Άρχισα να το συνειδητοποιώ το πρωί της Πέμπτης. Πρωί πρωί βγάζω τη Rainbow για περίπατο. Και το μυαλό λειτουργεί συνειρμικά. “You’re so far away from me-ee”. Και το στόμα ακολουθεί. Λες να με περάσουν οι γειτόνοι για βλαμμένο, που τραγουδάω στο ξεκούδουνο; Αφού τη βλαμμενιά την έχουμε ήδη κατοχυρώσει. Άρα δεν μας νοιάζει. Άρα… ΜΙΣΟ! Κάτσε, γιατί έρχεται δεύτερο τραγούδι από το θυμητικό. “All I can do… is hand it to you… and your latest trick”. Από κείνο το LiVE στη Γαλλία. Και κορόμηλο το δάκρυ στα μάγουλα των βατραχοποδαροφάγων… Επανάληψη όλου αυτού το απόγευμα, κατά τη διάρκεια του δεύτερου περιπάτου της Ρεϊμπονίνας.

Ό,τι πιο κοντά στους Dire Straits. Σωστά; Οκτώ υπέρ-μουσικοί, με άπειρες βραβεύσεις και διακρίσεις, τέσσερις εκ των οποίων έχουν παίξει με τους δημιουργούς τους ίδιους και μία σκηνή σκέτο στολίδι. Ο κόσμος έχει γεμίσει την Τεχνόπολη από νωρίς. Διάφορες ηλικίες. Σιτεμένοι – σαν εμένα, καλή ώρα – πιτσιρικάδες, «ενδιάμεσοι», γονείς με τα παιδιά τους, παπούδες χωρίς την «υπόλοιπη» οικογένεια, ροκάδες, «του εντέχνου», υπέροχα πλάσματα όλοι τους. Και λίγο μετά τις εννιά κατάβαση στο photo pit, γιατί τα φώτα χαμηλώνουν και οι οκτώ παίρνουν τις θέσεις τους. Και ξεκινάει το ταξίδι…

Τώρα γιατί μου καρφώθηκε στην κεφάλα μου ότι μετά από κάθε τραγούδι θα έπαιζαν το “Thunder Road”… Είναι ερώτηση ή κατάφαση τώρα αυτό; Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει πως οι Pink Floyd αποφάσισαν να διασκευάσουν Dire Straits. Είναι τέτοιος ο ήχος, τέτοια η τεχνική και τέτοιο το μοτίβο αποτύπωσης των ηχητικών πατημασιών των τραγουδιών, που δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς. Παίζουν με άνεση, με ηχάρα, με βιρτουοζιτέ αντίληψη και με έναν τρόπο που παρακινεί να αφεθείς. Ο Mel Collins στα saxoπνευστά δίνει από νωρίς ρεσιτάλ. Δεν πατά στα ηχογραφημένα, δεν αρκείται στις γνωστές μελωδικές φόρμες. Ξεφεύγει συνεχώς και επισκέπτεται αχαρτογράφητες γαίες. Το κοινό χειροκροτά και σε αυτό «φταίει» και ο Marco Caviglia, ο οποίος συνεχώς προτρέπει για φασαρία.

Μετά από μία ώρα υπέροχου ταξιδιού και έχοντας ήδη παίξει το “Romeo And Juliet”, κάνοντας πολλά ζευγάρια να αγκαλιαστούν έτι περισσότερον, ακουμπούν το υπέρ-αριστούργημα, το άλμπουμ που θα μπορούσε από μόνο του να είναι “Greatest Hits” και χωρίς καν να ιδρώσει. Το “Why Worry” από το “Brothers In Arms” έρχεται μελιστάλαχτα να νανουρίσει όλο το venue, μετατρέποντας το μπλε των φώτων σε ολομέταξη κουβέρτα, που επιτρέπει χουζούρι και χαμογελαστό ύπνο για μέρες.

