Αρχικά, θα πρέπει να συγχαρούμε τους ανθρώπους του Temple, που μας παρείχαν έναν θαυμάσιο κλιματισμό. Είναι πολύ σημαντικό για τις μπάντες, τον εξοπλισμό και τον κόσμο. Και το βασικό είναι να ιδρώνεις επειδή κοπανιέσαι και όχι επειδή αναπνέεις. Με το κλίμα λοιπόν στα σωστά του, απολαμβάνουμε την πρώτη μπάντα επί σκηνής.

Οι Last Laugh Lane (εντελώς κινηματογραφικό το όνομά τους) διαθέτουν πάθος, ενθουσιασμό και κίνηση. Η γλυκιά φωνή της τραγουδίστριας συναντιέται με την τρεχάλα των συμπαιχτών της, οι οποίοι παίζουν και χτυπιούνται. Ιδίως ο κιθαρίστας μου θύμισε πολύ ευχάριστα τον Pete Townshend και πολύ θα χαιρόμουν αν όλοι όργωναν τις σκηνές όπως εκείνος έκανε με αυτή του Temple.

Και η διασκευή Beatles; Το έκαναν εντελώς δικό τους! Με το ΕΡ “Breathe In…” να έχει κυκλοφορήσει πριν από τέσσερις μήνες περίπου και ενέργεια στα κόκκινα… Έγινα κατανοητός;

Dreamland, No Strings Attached, Come Together (The Beatles), I Will Be Fine, You Couldn’t, Black And White, Venting Machine, Take It On The Go

Επόμενοι στη λίστα οι Motorhead! Δεν αστειεύομαι καθόλου και αντιθέτως προλαμβάνω κάθε ανόητο σχόλιο «έξωθεν» και τονίζω πως μάλλον επρόκειτο για τη μπάντα της βραδιάς. Οι Scumfucks βγήκαν στη σκηνή με δεδομένο τον τεράστιο θαυμασμό τους για τους άρχοντες του άπλυτου Ροκ και κινήθηκαν στα άγια βήματά τους με χαρακτηριστική ευκολία.

Με μπροστάρα χροιά πολύ κοντινή σε αυτή του Lemmy, με έναν εξαιρετικό σολίστα και καρφώτο rhythm section, με ύφος που καραγούσταρε ο κόσμος και τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν άνετα σε άλμπουμ των θεόρατων, το κουαρτέτο την τσάκισε τη σκηνή.

Ήταν πρακτικά αδύνατο να μην κουνήσεις το πόδι σου, το κεφάλι σου, το κορμί σου στον ρυθμό. Εννοείται ότι έπαιξαν και από Motorhead και εννοείται ότι θα πάω να τους ξαναδώ. Έπαιξαν και δύο καινούργια από τον συνεχιστή του ομώνυμου ντεμπούτου τους και… και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Το σιδερένιο άλογο δεν θα πεθάνει ποτέ, ΚΝ!

Scumfucks, Intruder, The Haunt, Rock You Out Tonight (καινούργιο), Rat, Increased Chances, Drinkin’ Alone Ain’t Bad, Ace Of Spades/Iron Fist (Motorhead), Not As Fast As…, Scumfuck On The Road (καινούργιο), Ride To Be Alive

Τι ώρα πήγε; Οι Medusa’s Wrath ετοιμάζονται να δώσουν την απάντηση όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Riff κοφτερά, φωνητικά βροντερά, ρυθμικό που σπέρνει και ένα show που πωρώνει.

Η μπασίστα κατεβαίνει στο κοινό και δημιουργεί το ανάλογο και αντίστοιχο τζέρτζελο και λίγο μετά ο Πετράν αναλαμβάνει να παίξει ανάμεσα σε εμάς, τους θεατές. Απόψε δεν έχει τα θεατράλε, στα οποία μας έχουν συνηθίσει, δεν παίζει όμως αυτό κανέναν ρόλο.

Όντας ένα απόλυτα συμπαγές σύνολο, δεν έχουν ανάγκη καμία παραγωγή θεατρικού περιεχομένου. Εννοείται ότι τις λατρέψαμε σε προηγούμενες εμφανίσεις τους, αλλά τούτοι εδώ είναι τόσο καλοί, που το show μπορεί και να μην έλειψε σε κανέναν. Ιδιαίτερη μνεία στο αλά “Piece Of Mind” βάθος στη φωνή, που όπλισε τη χρονομηχανή για το καλύτερο ταξίδι. “Pavor Exitium Mors”, άλλως καχονάτο Heavy Metal.

Gunzi Gun! Είχα να τους δω καιρό και τους περίμενα πώς και πώς. Και εκείνοι βγήκαν και την έφαγαν τη σκηνή! Με ένα γεμάτο σετ, με άψογη κίνηση και περφοράρισμα, το κουιντέτο μας παρέσυρε σε ένα κοπάνημα που συνόδευε κάθε τραγούδι τους. To riff του “Aggressive Response” πήρε κεφάλια, ο ρυθμός και η φωνή μας τσάκισαν τα μεδούλια. They wanna disrespect you… To “Fading Lights”, που έκλεισε το σετ και τη βραδιά, ήταν ο ιδανικός επίλογος, με την ψαρωτική εισαγωγή του, τα σκασίματα και το LiVE ξέσπασμα, που δεν άφησε κανέναν χωρίς κίνηση καθ’ υπόδειξη του ρυθμού.

Psycho Circus, Fist My Way Through You, Time Is Now, Aggressive Response, Jump In The Pit, Whiskey Talking, Over The City, Sweet Sadness, Ready To Blow, My New Friend, Bright Eyes, My Little Bitch, Fading Lights

Λέω να αφήσω το Γκάζι πίσω μου και να κατευθυνθώ προς τον Πειραιά μου. Φθάνοντας στον σταθμό του μετρό, από μπροστά μου περνάνε τσούρμα τα πιτσιρίκια, που για κείνα μόλις τώρα ξεκινάει η βραδιά. Νομίζουν. Ο σιτεμένος πέρασε καταπληκτικά, παίδες! Και προτίθεται να το ξανακάνει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Εύχομαι από καρδιάς τούτο εδώ το Angels Summer Fest να είναι το πρώτο από πολλά, και ει δυνατόν, να γίνεται ένα για κάθε εποχή. Τουλάχιστον.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Stiver Graunne, wPITw agency