Κάτσε τώρα να δεις… Αυτοί οι τρεις έχουν προβάρει δυο βδομάδες πρόγραμμα και δεν το έχουν πει σε κανέναν. Και ό,τι και να σκεφτείς, θα το παίξουν. Ο Δημήτρης Φάκος επιστρέφει στα LiVE και μαζί του έχει δύο πολύτιμους παίχτες και κάτι περισσότερο. Γιορτάζει, εννοείται, το τέταρτο άλμπουμ του, «Γρεναδίνη», το οποίο αισίως πορεύεται για να υποδεχθεί το πρώτο του βίντεο και μέσα στο μπλέντερ πετάει κομμάτια από τα προηγούμενα τρία άλμπουμ του, καθώς και μερικές άψογα επιλεγμένες και παιγμένες διασκευές.

Στον Φάκο αρέσει να μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια του. Ίσως κάποτε μας κάνει τη χάρη και φτιάξει ένα LiVE γεμάτο ιστορίες και μελωδίες. Να κάνει κι αυτός το δικό του “Springsteen on Broadway”. Τις ιστορίες τις έχει. Τα τραγούδια ΤΑ έχει. Κατά συνέπεια, είναι απλά θέμα χρόνου. Μέχρι τότε όμως… Γρεναδίνη, γρεναδίνη, έπινα απ’ τα χείλη σου. Καλοκαιρινό, γκράντε, αλέγκρο. Σκορπίζει δροσιά σε κάθε λογής άνυδρες γαίες.

Πάμε βόλτα από όλες τις δουλειές του τραγουδοποιού. Παρέα με μερικές από τις ιστορίες που λέγαμε πιο πάνω. Διασκευή στο «Οι Θαλασσιές Σου Οι Χάντρες» του θεόρατου Μίμη Πλέσσα. Και ο Δημήτρης αφηγείται γύρω από τη γνωριμία τους. Ο πιο γλυκύς χημικός του κόσμου και ο άξιος μαθητής. Χημικές ενώσεις είναι και τα τραγούδια. Αγάπη₂Έμπνευση. Και διάφορα άλλα, που βοηθούν στη «σύζευξη».

Στη σκηνή θα ανέβει η Τίνα Κάρλε. Ένα πλάσμα με απίστευτη φωνή. Μέσω του Φάκου το γνωρίσαμε αυτό το ξωτικό. Το «Καμμένο Δάσος» ξεκινά και η ίδια η ερμηνεύτρια δείχνει για ακόμα μια φορά πόσο άψογη είναι στα φωνητικά καθήκοντά της. Γάργαρη φωνή, θαυμάσιο βιμπράτο, πάθος στην έκφραση και την έκφανση. Γιατί κάθε φορά που φεύγω… στέκομαι… λίγο και το σκέφτομαι…

Τώρα… τώρα αυτός γιατί κατέβηκε; Διάλειμμα; Από τώρα; Ούτε δυόμισι ώρες δεν έχουν παίξει. Πέρα από τα δικά μου εμμονικά, οι δύο υπέρ-μουσικοί, ο Γιάννης Παπαδήμος στο βιολί και ο Βαγγέλης Κορακκάς σα τυμπανοκρουστά, οι οποίοι μάλλον μπορούν να παίξουν και τον τσελεμεντέ, κάνουν ένα «δικό τους» οργανικό θέμα και με τη βοήθεια λουπών και της οξύνοιάς τους, χαζεύουν το κοινό. Πληθωρικό και πολύ το χειροκρότημα και ο Δημήτρης επιστρέφει στη σκηνή, για να παίξει μερικά τραγούδια μόνος του και να ξεκουράσει για λίγο τους συμπαίχτες του. Μέχρι και το «Άντε… Και Καλή Τύχη Μάγκες!» παρέλασε και θα πρέπει να τονίσω εδώ ότι ο ίδιος ο Φάκος ήταν σε τρομερά κέφια εκείνο το βράδυ. Με το κλασσικό κρουστό παίξιμό του και την ιδιαίτερη χροιά του, έντυσε όλα τα τραγούδια που είπε με ένα κοστούμι χαλύβδινο αλλά και το τόσο εύθραυστο…

Οι μουσικοί σύντροφοί του επανέρχονται. Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο. Θα ήθελα πολύ να τον απολαύσω τον Μήτσο σε ρόλο λίγο διαφορετικό. Να μην κρατά κιθάρα. Έστω και για λίγα τραγούδια. Να είναι εκείνος και το μικρόφωνό του, μόνο. Να μοιραστεί με το κοινό αυτή την αγάπη του την τεράστια για τη μουσική, για τα τραγούδια, για τη μελωδία που κολλάει στον νου και γίνεται η καλύτερη συντροφιά του.

Ο Δημήτρης ευχαριστεί ξανά και ξανά. Γελάει, αστειεύεται, υψώνει το ποτήρι του στην υγειά μας. Απλά πράγματα, ωραία και γεμάτα. Γεμιστές ελιές, Βατικιώτικο κρεμμύδι, ντοματάρα και ένα καλό νερό που καίει. Σαν τη μουσική του. Καίει στο βάθος της. Γλυκιά σαν γρεναδίνη μεν, αλλά σκέτη φωτιά στην επίγευση. Και μάλλον λίγα γράφω.

Κείμενα: Κώστας Κούλης

Φωτό: Stiver Graunne, wPITw agency