Κάποια στιγμή ο Alan Clark θα φωνάξει. «Αθήνα, θέλεις να χορέψεις»; Οι θεατές στις μπροστινές θέσεις σηκώνονται αυτομάτως και κάποιοι άλλοι τοποθετούν τις καρέκλες τους «λίγο πιο κει», για να μπορέσουν να το κουνήσουν. “Walk Of Life” και ο Johnny είναι εδώ, να μας πει τις ιστορίες του και να τσαλακωθεί με (όχι και τόση) χάρη, όπως οι αθλητές στο αντίστοιχο videoclip. Στο καπάκι το “The Bug”, από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια της επανένωσης τότε και των οπαδών γενικά και ευκαιρία για περισσότερο θόρυβο. Όταν η μπάντα φτάνει στο “Your Latest Trick”… Δεν μπορεί κανείς να περιγράψει εκείνο το συναίσθημα. Πνευστός παράδεισος λοιπόν και ο Caviglia μας ευχαριστεί για ακόμα μια φορά. Κάπου μπερδεύεται και το πολλοστό ευχαριστώ γίνεται «Ευκρατιστώ» ή κάπως έτσι, για να ανακάμψει επιτόπου ο μπροστάρης και να το φέρει εκεί που πρέπει. Αλφαδιά η νέα προσφώνηση, το κοινό χειροκροτά συνεχώς και κάπου εδώ εισβάλουν. Στο “Sultans Of Swing” παρελαύνει μία εφηβεία που – ευτυχώς – δεν έκανε τον κύκλο της και μία μουσική εκτέλεση που τράβηξε το τραγούδι σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις.

Κάποια στιγμή το κόβουν σε ταχύτητα, σχεδόν στη μέση και το φέρνουν σε mood από Jazz club. Γκαζώνουν και ξανά πάλι πίσω τα γκέμια. Και όταν ξαναγκαζώνουν, ακούγεται και το εμβληματικό θεματικό σόλο στην κιθάρα. Δεν προλαβαίνει να χειροκροτήσει, ξανά, ο κόσμος στο τελείωμα και η φράση “I want my MTV” σκάει σαν βροντή. Ξαναπάω στο pit. Πολλά μπράβο στους διοργανωτές, που το κράτησαν ανοιχτό καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το “Money For Nothing” παίζεται όπως ακριβώς πρέπει να παιχτεί. Η εφηβεία μας μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Το encore περιλαμβάνει ένα υπέροχο τραγούδι και… Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως. Το “Brothers In Arms” ξεχύνεται και καταλαμβάνει τα πάντα. Ίσως οι κορυφαίοι στίχοι που έχει γράψει ο Knopfler, ίσως το πιο διαχρονικό λιμπρέτο. Γλυκαίνει το λεμόνι; Αν έχει την κατάλληλη ποσότητα ζάχαρης… Και κάποιος κύριος από το crew της μπάντας λύνει ένα από τα μικρόφωνα στο percussion kit του Danny Cummings και το φέρνει μπροστά στη σκηνή. Μέσα σε τρελά χειροκροτήματα, ο σπουδαίος Άγγλος μουσικός έρχεται κοντά μας, για να τραγουδήσει το “So Far Away”, μαζί με τους συντρόφους του φυσικά. Εκεί πλέον με δυσκολία κρατάς τη συγκίνηση να μην εκφραστεί. Δεν το επιθυμείς κιόλας. Είναι ο μαλαματένιος επίλογος μίας χρυσής βραδιάς.

Δύο ώρες και κάτι. Ξέρετε τι; Εγώ είδα την καλύτερη συναυλία της χρονιάς. Από τώρα. Μην με παρεξηγείτε. Καλά κάνατε και πήγατε στους Megadeth, με το καλό να πάτε και Rotting Christ/Varathron, με το ακόμα καλύτερο να πάτε Πριστάρα και Ντικινσονάρα και Αξεπτάρα, αλλά… Η καρδιά μίλησε. Και πολύ καλά έκανε. Μμμ… Έχει έλθει η ώρα για τον τρίτο περίπατο της Rainbow. Και το soundtrack του περιπάτου έχει εμφανιστεί ξανά. You’re so faaaaaaaaar…

Κώστας Κούλης

Photos: Stiver Graunne, wPITw agency