Και ποιος δεν γνωρίζει τη Mary Poppins; Η αγαπημένη νταντά όλων μας, την οποία ενσάρκωσε για πρώτη φορά η Dame Julie Andrews. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο, δεν γινόταν να μη δω αυτό το κλασικό musical.

Μπαίνοντας στο Prince Edward Theatre, μου έκανε απίστευτη εντύπωση το μέγεθος αλλά και ο εξοπλισμός του θεάτρου. Μια κονσόλα ήχου τελευταίας τεχνολογίας και γενικά μια διαμόρφωση που σε προετοιμάζει για ένα άψογο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα.

Η ιστορία είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους μας. Στην Εδουαρδιανή εποχή, η οικογένεια Banks αναζητά μια νταντά που θα προσέχει τα παιδιά Jane και Michael, μια και καμία νταντά δεν έχει αντέξει τη δυσλειτουργία της οικογένειας. Έτσι λοιπόν καταφθάνει με έναν κυριολεκτικά μαγικό τρόπο η Mary Poppins και το θέατρο εκρήγνυται. Ο τρόπος που εμφανίστηκε ξεσήκωσε όλο το κοινό, σαν να ήμαστε σε γήπεδο. Κανείς δεν είδε πώς έφτασε, ήταν εντελώς από το πουθενά, κάτι που μας θύμισε τη μαγεία της Disney και μας προετοίμασε για ένα ταξίδι στις ανθρώπινες σχέσεις και τις προτεραιότητες της ζωής, ντυμένο με υπέροχη μουσική.

Στο εικαστικό κομμάτι, λάτρεψα τα σκηνικά, τόσο για τη σχεδίαση και τα χρώματα, αλλά και την εναλλαγή τους. Ήταν όλα απίστευτα smooth και ειδικά το σπίτι των Banks που ήταν σαν «παιχνίδι». Με έκανε να αισθανθώ παιδί.

Τα ατού της παραγωγής βέβαια είναι η μουσική και η χορογραφία. Κατά τη διάρκεια του “A Spoonful Of Sugar” βλέπουμε με έξυπνα οπτικά εφέ την κουζίνα των Banks να επανέρχεται στη σωστή λειτουργία της με μία μαγική διαδικασία. Οι χορογραφίες των Matthew Bourne και Stephen Mear στο “Jolly Holiday” και “Step In Time” είναι χάρμα οφθαλμών και σε καθηλώνουν.

Highlight της παραγωγής είναι η Zizi Strallen, που ερμηνεύει τη Mary Poppins, με πολλές περγαμηνές σε musical. Ο τρόπος που κινείται και μιλάει σε παραπέμπει σε νεραΐδα που κάνει μπαλέτο. Τα φωνητικά της δένουν απίστευτα καλά με τα τραγούδια και μου έκανε τρομερή εντύπωση που δεν της έφυγε νότα. Πουθενά δε παρατήρησα κάποιο μουσικό παραπάτημα από το cast, πράγμα που μας δείχνει τον επαγγελματισμό και την εμπειρία των συντελεστών. Είναι απίστευτο το πώς μπορούν να τραγουδούν, να ερμηνεύουν και να χορεύουν τόση ώρα χωρίς το παραμικρό σημάδι κόπωσης.

Στο πιο γνωστό κομμάτι του musical, το “Supercalifragilisticexpialidocious”, με φωνητικά που μιλάνε μέσα σου και μια χορογραφία ποίημα, ξεσηκώθηκε όλο το κοινό και κράταγε ρυθμό σαν μετρονόμος. Φαινόταν πως οι ηθοποιοί δεν περίμεναν τέτοια ανταπόκριση από το κοινό και στα πρόσωπά τους ήταν χαραγμένη η χαρά τους.

Προσωπικά καθόμουν πίσω δεξιά και όχι μόνο έβλεπα πεντακάθαρα, αλλά και άκουγα τα πάντα. Ο χώρος σίγουρα έχει μελετηθεί για τέτοιου είδους παραγωγές.

Μια φανταστική παράσταση, κατάλληλη για όλες τις ηλικίες. Ίσως το πρώτο act να ήταν λίγο παραπάνω «βαρύ» απ’ όσο θα έπρεπε, ειδικά η συναναστροφή του μπαμπά Banks με τον εργοστασιάρχη, αλλά διαρκεί λίγο. Με έκανε να αισθανθώ πάλι παιδί και να μου θυμίσει γιατί αγαπώ τα musical.

Αποστόλης Σταματόπουλος