Μετά από τρία χρόνια οι blues/rock KALEO επισκέφτηκαν ξανά τη χώρα μας και ένωσαν μέσα σε ένα βράδυ την Ισλανδία και το Τενεσί με την Ελλάδα. Η συναυλία αρχικά ήταν να γίνει στο θέατρο Λυκαβηττού, αλλά λίγες μέρες πριν ενημερωθήκαμε ότι τελικώς θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Κατά την άποψή μου, πιο βατός χώρος, πιο εύκολα προσβάσιμος και φυσικά πιο εύκολος στο να φύγει κάποιος μετά τη λήξη της συναυλίας. Δεν είχα καταφέρει να τους δω, πάντα κάτι γινόταν, πάντα το σύμπαν έκανε τα δικά του, οπότε φέτος είχα απλά δηλώσει ρητά ότι δεν θα έχανα με τίποτα την εμφάνισή τους. Και το σύμπαν… άκουσε.

Η δική μου επαφή με τη μπάντα έγινε τελείως απρόσμενα, ακούγοντας το “Way Down We Go” ένα βράδυ σε ένα μπαρ. Δεν πίστευα με τίποτα ότι το συγκρότημα είναι από την Ισλανδία και ότι ο τραγουδιστής τους, JJ Julius Son, είναι λευκός. Η φωνή του είναι ξεκάθαρα φωνή μπλουζίστικη, κατευθείαν από το Μέμφις. Θες η χροιά, θες το μοναδικό νέγρικο γρέζι; Θες η αισθαντικότητα, το ύφος; Δεν ξέρω, είχα μια τελείως άλλη εικόνα πριν μπω στη διαδικασία να ψάξω τους KALEO.

Ας αφήσω όμως τις “ιστορικές καταβολές” και ας επιστρέψω στην συναυλία της Πέμπτης 19 Ιουνίου.

Την βραδιά άνοιξε ο Ελληνοβρετανός D3lta. Μεταξύ μας, πρώτη φορά έβλεπα και αυτό τον καλλιτέχνη. Δεν είχε τύχει να τον δω ζωντανά ως τώρα. Ενεργητικός στη σκηνή, γεμάτος ένταση και τα τραγούδια του είχαν μια σπίθα που φώτιζε τον χώρο και τις καρδιές του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι τη μουσική του δεν μπορείς να τη βάλεις σε κουτάκια. Είναι επηρεασμένος από διάφορα είδη, κάτι που κάνει τα τραγούδια του εύκολα να απευθύνονται σε μεγάλο εύρος κοινού. Ενώνει ουσιαστικά πολλά είδη και τα «σερβίρει» με μοναδικό τρόπο, μέσα από ένα συναισθηματικό και απόλυτα ζωντανό ύφος. Μας κράτησε παρέα με τραγούδια από όπως “Happy Out Of Love”, “Strange” και “Lonely Together”. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία και μια δέσμευση να ξαναχωθούμε στον υπέροχο μουσικό δρόμο του όποτε μας δοθεί ευκαιρία.

Μετά από τις απαραίτητες αλλαγές, οι KALEO ανέβηκαν στη σκηνή της Τεχνόπολης και απλά μας πήραν σβάρνα. Το setlist τους, μια πανδαισία αισθήσεων, τραγούδια που όλοι έχουμε σίγουρα τραγουδήσει, δημιουργούσαν μια μοναδική ατμόσφαιρα. Η μπάντα να παίζει άψογα, σαν δίσκος, να αισθάνεσαι και την παραμικρή νότα στο πετσί σου και ο JJ Julius Son, με την καθηλωτική φωνή του, να σε διαπερνά με ηλεκτρισμό από άκρη σε άκρη. Δεν γίνεται να παίζουν τόσο τέλεια, τόσο δυναμικά, τόσο συναισθηματικά. Και όμως, αγαπητοί μου, γίνεται.

Απανωτά τα σοκ με το “I Can’t Go On Without You”. Και “Lonely Cowboy” είχε ο μπαχτσές για τους ρομαντικούς της Άγριας Δύσης και φυσικά τη λατρεία που ακούει στο “Way Down We Go”, που σήκωσε ανατριχίλες σε όλη μα όλη σας λέω τη ραχοκοκαλιά. O κόσμος εκστασιασμένος, τραγουδούσε, χόρευε, λικνιζόταν. Ζούσε τη μοναδικότητα αυτής της συναυλίας. Δεν ξέρω τι λέγανε οι αστρολόγοι για εκείνη την μέρα, αλλά σε όλους εμάς εκεί φαινόταν λες και πραγματικά οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν σε μια κοινή μαγική πορεία και ένοιωθες την ομορφιά, την απλότητα, την αγάπη, αλλά και την ενέργεια να σε αγκαλιάζουν ζεστά.

Να μας ξανάρθετε, κύριοι KALEO! We Can’t Go On Without You!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Photos: Stiver Graunne, wPITw agency

Bloodline, USA Today, Broken Bones, I Can’t Go On Without You, All the Pretty Girls, Automobile, Hey Gringo, Hot Blood, Lonely Cowboy, Memoirs, Vor í Vaglaskógi, Break My Baby, Skinny, Way Down We Go, No Good, Back Door, Rock ‘n’ Roller