Θα ήθελα την εισαγωγή του “Thunderhead” των WASP να ντύσει τον επίλογο αυτής της παράστασης. «Μπορώ να σε βοηθήσω εγώ»… Ποτέ άλλοτε μία τέτοια φράση δεν σήμαινε τόσο πολύ κακό μαζεμένο. Είναι μαγική αυτή η τέχνη. Να φέρνεις τα νοήματα τούμπα, χωρίς να αλλάζεις τις λέξεις.

Ένας πολύ γνωστός ηθοποιός, ο οποίος δεν είναι πια νέος, λαμβάνει ένα κείμενο με την υπογραφή ενός παλιού του φίλου, ο οποίος – δυστυχώς – δεν υπάρχει πια. Αυτό το τελευταίο συγκρατήστε το. Μπορεί και να αλλάξουν τα δεδομένα. Το κείμενο του το έφερε ένας νέος ηθοποιός, ο οποίος το έλαβε από τον δημιουργό του, τον οποίο – καθώς φαίνεται – γνώριζε αρκετά καλά. Οι δυο τους ξεκινούν τις αναγνώσεις. Ίσως να γίνει παράσταση αυτό κάποια στιγμή. Παράλληλα, οι δύο χαρακτήρες ενώνονται και χωρίζουν, συγκρούονται και φιλιώνουν. Και δίπλα τους η από μηχανής θεά. Η κυρία που φροντίζει το σπίτι που διαμένουν. Και η οποία γνωρίζει τον γνωστό ηθοποιό πολλά χρόνια, αφού εκείνος επισκέπτεται τον νησί (Πόρος) κάθε χρόνο.

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο με την υπογραφή του κυρίου Χριστόφορου Χριστοφή, μετατρέπεται σε παράσταση, μέσα από τη ματιά του ιδίου. Δεν υπάρχει σκηνικό, βλέπουμε μόνο μερικούς κύβους και μία οθόνη στο βάθος, στην οποία παίζονται κάποια βίντεο κατά διαστήματα. Κι όμως, μπροστά μας βρίσκεται το νησί του Πόρου, το σπίτι και ο Ναός στον οποίο βρέθηκε ο Δημοσθένης ως ικέτης. Οι τρεις ηθοποιοί παίρνουν το κείμενο, το οποίο έχει να κάνει με τη ζωή, τα έργα και τις ημέρες του Δημοσθένη και το κάνουν μία ιστορία, η οποία ιντριγκάρει και θα μπορούσε άνετα να γίνει κινηματογραφική ταινία.

Στον ρόλο του γνωστού ηθοποιού, ο κύριος Δημήτρης Ραφαήλος. Βγάζει στον ρόλο του την «αναγκαία» έπαρση, την άνεση εκείνου που θεωρεί εαυτόν επιτυχημένο και που γνωρίζει ότι έχει καταφέρει πράγματα, ίσως από τύχη, ίσως από καλές επιλογές, ίσως από τύχη, ξανά. Σπάει την ώρα που πρέπει, μας δείχνει ότι η επιτυχία είναι απλά μία λέξη και πως η ψυχή νιώθει άδεια όταν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να τη γεμίσει. Είναι εξαιρετική η χροιά του, είναι πολύ φυσιολογικά τα ξεσπάσματά του.

Στον ρόλο του νέου ηθοποιού, ο κύριος Σωτήρης Μπέλσης. Χειρονομεί συνεχώς, κινείται συνεχώς, μιλάει με στόμφο. Καταφέρει να εμφανίσει έναν χαρακτήρα κατά τι αντιπαθή, σύντομα όμως επιτυγχάνει όλο αυτό να το φέρει ανάποδα. Πλαστικότητα στις κινήσεις, άνεση στην εκφορά. Ο ίδιος έχει δουλέψει πολύ και αυτό φαίνεται. Μας άρεσε η όλη εμφάνιση και ήταν απόλυτα φυσικός και κλειδωμένος στον ρόλο του.

Στον ρόλο της οικιακής βοηθού η κυρία Βερόνικα Αργέντζη. Την έχω δει σε μονόλογο και την έχω καταχαρεί, τη βλέπω και εδώ, σε μία παράσταση “play in a play” και θαμπώνομαι ακόμα περισσότερο. Μία γυναίκα που είναι πολιτογραφημένη όμορφη, η οποία σπάει σε έναν ρόλο ενός ανθρώπου – στην ουσία χωρίς πρόσωπο – που ζει μία πολύ περιορισμένη ζωή, που δεν μας δείχνει άμεσα αν είναι ευτυχισμένη ή όχι, που αναλαμβάνει να παίξει τον συνδετικό κρίκο και γίνεται θύμα και θύτης, με έναν τρόπο που επηρεάζει εξ ολοκλήρου την πλοκή και την κατάληξη. Η ίδια βγάζει πόνο, μας κάνει να θέλουμε να την αγκαλιάσουμε, βγάζει όμως και αγκάθια. Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του κειμένου. Οι τρεις πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Είναι αυτοί που είναι. Με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Με τα μυστικά τους, τα καλά τους, τις ντουλάπες και τους σκελετούς τους.

Κάποια στιγμή, σε έναν από τους διαλόγους, ακούμε και τη φράση «Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε την Ιλιάδα δίπλα του». Καλά, δίπλα του δεν θα ήταν δυνατό να την έχει, αφού τότε δεν υπήρχαν βιβλία. Αλλά τούτο εδώ το αναχρονιστικό πολύ μου άρεσε. Ο Όμηρος χρησιμοποιούσε πολλά αναχρονιστικά στοιχεία στα Έπη του. Είναι δείγμα εξαιρετικής οξύνοιας αυτή εδώ η χρήση.

Θα ήθελα να πάει σεζόν αυτή η παράσταση. Θα ήθελα να φιλοξενηθεί σε μία στέγη για τους μήνες που έπονται. Είναι ένα κείμενο που εξιτάρει και έχει γίνει μία παράσταση που προβληματίζει. Πόσο κακό κάνει η έπαρση στον άνθρωπο; Είναι όντως το μέτρο της βλακείας; Και τι κάνει τη διαφορά, όταν πρόκειται για την επιβίωση του ισχυρότερου, χωρίς καν να συντρέχει τέτοιος λόγος;

Κώστας Κούλης

Για τους δύο θεατές μπροστά μου, οι οποίοι δεν έβαλαν γλώσσα μέσα για σχεδόν ένα λεπτό και από δίπλα αναγκάστηκαν να τους πετάξουν – ευτυχώς – ένα «Ε, σταματήστε επιτέλους!», δεν προτίθεμαι να γράψω κάτι άλλο. Προτίθεμαι όμως να τους βρίσω την επόμενη φορά που θα τους πετύχω σε θεατρική αίθουσα. Πόσο άκυροι και πόσο κακομαθημένοι πια;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ταυτότητα Παράστασης

Δραματουργός-Σκηνοθέτης: Χριστόφορος Χριστοφής
Χορογράφος: Έρση Πήττα
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Βίντεο: Τάκης Δημητρακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτης: Μάνος Σπιτάλας
Παίζουν: Βερόνικα Αργέντζη, Δημήτρης Ραφαήλος, Σωτήρης Μπέλσης

Ερμηνευτές στο Βίντεο: Magnus Pedersen, Κρις Θεοδοσοπούλου