Δεν πιστεύω πως υπήρχε, έστω και ένας λάτρης του extreme metal ήχου, που δεν περίμενε εναγωνίως αυτές τις δύο βραδιές των 1349 στην Ελλάδα, που μαζί με τα υπόλοιπα σχήματα αποτελούν ένα από τα καλύτερα line up που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στα μέρη μας. Ειδικά από την στιγμή που γνωρίζαμε πως οι headliners θα παραταχθούν μαζί με έναν από τους κορυφαίους drummer στην ιστορία του black metal, ανέβασε την προσμονή στα ύψη.

Έτσι λοιπόν, από νωρίς βρεθήκαμε την Τρίτη στο Fuzz, ώστε να μην χάσουμε δευτερόλεπτο από το συνολικό show. Για αρχή, στις επτά ακριβώς, οι Sarcator μας παρουσιάστηκαν πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος εκείνη την ώρα ήταν ακόμα λιγοστός, κάτι λογικό θα μου πεις, καθώς καθημερινή και νωρίς, δεν είναι εύκολο σε κάποιον που εργάζεται να είναι εκεί από την αρχή. Αυτά τα παιδιά από το Trollhättan της Σουηδίας όμως, μας κέρασαν πολύ πόνο με το εξαιρετικό Thrash που παίζουν και κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους παραβρισκόμενους δίχως δυσκολία. Ο ήχος στην αρχή μου φάνηκε λίγο μπουκωμένος, αλλά σε γενικές γραμμές ακούστηκαν αρκετά καλά και μπόρεσαν να μας παρουσιάσουν, μέσα σε τριάντα λεπτά, κομμάτια και από τις τρείς ολοκληρωμένες τους δουλειές. Φουλ ενέργεια, σόλο που σε εντυπωσίαζαν και γενικώς μία εικόνα που αφήνει υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον.

Σειρά τώρα έχουν οι Vitriol του τρομερού και μοναδικού Kyle Rasmussen και του Drum Machine που ακούει στο όνομα Matt Kilner. Ναι, μόνο αυτοί οι δυο, χωρίς κανέναν άλλο, όπως είχαν ανακοινώσει στην αρχή της περιοδείας. Μεγάλο ενδιαφέρον υπήρχε για το πώς θα μπορέσει αυτό το ντουέτο να αποδώσει μόνο του ζωντανά. Υπήρχαν, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλά προ-ηχογραφημένα μέρη, αλλά αυτό δεν μας χάλασε.

Ο Kyle το πήρε όλο πάνω του και με την κιθάρα του να έχει έναν ήχο διαολεμένο, κατάφερε να γεμίσει με μουσική τα αυτιά μας, ενώ ο άνθρωπός-μηχανή Matt Kilner έδωσε μαθήματα drumming. Ο ήχος ήταν εν μέρη άδειος χωρίς το μπάσο, αλλά παράλληλα μας έδωσε μια πρωτόγονη αίσθηση και η εμπειρία που αποκόμισαν όλοι ήταν μοναδική. Πολύ δυνατή εμφάνιση από το συγκρότημα, παρά τις δυσκολίες και ένα μεγάλο Chapeau για το γεγονός ότι τίποτα δεν τους σταμάτησε στο να αποδώσουν τα μέγιστα.

Και αφού έγιναν όλες οι απαραίτητες αλλαγές πάνω στη σκηνή, οι The Ruins Of Beverast ανέβηκαν και για να είμαι ειλικρινής, παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν ποτέ οπαδός αυτού που παίζουν, δεν θα ήταν δυνατό να μην αποδεχτώ την απήχηση που έχουν στο κοινό και την ποιότητα των συνθέσεών τους. Το συγκρότημα μυσταγώγησε το Fuzz, για μία ώρα περίπου, με το ατμοσφαιρικό Doom/black metal του και από τις αντιδράσεις του κόσμου, έγινε εύκολα αντιληπτό πως έκανε μία από της καλύτερες Live εμφανίσεις που έχουν δει.

Ο ήχος δεν ήταν κακός… ίσως – πάλι – λίγο μπουκωμένος, αλλά σε γενικές γραμμές καλός, ενώ το συγκρότημα, όπως ήταν φυσικό, πάνω στη σκηνή βρέθηκε σε πλήρη αρμονία με τη μουσική του. Ο φωτισμός έδωσε μια επιπλέον αισθητική νότα σε όλο το show. Στη μία περίπου ώρα που έπαιξαν, μας παρουσίασαν τέσσερα κομμάτια (όλα μεγάλα σε διάρκεια και πολύ απαιτητικά, ως προς την εκτέλεσή τους) μέσα από τους τρείς τελευταίους τους δίσκους.

Ropes Into Eden, Anchoress In Furs, Daemon, Towards Malakia

Λίγο πριν τις δέκα, έκλεισαν τα φώτα και οι 1349 ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης. Ό,τι και να πει κανείς, οι τύποι είναι επιβλητικοί και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, μονό και μόνο με την παρουσία τους. Η αρχή έγινε με το “Riders Of The Apocalypse” και το Fuzz πήρε φωτιά. Εξαιρετικός ήχος, δυναμική παρουσία στη σκηνή, δεν πρέπει να ξέφυγε ούτε μισή νότα. Και στα τύμπανα, μια μορφή που είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή της. Για τα επόμενα εβδομήντα λεπτά, όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, γίναμε μάρτυρες μίας εμφάνισης που θα χαραχθεί με τα δικά της χρυσά γράμματα στο πάνθεον της extreme σκηνής. Ο Ravn, όπως ήταν φυσιολογικό, ήταν λιτός στην επικοινωνία με το κοινό, αλλά μεγαλοπρεπής στην απόδοση των φωνητικών. Το ολοκαύτωμα ήρθε με το “I Am Abomination”, το οποίο αποτέλεσε και το έναυσμα για να ξεφύγουν όλοι και να το απολαύσουν μέχρι τελικής πτώσης. Όλα κύλισαν ιδανικά, όλοι το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους και όταν στο encore το συγκρότημα έπαιξε το “Dodskamp”, όλοι ένιωσαν γεμάτοι λες και η διάρκεια ήταν τρεις ώρες. Δεν θα με χαλούσε καθόλου να διαρκέσει τόσο, αλλά…

Η βραδιά αυτή ήταν μία ωδή στους extreme ήχους, τα συγκροτήματα άφησαν το κοινό πλήρως ικανοποιημένο και το κοινό αντίστοιχα θα έχει να τη θυμάται αυτή τη βραδιά, ως μια από τις κορυφαίες που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Όσοι ήταν εκεί, μπορούν να νιώσουν τυχεροί, όσοι απουσίαζαν τους εύχομαι να βρουν την ευκαιρία να ζήσουν ό,τι ζήσαμε εμείς.  

Riders Of The Apocalypse, Ash Of Ages, Slaves, Through Eyes Of Stone, Shadow Point, I Am Abomination, Striding The Chasm, Inferior Pathways, Blood Is The Mortar, The God Devourer, Atomic Chapel, Abyssos Antithesis, Golem, Dodskamp

Κείμενα, φωτογραφίες: Βαγγέλης Φαρρής

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης