Παρατηρώντες: Η Νυχτερινή Περιπλάνηση @ Θέατρο Αλκμήνη

Η Μαρλέν θέλει να σώσει το μπαρ και το ακίνητό της. Η ύπαρξη (και ιδιοκτησία φυσικά) του ενός εξαρτάται από την «ευζωία» του άλλου και η ίδια χρειάζεται ρευστό. Μιλάει με κάποιον Φριτς, αγνώστων λοιπών στοιχείων και ελπίζει. Πώς το είχε γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου; Η ελπίδα είναι η συνεχής αναβολή της απελπισίας; Κάπως έτσι. Από Φρίτσηδες έχουμε μεν μπουχτίσει, από σοβαρούς υποστηριχτές έχουμε δε τρελή έλλειψη. Ο σύντροφός της ο Ντίνος, εξαφανισμένος από τις παραμονές του γάμου τους, επιστρέφει (γιατί άραγε;) και μαζί του φέρνει δύο μπαρουτοκαπνισμένους ηλικιωμένους καλλιτέχνες, μπορεί και φτωχοδιάβολους, για να αναλάβουν το live πρόγραμμα του μπαρ. Τραγούδια από διάφορες εποχές και στιγμές τους, από διάφορες εποχές και στιγμές αυτού του ταλαίπωρου έθνους.

Το κείμενο είναι ένα εξέχον δείγμα γραφής. Η αρχή είναι κατ’ ουσίαν η εξιστόρηση της απέλπιδας προσπάθειας της Μαρλέν. Η συνέχεια είναι κάτι που δεν περίμενα, θεωρώ μάλιστα πως δεν περίμενε κανένας θεατής. Είναι μία συνάθροιση θεμάτων και περιστατικών γύρω από την Ελλάδα μας. Είναι αναφορές στην κατοχή, τον εμφύλιο, την Κύπρο, είναι αναφορές που φτάνουν μέχρι τα Τέμπη. Ξέρετε τι; Το εξέλαβα σαν ένα στοιχείο που ήλθε για να ταράξει τα νερά. Έχει τύχει να πάτε σε επιθεώρηση και να σκάσει εκείνο το σκετς με τις αναφορές στα κακώς κείμενα; Θυμάστε εκείνα τα σημεία στους δίσκους του Χάρρυ Κλυνν, που έθιγε με απόλυτα σοβαρό τρόπο τα κακώς κείμενα; Και οι δύο περιπτώσεις δεν «βγάζουν γέλιο», εκπέμπουν όμως τόνους συγκίνησης. Το κείμενο του Μεσάρη εστιάζει στα κακώς δημιουργηθέντα και μέσω των χαρακτήρων του ψάχνει απάντηση. Η απάντηση δεν είναι δυνατό να δοθεί και έτσι πάει στο επόμενο ερώτημα.

Η κυρία Αθηναΐς Πόθου, στον ρόλο της Μαρλέν, είναι καταιγιστική. Αναλογιστείτε μόνο ότι, κατά τη διάρκεια της παράστασης, τη συμπαθήσαμε, καπάκι την αντιπαθήσαμε και μετά τη μισήσαμε, για να την αγαπήσουμε και ξανά να τη μισήσουμε. Η αποτύπωση του χαρακτήρα της είναι τίμια και πειστική και η ίδια έδειξε ότι το διασκεδάζει. Ο κύριος Κώστας Μεσάρης, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, καθώς και ο κύριος Γιάννης Παπαθύμνιος, ήταν άψογοι στους ρόλους των Στέφου και Γάκη αντίστοιχα, των δύο γέρων του γνωστού θεωρείου, οι οποίοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν για να βρεθούν στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη. Έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος, είχαν τις συγκρούσεις τους, τα φιλιώματά τους, τις αψιμαχίες τους, είχαν διάφορες όμορφες και ακόμα πιο όμορφες στιγμές. Τους καταχάρηκα, ιδίως στις εντελώς ακραίες εκφάνσεις τους, οι οποίες φωτογράφιζαν τις ακραίες αντιδράσεις των συμπολιτών μας, όταν μπλέκουν με τα πολιτικά και τα οπαδικά. Βλακείας εγκώμιον και αποχαύνωση κατά τας γραφάς.

Ο κύρος Νίκος Σφαιρόπουλος, στον ρόλο του Ντίνου, μας κάνει να θέλουμε να του πάρουμε το κεφάλι από το πρώτο λεπτό. Είναι ο απόλυτος αδιάφορος Έλληνας, ο οποίος απαντά «Πέμπτη» στην ερώτηση «Τι έχουμε για φαγητό το βράδυ;» και ο οποίος θα δείξει ταυτόχρονα δεξιά και αριστερά, όταν τον ρωτήσουμε για κατευθύνσεις. Ο ίδιος πάλι προσφεύγει σε γνώριμες, αθάνατες μελωδίες, κατά διαστήματα και κάνει την αφήγηση μία διαδρομή γεμάτη εκπλήξεις.

Θα έλεγα ότι πρόκειται για μία πρωτότυπη κατάσταση, η οποία μετατρέπεται σε «ζωή επί σκηνής». Αν μου έλεγαν ότι πρόκειται για αυτοσχεδιασμό, θα το πίστευα και άνετα μάλιστα. Θα δείτε και θα με θυμηθείτε. Συγκρατήσετε την ουσία. Η οποία ουσία υπαγορεύει πως ξυνόμαστε μόνο μέσω των δικών μας νυχιών. Τα ξένα μπορεί να μας προκαλέσουν αμυχές, με ύποπτες συνέπειες. Όσο για το μπαρ, το οποίο – ξέχασα να σας πω ότι – ονομάζεται «Νυχτερινή περιπλάνηση»…

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

ΜΑΡΛΕΝ: Αθηναΐς Πόθου

ΝΤΙΝΟΣ: Νίκος Σφαιρόπουλος

ΣΤΕΦΟΣ: Κώστας Μεσάρης

ΓΑΚΗΣ: Γιάννης Παπαθύμνιος

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Κώστας Μεσάρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Δελλαπόρτα

Μουσική: Γιώργος Κομπογιάννης

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλλιόπη Γιαννακούλη

Video- Φωτογραφίες: Γιάννης Πόθος