Μπαλέτο και ορχήστρα της Εθνικής Όπερας της Οδησσού – ΖΙΖΕΛ @ Ηρώδειο

Θα ξεκινήσω τούτο εδώ το άρθρο κάπως διαφορετικά. Όταν ήμουν στο δημοτικό, η μητέρα μου με πήγε σε μία σχολή μπαλέτου, να δει αν θα μου άρεσε, για να ξεκινήσω. Μπαίνω στην αίθουσα. Μία αίθουσα γεμάτη με κορίτσια της ηλικίας μου, που άρχιζαν να ετοιμάζονται για το μάθημα. Φόραγαν ροζ κολάν, κάποιες φόραγαν και Tutu και ήδη Pointe στα πόδια. Όταν ξεκίνησε το μάθημα, άρχιζαν να κάνουν ζέσταμα, ως είθισται. Εγώ όμως άρχισα να βαριέμαι γιατί δεν έβλεπα και κάτι το ιδιαίτερο. Βγαίνω λίγο από την αίθουσα και συναντώ και άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου, που θα κάναν το επόμενο μάθημα. Και μου λένε «Θες να παίξουμε, Ω Μαριάμ»; «Ε, καλέ ναι» λέω, γιατί δεν μου πολυάρεσε μέσα. Κάπως έτσι ξεκίνησε και τελείωσε η καριέρα μου σαν Prima Ballerina.

Και ερχόμεθα στο σήμερα. Πριν λίγες μέρες, πάλι η μητέρα μου – τόση κουλτούρα που έχει, με ξεπερνάει ώρες ώρες – μου λέει ότι θα ήθελε να πάει δει μπαλέτο. ΟΚ λέω, κάτσε να δω τι παίζει και σε ενημερώνω. Κοιτάω απο δω, κοιτάω απο κει και βλέπω διαφήμιση για το «Ζιζέλ» στο Ηρώδειο. Σούπερ, λέω, εκεί θα πάμε!

Παρένθεση: μην με βλέπετε κάφρο και ρεμάλι και μεταλού και χαζοχαρούμενη (όχι ότι δεν είμαι), μου αρέσει η κλασική μουσική, όπως μου αρέσουν συγκεκριμένα μπαλέτα κι έργα. Όνειρο είναι να δω τη «Λίμνη των Κύκνων» από τα μπαλέτα Μπολσόι, γιατί πραγματικά αγαπημένος μου κλασικός συνθέτης είναι ο Tchaikovsky. Τέλος παρένθεσης!

Φτάνει λοιπόν η μέρα. Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου και ώρα εννέα το βράδυ. Είμαστε ήδη εκεί από τις οκτώ. Είχε μία μικρή καθυστέρηση λόγω της προσέλευσης του κόσμου, γιατί ως γνωστόν, όοοοοχι, δεν πάμε ποτέ στην ώρα μας για κάτι που ξεκινάει ακριβώς!

Ξεκινάνε οι μουσικοί της Εθνικής Όπερας της Οδησσού να παίρνουν θέση, χαμηλώνουν τα φώτα κι η παράσταση αρχίζει….

Λίγα λόγια για το έργο. Η Giselle ou les Wilis είναι ένα ρομαντικό μπαλέτο σε δύο πράξεις, με μουσική του Adolphe Adam, που γράφτηκε το 1841, σε λιμπρέτο των Ζυλ-Ανρί Βερνουά ντε Σαιν-Ζωρζ και Θεόφιλου Γκοτιέ. Είναι μία ιστορία αγάπης, προδοσίας, θυσίας, αλλά και θρήνου, για τις ραγισμένες από έρωτα καρδιές. Όταν η Ζιζέλ ανακαλύπτει ότι ο αγαπημένος της Άλμπρεχτ αρραβωνιάζεται μία κυρία της τάξης του, εκείνη αυτοκτονεί με το σπαθί του. Αυτή ουσιαστικά είναι κι η πρώτη πράξη του έργου. Στη δεύτερη πράξη, ο Άλμπρεχτ, πηγαίνει στον τάφο της και ζητάει να τον συγχωρέσει. Εκεί βγαίνουν τα πνεύματα των άλλων προδομένων γυναικών και τον κάνουν να χορέψει μέχρι θανάτου. Αυτός είναι ο τρόπος εκδίκησής τους. Αλλά επειδή Love conquers all,η Ζιζέλ σώζει τον αγαπημένο της από τούτη τη μοίρα.

Το συγκεκιμμένο έργο, το αποθέωσε η Anna Pavlova (Ναι, από εκείνη έχει βγει το γλυκό, ψάξτε το!). Είναι ένα μπαλέτο που όλες οι μπαλαρίνες θέλουν να χορέψουν στην καριέρα τους, λόγω των τεχνικών που έχει, λόγω του συναισθήματος και της κίνησης.

Η ορχήστρα, περίπου σαράντα ατόμων, με τον μαέστρο να σου μεταφέρει τη δύναμη, το συναίσθημα, ακόμα και το άγχος του έργου. Θα την πω την καφρίλα μου, δεν μπορώ… ζηλεύω τον μουσικό που παίζει το τριγωνάκι, μα τον Θεό!

Στο τέλος της παράστασης το χειροκρότημα ήταν ατελείωτο! Τα μπράβο ηχούσαν στην ακουστική του θεάτρου. Και κάπου εκεί κατεβαίνει ο μαέστρος από τη θέση του, πάει στο πλάι για να ανέβει στη σκηνή και μαζί με τους δύο πρωταγωνιστές ξεδιπλώνουν μια σημαία της Ουκρανίας! Και το χειροκρότημα έγινε πιο δυνατό και πιο επίμονο. Λίγο πιο πάνω από κει που καθόμασταν, βρισκόταν μια ομάδα, από Ουκρανούς φαντάζομαι, οι οποίοι άρχισαν να ζητωκραυγάζουν.

Ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία, ακουστική και οπτική. Η μητέρα μου, εννοείται το καταευχαριστήθηκε και τώρα μου ζητάει κι άλλο! Αν προλάβουμε, λόγω του κλεισίματος του θεάτρου λόγω συντήρησης. Είναι απο τα διαφορετικά πράγματα που μπορείς να κάνεις και να μείνουν μέσα σου σαν όμορφη ανάμνηση.