Πρώτη γυμνασίου πήγαινα ή κάτι τέτοιο. Δεν μου άρεσε η μουσική τότε. Δεν άκουγα καθόλου. Οι συμμαθητές και συμμαθήτριες όμως, ήταν από νωρίς χωμένοι στα τραγούδια και τα «βάσανα» και η ραδιοαρβύλα πήγαινε με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα. Το «Τζούλια» λέει. Ο τραγουδιστής αυτοκτόνησε, επειδή η φωνή του παρά-ακουγόταν γυναικεία. Όχι, τελικά ζούσε και είχε μπει σε μοναστήρι. Τι ακούγαμε όλα αυτά τα χρόνια, ρε μάγκα μου… Ο David Surkamp κάθεται απέναντί μας και γελά σαν μικρό παιδί. Και πάντα αυτή ήταν η αντίδρασή του. Γελούσε, το ξεχνούσε και πήγαινε παραπέρα με τη μουσική του.

Οι Pavlov’s Dog βρίσκονται στην πόλη μας και παίζουν στο Κύτταρο. Λίγη ώρα πριν, κάνα μισάωρο, όπως ανέφερε μετά ο ίδιος από σκηνής, βρισκόμαστε στα καμαρίνια και μιλάμε για αυτή τη μοναδική μουσική του. Μιλάμε για τα τραγούδια του, του θυμίζουμε ότι σε κάθε συναυλία, σε κάθε περιοδεία, του αρέσει να παίζει ακυκλοφόρητα/ανέκδοτα κομμάτια στο κοινό, ρωτάμε για εκείνο ή το άλλο. Δίπλα μας η πολυαγαπημένη του Sara, η σύζυγος και λόγος ύπαρξής του. «Σ’ αγαπώ»! Πόσο ωραίο ακούγεται από τα χείλη της, πόσο γλυκύ και συνταρακτικό. Σαν το «Σ’ αγαπώ» της Λαμπέτη στον Χορν, όταν εκείνος δημιουργούσε τον ομώνυμο πίνακα και ίσως λίγο περισσότερο.

Ο David μας σφίγγει το χέρι και ετοιμάζεται για το ραντεβού με το κοινό και τη σκηνή. Μας μένει το χαμόγελό του. Μας μένει το τραγούδι και η μουσική του. Μένουμε και εμείς με τη σειρά μας υπόχρεοι στον Peter Harasim, ο οποίος φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη και σε εκείνη την περίεργη τύπισσα που μιλά με έντονη αγγλική προφορά και η ίδια το αρνείται. Καλά, έχει μεγάλη πλάκα εσύ, αγάπη μου…

Κώστας Κούλης

Executive – Karaexecutive: Μαίρη Ζαρακοβίτη

Directed by Stiver Graunne, wVITw agency