Ο Udo Dirkschneider, εκτός από original τραγουδιστής των τεράστιων Accept, όλα αυτά τα χρονιά έχει κάνει μία αξιομνημόνευτή πορεία και ως solo καλλιτέχνης. Η ιδιαίτερη φωνή του του έχει – και μας έχει – χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές και μνημειώδη κομμάτια. Φέτος, ευκαιρίας δοθείσης με την επανηχογράφηση του θεϊκού πλέον “Balls To The Wall” φέτος για τα σαράντα χρόνια του (τα έκλεισε το 2023!), η περιοδεία που έχει ξεκινήσει δεν θα μπορούσε να παραλείψει το ελληνικό σκέλος, σε ένα κοινό που ομολογουμένως τον έχει λατρέψει και είναι πάντα εκεί για να υποστηρίξει αλλά και να κατεδαφίσει τα πάντα στο πέρασμά του.

Έτσι λοιπόν το Fuzz ήταν το ιδανικότερο μέρος για να γίνει αυτή η συναυλία, καθώς αν και δεν ανακοινώθηκε το sold out, πιστεύω πως άλλος κόσμος δεν χωρούσε στο Venue αυτό. Η βραδιά ξεκίνησε με μια ένσταση από μέρους μου, καθώς όταν ανοίγεις τις πόρτες στις οκτώ, καλό είναι να υπάρχει έστω ένα support (τόσες αξιόλογες μπάντες υπάρχουν στα μέρη μας, που θα ταίριαζαν ταμάμ στη βραδιά), ώστε να περάσει ευχάριστα ο χρόνος και να μην είσαι αναγκασμένος να περιμένεις ακόμη μιάμιση ώρα, ώστε να ξεκινήσει το main event. Αλλά ΟΚ, δικές μου περιέργειες είναι αυτές και θα πρέπει να ζήσω μαζί τους.

Στις εννέα και μισή ακριβώς έσβησαν τα φώτα σε ένα γεμάτο Fuzz και η εισαγωγή του “Fast As A Shark” άρχισε να παίζει. To συγκρότημα εμφανίστηκε έχοντας τρομερά κέφια και έδειξε από τις πρώτες νότες πως το σημερινό θα μας μείνει αξέχαστο. O Udo μαζί του πλέον έχει τον Peter Baltes στο μπάσο, συνθέτοντας μαζί ένα αχτύπητο δίδυμο και επαναφέρει με ευκολία το feeling των χρυσών εποχών των Accept. Το παράδοξο πλέον είναι πως οι ίδιοι οι Accept έχουν λιγότερα αυθεντικά μέλη από ό,τι ο Udo! Έξι ακόμη κομμάτια από την ένδοξη πορεία των Accept, με αποκορύφωμα το “Breaking Up Again”, το οποίο τραγούδησε ο Baltes και μας έκανε να θυμηθούμε ξανά τι φωνάρα έχει και όλοι αποσύρονται, για να επανέλθουν παίζοντας ολόκληρο το “Balls To The Wall”, αυτή την υπερ-δισκάρα που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μεταλλάδων και θα συνεχίζει να μυεί κόσμο, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Περιττό να πω πως όλα τα κομμάτια ακούστηκαν αψεγάδιαστα, η φωνή του Udo παραμένει επιβλητική, με αυτό το γρέζι που σου κολλάει στο μυαλό και δεν φεύγει  ποτέ, ενώ και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι εξίσου ταλαντούχα και τεχνίτες απ’ τους λίγους. Και επειδή τα σαράντα πέντε «μόνο» λεπτά μαγείας του “Balls…” δεν επαρκούσαν, είχαμε και ένα encore με τρεις ύμνους, που μας αποτελείωσαν και έκαναν και τον πιο δύσπιστο να υποκλιθεί στο μεγαλείο του κοντού (να με συγχωράτε, αλλά μια ζωή γιουβαρλάκι τον φωνάζω). Τρομερή βραδιά, που όλοι τη χάρηκαν και σε όλους θα μείνει να τη μνημονεύουν για χρόνια. 

Fast As A Shark, Living For Tonite, Midnight Mover, Breaker, Flash Rockin’ Man, Metal Heart, Breaking Up Again, Balls To The Wall, London Leatherboys, Fight It Back, Head Over Heels, Losing More Than You’ve Ever Had, Love Child, Turn Me On, Losers And Winners, Guardian Of The Night, Winterdreams, Princess Of The Dawn, Up To The Limit, Burning

Μεγάλο Respect στο ζευγάρι μεσηλίκων που ήταν δίπλα μας, με τον σύζυγο να αλωνίζει τα venue από το 1983, για να δει τα αγαπημένα του συγκροτήματα και τη σύζυγο, η οποία, σε μία τρομερή ένδειξη (μπορεί και κρίση) ειλικρίνειας, μου είπε ότι μετά από τόσα χρόνια, φέτος έμαθε συγκροτήματα όπως οι Accept, οι Helloween και πως ποτέ δεν είναι αργά για το οτιδήποτε! Αυτό και μόνο έκανε τη βραδιά μου ακόμη καλύτερη…

Βαγγέλης Φαρρής

Αντί επιλόγου: αυτή η βραδιά δεν χαλάει. Κατάλαβες, παιδί μου; Αυτή η βραδιά είναι μάθημα για παλιούς και νέους. Είναι κειμήλιο για όλους ξέρουν και για όσους σέβονται. O Udo και τα panzer του ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz, μόνο και μόνο για να την κατεβάσουν! Με ένα ονειρικό setlist και τη ζωντανή αναπαραγωγή (για την επανηχογράφηση θα μου επιτρέψετε να έχω τη δική μου – άλλη – άποψη, αν και δίνω όλους τους πόντους του κόσμου στην ιδέα να αποδοθούν τα τραγούδια με ντουέτο φωνητικών) ενός θρυλικού ηχητικού αποτυπώματος, οι Γερμανοί ξανάρθαν και ισοπέδωσαν την Αθήνα μας.

Τα τεράστια μαύρα μπαλόνια, με γραμμένες τις λέξεις “Dirkschneider Balls To The Wall 40^th Anniversary” έγιναν κτήμα των ακροατών, έγιναν παιχνίδι και καψούρα, έγιναν αξεσουάρ και τρόπος έκφρασης. Ο κόσμος μάλλον έπαθε σοκ. Το σκηνικό ήταν εντελώς Μέταλ, η μπάντα έπαιζε σαν παλαβή, το μαγαζί γέμισε πάνω-κάτω για πλάκα και τα τραγούδια μας πήραν το μυαλό. “Living For Tonite”; Σοβαρά μιλάτε τώρα; Θέλω να σακατέψω τον σβέρκο μου! Τα “Midnight Mover” και “Metal Heart” κάνουν τρελή ζημιά, το “Breaker” μας «μεταμορφώνει» σε μία και μόνη παρέα. Ααααχ… να ‘παιζαν και το “Dogs On Lead”… Μμμ, αυτά μάλλον του χρόνου. Η Καρδιά γίνεται σαράντα χρονών φέτος, άρα… Και ο τιμιότατος Τεύτονας στέκεται εκεί, μπροστά μας, μας κοιτά στα μάτια και ευχαριστεί. Θα πολεμήσουμε για το δίκιο μας. ΕΤΣΙ!

Κώστας Κούλης