Θεατρίζομαι: Το Όνειρο ενός Γελοίου @ Θέατρο NOŪS – Creative Space Black Box

«Καλησπέρα, είμαι γελοίος! Είμαι ένας άνθρωπος που όλοι νομίζουν για γελοίο, αλλά εμένα δεν με απασχολεί που είμαι γελοίος. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να γίνει μηδενικό. Γι’ αυτό και θα αυτοκτονήσω». Και κάπως έτσι ξεκινάει η εξομολόγησή του προς εμάς.

Ο «γελοίος» του Ντοστογέφσκι είναι κατ’ ουσίαν ένας εσωτερικός μονόλογος, μια κατάθεση ψυχής ενός απαθή ανθρώπου, αδιάφορου και ασυγκίνητου ως προς τα εγκόσμια. Και εκεί που ετοιμάζεται να τερματίσει τη ζωή του, μια παιδική φωνή τον ταρακουνά από τη θέση του, τον βάζει να αναστοχαστεί, να ξανά ονειρευτεί ίσως μια νέα πραγματικότητα.

Στη σκηνή του Nous ο «γελοίος» ξαναζωντανεύει μέσα από τα μάτια του Δημήτρη Μαζιώτη. Ήδη, από τα πρώτα λεπτά της παράστασης, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τη γυμνή αλήθεια του γελοίου και τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτή, αλλά τελικά βιώνει και ο ίδιος μια υπαρξιακή αναταραχή για το εγώ και τον κόσμο γύρω του.

Ο Δημήτρης Μαζιώτης μας χαρίζει έναν σωματικό μονόλογο γεμάτο ένταση και πάθος. Εναλλάσσεται στον χώρο, όπως εναλλάσσονται μαζί του οι σκέψεις και τα συναισθήματα του ήρωα. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης «συνομιλεί» μαζί μας. Ο μονόλογος μετατρέπεται σε «διαλεκτικό» διάλογο, αφού ο «γελοίος» μας προβληματίζει, γεμίζοντάς μας όλο περίπλοκα ερωτήματα, που αδυνατούμε να απαντήσουμε. Ο Δημήτρης Μαζιώτης καταφέρνει θεαματικά να μας περιγράψει τις δύο πραγματικότητες του γελοίου και πώς ο ίδιος πραγματώνεται μέσα σε αυτές.

Επί σκηνής, τόσο η ηλεκτρονική μουσική – που δίνει διαρκή κίνηση και έντονο ρυθµό στον ηθοποιό – όσο και ηχητικά-κινηµατογραφικά σκηνικά, μαζί με το δυνατό φως, λειτουργούν ως σύμμαχοι του «γελοίου» και τον βοηθούν να αναδείξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συμβολισμούς και τα μηνύματα – νοήματα του Ντοστογέφσκι.

Συμπληρωματικά, στο σκηνοθετικό σημείωμα της Έλενας Αγγελοπούλου αναφέρεται συνοπτικά «Δεν επιχειρούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα του έργου, όχι γιατί δεν υπάρχει ελπίδα – αλλά γιατί η ελπίδα δεν επιβάλλεται. Προτείνεται. Το μήνυμα του ήρωα δεν είναι απάντηση. Είναι πρόκληση. Η συνείδηση της ζωής είναι ανώτερη απ’ τη ζωή, η γνώση των νόµων της ευτυχίας είναι ανώτερη από την ευτυχία». Αν πολεμήσουμε όλα αυτά, ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος!

Ο Ντοστογέφσκι, ως γνωστός ηθικολόγος, αναδεικνύει, μέσα από τον «γελοίο», αυτόν ακριβώς τον σκοπό που συναντάμε στο νόημα της παράστασης. Η ελπίδα δεν είναι εμπειρικό δεδομένο, είναι στάση, είναι επιλογή και αν όλοι πράττουμε έστω και λίγο πιο γελοία, ίσως ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος.

Γιατί άλλωστε… Τι σημασία έχει αν ήταν όνειρο ή όχι; Αφού αυτό το όνειρο μου αποκάλυψε την αλήθεια! Και είδα την αλήθεια… Γιατί λοιπόν να μην το πιστέψω;

Αναστασία Τζάνου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σκηνοθεσία: Έλενα Αγγελοπούλου

Μετάφραση: Βούλα Κοψίνη

Διασκευή: Έλενα Αγγελοπούλου , Δημήτρης Μαζιώτης

Ερμηνεία: Δηµήτρης Μαζιώτης

Κίνηση: Φαίδρα Σούτου

Μουσική Επιμέλεια : Κωνσταντίνος Ρόδης

Κοστούμια -Σκηνικά: Δημήτρης Μαζιώτης, Έλενα Αγγελοπούλου

Φωτισμοί : Μανώλης Μπράτσης

Video-Trailer : Thanos Angelis

Camera : Στάθης Σταθαράς

Γραφιστικά : Elsa Sturm

Φωτογραφίες : Iryna Dranha