως ελέγχουμε. Κι εκεί που ο άνθρωπος αυτός θέλει μόνο να ολοκληρώσει το γλυκό του και να ετοιμάσει μια ζεστή υποδοχή για την κόρη που του έχει λείψει, ξεπηδούν ένας-ένας οι κάτοικοι της πολυκατοικίας – πρόσωπα γνώριμα, σχεδόν οικεία, αλλά με ιστορίες που ποτέ δεν φανταζόμαστε.
Η παράσταση ξετυλίγεται με ρυθμό γρήγορο και ανθρώπινο, μέσα σε περίπου ογδόντα λεπτά, που κυλούν σαν νερό. Στο επίκεντρο, η μεγάλη αλήθεια. Ζουν πολλοί δίπλα μας, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά γνωρίζουμε. Και το θέατρο, με τη μαγεία του, μάς υποχρεώνει για λίγο να σταθούμε απέναντι σε αυτές τις φιγούρες που μπορεί να συναντάμε καθημερινά στο ασανσέρ, αλλά ποτέ δεν ρωτήσαμε «πώς είσαι»;
Πρώτη, μια κυρία που όλοι ξέρουν. Εκείνη που γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια των ζωών των ενοίκων/ιδιοκτητών της πολυκατοικίας. Ποιος άλλαξε μία λάμπα και ποια, ποιος τσακώθηκε με ποιον, ποιος ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες με νεύρα. Είναι αυτή που όλοι συναντήσαμε κάποτε, η «ανθρώπινη εγκυκλοπαίδεια» της γειτονιάς. Χωρίς κακία, αλλά με μια διαρκή ανάγκη να ξέρει, να νιώθει πως ανήκει.

Μετά, ένας άνδρας που προσπαθεί να μείνει πάντα νέος, πάντα μέσα στα πράγματα. Θέλει να βρίσκεται κοντά στη νεολαία, στην κοινωνία, στις αλλαγές. Μα πίσω από αυτό το «είμαι στην εποχή μου», κρύβεται ένας άνθρωπος με δικά του μυστικά, δικές του σιωπές. Μια φιγούρα βαθιά ανθρώπινη, που σου θυμίζει ότι κανείς δεν είναι ακριβώς αυτό που δείχνει.
Και βέβαια, εκείνος ο γείτονας που έφτασε από μια άλλη χώρα. Δειλά, με καλοσύνη, με μια αγωνία να προσαρμοστεί, να γίνει κομμάτι ενός τόπου που δεν είναι ακόμη δικός του. Η παρουσία του φέρνει μια ζεστασιά στην παράσταση· μια υπενθύμιση ότι όλοι κάποτε σταθήκαμε ξένοι κάπου.
Στο κέντρο όλων αυτών ο διαχειριστής. Ήρεμος, δίκαιος, εκείνος που πρέπει να κρατά ισορροπίες για να παραμείνουν ήσυχοι όσοι μένουν στην πολυκατοικία. Και ταυτόχρονα άνθρωπος με προσμονή, με τρυφερότητα, με μια απλή επιθυμία. Να προσφέρει κάτι γλυκό στην κόρη του.
Ήταν μια Τετάρτη λίγο περίεργη, λίγο κουραστική. Αλλά το ατμοσφαιρικό Θέατρο Εμπορικόν σε αγκαλιάζει. Σου θυμίζει ότι το θέατρο έχει τη δύναμη να μαλακώνει τις μέρες. Οι ηθοποιοί — ταλαντούχοι, αφοσιωμένοι — παίζουν κάθε δευτερόλεπτο με ακρίβεια και ψυχή. Εγώ, τουλάχιστον, δεν έχασα ούτε ανάσα τους.
Φεύγοντας… γεμίζεις με σκέψεις. Ποιοι είναι οι άνθρωποι δίπλα μας; Γιατί δεν τους γνωρίζουμε λίγο παραπάνω; Και ίσως, αν τους λέγαμε και τις δικές μας αλήθειες, να ερχόμασταν όλοι ένα βήμα πιο κοντά.
Ήταν μια υπέροχη θεατρική βραδιά. Μια από αυτές που μένουν.
Vois Θεοδώρα Ράπο
#απτγο: Κώστας Κούλης
To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.
Συγγραφέας : Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία : Θανάσης Ζερίτης
Πρωταγωνιστούν: Φαίδρα Δρούκα, Έρρικος Λίτσης, Γιάννης Λεάκος, Προμηθέας Νεραττίνι Δοκιμάκης
Sound design, Πρωτότυπη μουσική, Τραγούδια, Ερμηνεία : Σπύρος Γραμμένος
Σκηνικά- Κοστούμια : Γεωργία Μπούρδα
Κίνηση : Πάνος Τοψίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών : Σάκης Μπριμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Βοηθός σκηνογράφου/ενδυματολόγου: Ηρώ Παρδαβέλλα
Φωτογραφίες : Γιώργος Καλφαμανώλης
Διεύθυνση καλλιτεχνικού προγραμματισμού και επικοινωνίας : Ελίνα Λαζαρίδου
Τμήμα Επικοινωνίας : Όλγα Κομνηνού & Ιωάννα Ζωζέφα Πέγκου
Δημόσιες Σχέσεις : Μαργαρίτα Μαρμαρά
Επικοινωνία για την παράσταση: Αντώνης Κοκολάκης


0 Comments