Είκοσι εννέα Ιουνίου 2024. Μία μέρα, τρεις εορτασμοί, που εγώ ξέρω τουλάχιστον.

Τριάντα πέντε χρόνια οι Rotting Christ αλωνίζουν τον πλανήτη. Μεταδίδουν την ενέργεια, το πάθος την τρέλα τους, τη μουσική τους και έχουν καταφέρει με κόπο και αγώνα να γίνουν μια από τις καλύτερες μπάντες του πλανήτη. Δεν τα λέω εγώ, η αγάπη και η προσέλευση του κόσμου μίλησαν ξεκάθαρα. Δεύτερος εορτασμός, τα γενέθλια του Σάκη. Του ανθρώπου που έχει κερδίσει με το σπαθί του και με το ήθος του τον σεβασμό όλου του μεταλλικού κόσμου. Τρίτος μικροεορτασμός; Τα γενέθλιά μου. Πού αλλού δηλαδή θα τα γιόρταζα;

Παρέα τους σε αυτή την γιορτή είναι και οι Varathron. Παλιά αγαπημένη «καραβάνα» στο κουρμπέτι.

Ο Βαγγέλης Φαρρής ανέλαβε να μιλήσει για το performance των Varathron εκείνη τη βραδιά.

Αυτή η μέρα προμηνυόταν συγκλονιστική, καθώς επετειακό live για τα τριάντα πέντε χρόνια Rotting Christ δεν γίνεται κάθε μέρα. Οι Varathron, όπως είχε ανακοινωθεί, μας άνοιξαν την όρεξη γύρω στις επτάμισι, σε ένα, κατά μεγάλο μέρος, γεμάτο θέατρο Λυκαβηττού. Όσοι είχαμε παραβρεθεί στο προηγούμενο Live τους επί Αθηναϊκού εδάφους, λίγους μήνες πριν, ακόμη είχαμε στο μυαλό μας εκείνη την καθολική παράσταση που είχαν δώσει.

Βεβαία ο χρόνος που είχαν απόψε ήταν λιγότερος και το setlist μικρότερο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε κανένα σημείο το συγκρότημα να παραδώσει για άλλη μία φορά τα διαπιστευτήριά του και να ξεσηκώσει το κοινό που βρισκόταν στις επάλξεις. Όλα κύλησαν πολύ ωραία και σε αυτό βοήθησε και το αεράκι που υπήρχε, κάνοντας το κλίμα πιο ευχάριστο, διώχνοντας τη ζέστη που ταλαιπώρησε κατά την ανάβαση. Ειδικά στο τέλος, όταν έπαιξαν το “Genesis Of Apocryphal Desire”, δημιουργήθηκε και το ανάλογο Mosh pit, σαν την απαραίτητη προθέρμανση για αυτό που θα ερχόταν στη συνέχεια.

Hegemony Of Chaos, Tenebrous, Unholy Funeral, Nightly Kingdoms, Cassiopeia’s Ode, Saturnian Sect, Ouroboros Dweller, Crypts In The Mist, Son Of The Moon, Genesis Of Apocryphal Desire, Sic Transit Gloria Mundi

Λίγο μετά τις εννέα η σκηνή γεμίζει καπνούς και ένας ένας ανεβαίνουν οι Rotting Christ. Σείστηκε ο λόφος! Χρειάζεται να πω ότι δεν έπεφτε καρφίτσα; Χρειάζεται να πω ότι για περίπου δυόμιση ώρες απολαύσαμε το τριανταπεντάχρονο ταξίδι των RC μέσα από τα υπέροχα τραγούδια τους; Χρειάζεται να πω ότι το show ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει γενικά;

