Έχει φτάσει Κυριακή και βρίσκομαι από νωρίς έξω από το Κύτταρο για να απολαύσω μία συναυλία που περιμένω αρκετό καιρό. Οι Scanner έχουν ένα όνομα ιστορικό και ειδικά με τον τελευταίο τους δίσκο ‘The Cosmic Race’, μου είχαν δημιουργήσει μία διάθεση με περισσότερη προσμονή «από το κανονικό». Όσο περνούσε η ώρα, δυστυχώς αυτό που φοβόμουν να συμβεί, γινόταν πραγματικότητα. Πολύ λίγος κόσμος βρισκόταν εκεί και ο ενθουσιασμός μου σιγά σιγά άρχισε να μειώνεται.

Κατά τις οκτώ περίπου και αφού έχουμε πάρει όλα τα απαραίτητα εφόδια (μπύρες, μπλουζάκια και λοιπά), οι Illusive Mirrors βρίσκονται στη σκηνή. Το συγκρότημα κλήθηκε τελευταία στιγμή να αντικαταστήσει το opening art των Cosmic Envy, που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν. Η ενέργεια και ο ενθουσιασμός τους φάνηκε από την αρχή και το Heavy rock τους εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους λιγοστούς παραβρισκόμενους εκείνη τη στιγμή στον χώρο. Μετά από έξι τραγούδια μας αποχαιρέτησαν, δίνοντας σε εμένα τουλάχιστον μία ακόμη αφορμή να τους παρακολουθήσω και σε κάποιο άλλο Live τους.

Αφού γίνονται οι απαραίτητες αλλαγές στο stage και αφού έχει έρθει λίγος περισσότερος κόσμος, στις εννέα οι Fortress Under Siege βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Η δυναμική παρουσία τους, καθώς και ο καλός ήχος που έχουν, τους δίνουν την παραπάνω ώθηση και μας παρουσιάζουν ένα setlist που δεν αφήνει κανέναν ανικανοποίητο. Το κλίμα στο κοινό αλλά και στο συγκρότημα είναι σαν να είμαστε όλοι μαζί μία παρέα και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή της βραδιάς, ενώ και τα αστεία μεταξύ του συγκροτήματος και του κοινού είναι απολαυστικά. Γενικά η παρουσία και το live των Fortress Under Siege ήταν πάρα πολύ προσεγμένα και μας ικανοποίησαν πλήρως.

Intro/Soldier Boy, Bring Out Your Dead, Distant Voices, Lords Of Death, Spartacus, Atlantis, Don’t Let Go, Look At You, Love Enforcer, Ride The Thunder, A Legacy In Stone

Πλέον, η ώρα που οι περισσότεροι περιμέναμε, είχε φτάσει. Προσωπικά, τους Scanner τους είχα άχτι για πολλά χρόνια και επιτέλους νιώθω τυχερός που κατάφερα να τους δω ζωντανά. Στις δέκα κλείνουν τα φώτα και η πεντάδα από τη Γερμανία ανεβαίνει στη σκηνή. Μπορεί από την αρχική σύνθεση να βρίσκεται μόνο ο Alex Julius και μετά ο Ευθύμης Ιωαννίδης, έχοντας πάνω από είκοσι χρόνια στο συγκρότημα, αλλά τα νέα και σχετικά πρόσφατα μέλη δείχνουν να έχουν δέσει ιδανικά και να έχουν δημιουργήσει ένα σύνολο φωτιά. Δυνατό μπάσιμο με “F.T.B.” και σε όλους εμφανίζεται το χαμόγελο της απόλαυσης. Ο Ευθύμης, καθ’ όλη την διάρκεια του live, έχει επικοινωνία με το κοινό και δείχνει να το χαίρεται πραγματικά, ενώ ο Alex, στο δεξί μέρος της σκηνής, ρίχνει τη μία σολάρα μετά την άλλη, μη δείχνοντας κανένα έλεος. Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και ένα απρόοπτό με ένα τεχνικό πρόβλημα, που ανάγκασε τον Φώτη Σωτηρόπουλο από τους Fortress να ανέβει στην σκηνή και να εγκαταστήσει το δικό του rack, ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί η συναυλία.

Αυτό βέβαια δεν πτόησε τους Scanner, οι οποίοι συνέχισαν με το πόδι στο γκάζι, παραδίδοντας μαθήματα για το πώς πρέπει να παίζεται το ευρωπαϊκό power metal. Ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλο και το βραδύ εξελισσόταν σε μουσική μαγεία. Δυστυχώς, μετά από λίγο ο Ευθύμης μας ανακοίνωσε πως θα παίξουν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, κάτι που μας παραξένεψε. Μετά το “Across The Universe” ανέβηκαν στη σκηνή και μέλη από τους Fortress, αλλά και εκλεκτές παρουσίες από το κοινό… Και κάπου εκεί το Live τελείωσε. Δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς τι συνέβη και οι Scanner δεν ολοκλήρωσαν τη συναυλία, πάντως επιβεβαίωσα πως στο setlist της βραδιάς υπήρχαν άλλα πέντε κομμάτια που δεν παίχτηκαν.

Earth Song, F.T.B, Judgement, R.M.U., Warriors Of The Light, Ball Of The Damned, Not Alone, Rubberman, Eutopia, Terrion, Scanners Law, Warp 7, Buy Or Die, Across The Universe
(Δεν παίχτηκαν: Dance Of The Dead, Battle Of Poseidon, Wonder, After The Storm, Puppet)

Παρόλα αυτά που συνέβησαν, η εμφάνιση όλων των συγκροτημάτων ήταν άψογη. Ειδικά οι Scanner εμένα προσωπικά με εξέπληξαν με τη δύναμη και το πόσο δεμένοι ακούγονται. Γενικά ήταν ένα live που είχε πολλές προοπτικές και θα μπορούσε να συζητιέται για πολύ καιρό. Δυστυχώς όμως ο κόσμος δεν ήταν εκεί. Και είναι πολύ κρίμα που τέτοιες προσπάθειες, με τόσο αξιόλογα συγκροτήματα, δεν μαζεύουν πάνω από 100-130 άτομα, όταν, όπου και να πας, ακούς παράπονα πως δεν υπάρχουν πολλά Live που να αξίζουν. Και όμως, πολλές συναυλίες αξίζουν και με το παραπάνω, αλλά συνεχίζουν να απαξιώνονται από τη μεγαλύτερη μερίδα των ακροατών.

Κείμενα, φωτογραφίες: Βαγγέλης Φαρρής