Με τη μοναδική
LORDS OF THE SOUND ORCHESTRA

Τώρα… Τι να γράψεις και τι να πεις και τι να αυτώσεις… Όταν παρακολουθείς ένα τσούρμο απίστευτων μουσικών να αποδίδει δίσκο τα θέματα ενός πραγματικού θρύλου της σύνθεσης. Όταν εκνευριστικά ταλαντούχα και δουλευταράδικα πλάσματα παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο… Ο Hans Zimmer έχει γράψει μουσική για πάνω από εκατόν πενήντα ταινίες. Έχει τιμηθεί με δύο Όσκαρ, έχει πάρει ένα σκασμό βραβεία και απλά αναφέρω μερικά από τα φιλμ που έχει ντύσει με τη μουσική του. «Οι πειρατές της Καραϊβικής», “Lion King”, “Interstellar”, “Batman”, «Ο τελευταίος σαμουράι», φυσικά το “Days Of Thunder” και δεν έχει τελειωμό η καταλογάρα.

Γεμάτο το Ηρώδειο – ό,τι πιο σύνηθες δηλαδή – και παθαίνω πλάκα από τη σύνθεση του κοινού. Πιτσιρικάδες – οι οποίοι έδωσαν ρεσιτάλ, όταν πήγαν να βάλουν τα κλάματα με το που παίχτηκε η εισαγωγή από το “Inception” – και μεγάλοι σε ηλικία, μαυρισμένες κυρίες με τατουάζ κατά πλάτος και μήκος της πλάτης, κύριοι που ένιωθαν ανασφάλεια όταν υψωνόταν το τηλέφωνο για selfie, άλλως τραβάτε με κι ας κλαίω. Μεσήλικες «ψαγμένοι» και περίεργοι διαφόρων κατηγοριών.

Η ορχήστρα λαμβάνει θέσεις. Πνευστά και κρουστά, έγχορδα και φωνές, ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο, πλήκτρα, ένας μαέστρος που το ελέγχει απόλυτα και η ουκρανική αρμάδα ήτοι Lords Of The Sound, έχει κερδίσει από την αρχή το στοίχημα. Δεν πιστεύουμε τα αυτιά μας, τόσο απλό είναι!

Οι επτά τραγουδιστές – τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια – ακούγονται σχεδόν μαγικά. Οι φωνές δένουν απόλυτα με τα όργανα και οι φορές που η μουσική γίνεται τραγούδι θέλουμε να είναι πολλές και πιο πολλές. Οι κοπέλες είναι ομοιόμορφα ντυμένες, το ίδιο και οι κύριοι και το μελωδικό ταξίδι περνά μέσα από ταινίες, θέματα και διάφορες εικόνες και εφέ, που γίνονται ορατές μέσω των δύο πλατό που βρίσκονται εκατέρωθεν της σκηνής. Οπτικοακουστικό το θέαμα και παρέα με τον όμορφο φωτισμό, έρχεται η ανάγκη στο κοινό να χειροκροτεί ξανά και ξανά.

Πριν κάθε τραγούδι ακούγεται – υπό μορφή αφήγησης – κάποιο σημείο της ζωής του μεγάλου δημιουργού. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν είχε τηλεόραση. Είχαμε όμως ένα πιάνο». Και ίσως το καλύτερό μου. «Ο γιος μου ξεκίνησε να παίζει ένα μουσικό θέμα; Τον ακούω. Του λέω ‘Τι είναι αυτό; Μου κάνει πολύ cool’. Με κοιτάζει. ‘Μπαμπά, δικό σου είναι. Το είχες απορρίψει και μου είπες ότι δεν θα το χρησιμοποιήσεις κάπου’. Ήταν πολύ cool».

Μετά από κάθε μουσικό θέμα, ο μαέστρος σηκώνει τους μουσικούς και όλοι μαζί υποκλίνονται ή δείχνει με τη μπαγκέτα του κάποιους από εκείνους που είχαν το spotlight στο εν λόγω μελωδικό σημείο. Οι δύο παιχτούρες (κιθάρα και μπάσο) ανεμίζουν τα όργανα στον αέρα, η δεσποινίς στα πνευστά – ίσως το πιο ωραίο κορίτσι της ορχήστρας – στέλνει καρδούλες στο κοινό και βγάζει το τηλέφωνό της να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα.

Κάποια στιγμή η υπέροχη αυτή μουσική συντροφιά «ξεφεύγει». Παίζει «παρωδιακά» ένα μέρος από το αθάνατο “The Good, The Bad And The Ugly” και μπαίνει με τα μπούνια στο “I Like To Move It”… Ορίστε; Ναι, το γνωρίζω ότι ο Zimmer έχει γράψε τη μουσική για το “Madagascar”, αλλά αυτό πάλι… Τα κορίτσια έχουν ήδη αλλάξει κοστούμια, έχει προστεθεί ακόμα μία κυρία στις φωνές και το Ηρώδειο παίρνει φωτιά, με την ορχήστρα να παίζει, τους τραγουδιστές να χορεύουν και… you like to MOVE IT! Το κοινό χτυπά παλαμάκια, τα χαμόγελα πάνε κι έρχονται και ο King Julian μπορεί να νιώθει ό,τι θέλει, επάνω στον θρόνο του.

Τη θέλουμε αυτή την ορχηστράρα. Τη θέλουμε πίσω και μάλιστα σύντομα. Με μια βραδιά John Williams ίσως; Καλά, γράφω ό,τι κατεβαίνει στην κεφάλα μου, αλλά όσες και όσοι ήσαστε εκεί… ξέρετε!

Κώστας Κούλης

Photos: Stiver Graunne, wPITw agency