Για όσους με γνωρίζουν ψιλοκαλά, ξέρουν τι σημαίνει για μένα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Τον ακολουθώ από το 1993, πέρα απο την κωμική σειρά που πρωταγωνιστούσε, παιδάκι ακόμα, με Δημήτρη Πιατά και Τόνυ Άντονι στα «Μπακούρια». Η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του ήταν για μένα η έναρξη ενός «μουσικού έρωτα». Τόσο έντονου κιόλας, που όπου και να εμφανιζόταν τα επόμενα χρόνια, έτρεχα σαν την τρελή να τον δω.

Από venue σε venue λοιπόν. Στις Γραμμές, με τον Ορφέα Περίδη, στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο, σε συναυλίες στον Λυκαβηττό, πριν κλείσει, με guest Αρβανιτάκη, Σαββόπουλο, Αλεξίου, Μάλαμα και ένα σωρό σπουδαίους καλλιτέχνες. Οπότε, όταν ανακοινώθηκε η φετινή συναυλία στον Λυκαβηττό και όταν διαπίστωσα πώς ήταν πάλι πλαισιωμένος από τους απίστευτους συνεργάτες – μουσικούς του, δεν θα έχανα την ευκαιρία να πάω και να τους απολαύσω ξανά και ξανά και ξανά!

Κατ’ εμέ, το σύνολο των μουσικών που τον απαρτίζουν είναι η ελίτ της ελληνικής σκηνής. Μιλτιάδης Παπαστάμου στο ηλεκτρικό βιολί, που κλείνεις τα μάτια και απλώς απολαμβάνεις τις μελωδίες του. Σταύρος Λάντσιας στα πλήκτρα, με απίστευτες γνώσεις στο όργανο και με δικές του συνθέσεις. Γιώτης Κιουρτσόγλου στο ηλεκτρικό μπάσο, που με δύναμη ψυχής αλλά και παιξίματος ζωντανεύει τις νότες του μπάσου και last but NOT least ο Μιχάλης Καπηλίδης, με οικογενειακή παράδοση που θα τη ζήλευαν πολλοί και με θεϊκό παίξιμο στα ντραμς.

Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, παρά τις δυόμισι ώρες που έπαιξαν… Τι να πω… ΔΕΝ είναι αρκετές για να ακούσεις όλα τα τραγούδια που θες, γιατί όλο και κάποιο θα ξεχαστεί, όλο και κάποιο θα τον έχει κουράσει να το παίζει, όπως μας ανέφερε γελώντας. Τα γνωστά «Δεν Μπορώ», «Όνειρο Ήτανε», «Σταγόνες Στο Γιαλό», «Καθρέπτης», «Κεμάλ», ήταν μερικά που ακούστηκαν. Αλλά για μένα δεν υπάρχει ολοκληρωμένη συναυλία του Ιωαννίδη, αν δεν  παιχτεί – που για μένα απλά είναι ο μικρός μου «θάνατος», με δάκρυ κορόμηλο πάντα – ο «Βυθός». ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ SETLIST!

Ξέρουμε βέβαια, ότι πάντα θα μιλήσει και θα εκφέρει γνώμη σχετικά με γεγονότα που έχουν ταράξει την κοινωνία. Πάντα θα εκφέρει γνώμη για το άδικο, το κακό του κόσμου, την παρανομία και την ανομία και εννοείται ότι όλος ο κόσμος συμφωνεί με αυτά που λέει, γιατί απλά τα ζούμε καθημερινά! Πέρα απο την αναφορά στην Παλαιστίνη, φόραγε κι ένα μπλουζάκι, προς τιμή ενός παλικαριού που έφυγε άδικα (ενδεχομένως, χωρίς να το έχω επιβεβαιώσει, εννοεί νεαρό που χάθηκε στα Τέμπη).

Μπορώ να γράφω με τις ώρες για αυτόν τον άνθρωπο, μουσικό, καλλιτέχνη, ενορχηστρωτή, ερμηνευτή, πατέρα, εμπνευστή. Πολλές φορές δεν χρειάζονται και πολλά λόγια, απλώς να αρχίσεις να ασχολείσαι με την καριέρα του και θα καταλάβεις πολλά.

Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, που το Rockwave Festival τον συμπεριέλαβε στις συναυλίες του, κάτι θα σημαίνει αυτό. Για μένα πολλά! Καθώς και για την ανακοίνωση στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Terra Vibe, ότι θα είναι εκεί guest. Εξάλλου είχαν συνεργασία σε ένα τραγούδι του Αλκίνοου το 1999, μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το «Αδιέξοδο».

Οπότε είναι μία καλή ευκαιρία να τους δείτε μαζί.

Για τη διοργάνωση δεν θα πω πολλά. Rockwave και θέατρο Λυκαβηττού είναι πάντα επιτυχία. Ο φωτισμός απίστευτος (γυναίκα, παρακαλώ πίσω απο το deck) και ο ήχος ηχάρα!

Θέλω τόσα πολλά να πω για αυτόν τον καλλιτέχνη, αλλά θα φάω κράξιμο (σ.α.π.τ.γ.ο.: αν είναι κάτω από δύο χιλιάδες λέξεις, εννοείται ότι θα φας) και δεν κάνει, ρε παιδιά. Οπότε μάλλον θα ετοιμαστεί κάποιο αφιέρωμα.

Till then… CU ’round, mates!

Κείμενα, φωτογραφίες: Εβελίνα “Red” Γερακίτη – Φλούρου

Α.Π.Τ.Γ.Ο.: Κώστας Κούλης