To vibe που μετέδωσαν σε όλους εμάς ήταν εκρηκτικό! Μια ατάκα ο Σάκης (διαβάζουν και παιδιά, δεν θα την ξεστομίσω) και γινόταν του mosh pit ο τρελός χαμός. Η ενέργεια που εξαπέλυε όλη η μπάντα ήταν απίστευτη. Δεν περιμέναμε όλα όσα ακολούθησαν. Αν είχατε ενδοιασμό για αυτό το live και δεν ήρθατε, χάσατε την απόλυτη εμπειρία! Τέτοια γιορτή πραγματικά δεν έχουμε βιώσει. Έχω να σας καταθέσω ότι μέσα στον χώρο δεν ήμαστε μόνοι. Είχαν έρθει για αυτή τη συναυλία οπαδοί από πολλά και διάφορα μέρη του πλανήτη. Αυτός ήταν και ο λόγος που κάποιες φορές, όπως μας εξήγησε ο Σάκης, μιλούσε αγγλικά.

Το νέο άλμπουμ “Pro Xristou” είναι για μένα το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Δεν έχει φύγει στιγμή από το playlist μου. Στη συναυλία ακούσαμε μόνο το “Like Father, Like Son”, αλλά ήταν λογικό, αφού έπρεπε να κάνουν «περατζάδα» από όλη τους τη δισκογραφία.

Πάμε τώρα στα encore. Το πρώτο ήταν το “The Sign of Evil Existence” από το άλμπουμ του 1993 “Thy Mighty Contract”. Και – φυσικά – ποιο έκλεισε το απόλυτο live; To “Non Serviam” από το ομώνυμο άλμπουμ τους, του 1994. Κάπου εκεί πιάνω μια κίνηση χεριών του Σάκη και ξάφνου βλέπω κόσμο να ανεβαίνει άτακτα στη σκηνή. Το συναίσθημα ήταν τόσο δυνατό, δεν υπήρχαν πια όρια. Η μουσική ένωσε τους πάνω με τους κάτω ολοκληρωτικά!

Ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής μας! Η απόλυτη γιορτή!

Δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην τρομερή οργάνωση, στην ποιότητα των υπηρεσιών αλλά και στην ποιότητα των ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί. Πρώτη φορά είδα ουρά σε merch, ανθρώπους να περιμένουν χωρίς παρατράγουδα ή εντάσεις. Να συνομιλούν με χαμόγελο, να μοιράζονται στιγμές. Αυτό μόνο η μουσική και οι μουσικοί της μπορούν να το κάνουν.

Ευχαριστούμε θερμά Rotting Christ, αλλά και Rockwave Nights για το μοναδικό δώρο που θα μας συντροφεύει για πολλά χρόνια!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

666, P’unchaw Kachun- Tuta Kachun, Dies Irae, Fire, God And Fear, Kata Ton Daimona Eaytoy, Apage Satana, Demonon Vrosis, Aealo, Like Father, Like Son, King Of A Stellar War, Shadows Follow, Archon, Gloria De Domino Inferni, The Forest Of N’Gai, Fgmenth, Thy Gift, Societas Satanas (Thou Art Lord), Sorrowful Farewell, Among Two Storms, After Dark I Feel, In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos, Nemecic, Athanati Este, The Raven, Under The Name Of Legion, The Sign Of Evil Existence, Non Serviam

Αντί επιλόγου: όσοι ανηφορήσατε μέχρι το όμορφο αυτό μαγαζί του Λεκανοπεδίου, όσοι παρακολουθήσατε και μείνατε μέχρι το τέλος, μήπως συγκρατήσατε πόσες φορές είπαν ευχαριστώ οι μπάντες στους θεατές; Μήπως αναλογιστήκατε πόσες φορές είπαν πως είναι ευγνώμονες για την προσέλευση, τη στήριξη όλα αυτά τα χρόνια, τον ενθουσιασμό και την αγάπη του κοινού; Τι γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε… Μακάρι να είναι όλες οι συναυλίες έτσι. Μία γλυκιά εναλλαγή ευχαριστιών και αγάπης. Μόνο η μουσική και ο αθλητισμός μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες συγκινήσεις. Τώρα ξέρετε και το γιατί. Με το καλό τα επόμενα.

Κώστας Κούλης

Φωτό: Εβελίνα “Red” Γερακίτη