Θεατρίζομαι: Ολική άμεση συλλογική επικείμενη επίγεια σωτηρία @ ΦΙΑΤ

Κάθε μέρα έχει το δικό της βάρος και τη δική της ενέργεια και κάπως έτσι το θέατρο για μένα γίνεται ένας ακόμα κύκλος που τρέχει παράλληλα με την καθημερινότητα. Η παράσταση που παρακολούθησα αυτή τη φορά όμως, ταίριαξε απόλυτα με την Κυριακή. Ήταν η θεατρική εμπειρία που σου θυμίζει ότι η τέχνη, ακόμη και όταν συμβαίνει σε έναν χώρο που δεν έχει καμία σχέση με κλασική σκηνή, μπορεί να σου ανατρέψει κάθε βεβαιότητα.

Βρεθήκαμε σε έναν χώρο «μηχανικό», σχεδόν ωμό, τον χώρο της ΦΙAT. Έναν χώρο που, με μια πρώτη ματιά, δεν σου υπόσχεται θεατρικότητα… Kι όμως, από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνεις ότι αυτό το «άτοπο» τελικά λειτουργεί σαν γέφυρα. Ξαφνικά, ο ψυχρός βιομηχανικός όγκος γίνεται σκηνή, ο ήχος γίνεται παλμός και ο θεατής μεταφέρεται σε μια εμπειρία που μοιάζει να τον ακουμπά τόσο εσωτερικά, όσο και αισθητηριακά. Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα κάτι παράξενο, ένα μείγμα ελευθερίας και εγκλωβισμού. Είναι σαν να σου ανοίγουν μια πόρτα σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις αν θέλεις να μπεις ή να μείνεις στην ασφάλεια του έξω… Kαι όμως μπαίνεις. Και αυτή ακριβώς η αντίφαση είναι ο πυρήνας του έργου.

Από την αρχή σε βάζουν στον δικό τους κόσμο. Νιώθεις σχεδόν ότι συμμετέχεις σε μια συνεδρία group therapy. Οι ηθοποιοί δεν αφήνουν τον θεατή απ’ έξω. Αντίθετα, τον τραβούν μέσα στη ροή, του δίνουν χώρο να νιώσει, να σκεφτεί, να ταυτιστεί. Δεν βλέπεις απλώς μια ιστορία – γίνεσαι μέρος της. Διαβάζεις τα βλέμματα, δέχεσαι τον ρυθμό, συμμετέχεις σε μια δυναμική που δεν σε αφήνει να κρυφτείς.

Η πλοκή του έργου βασίζεται σε ένα κλασικό, σχεδόν αρχέτυπο μοτίβο. Άνθρωποι που παίζουν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε κάτι άλλο, κάτι που μοιάζει με φανταστικό, αλλά τελικά αγγίζει το πιο αληθινό κομμάτι τους. Σχέσεις ανθρώπων, σχέσεις γονέων και παιδιών, σχέσεις που η κοινωνία προσπαθεί να οριοθετήσει, να βάλει σε κουτιά, να τις κάνει «κανονικές». Όμως ποτέ, τίποτα βαθιά ανθρώπινο δεν χωράει σε κανένα κουτί. Και το έργο αυτό το δείχνει με τρόπο άμεσο, σχεδόν οδυνηρά αληθινό.

Πάντα πίστευα ότι ο δεσμός ανάμεσα σε γονείς και παιδιά είναι ο πιο περίπλοκος – και το έργο αυτό μου το επιβεβαίωσε ξανά. Μέσα από κάθε σκηνή βλέπεις ότι, παρά τις προσδοκίες, παρά τα πρέπει, παρά τα όρια που επιβάλλει η κοινωνία, ο άνθρωπος παραμένει μοναδικός. Και αυτή η μοναδικότητα είναι που δημιουργεί συγκρούσεις, αλλά και την πιο συγκινητική μορφή σύνδεσης.

Οι ηθοποιοί ήταν πραγματικά εξαιρετικοί. Δεν έπαιζαν απλώς ρόλους· σου παρέδιδαν κομμάτια του εαυτού τους. Σε έβαζαν στον κόσμο τους με τέτοια αμεσότητα, που χωρίς να το καταλάβεις γινόσουν και εσύ ένας ακόμη χαρακτήρας. Έπαιρνες τον ρόλο που σου έδιναν, τον ζούσες, τον κουβαλούσες. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος αυτής της παράστασης. Ότι σε κάνει μέρος της.

Ήταν μια θεατρική Κυριακή σωτηρίας. Μια βραδιά που σου θυμίζει ότι το θέατρο δεν είναι μόνο τέχνη· είναι διάλογος, είναι καθρέφτης, είναι η στιγμή που κοιτάς τον εαυτό σου μέσα από τις ζωές άλλων. Κι αυτό, ίσως, είναι η μεγαλύτερη αλήθεια όλων.

Γιατί όταν χάνεσαι είναι OK… Διότι πάντα υπάρχει δρόμος… κι αυτό είναι επιλογή… και είναι ΟΚ.

Vois Θεοδώρα Ράπο

To Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε πως το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου, ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ το ελληνικό σύνταγμα (παράγραφοι 1 και 7 του άρθρου 16). Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τι πρόκειται να πράξουν οι ιθύνοντες. Θα επανέλθουμε. Φαίνεται ότι κάτι πάει να γίνει.